από-την-δισκοπαρουσίαση-της-μαρίας-φαραντούρη-και-του-charles-lloyd-στον-ιανό

Το αδιαχώρητο επικράτησε χθες βράδυ στον Ιανό της Σταδίου κατά την παρουσίαση του cd της Μαρίας Φαραντούρη με τον Charles Lloyd από την ECM. Περισσότερο ήταν η γιορτή της Μαρίας παρά μία ακόμη κοινότοπη δισκοπαρουσίαση, η οποία ωστόσο θα μπορούσε νά'χει πάει πολύ καλύτερα από σκηνοθετικής άποψης. Θα τα δούμε παρακάτω. Στην πρόσκληση της κορυφαίας ερμηνεύτριας ανταποκρίθηκα κι εγώ με την παρουσία φίλων, όπως του Κώστα (τ2φ), της Λίνας,

του Θρασύβουλου, της Λιάνας, της Σόνιας κ.α. Εκεί ήταν ακόμη εκπρόσωποι του πολιτιστικού δημοσιογραφικού χώρου (Θανάσης Λάλας, Άννα Δρούζα, Λένα Αρώνη, Γιώργος Τσάμπρας, Γιάννης Τριάντης, Ναταλί Χατζηαντωνίου), πολιτικοί (Τηλέμαχος Χυτήρης, Γρηγόρης Ψαριανός) και βέβαια πολλοί συνάδελφοι της Φαραντούρη (Ελένη Καραΐνδρου, Μελίνα Τανάγρη, Θάνος Μικρούτσικος, Μαρίζα Κωχ, Μανώλης Μητσιάς, Σαβίνα Γιαννάτου, Αγαθή Δημητρούκα, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Κώστας Καρτελιάς).

Στην αρχή προβλήθηκε ένα μικρού μήκους αγγλόφωνο ντοκιμαντέρ για τη συνεργασία της Φαραντούρη με τον Lloyd, φαντάζομαι στο πλαίσιο promo του cd από την εταιρεία. Αμέσως μετά τις ομιλίες που θ' ακολουθούσαν προλόγισε ο, πάντα σοβαρός και μετρημένος, Παρασκευάς Καρασούλος, στιχουργός, διευθυντής της Μικρής Άρκτου και διανομέας πλέον της ECM στην Ελλάδα.

Να και η Λένα Αρώνη σε αγαπησιάρικο ενσταντανέ με τη Μαρίζα! Πολύ χάρηκα που την ξαναείδα τόσο καιρό μετά το γύρισμα της Πλάτωνος για τα Ημερολόγια, κι αυτήν και τη συνεργάτιδα της, τη Μαριάννα.

Πάμε τώρα στο προβληματικό μέρος της βραδυάς, δηλαδή τις ομιλίες. Θεωρώ ότι τη στιγμή που είχε προηγηθεί το ντοκιμαντέρ της ECM από τις οθόνες του Ιανού, η ζωντανή συνέντευξη της Μαρίας Φαραντούρη στον συντονιστή του πάνελ, Ανταίο Χρυσοστομίδη, ήταν λίγο...άκυρη και αντί να προσφέρει στο νόημα της εκδήλωσης, τελικά το αποδυνάμωσε. Εν ολίγοις, θα ήταν πολύ πιο ουσιαστικές οι εισηγήσεις του Γιώργου Β. Μονεμβασίτη και του Γιώργου Ε. Παπαδάκη, αν μέναμε μόνο σ' αυτές - πρόκειται για δύο ανθρώπους, τους πλέον κατάλληλους για να αποδώσουν το ιστορικό και το μουσικολογικό πλαίσιο αντίστοιχα της σύμπραξης της Φαραντούρη και του Charles Lloyd.

Έτσι, ύστερα από ένα 40λεπτο που διήρκησαν σχεδόν οι ομιλίες, η Μαρία μας αποζημίωσε ερμηνεύοντας αρκετό από το υλικό του καινούργιου δίσκου της. Ελλείψει πλήρους μπάντας και φυσικά του Lloyd αυτοπροσώπως, που βρίσκεται στις ΗΠΑ, τη συνόδευσε στο πιάνο ο Τάκης Φαραζής, ο ένας εκ των δύο Ελλήνων μουσικών που συμμετείχαν στις κοινές συναυλίες τους - ο άλλος ήταν ο σολίστας της πολίτικης λύρας, Σωκράτης Σινόπουλος. Το ρεπερτόριο περιέλαβε το Ταξίδι στα Κύθηρα της Καραΐνδρου, το Κράτησα τη ζωή μου των Μίκη Θεοδωράκη - Γιώργου Σεφέρη, τη Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων των Μάνου Χατζιδάκι - Άρη Δαβαράκη, τη Νεροποντή του Αλκίνοου Ιωαννίδη, ηπειρώτικα παραδοσιακά, αλλά και το Requiem του Charles Lloyd σε ελληνικούς στίχους της Αγαθής Δημητρούκα. Αν υποτεθεί πως το πάντρεμα της jazz και της εγχώριας παράδοσης δεν είναι καθόλου πρωτότυπη υπόθεση, ακόμη κι αν σήμερα σηματοδοτείται από το συνταξίδεμα της σημαντικότερης Ελληνίδας τραγουδίστριας με έναν διεθνή jazz ογκόλιθο, θεωρώ ότι το κομμάτι Requiem - ξαναλέω, σύνθεση του Lloyd σε στίχους της έμπειρης Δημητρούκα - είναι ίσως το μοναδικό που προσωπικά με...ψήνει γι' αυτό που υποστηρίζουν οι δημιουργοί στο ένθετο της έκδοσης: το πλησίασμα, δηλαδή, των δύο κόσμων τους. Θέλω να πω και κλείνω ότι το Ταξίδι στα Κύθηρα, λόγου χάριν, η ίδια η Καραΐνδρου το παρουσιάζει εδώ και χρόνια στις συναυλίες της με jazz ορχήστρα και με τη φωνή της Φαραντούρη, για να μην πάω στα παραδοσιακά τραγούδια και στη δεκαετία του 1970 με τον Μπάλο ή τη Μαύρη Θάλασσα του Σαββόπουλου. Ακόμη, πάντως, δεν έχω πάρει το cd στα χέρια μου και πιστεύω αυτό να γίνει μεσ' στην ερχόμενη εβδομάδα, οπότε και θα επανέλθω με τη δισκοκριτική - παρουσίαση του.