ηρώδειο-30.8.11-αφιέρωμα-στον-νίκο-γκάτσο-review

Μόνο θετικό μπορεί να εκληφθεί το γεγονός πως μία συναυλία - αφιέρωμα στον Νίκο Γκάτσο για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του, παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία σε όλη την Ελλάδα και ήταν sold out κατά τη διάρκεια του φετινού καλοκαιριού. Η χθεσινή συναυλία του Ηρωδείου, μπορεί να είχε τους βασικούς συντελεστές, δηλαδή τη Μαρία Φαραντούρη, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και ως guests τη Ντόρα Μπακοπούλου και τον Βασίλη Γισδάκη, ήταν αισθητή όμως η απουσία της Ορχήστρας των Χρωμάτων και γι' αυτό ο Μίλτος Λογιάδης, ο οποίος τελικά διηύθυνε τους ερμηνευτές και ένα μικρότερο μουσικό σχήμα, καταχειροκροτήθηκε.

Δίπλα μου, ο Κώστας Τσιώλης σχολίαζε πως ενδεχομένως η ύπαρξη μίας μικρότερης ορχήστρας να ταιριάζει καλύτερα με την υφή του συγκεκριμένου προγράμματος, βασισμένου εξ ολοκλήρου στο έντεχνο ελληνικό ρεπερτόριο, εκφράζοντας μάλλον και τη χατζιδακική άποψη που ήθελε τουλάχιστον τα τραγούδια του Χατζιδάκι να αποδίδονται λιτά και με πολύ συγκεκριμένη ενορχήστρωση. Ο Κώστας, βέβαια, ως μουσικός παρατηρούσε όλη την ώρα τα σόλα του Σωκράτη Άνθη στην τρομπέτα, της Στέλλας Κυπραίου στην κιθάρα, του Μίλτου Παπαστάμου στη βιόλα ή του Γιώργου Καλούδη στο βιολοντσέλο, ενώ αντίθετα εμένα δε θα με χάλαγε καθόλου η παρουσία μεγαλύτερης ορχήστρας, ακόμη και χορωδιακού συνόλου, όπως είχε συμβεί στις πρώτες παρουσιάσεις του concept στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Το Ηρώδειο ήταν πατείς με πατώ σε! Με όλα τα εισιτήρια προπωλημένα από καιρό και με αδύνατη τη χορήγηση ακόμη και δημοσιογραφικών προσκλήσεων, νά 'ναι καλά ο Αλκίνοος που μπόρεσε με τα χίλια ζόρια να μου εξασφαλίσει μία διπλή πρόσκληση την τελευταία στιγμή. Να πω εδώ ωστόσο ότι η χθεσινή συναυλία - αφιέρωμα στον Νίκο Γκάτσο πραγματοποιήθηκε για λόγους συμπαράστασης σε όλους τους χρήστες ναρκωτικών που παρακολουθούν το πρόγραμμα ΚΕΘΕΑ/ΝΟΣΤΟΣ και τραβάνε το δικό τους λούκι. Τη συναυλία άνοιξαν στις 21.00 ακριβώς οι τρεις ερμηνευτές στ' Αστέρι του βοριά από το America-America. Μαγεία! Η Φαραντούρη, όσο μεγαλώνει, τόσο μεστώνει η φωνή της, δικαιώνοντας τον Μάνο Χατζιδάκι που την τοποθετούσε ερμηνευτικά ακόμη και πάνω από τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Μη συγκρίσιμα μεγέθη, κατά την ταπεινή μου άποψη. Η Φλέρυ δεν υπήρξε ποτέ επαγγελματίας τραγουδίστρια, λες και ήρθε σ' αυτόν τον κόσμο μόνο και μόνο για να ερμηνεύσει τον Μεγάλο Ερωτικό και μετά να χαθεί σαν αερικό, εκπληρώνοντας μία άτυπη αστρικών καταβολών αποστολή.

Η παρουσία της έγινε ιδιαίτερα αισθητή στον χώρο όταν η Φαραντούρη απέδωσε την Τρελή του φεγγαριού (Στου Διγενή τα κάστρα) με την Ιρίνα Βαλεντίνοβα στο πιάνο, παρ' όλο που το συγκεκριμένο τραγούδι επρόκειτο να ανοίξει το δεύτερο μέρος της συναυλίας με την πιανίστρια Ντόρα Μπακοπούλου.

Πολλά ήταν τα κομμάτια που μοιράστηκαν οι τρεις τραγουδιστές, συνθετών όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Χριστόδουλος Χάλαρης και, βέβαια, ο Χατζιδάκις, που μελοποίησαν τον Νίκο Γκάτσο.
Κρατώ ως ξεχωριστές στιγμές τους Χρησμούς της Σίβυλλας από τα Παράλογα, το, ενορχηστρωμένο εξαιρετικά από τον Αλκίνοο, Ο Γιάννης ο φονιάς και το αδισκογράφητο ακόμη Ταξίδι που ανήκει - θα λέγαμε - στον Γισδάκη.

Τα...σουξέ, βέβαια, της βραδυάς ήταν του Μίκη Θεοδωράκη, αφού ο κόσμος σα να λύθηκε και άρχισε να σιγοντάρει τους ερμηνευτές στη Μυρτιά και στο Αν θυμηθείς τ' όνειρο μου. Μέχρι που η Φαραντούρη τραγούδησε θεϊκά στο δεύτερο μέρος το Χάρτινο το φεγγαράκι και σείστηκε ο χώρος από την ήρεμη συμμετοχή του κοινού, που έφτασε στ' αυτιά μου ως αργό τσουνάμι. Λίγο πριν, ξανάκουγα και τις δύο μελοποιήσεις του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο Σκουπιδαριό και στη Χατζιδακιάδα του Γκάτσου και συμφωνούσα με τον Τσιώλη, που μου έλεγε ότι ήταν ότι πιο ενδιαφέρον και τολμηρό - από μουσικής άποψης - ακούσαμε μέσα σ' ένα αναμενόμενο λίγο-πολύ ρεπερτόριο κλασικών τραγουδιών. Να δισκογραφηθούν τάχιστα έτσι όπως τα ακούσαμε χθες, με τη Φαραντούρη, τον Γισδάκη και τον δημιουργό τους!

Στο δεύτερο μέρος, η Ντόρα Μπακοπούλου συνόδευσε τον Αλκίνοο Ιωαννίδη σε τρία τραγούδια από τον Ματωμένο Γάμο (δεν υπήρχαν στο πρόγραμμα) και τη Μαρία Φαραντούρη στο αγαπημένο μου Τι να μου κάμει η σταλαγματιά από την Αμοργό. Επίσης πολύ ιδιαίτερη η διασκευή για πιάνο της Μπακοπούλου στο Τραγούδι του δρόμου από τους Αντικατοπτρισμούς και το ντουέτο Φαραντούρη - Γισδάκη στο θεοδωρακικό Στράτα τη στράτα.



