ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΝΟΤΗ ΠΙΤΣΙΛΟΥ (1935- 2008)

Χθες στις πέντε το απόγευμα κηδεύτηκε από το νεκροταφείο Ζωγράφου ο Νότης Πιτσιλός. Στα σίγουρα κανένα δελτίο ειδήσεων και κανένας σοβαρός δημοσιογράφος δε θα ασχολήθηκε με το χαμό ενός ηθοποιού, που είχε ταυτιστεί με τις αείμνηστες cult ελληνικές τσόντες του ΄80. Θέλετε τίτλους; "Το μικρόφωνο της Αλίκης", "Ανώμαλοι έρωτες στη Σαντορίνη", "Εραστές του Αιγαίου" από τις hard- core ταινίες του, στις οποίες κρατούσε συνήθως το ρόλο του μπανιστηρτζή ή του...εξάγγελου! Αυτού δηλαδή που καθόταν έξω απ' την κάμαρα των οργίων, κοιτούσε το φακό κι έλεγε συνομωτικά: αυτοί μέσα γαμιούνται! Δεν ήταν όμως αυτή η μοναδική όψη του ταλέντου του Πιτσιλού. Διότι για ταλέντο επρόκειτο και μάλιστα πολύ μεγάλο και ιδιαίτερο! Στη δεκαετία του 1950 ως κατασκευαστής φιγούρων του θεάτρου σκιών κέρδισε ένα είδος υποτροφίας για την Ακαδημία Τεχνών της Ρώμης. Δούλεψε πολύ στην ιταλική πρωτεύουσα, όπου μυήθηκε στην απλοϊκή μαγεία του νεορεαλιστικού κινηματογράφου! Ερχόμενος στην Ελλάδα, αρχές του ΄60, συνεργάστηκε με πολλούς Έλληνες σκηνοθέτες κρατώντας ρόλο βοηθού σκηνοθέτη, φροντιστή και κατασκευαστή ντεκόρ στις ταινίες τους. Το ΄70, έχοντας πια μπει για τα καλά στη βιομηχανία του κιν/φου, ξεκινά ως κομπάρσος κι έπειτα ως β΄και γ΄ηθοποιός στα απείρου κάλλους σοφτ- πορνό. Το 1975 κρατάει ένα μικρό μεν, σημαντικό δε, ρόλο στην αλγερινή ταινία "Chronicle of the years of fire", η οποία βραβεύθηκε στο φεστιβάλ των Κανών! Θυμάμαι τώρα τον συχωρεμένο τον Νότη μια φορά στα Εξάρχεια να τον ρωτάει κάποιος σνομπ καλλιτέχνης κι εσύ τι έχεις κάνει στη ζωή σου; κι αυτός να απαντά ε, τσόντες, σήριαλ, διαφημίσεις κι έχω πάρει κι έναν Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες!!! Στην παραγωγή αυτή γνωρίστηκε με τον διεθνή Έλληνα ηθοποιό Γιώργο Βογιατζή και ανέπτυξαν μια πολύ μεγάλη φιλία. Λέγεται πως ο Βογιατζής από την Αμερική όπου ζει, έστελνε χρήματα και συντηρούσε οικονομικά τον λούμπεν αγαπημένο φίλο του. Σήμερα, πάντως, απ' ότι έμαθα, έστειλε στεφάνι στην κηδεία. Με τον Νότη Πιτσιλό συνεργάστηκα κι εγώ μια φορά. Ήταν 1997, όταν έδινα εξετάσεις στο ΙΚΥ για υποτροφία και έπρεπε να γυρίσω ένα μικρού μήκους αυτοσχέδιο ταινιάκι. Κάλεσα τον Πιτσιλό να παίξει το ρόλο ενός περιθωριακού τύπου, όπως τον