Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

για-την-υπατία-την-αλεξανδρινή-το-λύκειο-και-την-τόλμη-&-γοητεία

Η Υπατία η Αλεξανδρινή κυκλοφορεί στη μπλογκόσφαιρα εδώ και καιρό, μα την ανακάλυψα ή, σωστότερα, με ανακάλυψε μόλις χτες. Στην πραγματικότητα ονομάζεται Όλγα, είναι φιλόλογος και, απ' ότι λέει η ίδια στο προφίλ της, 54 ετών. Δηλαδή, το 1991 ήταν 35, όσο είμαι εγώ σήμερα (σχεδόν). Το ΄91, επίσης, όταν αποφοίτησα από το Γ΄ Λύκειο Κερατσινίου, εγώ ήμουν 17 ετών, ένας μάλλον μέτριος μαθητής, τελείως ντουβάρι στα μαθηματικά, με κλίση στα φιλολογικά μαθήματα - και πάλι όχι τίποτα ιδιαίτερο. Η Όλγα ήταν καθηγήτρια μου για δύο χρονιές, αν θυμάμαι καλά. Είχε απίστευτο χιούμορ, αστειευόταν με τους μαθητές της, ήταν ανεκτική στην τράκα που της κάναμε στα τσιγάρα και παραδόξως δεν της είχαμε πάρει τον αέρα, που λένε. Ειδικά με μένα που οι περισσότεροι καθηγητές μαρτυρούσαν με τις πλάκες μου μέσα στην τάξη (δε θα ξεχάσω μία άλλη φιλόλογο που μού 'χε πει: Ένα σου λέω, εσύ αγόρι μου αν είχες πεθερά θα της έβγαζες τον καρκίνο!), η Όλγα είχε άριστες σχέσεις. Εκτός από το σχολικό κτίριο, συναντιόμασταν τακτικά σε συνοικιακές καφετέριες, πίναμε αμέτρητους καφέδες, καπνίζαμε και συζητούσαμε για τους Jethro Tull, τους Queen, τον Στρατή Μυριβήλη, τους Αιγυπτιώτες Έλληνες και τον Αριστοτέλη. Ο Χατζιδάκις δεν υπήρχε ακόμη στη ζωή μου, αν και πρωτάκουσα γι' αυτόν την ίδια πάνω- κάτω εποχή κατόπιν γνωριμίας μου με την ερμηνεύτρια του, τη Νένα Βενετσάνου, η οποία διατηρούσε και διατηρεί πολύ φιλικές, σχεδόν συγγενικές σχέσεις, με μία άλλη καθηγήτρια μου από το λύκειο. Η Όλγα ήταν- και φαντάζομαι είναι- ένας εξαιρετικά ήρεμος άνθρωπος που μιλούσε όμορφα κατά γενική παραδοχή, τόσο απ' την άποψη της εκφοράς του λόγου της, όσο και του περιεχομένου του. Ήταν ευφυής με μια συχνή μελαγχολία, χωρίς να σημαίνει ότι δεν ξεσπούσε το ίδιο συχνά σε γέλια ή απλά χαμογελούσε. Ήταν μάλλον υγιής, θα έλεγα. Για πολύ καιρό, μάλιστα, γελούσε με την ακόλουθη, πραγματικά αστεία, ιστορία των σχολικών μου χρόνων: μια μέρα το συμβούλιο των καθηγητών συνεδρίασε για να με τιμωρήσει με εβδομαδιαία αποβολή - δε θυμάμαι καθόλου τι χοντρή μαλακία είχα κάνει. Τηλεφωνεί, λοιπόν, η διευθύντρια στη μητέρα μου στο σπίτι: κυρία Μποσκοΐτου, ελάτε αύριο στις δύο το μεσημέρι από το λύκειο, διότι ο γιος σας κινδυνεύει να αποβληθεί! Α, στις δύο είπατε; απαντάει η μάνα μου, δυστυχώς δε θα μπορέσω, έχω μια σοβαρή υποχρέωση. Όταν γύρισα σπίτι, έπιασα τη μάνα μου: Καλά, γιατί τους είπες ότι δε μπορείς νά 'σαι εκεί, αφού θέλουν να τιμωρήσουν το παιδί σου; Και τι μού απάντησε η θεά; Τρελάθηκες; Αύριο στις δύο πιάνουν τον βιαστή της Καρολάιν και δεν το χάνω με τίποτα! Να πω εδώ ότι τότε βρισκόταν στις δόξες της η αμερικανική σαπουνόπερα Τόλμη και Γοητεία κάθε μεσημέρι από το πρώτο κρατικό κανάλι. Μιλάμε, νέκρωναν οι δρόμοι, όλοι κλείνονταν στα σπίτια, άντρες, γυναίκες, παιδιά, για να δουν τα παθήματα και τους έρωτες των Φόρρεστερ και των Λόγκαν. Ξέρετε, επρόκειτο απ' αυτά τα