Κυριακή 16 Μαρτίου 2008

ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ ΜΕ ΤΗ ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ...

Ένα live στον Ιανό από τρία νέα παιδιά με αισθητική, όπως λέω και στο προηγούμενο post, δε μπορεί παρά να μου κινήσει το ενδιαφέρον. Ο συνθέτης Θέμης Καραμουρατίδης, ο στιχουργός Γεράσιμος Ευαγγελάτος και η ερμηνεύτρια Νατάσσα Μποφίλιου ένωσαν τις δυνάμεις τους για δεύτερη φορά και μας παρέδωσαν προ ημερών το cd με τίτλο Μέχρι το τέλος. Παραγωγός εταιρεία για μιαν ακόμη φορά, η Μικρή Άρκτος του Παρασκευά Καρασούλου, του ανθρώπου που ουσιαστικά προσπάθησε με τις περίφημες Ακροάσεις του να εγκαθιδρύσει ένα νέο φεστιβάλ Κέρκυρας, ούτως ειπείν, συμφώνως με τα χατζιδακικά πρότυπα. Απ' ότι πληροφορήθηκα, ακόμη δεν έχει ξεκινήσει η δημοσιογραφική διανομή του cd, επομένως επιφυλάσσομαι για την κριτική παρουσίαση του σε προσεχές post. Ας αρκεστώ, λοιπόν, σε μια κριτική του live που παρακολούθησα πριν από λίγες ώρες, ξεχωρίζοντας τί μου άρεσε και τί δεν μου άρεσε περισσότερο ή λιγότερο:

Κατ' αρχάς ξεκαθαρίζω πως η τριάδα Κραουνάκης- Νικολακοπούλου- Πρωτοψάλτη απέχει πολύ από τον δικό μου κόσμο. Αυτό δε σημαίνει πως δε σέβομαι τη δικαιωμένη μέσα στο χρόνο δουλειά τους. Το λέω, διότι αν κάποτε οι μεγάλοι πρέπει να την κάνουν σιγά- σιγά για να υπάρξει η εξέλιξη ή έστω η συνέχεια τους, αυτή σίγουρα βρίσκεται σε ό,τι ακριβώς κάνουν σήμερα η Μποφίλιου με τον Καραμουρατίδη και τον Ευαγγελάτο. Τραγούδια με λαϊκό έρεισμα αισθηματικής θεματικής ως επί το πλείστον, φτιαγμένα από 25άρηδες που ζουν την εποχή τους. Ο Ευαγγελάτος φαίνεται να το' χει πιάσει το νόημα λίγο καλύτερα από τους άλλους δύο καλλιτεχνικούς συντρόφους του. Οι στίχοι του στα Αλεξάνδρας και Μέχρι το τέλος- ακούστηκαν αμφότερα στο δεύτερο μέρος- παραπέμπουν στη Λίνα Νικολακοπούλου των αρχών του ΄80, τότε που η σχέση των δύο φύλων ως θέμα συνδυαζόταν με πινελιές κοινωνικής αιχμής, ενίοτε και υπερρεαλιστικής σάτιρας. Πραγματικά, απόψε άκουσα δύο καινούργια τραγούδια με υπόσταση και καλλιτεχνικό ανάστημα. Βγάζουν μια εσωστρέφεια και μια ενδόμυχη θλίψη οι στίχοι του Ευαγγελάτου που άλλοτε ταιριάζουν και άλλοτε συγκρούονται με τις μουσικές του Καραμουρατίδη. Όπως στην Παρέα, το αναμενόμενο σουξέ του δίσκου που κινείται σε απόλυτα κραουνακικούς γλεντζέδικους δρόμους και όμως εμένα μόνο τη διάθεση για γλέντι δε μου αφύπνισε ο στίχος. Ο Καραμουρατίδης, απ' την άλλη, υποθέτω θα γνωρίζει πως δεν κομίζει καμιά ιδιαίτερη μουσική πρόταση, υπηρετεί απλώς ένα αξιοπρεπέστατο νεοελληνικό τραγούδι με το αβαντάζ της επικοινωνιακής δύναμης, που απ' τη φύση της διαθέτει η συμβατική μελωδική γραμμή του. Του αξίζουν συγχαρητήρια για τις ενορχηστρώσεις, τόσο στα δικά του κομμάτια, όσο και στις αρκετές διασκευές που επιχείρησε. Η Μποφίλιου, τώρα, η βασίλισσα της βραδιάς είναι μια δυνατή φωνή. Ερμηνεία theatrale με σωστό χειρισμό των εκφραστικών μέσων της. Θεωρώ καλύτερες στιγμές της, εκτός του αγαπημένου πλέον Εν λευκώ, την απόδοση της στο αλμοδοβαρικό Un ano de amor και στο Τραγούδι της νύχτας, το τελευταίο ηχογράφημα της Φλέρυς Νταντωνάκη με τους Τερμίτες. Θεωρώ εξίσου άτυχη στιγμή, όμως και μάλιστα για πρώτο τραγούδι του β΄μέρους του προγράμματος, το Βράδυ από τον Καρυωτάκη της Λένας Πλάτωνος. Δεν της ταιριάζουν στοιχειωμένα τραγούδια της Μποφίλιου, όπως ακριβώς δε θα ταίριαζαν επ' ουδενί και τα δικά της κομμάτια στη φωνή της Σαβίνας Γιαννάτου. Επιπλέον, αν από κάτι χαρακτηρίζεται η Μποφίλιου ως ερμηνεύτρια είναι η ηδυπάθεια, την οποία δε βρίσκω καθόλου υπερβολική για το ρεπερτόριο που της αρέσει να εκτελεί. Τυχαίο που ο κόσμος σιγοτραγούδησε μαζί της τα Ήσυχα βράδια του Λάκη Παπαδόπουλου και της Μαριανίνας Κριεζή, ακόμη και τη μάλλον ξεπερασμένη μπαλάντα Πάρε με του Βασίλη Παπακων/νου και της Αφροδίτης Μάνου; Οφείλω να πω ότι θα ήθελα τη Μποφίλιου να τολμήσει να τσαλακώσει την λίγο καθωσπρέπει εικόνα της, από ενδυματολογικής μέχρι γενικότερα σκηνικής άποψης. Είναι πολύ καλό, έως και συγκινητικό, που ο χώρος γεμίζει από φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, δεν είναι όμως και τόσο καλό την ώρα που ερμηνεύεις, να γυρνάς κάθε λίγο και λιγάκι και να σκας χαμόγελα ή να κλείνεις τα μάτια σαν ακκιζόμενη έφηβη. Ελπίζω να μην είμαι πολύ αυστηρός, δεδομένου ότι με δυο- τρεις ακόμη συντονισμένες κινήσεις εκ μέρους της, πιθανότατα να μιλάμε μελλοντικά για μία πολύ σπουδαία τραγουδίστρια. Δε δίστασα μάλιστα πριν από μερικά χρόνια στην κριτική του άλμπουμ Εκατό μικρές ανάσες στο περιοδικό ΗΧΟΣ να χαρακτηρίσω τη Νατάσσα Μποφίλιου φωνάρα! Ως γνωστόν, όμως, άλλο πράγμα ο δίσκος και άλλο το live, με το οποίο εκτίθεσαι κυριολεκτικά στο κοινό, που παραμένει αδηφάγο ακόμη κι αν σε γνωρίζει και ξέρει εκ των προτέρων τι πρόκειται να δει και ν' ακούσει από σένα. Πάντως, εγώ είδα κι άκουσα ένα συμπαθές live με μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα, με καλό ήχο και, το κυριότερο, με φρέσκα τραγούδια που έχουν τη δυνατότητα να νικήσουν στη μάχη με το χρόνο. Ή έστω στην αναμέτρηση με την επικρατούσα λογική που θέλει τα τραγούδια φορτωμένα είτε με μπουζούκια, είτε με electronics. Τα τρία αυτά παιδιά κι εδώ έγκειται η ικανότητα του Καραμουρατίδη, φαίνεται να ξεπέρασαν τον εν λόγω διχασμό, βαδίζοντας σε συμβατικά- ξαναλέω- μονοπάτια, που τους ανήκουν όμως καθ' ολοκληρίαν και αποτελούν ανόθευτο προϊόν της νεανικής χημείας τους.

6 σχόλια:

greekgaylolita είπε...

Χμμ..
Αυστηρος αλλα δικαιος στα περισσοτερα σημεια μου φαινεσαι,εκθετωντας την υποκειμενικη σου αποψη οσο το δυνατον πιο αντικειμενικα γινεται.
Και εκφραζοντας με ειλικρινεια τις καλλιτεχνικες σου αντιρρησεις για διαφορα σημεια του προγραμματος.
Αυτα να τα βλεπουν και οι δικοι σου συναδελφοι γιατι το αναγνωστικο κοινο εχει μαθει να διαβαζει behind the lines και καταλαβαινει ποτε ο δημοσιογραφος εχει διαφορων ειδων απωθημενα με τον εκαστοτε καλλιτεχνη που κρινει με αποτελεσμα να δημιουργουνται παρασιτα που δεν ειναι καλο σαν κατασταση για κανενα.
Και για να μη παρεξηγηθω, εδω τα πηγες μια χαρα.Καταλαβαμε και το σκεπτικο του παρατηρητη του καλλιτεχνικου προιοντος χωρις περριτους δογματισμους, αλλα και τη προσπαθεια της ομαδας αυτης.
Οποτε ολα καλα:)

BOSKO είπε...

ggl...
Thanks, ξέρεις πόσο εκτιμώ τη γνώμη σου. Όπως τα λες είναι κι ελπίζω να το αντιληφθούν αυτό και τα παιδιά.