Τρία κομμάτια του Σταύρου Ξαρχάκου σε στίχους πάντα του Γκάτσου, από το Ρεμπέτικο του Φέρρη, έκλεισαν τη συναυλία: το Πρακτορείο από τη Φαραντούρη με εμβόλιμο το Καίγομαι-καίγομαι από τον Αλκίνοο και το Μάνα μου Ελλάς από τους τρεις ερμηνευτές.


Το έκλεισαν ήταν σχετικό, εφόσον το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού επανέφερε στη σκηνή τον Λογιάδη με τη Μπακοπούλου και τους ερμηνευτές, για να μας χαιρετίσουν όλοι μαζί με το Δίχτυ του Ξαρχάκου και, για ακόμη μία φορά, με τη Χατζιδακιάδα του Αλκίνοου.








































Πίσω, στα καμαρίνια, η δημ/φος Λιάνα Μαλανδρενιώτη μού ζητούσε μία φωτογραφία με την κιθαρίστρια φίλη μας, Στέλλα Κυπραίου, με την οποία μάλιστα τα είπαμε λίγο στο πόδι περί οικονομικής και επαγγελματικής κρίσης, αλλά το κόψαμε, όταν είδαμε ότι μιζεριάσαμε. Παρεμπιπτόντως, πιο πίσω μου καθόταν ο Τηλέμαχος Χυτήρης, σύζυγος της Μαρίας Φαραντούρη, που πολύ θα ήθελα να τον ρωτήσω απλά γιατί γίνεται όλο αυτό σήμερα στην πλάτη του Έλληνα πολίτη και προς τα που πάει το πράγμα, μα, όπως ήταν αναμενόμενο για τον χαρακτήρα μου, προτίμησα να μη σχολιάσω τίποτα.

Να και μια άλλη φωτογραφία που μου ζήτησε η Ντόρα Μπακοπούλου, στην οποία η γλυκύτατη κορυφαία πιανίστρια δέχεται τα συγχαρητήρια των νεαρών μαθητών της! Τη συναυλία, μεταξύ άλλων, παρακολούθησαν και οι ερμηνεύτριες Ελευθερία Αρβανιτάκη και Μελίνα Κανά, η Αγαθή Δημητρούκα, συγγραφέας - στιχουργός και κληρονόμος του Νίκου Γκάτσου, ο συνθέτης Νίκος Πλατύρραχος, ένας και εκ των ενορχηστρωτών, ο στιχουργός Κώστας Καρτελιάς κ.α.

στο-παιδικό-εργαστήρι-της-μαρίζας-κωχ-λίγο-πριν-την-παράσταση-στο-μουσείο-μπενάκη

Όλα είναι έτοιμα για την παιδική μουσική παράσταση Το πάπλωμα με τα χρυσά κουδούνια την Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη. Η δημιουργός Μαρίζα Κωχ με κάλεσε χθες το απόγευμα στο Κέντρο Βιωματικής Μουσικής, Κίνησης & Λόγου, το οποίο διατηρεί εδώ και χρόνια στην Ακρόπολη, για να παραστώ στη συνέντευξη που θα έδινε στο περιοδικό ΕΓΩ - ένα από τα λίγα έντυπα, απ' ότι μαθαίνω, που έχουν καλό τιράζ και που πληρώνουν τους συντάκτες τους! Αυτά είναι! Κι έτσι, αφού συμβούλευσα τη Μαρίζα να το προτιμήσει το ΕΓΩ, διότι είναι και απ' ευθείας link με εκπομπές του τύπου Όσο υπάρχουν άνθρωποι, ενώ ας πούμε το δίφωνο πλέον είναι όχι απλά πεθαμένη, αλλά ενταφιασμένη περίπτωση διαφημιστικού μέσου, ο καλός συνάδελφος Γιάννης Βίτσας έβγαλε το ψηφιακό κασετοφωνάκι του κι η συνέντευξη ξεκίνησε.
Εν τω μεταξύ, βγάλαμε και μια σειρά φωτογραφιών στο παραμυθένιο ντεκόρ του παιδικού εργαστηρίου της Κωχ, για το οποίο έχουν δουλέψει οι φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών του τμήματος του Γιάννη Ψυχοπαίδη.

Άλλο ένα απαραίτητο στοιχείο της επερχόμενης παράστασης της Μαρίζας θα είναι και οι ομπρέλες που βλέπετε, κατασκευασμένες πρόσφατα με μία τεχνοτροπία που εξάπτει την παιδική φαντασία.










Περιέργως, ενώ γνωρίζω πολύ καλά το ιστορικό της συμμετοχής της Κωχ στην Eurovision το 1976, πρώτη φορά άκουσα χθες τόσες λεπτομέρειες για την ανάθεση που της έγινε κατ' ευθείαν από τον Μάνο Χατζιδάκι.




Πολύ σωστά - κατά τη γνώμη μου - ο δημ/φος ζήτησε από την καλλιτέχνιδα να μην εστιάσουν στην οικονομική κρίση, αλλά στις νέες της δραστηριότητες. Όπου βέβαια μέρος αυτών των δραστηριοτήτων της είναι και η συνεργασία της με τον filtig στο ηλεκτρονικό project που ήδη άνοιξε γέφυρες μεταξύ Αθήνας, Βερολίνου και Λονδίνου! Για την ώρα, η Μαρίζα ετοιμάζεται για την παιδική παράσταση, τη δεύτερη που της ζητήθηκε από το Μουσείο Μπενάκη, ύστερα από τη μεγάλη επιτυχία της πρώτης τον περασμένο Ιούλιο. Δίπλα της θα βρίσκονται όπως πάντα οι συνεργάτες της, μουσικοπαιδαγωγοί, σολίστες παραδοσιακών οργάνων και ηθοποιοί, σε ένα ευφάνταστο μουσικό παραμύθι που καλό θα ήταν να το παρακολουθήσουν όλοι όσοι έχουν παιδάκια, ανίψια κι εγγόνια.

Την Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου, λοιπόν, στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138), η Μαρίζα Κωχ παρουσιάζει τη μουσική παράσταση για παιδιά Το πάπλωμα με τα χρυσά κουδούνια με ώρα έναρξης τις 7 το απόγευμα και γενική είσοδο 10 ευρώ.