σήριαλ, όπου ο καθένας είχε παντρευτεί τον άλλον εκεί μέσα από πέντε- έξι φορές, πηδιόντουσαν ασύστολα και πάλι δεν έτρεχε μία, ζάχαρη όλοι μεταξύ τους. Η διαστροφή στο ζενίθ της με κρυπτο-οιδιπόδεια συμπλέγματα, γεροντοκαψούρες, γυναίκες εγκυμονούσες στα 60 τους (!), αλαβάστρινα κοριτσίστικα κορμιά που αποτέλεσαν αιτίες εφηβικών ονειρώξεων, ανδρικά χαμόγελα της επιτυχίας άνευ τερηδόνας και εν ολίγοις να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Σαν το παζολινικό Θεώρημα, ένα πράγμα, αλλά στο πιο ακίνδυνο, συντηρητικό, γκλαμουράτο και μεγαλομικροαστικό. Τις προάλλες, μάλιστα, πρόσφατα έπεσα σ' ένα απ' τα καινούργια επεισόδια της Τόλμης και Γοητείας και γινόταν της κακομοίρας: η Μπρουκ γιαγιά ή προγιαγιά πια, αλλά ολόιδια, 45 το πολύ ετών, ενώ η Στέφανι και ο Έρικ, που θα έπρεπε συμφώνως με το σενάριο να είναι τουλάχιστον 100 ετών, επίσης ολόιδιοι και αθεράπευτα ερωτομανείς. Τρελό γέλιο! Έτσι κι εμείς, λοιπόν, όποτε θέλαμε να κάνουμε κοπάνα την πρώτη ώρα για καφέ, προφασιζόμασταν...με Τόλμη και Γοητεία! Αντώνη, κι εσύ Καρολάιν; θυμάμαι την Όλγα να με ρωτάει μέσα στην τάξη τη δεύτερη ώρα που είχαμε πάει στο σχολείο και μας διάβαζε απ' το απουσιολόγιο. Μάλιστα, κυρία, Καρολάιν και ξερό ψωμί! απαντούσα και γινόταν το σώσε από τα γέλια μεσημεριάτικα. Μιαν άλλη φορά θυμάμαι την Όλγα να κλαίει από το γέλιο την ώρα της προσευχής. Τρελαινόμουν να τη λέω εγώ κάθε μέρα, αφού το έβλεπα σαν το δικό μου προσωπικό σόου. Αντί, λοιπόν, να πω Ως και ημείς αφιέμεν τοις οφειλέταις ημών, είπα τοις ομελέτες, πολύ φωναχτά μάλιστα, κι έγινε της πουτάνας! Περιέργως, βέβαια, εξακολουθούσαν οι καθηγητές να αναθέτουν σε μένα την καθιερωμένη καθημερινή προσευχή. Θυμάμαι, όμως, την Όλγα και στις διαδηλώσεις! Πάντα στο πλευρό μας, τότε με τον Τεμπονέρα και τις σχολικές καταλήψεις το θλιβερό ΄91 που η παρακρατική δεξιά ξανάδειξε το αληθινό της πρόσωπο στην Ελλάδα. Σε μια από εκείνες τις φοβερές επεισοδιακές διαδηλώσεις είχαμε πετύχει μαζί μέσα στα πλήθη τη Μελίνα Μερκούρη, η οποία συμπαραστεκόταν στους εξεγερμένους μαθητές. Ήταν και η μοναδική φορά στη ζωή μου που θα έσφιγγα το χέρι της Μελίνας, λεπτό και φοβερά ρυτιδιασμένο! Μού 'χει μείνει η εικόνα του χεριού της, δε θα το ξεχάσω!
Θα μπορούσα να φανώ κι άλλο επιφανειακός, επιδερμικός, γραφικός σχεδόν, παραθέτοντας κι άλλες ιστορίες από τα λυκειακά μου χρόνια με δευτεραγωνίστρια την Όλγα, την καλή μου φιλόλογο, και πρωταγωνιστή εμένα. Το post αυτό όμως έγινε περισσότερο για να δηλώσω τη χαρά μου που την ξαναβρήκα μέσω της μπλογκόσφαιρας ύστερα από είκοσι ολόκληρα χρόνια! Ως εκ τούτου, της το αφιερώνω με πολύ αγάπη!
κκκ
Για να είμαι ακριβής, βέβαια, σα να θυμάμαι τη μορφή της Όλγας έξω από το Τριανόν, Κοδριγκτώνος και Πατησίων. Θα ήταν το 2003 σε μια προβολή του ντοκιμαντέρ μου για τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Δεν είχαμε καταφέρει να μιλήσουμε τότε μέσα στον κόσμο...
κκκ
Την Όλγα ή την Υπατία την Αλεξανδρινή βρίσκετε στο ενδιαφέρον ιστολόγιο της www.pomfolyges.blogspot.com

