για-την-υπατία-την-αλεξανδρινή-το-λύκειο-και-την-τόλμη-&-γοητεία

Η Υπατία η Αλεξανδρινή κυκλοφορεί στη μπλογκόσφαιρα εδώ και καιρό, μα την ανακάλυψα ή, σωστότερα, με ανακάλυψε μόλις χτες. Στην πραγματικότητα ονομάζεται Όλγα, είναι φιλόλογος και, απ' ότι λέει η ίδια στο προφίλ της, 54 ετών. Δηλαδή, το 1991 ήταν 35, όσο είμαι εγώ σήμερα (σχεδόν). Το ΄91, επίσης, όταν αποφοίτησα από το Γ΄ Λύκειο Κερατσινίου, εγώ ήμουν 17 ετών, ένας μάλλον μέτριος μαθητής, τελείως ντουβάρι στα μαθηματικά, με κλίση στα φιλολογικά μαθήματα - και πάλι όχι τίποτα ιδιαίτερο. Η Όλγα ήταν καθηγήτρια μου για δύο χρονιές, αν θυμάμαι καλά. Είχε απίστευτο χιούμορ, αστειευόταν με τους μαθητές της, ήταν ανεκτική στην τράκα που της κάναμε στα τσιγάρα και παραδόξως δεν της είχαμε πάρει τον αέρα, που λένε. Ειδικά με μένα που οι περισσότεροι καθηγητές μαρτυρούσαν με τις πλάκες μου μέσα στην τάξη (δε θα ξεχάσω μία άλλη φιλόλογο που μού 'χε πει: Ένα σου λέω, εσύ αγόρι μου αν είχες πεθερά θα της έβγαζες τον καρκίνο!), η Όλγα είχε άριστες σχέσεις. Εκτός από το σχολικό κτίριο, συναντιόμασταν τακτικά σε συνοικιακές καφετέριες, πίναμε αμέτρητους καφέδες, καπνίζαμε και συζητούσαμε για τους Jethro Tull, τους Queen, τον Στρατή Μυριβήλη, τους Αιγυπτιώτες Έλληνες και τον Αριστοτέλη. Ο Χατζιδάκις δεν υπήρχε ακόμη στη ζωή μου, αν και πρωτάκουσα γι' αυτόν την ίδια πάνω- κάτω εποχή κατόπιν γνωριμίας μου με την ερμηνεύτρια του, τη Νένα Βενετσάνου, η οποία διατηρούσε και διατηρεί πολύ φιλικές, σχεδόν συγγενικές σχέσεις, με μία άλλη καθηγήτρια μου από το λύκειο. Η Όλγα ήταν- και φαντάζομαι είναι- ένας εξαιρετικά ήρεμος άνθρωπος που μιλούσε όμορφα κατά γενική παραδοχή, τόσο απ' την άποψη της εκφοράς του λόγου της, όσο και του περιεχομένου του. Ήταν ευφυής με μια συχνή μελαγχολία, χωρίς να σημαίνει ότι δεν ξεσπούσε το ίδιο συχνά σε γέλια ή απλά χαμογελούσε. Ήταν μάλλον υγιής, θα έλεγα. Για πολύ καιρό, μάλιστα, γελούσε με την ακόλουθη, πραγματικά αστεία, ιστορία των σχολικών μου χρόνων: μια μέρα το συμβούλιο των καθηγητών συνεδρίασε για να με τιμωρήσει με εβδομαδιαία αποβολή - δε θυμάμαι καθόλου τι χοντρή μαλακία είχα κάνει. Τηλεφωνεί, λοιπόν, η διευθύντρια στη μητέρα μου στο σπίτι: κυρία Μποσκοΐτου, ελάτε αύριο στις δύο το μεσημέρι από το λύκειο, διότι ο γιος σας κινδυνεύει να αποβληθεί! Α, στις δύο είπατε; απαντάει η μάνα μου, δυστυχώς δε θα μπορέσω, έχω μια σοβαρή υποχρέωση. Όταν γύρισα σπίτι, έπιασα τη μάνα μου: Καλά, γιατί τους είπες ότι δε μπορείς νά 'σαι εκεί, αφού θέλουν να τιμωρήσουν το παιδί σου; Και τι μού απάντησε η θεά; Τρελάθηκες; Αύριο στις δύο πιάνουν τον βιαστή της Καρολάιν και δεν το χάνω με τίποτα! Να πω εδώ ότι τότε βρισκόταν στις δόξες της η αμερικανική σαπουνόπερα Τόλμη και Γοητεία κάθε μεσημέρι από το πρώτο κρατικό κανάλι. Μιλάμε, νέκρωναν οι δρόμοι, όλοι κλείνονταν στα σπίτια, άντρες, γυναίκες, παιδιά, για να δουν τα παθήματα και τους έρωτες των Φόρρεστερ και των Λόγκαν. Ξέρετε, επρόκειτο απ' αυτά τα σήριαλ, όπου ο καθένας είχε