φίλοι-κι-αδέρφια-ή-εκτονωτικόν-post

Το post αυτό φτιάχτηκε προς εκτόνωση της διαδικτυακής παρέας μου. Γράψτε ότι σας γουστάρει, βρίστε, συζητήστε, αγαπηθείτε, μισηθείτε, να ξέρετε - όμως - θα δημοσιεύσω μόνο ότι μου γουστάρει, όπως κάνω πάντα άλλωστε. Για να δούμε, λοιπόν, γιατί ένα post με τη συζήτηση Κύρκου - Χατζιδάκι με το ζόρι σταύρωσε δυο σχόλια, ενώ στο καλλιτεχνικό κατινάζ είστε όλοι μανούλες. Βουρ στον πατσά! Γιούργια! Μπουρλόοοοτοο!

ο-λεωνίδας-κύρκος-συνομιλεί-με-τον-μάνο-χατζιδάκι

Τον Μάιο του 1985 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του περιοδικού Τέταρτο που διηύθυνε ο Μάνος Χατζιδάκις. Μέσα στην ύλη εκείνου του πρώτου τεύχους υπήρχε η καταγραφή μίας συνομιλίας - ιστορικής σημασίας, κατά τη γνώμη μου - μεταξύ του Λεωνίδα Κύρκου και του Μάνου Χατζιδάκι. Ολόκληρη η πολιτική συζήτηση των δύο ανδρών αναδημοσιεύθηκε στο βιβλίο Ο Καθρέφτης και το Μαχαίρι (εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ, 1988). Στη μνήμη του Λεωνίδα Κύρκου, που κηδεύεται μεθαύριο από το Α΄Νεκροταφείο Αθηνών, αναδημοσιεύω κι εγώ με τη σειρά μου μερικά αποσπάσματα.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΥΡΚΟΣ: Λοιπόν, εμείς λέμε ότι η δημοκρατία με τη σύγχρονη της έννοια - διότι η άλλη μας πάει στον 19ο αι. και στις αρχές του 20ου - σημαίνει μια ευρύτερη συναίνεση: των προοδευτικών κομμάτων, αλλά και των κοινωνικών οργανώσεων. Να ακούω τον Μάνο Χατζιδάκι. Διότι ο Μάνος Χατζιδάκις μπορεί θεωρητικά να ψηφίζει - δεν μ' ενδιαφέρει τι ψηφίζει ο Μάνος Χατζιδάκις - αλλά τη γνώμη του εγώ την έχω ανάγκη! Κι όχι μόνο για τα καλλιτεχνικά θέματα. Γιατί είναι ένας ώριμος άνθρωπος, ένας Έλληνας που έχει διανύσει μια ιστορία σε τούτο τον τόπο, που έχει συγκεντρώσει πελώρια πείρα, αντιφατική, αντιθετική, μού χρειάζεται η γνώμη του. Μου χρειάζεται λοιπόν μία δημοκρατία που θα λαμβάνει υπ' όψιν - όχι για να την υιοθετεί αναγκαστικά - και τη γνώμη του. Τα είπαμε έγκαιρα όλα αυτά. Κανείς δεν μας άκουσε.

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: Να σε ρωτήσω τώρα κάτι που ανάγεται στο παρελθόν. Δεδομένου ότι η κομμουνιστική παράταξη, εκτός από τους πόθους μιας πρώτης μεταπολεμικής γενιάς οραματιστών, σύρει μια σειρά από σφάλματα, γιατί δεν εγκαταλείπετε τον όρο "κομμουνιστικό κόμμα" στο εν πολλαίς αμαρτίαις ΚΚΕ και συνεχίζετε τη συμμετοχή σας στο βιασμό της κομμουνιστικής ιδεολογίας και στο μετασχηματισμό της σ' ένα σύστημα διοίκησης;

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΥΡΚΟΣ: Είμαι κομμουνιστής 43 χρόνια. Και το κομμουνιστικό κίνημα έχει πολύ μεγαλύτερη ιστορία από μένα. Δεν πολέμησε μόνο για οράματα. Νά 'μαστε αντικειμενικοί: Το Κομμουνιστικό Κόμμα έφερε στην Ελλάδα στοιχεία που χωρίς αυτό δε θα υπήρχαν...Η ιστορία του είναι γεμάτη από μεγάλους αγώνες και από μεγάλα σφάλματα...Μας κατηγορούν καμιά φορά ότι είμαστε μπροστά από την εποχή μας. Αλλ' αυτό είναι η δόξα των πρωτοπόρων κάθε φορά. Και συ άνοιξες δρόμους σε τούτο τον τόπο. Αλίμονο εάν έχανες την τόλμη σου επειδή κάποιοι θα σου έλεγαν "Ξέρεις, Μάνο, δεν σε παρακολουθεί αυτός ο κόσμος". Έλεγες "Θά'ρθει η ώρα που θα με νιώσουν". Λέμε κι εμείς το ίδιο, πατώντας στέρεα στο έδαφος της πραγματικότητας. Από κει κι ύστερα, υπάρχει ένα πρόβλημα. Γιατί εμμένουμε στο "ΚΚΕ Εσωτερικού", το οποίο ήδη δημιουργεί την εντύπωση πως είναι μέρος ενός όλου. Ξέρεις πολύ καλά ότι έγιναν προτάσεις στο Συνέδριο μας ν' αλλάξουμε το όνομα. Τα Συνέδρια απέρριψαν αυτές τις προτάσεις. Αλλά μένει πάντοτε ανοιχτό ένα πρόβλημα.

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ:...Όπου κοιτάξουμε βλέπουμε τους νεότερους οπαδούς με πόση "συρταρωμένη" ευαισθησία, σκέψη και σχεδιασμό πορεύονται. Θαύμασα την ευαισθησία της νεολαίας σας και μ' όλο που δεν είχα τοποθετηθεί πολιτικά κοντά σας, το δήλωσα και δημοσίως: "Να μία νεολαία που σέβεσαι τον εαυτό σου απευθυνόμενος σ' αυτήν". Αλλά έχετε δει τις υπόλοιπες νεολαίες, με τις οποίες αναγκαστικά η δική σας θα δώσει μάχη; Είναι μεγάλο πανηγύρι. Έχουν όλη τη θρασύτητα του νεοφώτιστου και του υπανάπτυκτου. Παρ' όλο που δεν είμαι αυτή τη στιγμή αντιδεξιός - από μια αστική θέση δίνω τις μάχες μου - δε μπορώ να μην επισημάνω τη χρεωκοπία της αστικής νεολαίας...Εκείνο που λείπει είναι ότι αποκαλεί ο Ελύτης "ποιητική νοημοσύνη". Στην περίπτωση μας, θά 'λεγα αντίστοιχα "πολιτική νοημοσύνη" με την ευρύτερη έννοια. Τέτοια νοημοσύνη δεν έχει ποτέ καλλιεργηθεί μέχρι τώρα...

