στην-αύρα-της-λουκίας-ρικάκη

Τη Λουκία Ρικάκη τη γνώρισα προσωπικά το 2002 στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας. Είχε δει το ντοκιμαντέρ για τη Νταντωνάκη στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ. Την επόμενη, με ειδοποίησαν πως ζήτησε να με δει. Πήγα, λοιπόν, σ' ένα γραφείο, όπου με περίμενε, αυτή, η οποία βρισκόταν εκεί ως παράγοντας κι εγώ ομολογώ ότι τότε τουλάχιστον δε συμπαθούσα καθόλου τους παράγοντες. Προτιμούσα να κάνω παρέα στα φεστιβάλ με μουσάτους τύπους που κυκλοφορούσαν ακόμη με ταγάρι και μπουκάλια ούζο. Κάτι έχεις εσύ, μού'χε πει εκεί η Λουκία, κι οφείλουμε όλοι στον χώρο να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη σου! Την ευχαρίστησα, ανταλλάξαμε άλλες πέντε-έξι τυπικότητες κι έφυγα. Δε γίναμε ποτέ φίλοι, κολλητοί- που λένε, αλλά όποτε τη συναντούσα να τριγυρίζει στα Εξάρχεια με το μηχανάκι της πάντα θα στεκόμασταν και θα τα λέγαμε. Πριν από ένα χρόνο και κάτι ξανασυναντηθήκαμε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας του Σταύρου του Ιωάννου. Μου μίλησε και πάλι με πολύ κολακευτικά λόγια για το κουνδουρικό ντοκιμαντέρ, παρ' όλο που ήμασταν ανταγωνιστές στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ. Θυμάμαι τα γέλια στο πρωινό γεύμα του ξενοδοχείου και την αστεία φωτογραφία που βγάλαμε, την οποία η Λουκία ανάρτησε στο facebook της. Έκτοτε, αναπτύξαμε μία ζεστή ηλεκτρονική αλληλογραφία. Τη διαβάζω τώρα και αδυνατώ να πιστέψω πως ο άνθρωπος που μιλούσα μαζί του δεν είναι πια εν ζωή...Αρχές του 2011 ο κοινός φίλος Λευτέρης Ξανθόπουλος - αν θυμάμαι καλά - μου μετέφερε την άσχημη είδηση: η Λουκία Ρικάκη διαγνώστηκε με καρκίνο στο κεφάλι. Σε προχωρημένο στάδιο κιόλας, συνεπώς μη αναστρέψιμη κατάσταση. Την παρακολουθούσαμε όλοι να διαχειρίζεται την αρρώστια με τρόπο χιουμοριστικό, καλλιτεχνικό και ποιητικίζοντα. Ροζ συννεφάκι αποκαλούσε τον όγκο που φύτρωσε σαν σπόρος θανάτου στο κρανίο της και την πήρε πρόωρα από κοντά μας. Πρόωρα, γιατί η Λουκία ήταν μόνο 50 ετών και άφηνε το ένα project για να πιάσει το άλλο. Δεν θα απαριθμήσω το έργο της, ούτε θα κάνω κριτική αποτίμηση της ποιότητας και της ποσότητας του. Αν σε μένα θα λείψει κάτι από τη Λουκία, αυτό είναι το χαμόγελο της και το κέφι της για ζωή. Η έντονη κοινωνική δραστηριότητα της και η ευαισθησία της για τις μειονότητες και το διαφορετικό, τα ευπαθή παιδιά και τους οικονομικούς μετανάστες. Δεν ξέρω αν θα πετάξω ή θα κρατήσω την αλληλογραφία μας - άλλωστε, ο κατάλογος του κινητού μου και η παλιά ατζέντα μου ακόμη περιέχουν τηλέφωνα ανθρώπων που δεν είναι πια ανάμεσα μας. Κάποιοι έσπευσαν να γράψουν στο διαδίκτυο ότι με το χαμό της Λουκίας το κακό τρίτωσε και άρα 'ξορκίστηκε, αναφερόμενοι φυσικά στον επίσης πρόωρο θάνατο των άλλων δύο κοριτσιών του ελληνικού κινηματογράφου, της Φρίντας Λιάππα και της Τόνιας Μαρκετάκη. Αλήθεια είναι αυτό, λες και μια κατάρα βαραίνει τις γυναίκες σκηνοθέτιδες αυτού του τόπου. Στην αύρα της Λουκίας που από χθες το μεσημέρι σκορπίστηκε σε δισεκατομμύρια σωματίδια στην ατμόσφαιρα φωνάζουμε από μέσα μας ότι δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ, με την ελπίδα να μας ακούσει και να χαμογελάσει πάλι. Στο γαμημένο 2011 λέμε απλώς να πάει στα τσακίδια για τον πόνο που μας έδωσε αφειδώς καθ' όλη τη διάρκεια του...