είχα γνωρίσει λίγα χρόνια πριν, αυθεντική cult φιγούρα των Εξαρχείων. Κι αυτός όχι μόνο δέχτηκε, αλλά μου ήρθε στο γύρισμα με ένα τεράστιο φροντιστηριακό εξοπλισμό που θα ζήλευε κι η πιο κρατικοδίαιτη κιν/φική παραγωγή! Το γύρισμα αυτό έπρεπε βάσει νόμου να το ελέγχει η επιτροπή του ΙΚΥ, απαρτιζόμενη από σκηνοθέτες της ΕΡΤ, για να δει πώς εγώ δουλεύω ως σκηνοθέτης και χειρίζομαι το συνεργείο μου. Ο Πιτσιλός δε γούσταρε καθόλου τους σκηνοθέτες- υπαλλήλους ειδικά της ΕΡΤ! Μία απ' αυτούς, λοιπόν, έκανε το τραγικό λάθος να μου πει όλο ειρωνία μα, τι τον έφερες αυτόν εδώ, τσόντα θα γυρίσεις; Αυτός το άκουσε, κρατήθηκε κι ήταν όλο νεύρα. Σε μια φάση δεν άντεξε (μάλλον το ό,τι είχαμε όλους αυτούς πάνω απ' τα κεφάλια μας), γύρισε και μου φώναξε μπροστά τους: πόσα θα σου δώσουν, ρε Αντώνη, για την υποτροφία; Πέντε εκατομμύρια δραχμές, απάντησα κι εγώ ψιθυρίζοντας σχεδόν...Ακλόνητος ο Νότης: και για πέντε εκατομμύρια, ρε συ, έχουμε όλους αυτούς τους ατάλαντους μαζεμένους να μας τα πρήζουν εδώ πέρα τέτοια όμορφη μέρα; Δε θα τον ξεχάσω ποτέ αυτό το θυμό, την έκρηξη του. Παρ' όλο που δεν ήξερα που να κρυφτώ, χαιρόμουν την αντίδραση του και διασκέδαζα την τσαντίλα των ανθρώπων της ΕΡΤ! Φυσικά, το γύρισμα παραλίγο να διακοπεί, οι γλώσσες...απλώθηκαν κι άλλο κι εγώ υποτροφία για το εξωτερικό δεν είδα ούτε για δείγμα, απ' το ΙΚΥ τουλάχιστον! Μέσα στα επόμενα έντεκα χρόνια συνάντησα άλλες δυο- τρεις φορές τον Νότη και συμφάγαμε στον Μπαρμπα- Γιάννη, πάντα στα Εξάρχεια. Εννοείται πως με ενδιέφεραν απίστευτα όλες οι ιστορίες που άκουγα απ' αυτόν τον εξωστρεφή καλωσυνάτο άνθρωπο, είτε προέρχονταν απ' τις κατακριτέες τσόντες, είτε απ' τη διαμονή του στο εξωτερικό. Η είδηση του θανάτου του με ξάφνιασε σήμερα, δεν το περίμενα. Πίστευα πως θα πάει εκατό χρονών ο Νότης. Να, όμως που...Καλή του ώρα. Εγώ προσωπικά δεν θα τον θυμάμαι σαν τον μπανιστηρτζή του ακμαίου στα 80s ελληνικού σκληρού πορνό, αλλά σαν ένα φίλο που κάποτε τον χρειάστηκα κι έγινε θυσία. Κι ας μου έκανε το γύρισμα ανάστα ο Κύριος! Κι ας μην πήρα τη γαμημένη την υποτροφία! Δεν ήταν ποτέ δυνατό οι σκηνοθέτες- υπάλληλοι, όπως τους αποκαλούσε και πόσο μάλλον εγώ, ένας νεαρός χωρίς καμία υπόσταση στο χώρο, να χαλιναγωγήσουμε ή να καλουπώσουμε έναν τέτοιο πραγματικά ανεξάρτητο και ακομπλεξάριστο τύπο!

Καλή του ώρα...