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΥΡΚΟΣ: Λοιπόν, Μάνο μου, εμείς είμαστε από τη στόφα του επαναστάτη. Εσύ επαναστάτης στην τέχνη, εμείς κοινωνικοί επαναστάτες. Η πρώτη μας ρίζα είναι η εμπιστοσύνη σ' αυτό το λαό. Το ΠΑΣΟΚ έχει μια πελώρια ευθύνη: είπε πολύ σωστά πράγματα - έπραξε ανάποδα και κυρίως δεν έδωσε τη δυνατότητα σ' αυτόν το λαό να μετέχει στη δημιουργία, δεν το ήθελε. Η Αντίσταση ήταν φοβερό σχολείο, αν θυμάσαι...Μίλησες πριν για την πτώση του επιπέδου της νεολαίας. Σε ποια νεολαία αναφέρεσαι; Δες τις κομματικές νεολαίες και τη βαθμιαία τους συρρίκνωση. Αλλά δες και τον πελώριο χώρο της νεολαίας, η οποία δεν είναι κομματικά δεσμευμένη. Αντιδρά με το δικό της τρόπο προσπαθώντας ν' ανοίξει το δρόμο της προς τα εμπρός...

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ:...Καιρός, λοιπόν, για την τελευταία μου βαθύτατα πολιτική ερώτηση: Σε ακούσαμε να σφυρίζεις μέρος από την Ενάτη στη συγκέντρωση της Ομόνοιας. Μπορείς να μου πεις ποια είναι η σχέση των μελών του ΚΚΕ Εσωτερικού με την Ενάτη και γενικώς με τη μουσική του Beethoven; Γιατί π.χ. στο ΚΚΕ Εσωτερικού ταιριάζει ο Beethoven κι όχι ο ερωτικός Mozart;

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΥΡΚΟΣ: Είναι και λίγο προσωπικό το θέμα. Πάντως, να σου πω, έχεις δίκιο. Μας αρέσει και από ιδιοσυγκρασία αυτό το ηφαίστειο, αυτή η επαναστατική ρώμη που υπάρχει στη μουσική του Beethoven. Η οποία έχει όμως κι όλα τ' άλλα στοιχεία.

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: Μία έξαρση που με πολλή ευκολία θα την ονόμαζα επική, όπως και πολύ εύκολα θά 'λεγα τον Mozart ερωτικό. Αλλά ήθελα να σας αποδώσω ένα επιπλέον στοιχείο ευγενείας, να σας αποδώσω ερωτικό αίτημα και στη μουσική - δε θα τολμούσα να το πω αυτό σε καμιά άλλη κομματική νεολαία.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΥΡΚΟΣ: Μάνο μου, σ' ευχαριστώ και γι' αυτό και για όλη τη συζήτηση μας. Που αποδεικνύει πως η καλλιτεχνική ευαισθησία τροφοδοτεί και τη δημοσιογραφική. Σου εύχομαι λοιπόν καλή σταδιοδρομία στον καινούργιο χώρο που μπαίνεις.

η-άρια-της-πέστροφας

Και δεν πάμε ένα ποίημα; Με θέμα το ουρικό οξύ και τις αμβλύες γωνίες των τεθνεώτων κανελλομπούρεκων. Το τελευταίο τραύμα από μπόσα-νόβα γράπωσε τον αριστερό μου ιππόκαμπο. Εγώ το τελευταίο τραύμα από μπόσα-νόβα το έπαθα εκατό μηνών! Η γλώσσα του Αινστάιν μου ανάβει τα τσιγάρα μου, αγορασμένα στα πιο παρθένα και άγρια δάση της Μαγκαφούστας. Το τρύπιο σακουλάκι μού 'πεσε προς τα πάνω και του είπα: "Τίναξε, παιδί μου, το λαμπάκι γιατί έχει πιάσει κρεμμυδόσουπα, αλλά να το τινάξεις καλά, γιατί μπορεί να σκιστούν οι γαλότσες σου". Ακούγοντας αυτά, αποφάσισε η τσαγαλί πετούνια να τραγουδήσει την Άρια της Πέστροφας που είχε γραφτεί από τον μεγάλο συνδέτη Μπετόβεργεν πάνω σ' ένα έντυπο Ε9. Ωχ, Θεέ μου, αναφώνησε η γλυκόλαλη κουβαρίστρα και σφυρίζοντας αδύναμα αυτοκτόνησε πηδώντας από το χαλάκι της εισόδου. Ο Θεόδωρος Τρουλινός έσπασε τη σύριγγα ανάβοντας ένα κεράκι και νοικιάζοντας κοψοχρονιά μεταχειρισμένες κολυμπήθρες κατ' ευθείαν από τα Πρεζονίκ Μαρινόπουλος & CIA! Τότε ήταν που έσπασε ο τρούλος της εκκλησίας, γιατί οι θεοί δεν ζηλεύουν, αλλά ζουλεύουν κατά την ρήση του μεγάλου Εγγονόπουλου. Πόσα εγγόνια άφησε άραγε, μεγάλη η Χάρη Του; Τρία πουλάκια κάθονται στην Κυκλοβόρου 6 την ώρα που η Κίρκη συναντούσε τον Κύρκο. "Που έβαλες το κρινολίνο μου και τα κοτοπουλάκια μανχάτταν;" "Στο ψυγείο, βρε άθλιε παπουτσή, που περνάς την κάμηλο από την υδρόγειο και την καμήλα από τα παπαστάχυα εν μία νυκτί"! Μισό ακόμα κόμμα και φουλ του άσου στο βρακί της, ξεφώνισε ο μονόφθαλμος Μανδαρίνος ξεφλουδίζοντας πέτσες από την ηλιοκαμμένη πλάτη του που ήταν φίσκα στα παραγινωμένα μανταρίνια. Ναι, απόρησε, την ώρα που ο ναυτικός θήλασε το μωρό της. Θρύψαλα παγωμένα της αγάπης μας ο έρωτας όταν οι συναντήσεις μας προβοκάρονται απ' τους παγωτατζήδες. Τα αεροπλάνα φτάνουν στα λιμάνια για να παραλάβουν αυγά και κότες από τη Θήβα που έστειλε ο Οιδίπους επί τρία. Είχαν σταλεί με αντικαταβολή έναντι κουπονίων της Μεγαλόχαρης. Και τρέξανε τότε τα βιολιά και τα μακεδονικά και της Φιλαδελφείας που αν και τυρί - και νά 'χαμε ένα - και τρέχανε, τρέχανε ώσπου σβηστήκανε από τον χάρτη.

