θάνατος-στους-αγέλαστους-ή-ποιητικό-απόσπασμα-εντός-ποιητικού-σχεδιάσματος

Σήμερα οι μόνιμοι επισκέπτες του blog έφτασαν τους 166, ένα νούμερο δυσοίωνο για ανθρώπους προληπτικούς και ανασφαλείς σαν και του λόγου μου. Νιώθω ότι μέχρι να έρθει ο εκατοστός εξηκοστός έβδομος αναγνώστης, θα ακούω μόνο εγώ τη σειρήνα του νοσοκομειακού οχήματος και θα αγχώνομαι, μη γνωρίζοντας προς τα που να τρέξω για βοήθεια. Κινδυνεύει και ο πιανίστας με το χέρι που μάτωσε, ενόσω έτρεχε η βουβή προβολή του Νοσφεράτου του Murnau. Συγκεκριμένα, στη σκηνή με το αγνό κορίτσι που αποφασίζει να πλαγιάσει με τον αποστεωμένο βρυκόλακα προκειμένου να σώσει την ανθρωπότητα από την επιδημία της πανούκλας.

Η ατμόσφαιρα είναι πολύ ηλεκτρισμένη και κανείς δεν ξέρει αν θα φέρει βροχή. Βλέπεις τα ασήμαντα λουλούδια και τα χόρτα στις άκρες των πεζοδρομίων να τεντώνονται για να εκφράσουν τη δίψα τους σα να είναι πελεκάνοι στις ακτές. Η πραγματικότητα μας μοιάζει με κατακάθι σε καζάνι που ακολούθησε την απόσταξη ενός φασματικού όντος. Μου τό'χει μάθει εδώ και χρόνια αυτό ο σικάτος κύριος Beckett με την Τελευταία του Μαγνητοταινία του Κραπ που αντιμάχεται την κακία, την ηθική κατάπτωση, την πάσης φύσεως διαφθορά και την ψυχική τακτοποίηση.

Στα αλήθεια το να γελάς ασυστόλως σα μαλάκας δηλώνει ψυχική τακτοποίηση; Ένα και το αυτό με την αφύπνιση και την τόνωση που προξενούν τα είδωλα και ο αυτοθαυμασμός, οι πρόωρες παραφυσικές ωριμάνσεις και οι ισόβιες αναπόφευκτες ψευδαισθήσεις. Στο κάτω-κάτω δε χρειάζεται τόσος στοχασμός, καταδικασμένος να χαραμιστεί εκ των προτέρων. Με κάλυψε απόλυτα ο Π. Ε. Δημητριάδης στο Φαιδρό πάνελ, δοκιμή 1: Είπες, "Πολλά μας χωρίζουν", φαιδρό πάνελ. Όντως πολλά μας χωρίζουν, μα είμαι δίπλα σου - με ψυχοφάρμακα ή χωρίς, κάποτε λυπημένος, κάθε σταγόνα αναπνέω της μπαρούφας σου και τη γροθιά μου σηκώνω στον αέρα αποφαινόμενος "Θάνατος στους αγέλαστους!"