από-τη-βραδυά-επίδοξων-συγγραφέων-και-ερμηνευτών-του-pocket-theatre-festival

Άχαρος ο ρόλος του κριτή σε επιτροπή...Ακόμη και μεταξύ ημών, που κάναμε την πλάκα μας χθες βράδυ, ήπιαμε τα κρασιά μας και το διασκεδάσαμε - φαντάζομαι δηλαδή τι θα γίνεται ή, σωστότερα, τι θα γινόταν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου μέχρι πρότινος παίζονταν πολλά λεφτά στα βραβεία. Αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο κατά τη χθεσινή διαδικασία ήταν η μελέτη της συμπεριφοράς των υπόλοιπων μελών της επιτροπής ως φορείς μίας ασήμαντης εξουσίας - βάζω και τον εαυτό μου μέσα -, η οποία διήρκησε από τις 20.00 το βράδυ έως τις 00.30 μετά τα μεσάνυχτα. Τελικά, όμως, το κοινό πολλές φορές είναι πιο αυστηρό απ' την οποιαδήποτε κριτική επιτροπή. Έτσι, στα πηγαδάκια (ανά 15 λεπτά γινόταν διάλειμμα) άκουσα τρομερά δυσμενή σχόλια για τα προσόντα των διαγωνιζόμενων ηθοποιών και συγγραφέων. Για μένα προσωπικά, σημασία είχε η συμμετοχή και το ότι επίδοξοι ερασιτέχνες θεατράνθρωποι αντί να φουντάρουν απ' το μπαλκόνι τους εν μέσω γενικής κατάρρευσης, στράφηκαν στον Tennessee Williams και στον Federico Garcia Lorca - άποψη με την οποία ταυτίστηκε και ο φίλτατος συνάδελφος Νίκος Σούλης! Έβλεπες, ας πούμε, τη λαχτάρα στο μάτι του κοριτσιού που υποδυόταν την παρακμιακή τραγουδίστρια, όπως και εκείνης της μεσόκοπης γυναίκας που προσπαθούσε να πείσει ως μεθυσμένη, τρεκλίζοντας.

Στο τέλος, οι γνώμες του κοινού και της επιτροπής συνέπεσαν - κάτι σπάνιο, συμφώνως με τον Θράσο Καμινάκη, την κινητήρια δύναμη του Μικρού Πολυτεχνείου. Δεν πρόκειται να κάνω συνολικό review από τη δεύτερη και τελευταία βραδυά του Pocket Theatre Festival, κυρίως γιατί είναι άκομψο να πιάσω ένα-ένα τα ονόματα των ανθρώπων και να τους κρίνω ως ερασιτέχνες, ταλαντούχους ή ατάλαντους, κατάλληλους ή ακατάλληλους για την τέχνη του θεάτρου. Προτιμώ να αναφερθώ στο script και στο act που εγώ ξεχώρισα και έδωσα το πεντάρι ή, μάλλον, που όλοι ξεχωρίσαμε, κριτική επιτροπή και κοινό! Στην κατηγορία script (κείμενο), λοιπόν, εντυπώσεις θετικές άφησε Το μηδέν & το άπειρο του Παντελή Ανδρέου. Ο Ανδρέου δε μπόρεσε να παραστεί, εφόσον είναι μόνιμος στρατιωτικός (!) στη Λάρισα, το κείμενο του όμως αποδόθηκε εξαιρετικά από την Ομάδα Keep Walking. Επρόκειτο για μία ξεκαρδιστική κωμωδία πολιτικών και κοινωνικών νύξεων μέσα από τον διάλογο ενός παππού, που χήρεψε πρόσφατα και που δε χάνει ευκαιρία να την πέσει στη Ρωσίδα παραδουλεύτρα του. Κάπου παρεμβαίνει κι ο εγγονός του, ο οποίος ξημεροβραδυάζεται σε αντίσκηνο στο Σύνταγμα με τους Αγανακτισμένους μαζί με μία ακόμη πολυλογού συγγένισσα του. Έξυπνες ατάκες, επαναλαμβανόμενες φράσεις ως κωμικό light motive και, όπως μού σχολίασε κάποιο μέλος της επιτροπής, σαφώς ανώτερο επίπεδο από την πιο εμπορική κωμωδία που θα έστηναν οι Ρέππας - Παπαθανασίου.

Πάμε και στην κατηγορία act (ερμηνεία) με το έργο Πρωτοχρονιά της Ομάδας Comic, που αν διαγωνιζόταν και στο κείμενο, σίγουρα θα έπαιρνε κι εκεί τις περισσότερες ψήφους! Δυστυχώς, δεν ανακοινώθηκαν τα ονόματα των δύο ερμηνευτών της Ομάδας και δε γνωρίζω ακόμη αν ισχύει το ότι το μονόπρακτο έγραψε η νεαρή Αφρικάνα, που έπαιζε.

Το έργο αφορούσε έναν κυνικό νοσοκόμο, σεξιστή και μπρουτάλ, ο οποίος αντιμετωπίζει σα ζώο την χτυπημένη από αλτσχάιμερ ηλικιωμένη ασθενή του. Τη βασανίζει, την κακομεταχειρίζεται και τη χρησιμοποιεί ως μέσο κατευνασμού των ορμών του.

Στο τέλος, ο απονεκρωμένος εγκέφαλος της άτυχης γυναίκας μοιάζει να επαναλειτουργεί κι η ίδια από θύμα μετατρέπεται σε θύτης. Δένει πισθάγκωνα τον δυνάστη της, τον βιάζει και τον χτυπάει στο κεφάλι μέχρι θανάτου.







Σκληρό έργο, σπουδή στον φασίστα και βασανιστή που κρύβουν καλά μέσα τους όλοι οι άνθρωποι, και ταυτόχρονα μία εξίσου σκληρή σάτιρα στην τεχνολογική ευδαιμονία, τον αχαλίνωτο σεξισμό και το παιχνίδι εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Επίσης, ένα σύντομο σε διάρκεια θεατρικό δρώμενο με έντονο αντιρατσιστικό χαρακτήρα, αν αναλογιστεί κανείς πως η ηλικιωμένη άβουλη ασθενής που τραβάει τα πάνδεινα απ' το νοσοκόμο της, θα μπορούσε να είναι η Αφρικάνα αυτοπροσώπως, η οποία την υποδύθηκε.

Μπράβο στα παιδιά της Ομάδας Comic και, σίγουρα, όταν η Πρωτοχρονιά τους βγει σε κανονική θεατρική διανομή - βάσει των ψήφων που απέσπασε -, θα είμαι απ' τους πρώτους που θα σπεύσουν!

Από αριστερά, η ποιήτρια Μαρία Λαγγουρέλη, ο bosko, η στιχουργός Φωτεινή Λαμπρίδη και ο δημοσιογράφος Στέλιος Κούλογλου.

Κι εδώ, η υπόλοιπη κριτική επιτροπή: πάλι από αριστερά, οι συγγραφείς Σωτήρης Σωτάκης, Μιχάλης Μοδινός και ο σκηνοθέτης Νίκος Σούλης.

Καλά περάσαμε, ξεφύγαμε λίγο απ' την τρέχουσα μιζέρια, πάντως στην ευγενική πρόσκληση του Θράσου να ξαναβρεθούμε εκεί την ερχόμενη εβδομάδα για τον μεγάλο τελικό, επέλεξα να μην ανταποκριθώ. Άλλωστε, στις 10 του μήνα θα γίνει ακόμη ένα γύρισμα για το ντοκιμαντέρ της Γώγου, οπότε θα τρέχω με τα δικά μου.