* by lena, by bosko, by van zwan

R.I.P. ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΥΡΚΟΣ (1924 - 2011)

Ο κόσμος της Αριστεράς στην Ελλάδα θρηνεί τον χαμό του ιστορικού ηγέτη Λεωνίδα Κύρκου. Έφυγε σήμερα στις 6.25 τα ξημερώματα από επιπλοκές της ήδη βεβαρημένης υγείας του στα 87 του χρόνια. Ο Κύρκος είχε γεννηθεί το 1924 στο Ηράκλειο της Κρήτης, γιος του πολιτικού Μιχαήλ Κύρκου, ενός εκ των ιδρυτών της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς. Ποτέ δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην ιατρική σχολή του Παν/μίου Αθηνών εξ αιτίας των πολιτικών διώξεων που υπέστη. Το 1949, μέσα στον Εμφύλιο, καταδικάστηκε σε θάνατο. Τον έσωσε η παγκόσμια κατακραυγή, αφού συγκατηγορούμενος του ήταν και ο Μανώλης Γλέζος. Από το 1958 έως το ΄61 διατέλεσε συντάκτης και αργότερα διευθυντής της αριστερής εφημερίδας Αυγή. Εκλέχτηκε μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου με την ΕΔΑ στις αρχές του ΄60, ενώ αμέσως μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ βοήθησε στην ίδρυση του ΚΚΕ Εσωτερικού. Την περίοδο της χούντας συνελήφθη εκ νέου και φυλακίστηκε για μία πενταετία. Το 1974, μετά τη Μεταπολίτευση, εκλέχτηκε βουλευτής και λίγο αργότερα ευρωβουλευτής. Μέχρι το 1987 ο Λεωνίδας Κύρκος υπήρξε Πρόεδρος και Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Εσωτερικού, λίγο πριν ιδρύσει δηλαδή μαζί με τον Χαρίλαο Φλωράκη τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου. Για τη συμμετοχή του Συνασπισμού στη διαβόητη κυβέρνηση Τζανετάκη δέχτηκε σφοδρή επίθεση από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Το 2000 προτάθηκε από την παράταξη του για το ύπατο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, θέση την οποία τελικά κατέλαβε ο ανθυποψήφιος του, Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος. Πριν από ένα χρόνο δήλωσε τη στήριξη του στο νέο κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, καθώς, αν και αποστασιοποιημένος από την ενεργό πολιτική σκηνή, περιοριζόταν στην κατάθεση των δημόσιων απόψεων του. Στο πλαίσιο αυτών ακριβώς των απόψεων δε δίστασε να επικρίνει μόλις πριν μερικούς μήνες τον πολιτικό σύντροφο και φίλο του, Μίκη Θεοδωράκη, για τις πατριωτικές κορώνες της Σπίθας του. Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν ένας από τους τελευταίους μεγάλους πολιτικούς άνδρες της Ελλάδας, σε μία περίοδο που αυτή κυβερνάται από γραβατωμένους δεξιούς γιάπηδες και νεαρούς αριστερούς που νομίζουν ότι η χώρα είναι ένα και το αυτό με το Δεκαπενταμελές του σχολείου τους. Θα τον θυμάμαι πάντα για τον ήρεμο πολιτικό λόγο του. Για τις συνεντεύξεις που συνήθως έδινε στο γραφείο του με τον τιγρέ γάτο του να βολτάρει δίπλα του. Ακόμη και για εκείνη την ξεκαρδιστική σάτιρα που του είχε γίνει στην ταινία Εις μνήμην Χάρρυ Κλυνν, όπου όλοι οι Έλληνες πολιτικοί προσέρχονταν στην κηδεία του κωμικού με λιμουζίνα και ο Κύρκος με...ποδήλατο! Μία σελίδα της νεότερης ελληνικής ιστορίας κλείνει από σήμερα και πολύ αμφιβάλλω αν θα βρεθεί κάποιος καινούργιος πολιτικός να ξανανοίξει το βιβλίο με το ίδιο όραμα και το ίδιο πάθος.

