στη-θεσσαλονίκη-του-αγγελόπουλου-του-χριστιανόπουλου-της-μουσικής-&-των-internet-cafe

Αυτό το τριήμερο στη Θεσσαλονίκη δεν είναι σαν όλα τα προηγούμενα. Δε γίνεται Μάρτιο, ούτε Νοέμβριο, στη διάρκεια των κινηματογραφικών φεστιβάλ της πόλης. Ωστόσο η κινηματογραφική αίσθηση είναι πολύ πιο διάχυτη σήμερα που έβρεξε πολύ, εν μέσω καύσωνα, και μια βόλτα στο λιμάνι, δίπλα στις αποθήκες, μού έδωσε την εντύπωση ότι από κάπου θα σκάσει ο Μπρούνο Γκανζ με τον σκύλο του, όπως στο εξώφυλλο της ECM από την αγγελοπουλική Μια αιωνιότητα και μια μέρα.

Η Θεσσαλονίκη μελαγχολεί μαζί με τους κατοίκους της που δεν πάνε πίσω από τους Αθηναίους συγκριτικά με την άκρως στενόχωρη οικονομική κρίση. Κι όμως, εντυπωσιακά καλοντυμένα κορίτσια τρέχουν γρήγορα στους βρεγμένους δρόμους να προφυλαχτούν από το μπουρίνι, την ίδια ώρα που μοναχικοί τύποι ακούν Yann Tiersen στο internet- cafe της Βασιλέως Ηρακλείου.

Είχα και πολύ πρωτότυπη ανάβαση στη βόρεια Ελλάδα. Κυριακάτικα, με τους δρόμους άδειους, και τη Μαρίζα Κωχ να τραγουδάει στη θέση του συνοδηγού την Κρασογιώργαινα και τον Κυρ- Αντώνη του Χατζιδάκι μαζί με τη La tarrara του Lorca.

Ένα ολόκληρο τέταρτο της ώρας διήρκησε η συγκινητική συνομιλία της Κωχ με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο από το κινητό μου τηλέφωνο. Ο ποιητής την ενημέρωσε πως πρώτος εκείνος είχε μελοποιήσει τον Νίκο Καββαδία εν έτει 1941, μα κατέστρεψε τα εφηβικά του πονήματα, ώστε κανείς να μη μάθει τις μουσικές του ατασθαλίες. Υποσχέθηκε ότι θα παραστεί στην αυριανή συναυλία της Μαρίζας και των άλλων Θεσσαλονικιών καλλιτεχνών. Κατά 90% θα τον συναντήσω κι εγώ αύριο, απ' το πρωί, για μια μεγάλη συνομιλία, την οποία θα καταγράψω με τη συμβολή του φίλου δημοσιογράφου Γιάννη Γκροσδάνη.

Για την ώρα απολαμβάνω τη μουντάδα στην ατμόσφαιρα, χαζεύω τους συμπαθείς λετσοτουρίστες που φτιάχνουν αυτοσχέδια καταφύγια λόγω βροχής στα πέριξ του Λευκού Πύργου, γίνομαι μουσκίδι- δεν προνόησα- και καταφεύγω σε γκλαμουράτα εμπορικά κέντρα, πίνοντας καφέδες τον ένα μετά τον άλλο, εκπλήσσομαι με την άδεια Αριστοτέλους και στην τελική κυριαρχεί η ανυπομονησία μου να συναντηθώ με αγαπημένα μου πρόσωπα, απόλυτα ταυτισμένα μ' αυτή την όμορφη πόλη.