Η νύχτα είναι δύσκολη...Βάστα γερά, Αρλέτα...
Γιατί είσαι μια μεριά ήρεμη της θάλασσας και η φωνή σου το κύμα που κόβει κομμάτια την πανσέληνο και τη ρίχνει στη λεπτή άμμο.
Γιατί η ψυχή μας είναι ένα μικρό καρύδι που η ψίχα του φαγώθηκε απ' τα παράσιτα δίχως την παρουσία σου.
Για να μην είσαι το τελευταίο περιστέρι που μπήκε απ' το φεγγίτη, έκανε μια- δυο στροφές κι ύστερα χάθηκε μαζί με όλα τα άλλα περιστέρια...
3 σχόλια:
Σε μερη που δε ξερουμε.
Ας παμε.
Απο δρομους που αγνοουμε.
Η στιγμή είναι θλιβερή, περαστική ας ελπίσουμε κι αυτό το σχόλιο ένα κόσμημα στο blog μου. Ευχαριστώ...
Γειάσου Μπόσκο μας....κι εγώ λυπήθηκα αφάνταστα χτές που το άκουσα αυτό για την κατάσταση της αγαπημένης Αρλέτας...είναι μιά από τις αγαπημένες μου....ας ελπίσουμε ότι θα καταφέρει να ξεπεράσει αυτό που της συνέβη τώρα και ότι θα βγεί από αυτό νικήτρια και ότι θα μείνει κοντά μας...τη χρειαζόμαστε...και αυτήν και πολλούς άλλους που άφησαν εποχή.. πάρα πολύ ωραίο το πόστ σου...πολύ γλυκό....Αθανασία.
Δημοσίευση σχολίου