τα-νιάτα-χάνονται-στα-βρώμικα-σοκάκια-για-να-μετρήσουν-με-το-μπόι-τους-τη-γη

Το Γκάζι έχει γίνει πια αφόρητη περιοχή. Το επισκέφτηκα χθες βράδυ, μην υπολογίζοντας βέβαια ότι ήταν Σαββατόβραδο, δηλαδή νυφοπάζαρο μαζί με μπόλικες δόσεις σκυλάδικου. Λες και μετακόμισε το Μπουρνάζι ολόκληρο λίγο πιο κάτω απ' την πλατεία Ομονοίας και οι βλαβεροί γόνοι των μικροαστών - όπως συνηθίζω να τους λέω - βγήκαν από το μαντρί τους για να ξεσαλώσουν σινάμενοι και κουνάμενοι απάνω στα τραπέζια, συνοδεία εξίσου βλαβερών ακαλαίσθητων ασμάτων. Γι' αυτό διαλύθηκε η φάση στην πλατεία Συντάγματος, έστω και με την προοπτική του revival εν όψει της 5ης Σεπτεμβρίου; Για να κάνουν όλοι τα μπάνια τους και να επιστρέψουν καυλωμένοι για επανάσταση, αφού πρώτα ικανοποιήσουν και τα ζωώδη μουσικά τους ένστικτα; Πήραν άραγε χαμπάρι τι δραματικές αλλαγές έγιναν στη δημόσια ζωή του τόπου καθ' όλη τη διάρκεια του Αυγούστου; Τους είπε κανείς Παρατήστε τις παραλίες κι ελάτε πίσω να διαμαρτυρηθούμε, διότι το ΦΠΑ από 13 ανεβαίνει στο 23% και όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες με μπλοκάκι, έχουν-δεν έχουν κόψει δελτίο, υποχρεούνται να καταβάλλουν 300 ευρώ φέτος και 500 από τον Σεπτέμβρη του επόμενου έτους; Κι αν πάλι τους τό 'πε, αυτοί τι έκαναν; Τα λεφτά του μπαμπά φτάνουν - απάντησαν - και για να τρώμε και να ντυνόμαστε και να πηγαίνουμε στα νησιά μας και να τα σπάμε στο Γκάζι. Όλοι οι άλλοι ας πάν' να κόψουν το σβέρκο τους! Τέτοιους συμπολίτες καθόλου δεν τους θέλω και ιδιαίτερα όταν είναι εικοσάρηδες. Σκέφτομαι πως αυτοί θα βάλουν την ταφόπλακα σε μία κοινωνία ήδη άρρωστη από οργανική, θεσμική, πολιτική και κυρίως πολιτιστική ανεπάρκεια. Άντε να μπει, λοιπόν, ο γαμημένος ο Σεπτέμβρης να μας δω όλους - βάζω μέσα και τον εαυτό μου - τι θα κάνουμε, έτσι που θα ατροφήσουν οι μύες των ποδιών μας και θα περπατάμε γονατιστοί και βαριανασαίνοτας...Ο επαίτης μετανάστης, πάντως, επί της Πειραιώς και Χαμοστέρνας την έχει βρει προ πολλού την άκρη. Εντυπωσιακή φιγούρα, εξηντάρης, ίσως και παραπάνω, με μακρυά άσπρα γένια και παλαιστηνιακή μαντίλα, φτυστός ο Αραφάτ στο πιο ξεπλένικο, σταματάει τ' αυτοκίνητα στο φανάρι και ζητιανεύει, μουρμουρίζοντας ακατάληπτα αραβοελληνικά. Όχι, του φώναξα αυστηρά απ' τη θέση του συνοδηγού, όταν έσκυψε στο ανοιχτό παράθυρο. Σαλάμ αλέκουμ, μου έκανε όλο προσποιητή φιλικότητα, μα μέσα στο παραλήρημα του, λίγα ελληνικά και λίγα αραβικά, όπως ήδη είπα, κατάλαβα ότι πρέπει να με αποκάλεσε τουλάχιστον τέσσερις φορές Μαλάκα! Τον κοίταξα καλά και έριξα τέτοιο γέλιο, που αν δεν έφευγε αναγκαστικά το όχημα, μπορεί και να του έδινα όσα λεφτά υπήρχαν στην τσέπη μου. Όχι πολλά, ένα πεντάευρω είχα μόνο πάνω μου, το οποίο βέβαια ήταν αρκετό για να αγοράσω την Καθημερινή της Κυριακής που δίνει σήμερα τα Ανεξάρτητα του Γιάννη Μαρκόπουλου. Υπέροχη έκδοση! Όλος ο θίασος του συνθέτη επί τω έργω (Ν. Ξυλούρης, Β. Μοσχολιού, Χ. Γαργανουράκης, Λ. Νικολάου, Π. Σιδηρόπουλος κ.α.) συν επτά σπάνιες ηχογραφήσεις από μουσικές του για τον κινηματογράφο των Ν. Κούνδουρου, Ε. Ανδρέου, Ντ. Κατσουρίδη, Ντ. Δημόπουλου κ.α. Ασχέτως αν τη σήμερον ημέρα δε μπορώ με τίποτα ν' ακούσω έργα σαν τη Θητεία και την Ιθαγένεια, σέβομαι πολύ τον Γιάννη Μαρκόπουλο για λόγους που ίσως αναφέρω σε άλλο post. Τα Ανεξάρτητα του μαζί με τον Ηλεκτρικό Θησέα ανήκουν ακόμη στα πολύ αγαπημένα μου ακούσματα και γι' αυτό χάρηκα που πριν λίγη ώρα απόκτησα τα πρώτα σε ψηφιακή μορφή.

* στο βίντεο ο Γιάννης Μαρκόπουλος παίζει στο πιάνο και τραγουδάει την Ελλάδα (Λένγκω) από συναυλία του 1975 στο Παλαί Ντε Σπορ Θεσ/νίκης. Το κομμάτι συμπεριλήφθηκε στα Ανεξάρτητα ένα χρόνο αργότερα.
** ο τίτλος του post είναι από στίχους του Γιάννη Μαρκόπουλου

R.I.P. ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ (1914 - 2011)

Αιωνόβιος έφυγε πριν από λίγη ώρα, στην εντατική του νοσκομείου Γ. Γεννηματάς, όπου νοσηλευόταν, ο ηθοποιός Λυκούργος Καλλέργης. Είχε γεννηθεί στην Κρήτη τον Μάρτιο του 1914, γιος του Σταύρου Καλλέργη, του οργανωτή της πρώτης Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ξεκίνησε σπουδές υποκριτικής στη Λαϊκή Σκηνή του Καρόλου Κουν για να εμφανιστεί πρώτη φορά στη σκηνή το 1934 με το ρόλο του Πανάρετου στην Ερωφίλη του Γεωργίου Χορτάτζη. Έκτοτε, για 60 ολόκληρα χρόνια, ο Λυκούργος Καλλέργης πήρε μέρος σε πολλά θεατρικά έργα, δράματα και κωμωδίες, περιόδευσε στο εξωτερικό, μετέφρασε τον Τσέχοφ, συνεργάστηκε - μεταξύ άλλων - με τη Μαρίκα Κοτοπούλη, τον Αιμίλιο Βεάκη και την Κατίνα Παξινού, ενώ εμφανίστηκε σε αρκετά κιν/φικά μελό β΄διαλογής του ΄60 (Κατρακύλισμα στο βούρκο, Θα ζήσω για σένα, Αμαρτίες γονέων κλπ.), αλλά και σε σοφτ-πορνό του ΄70 (Sex 13 μποφόρ, Ένα κορίτσι που τα θέλει όλα κλπ.) Η τελευταία κιν/φική του εμφάνιση ήταν το 2001 στην ταινία Αλέξανδρος και Αϊσέ του Δημήτρη Κολλάτου. Μετά τη Μεταπολίτευση, το 1977 ο Λυκούργος Καλλέργης εξελέγη βουλευτής του ΚΚΕ στην Α΄Περιφέρεια Αθηνών και συμμετείχε σε παγκόσμια συνέδρια για την Ειρήνη στη Φραγκφούρτη και τη Σόφια. Υπήρξε ο μοναδικός Έλληνας ηθοποιός που τιμήθηκε με το σημαντικό Βραβείο Πιραντέλο. Το 2007, σε ηλικία 93 ετών, ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Παν/μίου Αθηνών. Είχε παντρευθεί δύο φορές, την ηθοποιό και αγωνίστρια της Αριστεράς, Μαρία Φωκά, και την, επίσης ηθοποιό, Τζένη Κολλάρου. Άφησε πίσω του έναν γιό και μια κόρη, εγγόνια και δισέγγονα.