Αιολος είπε...

Τα προσόντα υπάρχουν και οι προοπτικές φαίνονται ξεκάθαρα. Είναι οι προσωπικές επιλογές και η δουλειά που θα κρίνει το μέλλον των τριών δημιουργών (ας μην βγάλουμε απ' έξω τον Κώστα Τσίρκα με την Ασπιρίνη του, τα Σήματα Καπνού κα) και της Νατάσσας Μποφίλιου. Θα συμφωνήσω σχεδόν σε όλα και θα προσυπογράψω την ενδυματολογική παρατήρηση (χωρίς να είμαι ειδικός), δεδομένου ότι την έχω δει να ερμηνεύει με ένα τζην και μια μαύρη μπλούζα.
Τα περισσότερα θα τα καθιερώσει ή θα τα καταδικάσει ο χρόνος. Εγώ πάντως πιστεύω.

Χάρηκα που σας γνώρισα κε Μποσκοΐτη.

Aντώνης είπε...

Καταλαβαίνεις όμως τί τραβάω κι εγώ που ήμουν και είμαι λάτρης της τριάδας που δεν είναι του δικού σου κόσμου... Όσο για την "Παρέα" -επειδή είναι τραγούδι φετίχ μου- το υπερασπίζομαι βιωματικά και λόγω εμπειρίας λέω πως δεν υπάρχει πιό στεγανή μόνωση παρά μονάχα μες το πλήθος. Γι΄αυτό το αντιμετωπίζω πέρα από τα όρια του αδιαφιλονίκητου σουξέ. Χάρηκα και που σε γνώρισα χτες και σήμερα που σε διάβασα.

BOSKO είπε...

αίολος...
Να μου το θυμηθείς, η Μποφίλιου μπορεί να εξελιχθεί σε πολύ μεγάλη jazz ερμηνεύτρια, ασχέτως του πως γουστάρει να ντύνεται η κοπέλα. Κι εγώ χάρηκα που σε γνώρισα, φίλτατε, όπως είδες σε έκανα link.

αντώνης...
μια χαρά ειν' η "Παρέα", το σχόλιο περί "κραουνακικού γλεντζέδικου ύφους" δεν αποτελεί μομφή σε καμία περίπτωση. Αν πρόσεξες, απλώς μιλάω στο εν λόγω κομμάτι για τη σχέση του στίχου του Ευαγγελάτου με τη μουσική του Καραμουρατίδη. Ούτε το να γίνει το σουξέ του δίσκου (που το εύχομαι ολόψυχα), σημαίνει ότι δεν είναι καλό τραγούδι. Περιμένω με αγωνία το cd να ακούσω κατ' ιδίαν το υλικό, τις μουσικές όλες, τους στίχους, την ερμηνεία, τις στουντιακές ενορχηστρώσεις. Κι εγώ χάρηκα που σε γνώρισα χθες κι ελπίζω να μη σε στενοχώρησα αν εξέφρασα και μερικές τελείως υποκειμενικές απόψεις μου.

Aντώνης είπε...

Για τη σχέση του στίχου του Γεράσιμου με τη μουσική του Θέμη μιλάω κι εγώ. Από τη δική μου σκοπιά βρίσκω εδώ έναν εύστοχο διάλογο εσωστρέφειας του στίχου και εξωστρέφειας της μουσικής. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να νιώθω την πιό απέραντη μοναξιά μέσα σε ένα μπαρ που η μουσική οργιάζει. Αυτό εννοούσα. Οι άνθρωποι, οι φωνές, τα γέλια, οι μουσικές υπάρχουν. Όπως υπάρχει και μοναξιά την ίδια στιγμή. Εκεί και τα δύο. Κάνουν παρέα διακριτική.
Όσο περί στεναχώριας δεν τίθεται καν ζήτημα, μην ανησυχείς :) Καλή εβδομάδα και ευχαριστώ για την πρόσκληση στο Μέγαρο. Ίσως περάσω.