8 σχόλια:

Αλκμήνη είπε...

Μπόσκο, να' σαι καλά γι' αυτή την ανάρτηση! Τι όμορφα που αφηγείσαι! Ψόφησα στο γέλιο! Σ' ευχαριστώ ειλικρινά!

Αθανασία είπε...

Γειάσου καλό μου...!!Χαχααααααααααααχαααααααααχαχαχαχα! να'ναι καλά η Ολγίτσα σου...να χαίρεσαι που είχες,τέτοια καθηγήτρια....πραγματικά αξιόλογη από τους καθηγητές που τιμούν,το εκπαιδευτικό σύστημα κ δεν το ξευτιλίζουν..μπράβο της...σε ευχαριστούμε που μας την 'σύστησες'μέσα από εδώ...καλέεε έχεις σφίξει το χέρι της Μελίνας μας??????????τυχερέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!ήσουνα 'ζιζάνιο ε ως μαθητής'αλλά ρε σύ φιλαράκο,έσκασα στο γέλιο με την ιστορία σου με τη 'Τόλμη κ Γοητεία'(μπλιάααααααααααχ!)χαχαχαχαχαααααααααααααααα άπαιχτη η κυρία Ντίνα μας!!η μαμά Μποσκοίτου χααααααααααααχαχαχααα! (αλήθεια πως πάει,η υγεία της αγαπητής μαμάς σου καλό μου??ελπίζω να ξεπέρασε εντελώς το πρόβλημά της)....ε,εμ ναί το θυμάμαι κ γώ αυτό...τότε γινόταν χαμός με αυτό,το σκουπίδι,της αμερικάνικης σόου μπίζ...όλοι σύσσωμοι παρακολουθούσαν τότε αυτό το εξάμβλωμα...μας είχε κολλήσει κ μας για ένα διάστημα,αλλά το κόψαμε εγκαίρως ευτυχώς...παίζεται ακόμη αν κ τώρα,οι ηθοποιοί του θα πρέπει να έχουν αγγίξει,το 110 χαχαχααααααααααα μερικοί από αυτούς είναι με το ένα πόδι στο τάφο που λένε..(να δούμε για πόσο ακόμη θα μας τα ζαλίζουν,με τις ηλίθιες περιπέτειές τους!!)ειδικά αυτός ο Ρίτζ δεν βλέπεται,πιά...έχει σταφιδιάσει πάαααρα πολύ όμως!!!...πολύ ωραίο το ποστάκι σου Μποσκάκι μου,πολύ μ άρεσε όμορφες μνήμες,από το σχολείο κ την εφηβεία...πολύ ωραίο...ίσως το πιό ωραίο ποστάκι σου!!!φιλάκια στη κυρία Όλγα μας....κ σε σένα....

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Ευτυχώς, κάπου έβαλες φρένο στις αποκαλύψεις! Πάει το incognito! Μέχρι εδώ, αγαπητέ μαθητά με τοτινή ειδίκευση στον Αριστοφάνη (Ανθολόγιο, σου υπενθυμίζω)!
Πάντως, ξέχασες άλλη μια συνάντηση. Πάλι στο Τριανόν της Κοδριγκτώνος, για την προβολή του ντοκιμαντέρ σου για το Κύτταρο. Είχαμε όλοι τότε απολαύσει τα απομεινάρια του παλιού ελληνικού ροκ που μπόρεσες να συγκεντρώσεις!
Επιστροφή στο παρόν, λοιπόν...

BOSKO είπε...

Αλκμήνη...
να σου πω, ακόμη κι εγώ γελούσα κατά τη διάρκεια...ανέλκυσης της εφηβικής μνήμης.
δικές μου οι ευχαριστίες!

BOSKO είπε...

Αθανασία...
τόσο πολύ σε άγγιξε το post τούτο, Αθανασία μου; χαίρομαι πραγματικά! Ο Ριτζ σταφίδιασε, δε λες τίποτα, κι ακόμη οι producers τον θέλουν τζόβενο...ναι, όντως, η μαμά έχει χιούμορ, τόσο που λένε ότι από 'κει κληρονόμησα κι εγώ. Καλύτερα είναι, περπατάει χωρίς στήριγμα πλέον, αλλά πονάει υπερβολικά και στενοχωριόμαστε όλοι. Τώρα της δώσανε κάτι καινούργια ισχυρά χάπια, για να δούμε. Αλλά και η Όλγα άπαιχτη, καλά τα λες εσύ και καλά έκανα κι εγώ και της αφιέρωσα ανάρτηση!

BOSKO είπε...

Υπατία η Άλεξανδρινή...
α, είχες έρθει και στο Κύτταρο; Ούτε που το θυμάμαι, αφού κι εκεί δεν είχαμε καταφέρει να μιλήσουμε. ώστε θες incognito, ε; δεν ξέρεις ότι έμπλεξες με τον μέγα παπαράτσι των blogs; έτσι και σε δω, κρύψου, ο φακός μου θα καραδοκεί!

despinach. είπε...

Boskaki, ρε συ τι ωραίες φάσεις κ συγκινητικές να τις θυμάσαι!!...μου θύμισες κ κάτι ανάλογες αναμνήσεις στο γυμνάσιο, έτσι ένας ή δύο καθηγητές μας μένουν τελικά στη μνήμη που ενδιαφέρονταν να επικοινωνήσουν πραγματικά με τους μαθητές τους κ φαντάζομαι τι περηφάνια θα νιώθει η δικιά σου για σένα...πάντως κάτι ήξεραν οι καθηγητές για να σου αναθέτουν την προσευχή...τους έφτιαχνες τη μέρα μου φαίνεται, όπως μας έφτιαξες κι εμάς..χαχαχα!!κόντεψε να μου φύγει το λάπτοπ κάτω στα πόδια μου απ΄το γέλιο που διάβαζα τη φάση με τη μητέρα σου, απίθανη!!!...και να είναι γρήγορα όλα περαστικά επιτέλους για εκείνη...τι να πει κανείς με αυτή την "τόλμη και μαλ...", με τον Πριτζ κ την Καριολάιν όπως τους λέγαμε τότε για να τους τη σπάμε ολονώνε που μας τα πρήζαν...χαχαχα!!
καλό βράδυ κ σε λίγες μέρες θα σου γράφω ως μπλόγκερ τρομάρα μου κι εγώ...δεν έχω αναρτήσει ακόμη κάτι...κάπου στα σκαριά είναι.
φιλιά!

BOSKO είπε...

Despina...
άντε με το καλό, νά 'ρθεις στο club κι εσύ! θα δεις, θα πάρεις το κολάι κι άμα σ' αρέσει δε θα σταματάς να γράφεις.
χμ, Πριτζ και Καριολάιν...θυμάμαι που θά 'σκαγε κάπου στον Πειραιά ο ηθοποιός που τον υποδυόταν και τα ψώνια είχαν κλείσει τους δρόμους. Και δε μιλάμε για κοριτσάκια, αλλά μεγάλους και σοβαρούς- υποτίθεται- ανθρώπους. Ο βλαχοεπαρχιωτισμός α λα greek στο αποκορύφωμα του...