η-τρίπολη-της-λιβύης-και-ουχί-της-αρκαδίας-το-πλαστό-εικοσάευρω-οι-cookless-ο-δαλάι-λάμα-και-ο-gazoza

Χθες το πρωί με ξύπνησε η μάνα μου, η οποία συνηθίζει όποτε ακούει κάτι συνταρακτικό στις ειδήσεις να μου το μεταφέρει αμέσως! Σήκω - μου είπε - αυτή την ώρα βομβαρδίζεται το αεροδρόμιο της Τρίπολης! Μεσ' στον ύπνο μου, βέβαια, αντί να έχω ως πρώτη σκέψη το πότε φτιάχτηκε αεροδρόμιο στην Τρίπολη, ανησύχησα για κάποιους Αρκάδες καλούς φίλους που βρίσκονται στο χωριό τους. Λες να μας την πέσανε μεσ' στον Αύγουστο οι Τουρκαλάδες να μας πιάσουν στον ύπνο; και τα συναφή...Πετάχτηκα απ' το κρεβάτι κι όταν συνήλθα μετά από λίγα λεπτά, κατάλαβα ότι φυσικά επρόκειτο για την Τρίπολη της Λιβύης και όχι της Ελλάδας, εξήγησα και στη φουκαριάρα τη μάνα μου τι είχε συμβεί και πολύ γελάσαμε με τη γκάφα της ή μάλλον τη γκάφα μας. Πάντως, μιαν άλλη φορά πριν αρκετά χρόνια, την είχα ψιλιαστεί αμέσως τη δουλειά. Κοιμόμουν πάλι, σαν χθες καλή ώρα, όταν με ξύπνησε η μάνα μου λέγοντας: Έλα να δεις τι έγινε, έπεσε στη Γαλλία ένα ποπ-κορν και σκοτωθήκανε 500 άτομα! Από δηλητηρίαση; τη ρώτησα και μετά: Μα πως έπεσε το ποπ-κορν; Στο κεφάλι τους; Σε καζάνια το είχανε; Τελικά, κατάλαβα ότι πολύ απλά δεν γίνεται να σκοτωθούν τόσοι πολλοί άνθρωποι με τέτοιο τρόπο, εκτός κι αν μιλάμε για πτώση κονκόρντ, δηλαδή ενός αεροπλάνου των γαλλικών αερογραμμών και όχι βέβαια ποπ-κορν! Ακόμη γελάμε μ' αυτό το περιστατικό, όποτε το θυμόμαστε, παρ' όλη την τραγικότητα του.

Χθες επίσης απόκτησα και το πρώτο πλαστό μου εικοσάευρω. Μου το πάσαρε μία περιπτερού στους Αμπελόκηπους. Χονδροειδέστατη κίνηση εκ μέρους της, εφόσον ένας θεός ξέρει ποιος κατάφερε να την κλέψει μπροστά στα μάτια της και αυτή έβγαλε πάνω μου τα σπασμένα. Χαμπάρι δεν πήρα! Το έδωσα κι εγώ στον ταξιτζή με τη σειρά μου, αυτός που όλη μέρα πιάνει λεφτά, το κατάλαβε με την πρώτη, άναψε τη λάμπα πάνω απ' το κεφάλι του, άπλωσε το γιαλατζί εικοσάευρω κι άρχισε να μου εξηγεί ποια σύμβολα του λείπουν ώστε να είναι αυθεντικό. Κατόπιν, μου έλεγε για τους απατεώνες που έπιασαν κάπου στο Γαλάτσι και που είχαν τυπώσει με πολύ επιτυχημένο τρόπο χαρτονομίσματα των 50 και 100 ευρώ, αλλά εγώ τους έδωσα δίκιο, υποστηρίζοντας πως μέσα σε τέτοια οικονομική κρίση, όπου το κράτος πίνει το αίμα των πολιτών, το να κλέβει κι ο πολίτης το αιμοσταγές κράτος, λίγο ή πολύ, αν μη τι άλλο είναι σκέτη ηδονή και λειτουργεί απόλυτα υπέρ των φτωχών μαζών. Συμφώνησε και ο ταρίφας μαζί μου...

Λίγο νωρίτερα, στην άδεια από κόσμο Αιόλου, έπεσα πάνω στις γνώριμες πλέον γυναικείες φιγούρες του καλλιτεχνικού δίδυμου cookless! Μου είναι πολύ οικείες οι τέχνες που ασκούν αυτές οι δύο κοπέλες, η ζωγράφος και η ποιήτρια αντίστοιχα, χαίρομαι που ήδη έχουν αφήσει θετικές εντυπώσεις ως street-artists και λυπάμαι εν μέρει που δε μπορώ να αποκαλύψω τις ταυτότητες τους. Σε λίγο καιρό, όμως, σίγουρα θα έχουμε πολλά περισσότερα να πούμε.
Σε αντίθεση με τον Βασίλη Κώτσικα - gazoza, το έργο του οποίου έχει αποκαλυφθεί και συναντηθήκαμε για να μου παραδώσει το νέο του πόνημα. Λέγεται for the days I stole her time (υπέροχος τίτλος), πρόκειται ουσιαστικά για μία ποιητική συλλογή με φωτογραφίες που τράβηξε ο ίδιος, αποτελείται μόνο από 20 ασπρόμαυρες σελίδες και πωλείται γύρω στα 3 ευρώ από την ιστοσελίδα του: www.4gazoza.com
Κι επειδή ο gazoza μόλις γύρισε από την Τουλούζ της Γαλλίας, όπου είχε πάει προκειμένου να παρακολουθήσει παγκόσμιο συνέδριο του...Δαλάι Λάμα, μια φωτογράφηση καθ' όλα ερασιτεχνική και καθόλου επαγγελματική, θρησκευτικού όμως προσανατολισμού, ήταν απαραίτητη!

Ρε τον gazoza, τον καλλιτέχνη τον ποιητή τον φωτογράφο, που τραβήχτηκε ίσαμε τη Γαλλία για ν' ακούσει το κήρυγμα του Δαλάι Λάμα! Μα που πάω και τους βρίσκω όλους τους psycho γνωστούς και φίλους; Θα μου πεις, άμα δεν ήσουν κι εσύ psycho, θα τους τραβούσες σα μαγνήτης; Και θά 'χες απόλυτο δίκιο, διότι αν τελικά αξίζει κάτι σ' αυτή τη ζωή είναι η μόνιμη διαμάχη με τις μικροαστικές συμβάσεις της και με τη μιζέρια της καθημερινότητας της. Δαλάι Λάμα, λοιπόν, for the days I stole her time!

κρήτη VII - review

Η αναχώρηση από το λιμάνι της Σούδας έγινε στις 12 το μεσημέρι με το φόβο πάλι των 8 μποφόρ. Τι κι αν το πλοίο ήταν μεγαλύτερο και εμφανώς πιο καινούργιο απ' το άλλο του πηγαιμού; Ύστερα από πέντε ώρες στη θάλασσα και συγκεκριμένα με το που μπήκαμε στο φουρτουνιασμένο Κάβο Ντόρο, στρίβοντας για Πειραιά, το κούνημα δεν είχε προηγούμενο. Πως τα βλέπετε τα πράγματα, σαν πολύ δεν κουνάει; πήγαινα και ρωτούσα τυχαίους συνεπιβάτες. Ένας απ' αυτούς που καθόταν στο κατάστρωμα και αγνάντευε μαγεμένος την ανοιχτή άγρια θάλασσα, επιχείρησε να μου δώσει μία ποιητική απάντηση: Η θάλασσα, κύριε μου- μου είπε- είναι ζωντανή, καταλαβαίνει τους φόβους μας. Γι' αυτό γαληνεύει όποτε ακούει στίχους του Οδυσσέα Ελύτη! Κι άρχισε να απαγγέλλει μάλλον Ελύτη, γεγονός που εκείνη τη στιγμή δε με συγκίνησε καθόλου, αντιθέτως με έκανε να πιστέψω πως έπεσα πάνω σε...πυροβολημένο κουλτουριάρη. Νά 'ναι καλά ο άνθρωπος και υπό διαφορετικές συνθήκες θα εκτιμούσα σίγουρα την ποιητική του διάθεση. Ευτυχώς που κατά τη διάρκεια του ταξιδιού συνάντησα τον μουσικό φίλο μου, Δημήτρη Τσολακίδη, τέως μέλος του rock συγκροτήματος Δίνη και νυν των Anthypnic Flow. Έχεις υπ' όψιν σου καμία τραγουδίστρια; με ρώτησε ο Δημήτρης, που βλεπόμαστε πλέον μία φορά στα δυο χρόνια. Έχω! απάντησα αμέσως και αναλογιζόμενος τον σπάνιο ethnic ήχο των Anthypnic Flow, τηλεφώνησα επί τόπου στην Ελένη Μπράτσου (www.bosko-hippydippy.blogspot.com/2011/03/blog-post_3764.html). Για να δούμε, λοιπόν, αν η κουμπαριά του συγκροτήματος με τη φίλη τραγουδίστρια, εν μέσω θαλασσοταραχής, αποδώσει καρπούς. Στο καράβι, πάντως, βρήκα και άλλους γνωστούς μου μουσικούς, σαν τον τραγουδοποιό Λεωνίδα Μαριδάκη, που γύριζε κι αυτός από τα Χανιά, τη γενέτειρα του, αλλά και την τραγουδίστρια Ηλιάνα Τσαπατσάρη, συνεργάτιδα του Πάνου Μουζουράκη, που την είχα δει live στον Σταυρό του Νότου.

Την προηγούμενη, τελευταία βραδυά μας στην Κρήτη, φάγαμε στην εξοχική ταβέρνα Λουτρό του Σήφη, ίσως το ωραιότερο φαγάδικο που έτυχε να μας οδηγήσουν κατά τη διάρκεια της εκεί παραμονής μας. Γνωριστήκαμε με ανθρώπους, φανατικούς ερευνητές του λαϊκού τραγουδιού της δεκαετίας 1955 - 65, οι οποίοι άρχισαν να αραδιάζουν με τον Μπαλαχούτη παντελώς άγνωστα- σε μένα- ονόματα τραγουδιστριών που σιγοντάριζαν θρυλικούς ερμηνευτές εκείνων των χρόνων. Ευτυχώς που η κουβέντα σύντομα επεκτάθηκε και σε άλλα θέματα, ιδιαιτέρως τολμηρά, με τα οποία όμως πόνεσαν οι μασέλες μας από το γέλιο.

Απ' την άλλη, το Ρέθυμνο ήταν η ομορφότερη πόλη της Κρήτης που γνώριζα. Εικόνες λίγο φολκλόρ, τουριστικές συν το απαραίτητο και οικείο μου πολιτισμικό σοκ!

Αυτό που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι η Κρήτη δεν μασάει καθόλου από την περίφημη κατάρρευση των εγχώριων δισκογραφικών εταιρειών. Είναι η μόνη περιοχή της Ελλάδας που διεκδικεί την αυτονομία της στην έκδοση μουσικών προϊόντων, που σπανίως φτάνουν στην Αθήνα ή γίνονται ευρύτερα γνωστά. Και πως να συνέβαινε διαφορετικά, εφόσον όλες οι οικογένειες της Κρήτης, από τα Χανιά και τα Ανώγεια, μέχρι το Ρέθυμνο και την Ιεράπετρα, όλο και κάποιον μουσικό θα βγάλουν, λυράρη, λαουτιέρη, ποιητάρη, τραγουδιστή κ.ο.κ.

Ε, όπως και να το δει κανείς, η άτυπη συνύπαρξη Βιτσέντζου Κορνάρου - Μαριάντας Πιερίδη συνιστά πολιτισμικό σοκ, που έλεγα και πριν...











Ως και τα φωτογραφεία της Κρήτης ξέρουν να διαφημίζουν το μοναδικό τοπικό χρώμα των γάμων τους, λίγο κακόγουστα βέβαια.

Οι Αγανακτισμένοι του Ρεθύμνου το έριξαν στις προβολές και καλά έκαναν μεσ' στον νεκρό Αύγουστο. Σάμπως έχουν Καμίνη αυτοί να ξυλώσει τα αντίσκηνα τους; Άμα δουν τα σκούρα, κάνουν κατάληψη σε όποια παραλία θέλουν και συνδυάζουν επανάσταση με βουτιές!

Ενδεικτική, τέλος, της Κρητικής φιλοξενίας, αλλά κι αυτού που είπα παραπάνω περί αυτονομίας της Κρητικής δισκογραφικής πιάτσας, ήταν και η γνωριμία μου με τον Ρεθυμνιώτη τραγουδοποιό Γιώργη Μανωλιούδη, φίλο του Μπαλαχούτη, ο οποίος έχει περίπου δέκα προσωπικούς δίσκους στο ενεργητικό του, μα ελάχιστοι γνωρίζουν τον ίδιο και τη δουλειά του στην πρωτεύουσα.

Τι να κάνω εγώ στην Αθήνα; μας έλεγε ο Μανωλιούδης. Και συνέχισε: Αν δε βλέπω κάθε μέρα αυτή τη θάλασσα, που απλώνεται εδώ μπροστά μας, θα αποκτήσω σίγουρα ψυχολογικά προβλήματα...

Έτσι κι εγώ, το μόνο που μπορώ να προσφέρω ανιδιοτελώς στον καλλιτέχνη, σαν ένα μικρό αντάλλαγμα για τη φιλοξενία που μας παρείχε στα μέρη του, είναι ένα αφιέρωμα στο blog με το που φτάσουν οι δίσκοι του στα χέρια μου. Καλά κύλησε, λοιπόν, το πενθήμερο αυτό στην Κρήτη και μακάρι την επόμενη φορά που θα πάω να γνωρίσω περισσότερο το γραφικό Ρέθυμνο, το οποίο- σημειωτέον- παραδόξως μού θύμισε το...Άμστερνταμ!