παντρευτεί τον άλλον εκεί μέσα από πέντε- έξι φορές, πηδιόντουσαν ασύστολα και πάλι δεν έτρεχε μία, ζάχαρη όλοι μεταξύ τους. Η διαστροφή στο ζενίθ της με κρυπτο-οιδιπόδεια συμπλέγματα, γεροντοκαψούρες, γυναίκες εγκυμονούσες στα 60 τους (!), αλαβάστρινα κοριτσίστικα κορμιά που αποτέλεσαν αιτίες εφηβικών ονειρώξεων, ανδρικά χαμόγελα της επιτυχίας άνευ τερηδόνας και εν ολίγοις να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Σαν το παζολινικό Θεώρημα, ένα πράγμα, αλλά στο πιο ακίνδυνο, συντηρητικό, γκλαμουράτο και μεγαλομικροαστικό. Τις προάλλες, μάλιστα, πρόσφατα έπεσα σ' ένα απ' τα καινούργια επεισόδια της Τόλμης και Γοητείας και γινόταν της κακομοίρας: η Μπρουκ γιαγιά ή προγιαγιά πια, αλλά ολόιδια, 45 το πολύ ετών, ενώ η Στέφανι και ο Έρικ, που θα έπρεπε συμφώνως με το σενάριο να είναι τουλάχιστον 100 ετών, επίσης ολόιδιοι και αθεράπευτα ερωτομανείς. Τρελό γέλιο! Έτσι κι εμείς, λοιπόν, όποτε θέλαμε να κάνουμε κοπάνα την πρώτη ώρα για καφέ, προφασιζόμασταν...με Τόλμη και Γοητεία! Αντώνη, κι εσύ Καρολάιν; θυμάμαι την Όλγα να με ρωτάει μέσα στην τάξη τη δεύτερη ώρα που είχαμε πάει στο σχολείο και μας διάβαζε απ' το απουσιολόγιο. Μάλιστα, κυρία, Καρολάιν και ξερό ψωμί! απαντούσα και γινόταν το σώσε από τα γέλια μεσημεριάτικα. Μιαν άλλη φορά θυμάμαι την Όλγα να κλαίει από το γέλιο την ώρα της προσευχής. Τρελαινόμουν να τη λέω εγώ κάθε μέρα, αφού το έβλεπα σαν το δικό μου προσωπικό σόου. Αντί, λοιπόν, να πω Ως και ημείς αφιέμεν τοις οφειλέταις ημών, είπα τοις ομελέτες, πολύ φωναχτά μάλιστα, κι έγινε της πουτάνας! Περιέργως, βέβαια, εξακολουθούσαν οι καθηγητές να αναθέτουν σε μένα την καθιερωμένη καθημερινή προσευχή. Θυμάμαι, όμως, την Όλγα και στις διαδηλώσεις! Πάντα στο πλευρό μας, τότε με τον Τεμπονέρα και τις σχολικές καταλήψεις το θλιβερό ΄91 που η παρακρατική δεξιά ξανάδειξε το αληθινό της πρόσωπο στην Ελλάδα. Σε μια από εκείνες τις φοβερές επεισοδιακές διαδηλώσεις είχαμε πετύχει μαζί μέσα στα πλήθη τη Μελίνα Μερκούρη, η οποία συμπαραστεκόταν στους εξεγερμένους μαθητές. Ήταν και η μοναδική φορά στη ζωή μου που θα έσφιγγα το χέρι της Μελίνας, λεπτό και φοβερά ρυτιδιασμένο! Μού 'χει μείνει η εικόνα του χεριού της, δε θα το ξεχάσω!
Θα μπορούσα να φανώ κι άλλο επιφανειακός, επιδερμικός, γραφικός σχεδόν, παραθέτοντας κι άλλες ιστορίες από τα λυκειακά μου χρόνια με δευτεραγωνίστρια την Όλγα, την καλή μου φιλόλογο, και πρωταγωνιστή εμένα. Το post αυτό όμως έγινε περισσότερο για να δηλώσω τη χαρά μου που την ξαναβρήκα μέσω της μπλογκόσφαιρας ύστερα από είκοσι ολόκληρα χρόνια! Ως εκ τούτου, της το αφιερώνω με πολύ αγάπη!

κκκ

Για να είμαι ακριβής, βέβαια, σα να θυμάμαι τη μορφή της Όλγας έξω από το Τριανόν, Κοδριγκτώνος και Πατησίων. Θα ήταν το 2003 σε μια προβολή του ντοκιμαντέρ μου για τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Δεν είχαμε καταφέρει να μιλήσουμε τότε μέσα στον κόσμο...

κκκ

Την Όλγα ή την Υπατία την Αλεξανδρινή βρίσκετε στο ενδιαφέρον ιστολόγιο της www.pomfolyges.blogspot.com