Σύσσωμος ο κινηματογραφικός κόσμος της χώρας απέδωσε πριν από λίγη ώρα το ύστατο χαίρε στη Λουκία Ρικάκη, που έφυγε την περασμένη Τετάρτη σε ηλικία μόλις 50 ετών. Ο Ναός του Αγίου Χαραλάμπους γέμισε από σκυθρωπά πρόσωπα και γοερά κλάματα. Ο Ξανθόπουλος, ο Παπαστάθης, ο Μπακογιαννόπουλος, ο Μαζωμένος, η Αγγελίδη, ο Καβουκίδης, ο Νιάρχος, ο Βαλλιανάτος, ο Άκης Σακελλαρίου, ο Χάρης Παπαδόπουλος, κριτικοί κινηματογράφου, μέλη του ΕΚΚ και της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, περίμεναν υπομονετικά στη σειρά για να φιλήσουν τελευταία φορά τη Λουκία πάνω από το τζάμι του νεκροκρέβατου της. Ομολογώ ότι δεν έχω αντικρίσει ποτέ ξανά τόσο όμορφο πρόσωπο σε ένα άψυχο πλέον σώμα. Η Λουκία κηδεύεται αυτήν την ώρα με τα γυαλάκια της, αυτά με τον χαρακτηριστικό ροζ σκελετό και μ' ένα αιματώχρουν πρόσωπο. Θα έλεγε κανείς ότι όλο της το αίμα, άχρηστο τώρα για τη λειτουργία των ζωτικών οργάνων, πήγε και κάθισε στο πρόσωπο της για να απαλύνει κάπως τη σκληρότητα του θανάτου. 
Η Λουκία δεν ήθελε πομπώδη τη νεκρική τελετή της. Τα είχε ετοιμάσει όλα με κάθε λεπτομέρεια, γνωρίζοντας το αναπόφευκτο βιολογικό τέλος της, σα να έστηνε τη sequence ακόμη μίας ταινίας της. Μόνο δυο λόγια ακούστηκαν από τον συντετριμμένο αδερφό της και τον σύντροφο της, Νίκο Νικολαΐδη, κατόπιν δικής της επιθυμίας. Μεταξύ αυτών, στίχοι του Μανώλη Αναγνωστάκη και μια συγκινητική επιστολή "προς νέους δημιουργούς" που είχε συντάξει η ίδια μόλις πριν μερικές εβδομάδες. Στην έξοδο του ναού η μητέρα της, η Αθηνά, η Σιδηρά Κυρία της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής, εντυπωσιακά ψύχραιμη, όχι απλώς να δέχεται, μα περισσότερο να προσφέρει εκείνη αγκαλιές σε όλους όσοι αποχαιρετούσαν με δάκρυα στα μάτια το παιδί της. Ένα πνιγμένο "Κουράγιο" μπόρεσα να πω του αδερφού της, που λάτρευε η Λουκία. Τη θυμάμαι να μου μιλάει με περηφάνια γι' αυτόν που ζει στην Αμερική και διαπρέπει ως μουσικοσυνθέτης. Έτσι το θέλησε η μαύρη μοίρα, ένα ολοζώντανο και δημιουργικό πλάσμα να λιώσει σαν το κερί, εξ αιτίας του όγκου που φύτρωσε σε τέτοιο σημείο του εγκεφάλου ώστε να μην ήταν καν εφικτό το χειρουργείο...Στο καλό, Λουκία! Άνθρωποι σαν και σένα ζουν αιωνίως μέσω της μνήμης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου