Σύσσωμα τα μορμολύκεια του καθημερινού κόσμου, ένα- ένα παρατάσσονται στο δωμάτιο, ξεραίνουν τον αέρα κι αυτοί εξατμίζονται σαν τον ιδρώτα τους. Συμπλέγματα, μνήμες, ενοχές, αντικείμενα και παραδόσεις να ξεχύνονται απ' τον σοφρά της ιστορίας, να μοντάρονται αργά ή να συμμίγνωνται σαν αμάλγαμα, να χύνουν αγωνία στο δωμάτιο, να λιώνουν, να γίνονται λάβα καυτή, να στενεύουν τον αέρα και να κάνουν τον έρωτα όνειδος αβάσταχτο. Υδροροές να χύνουν το κοινωνικό δηλητήριο απάνω τους, να τους πικραίνουν να μη χαίρονται, να πονούν και να οδύρονται στην πιο αληθινή στιγμή της φύσης. Αναστεναγμός. Φώτα αυτοκινήτων. Τρίξιμο. Μετοχές. Βέρες χρυσές. Ο πούτσος μπαίνει. Αυτή κραυγάζει. Έμβολα. Τρακτέρ. Μασχάλη ιδρωμένη. Νέον. Μουρμούρα εργοταξίων. Νέον. Δάγκωμα στο λαιμό. Θάνατος. Ρούφα. Κρέατα στα τσιγκέλια κάτω απ' τις άρρωστες λάμπες της αγοράς. Θεσμοί. Στατιστικές. Η γλώσσα στους λοβούς. Χορός τράγων. Κερκίδες. Σπασμός. Οιμωγή. Ρουφάει τ' απάνω χείλος. Αεροπλάνα. Μάτια ανάποδα. Τηλέγραφος. Κοντεύουμε. Τα νύχια στην πλάτη επιχειρούν να βρουν την ύπαρξη. Μάταια. Μυκηθμός. Πιο γρήγορα. Πιο γρήγορα. Παλινδρόμηση. Κραυγές. Δείκτες σταθμίσεως κατά Lespeurs. Πιο γρήγορα. Vite. Vite. Η τρελή του Σουτίν. Δάχτυλα τεντωμένα. Φως. Οι τένοντες που φουσκώνουν. Σπασμοί στους γλουτούς. Καρυοθραύστης. Κύματα. Αγκομαχάει. Σφήνα. Τα βλέφαρα παίζουν ακατάστατα. Εδώ να χύσει. Να κουνηθεί ακόμα κάνα δυο φορές και να τον βγάλει. Το δωμάτιο ν' αδειάσει ξαφνικά κι απ' τα κλειστά παράθυρα να ξαναμπαίνει ο αέρας και να σαρώνει την οσμή της μνήμης. Να κοιμηθούν ολομόναχοι και φτωχοί, έναν ύπνο χωρίς όνειρα, ανήσυχοι να αλλάζουν αβέρτα πλευρό κι αγωνία να περιχύνεται στο πρόσωπο τους και να τους κάνει πιο ανθρώπινους και πιο απλούς, κάπου- κάπου να τους ξεφεύγει καμιά κουβέντα ξεκάρφωτη, βγαλμένη απ' τον αφανέρωτο και μυστικό λογισμό του ύπνου. Στον πρώτο ερωτικό ύπνο της ζωής τους να νιώσουν το βάρος των θεσμών στο στήθος τους, να τους πατήσει το λαρύγγι η αρρώστια της γης, η ανυπαρξία να τους ροκανίσει τα κόκκαλα και να θέλουν να μείνουν εκεί στην αιώνια απέραντη ύπνωση, χωρίς όνειρα, χωρίς σχέδια και προοπτικές, παραμιλώντας και φτύνοντας κάπου- κάπου ένα σάλιο πηχτό και σκουριασμένο, βαρύ από τη χολή της κοινωνίας που κληρονόμησαν και που με τη σειρά τους θα τη μεταβιβάσουν κι αυτοί, στο ωάριο που παίρνει τούτη τη στιγμή οστά και σάρκα μέσα τους. Ερωτευμένοι όλης της γης, σήμερα εορτάζετε...
6 σχόλια:
Εδω περιγραφεις ευστοχα τον κονφορμισμο του ερωτα.Δε ξερω βεβαια αν εγω θα μπορουσα να σβησω ευκολα τους μαυρους κυκλους κατω απο τα ματια,τ'ανθισμενο πενθος,την αναγκη να καψω τα φτερα μου.Αλλωστε ουδεποτε κατειχα το μυστικο του συγχυσμενου θαυματος:)
Εκτός από τους "ερωτευμένους" του κόσμου όλου, σήμερα εορτάζεις κι εσύ με τον δικό σου τρόπο, κανονική σφραγίδα την ημέρα των γενεθλίων. Ας σου ευχηθώ κι από δω να τα εκατοστήσεις χωρίς άλλους μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια και πένθη οποιασδήποτε μορφής.
...καταπληκτική η φωτο..εχω "κολλησει"..
Υποθέτω την πρώτη με το δάσος θα εννοείς. Την τσίμπησα απ' το ίντερνετ, αλλά ξέρω ότι ανήκει σε τοπίο της ορεινής Αχαϊας, όπου γυρίστηκε μια ταινία πριν μερικά χρόνια. Κι εσένα πολύ καλό το σημερινό post σου, μας θύμισες τον Κάρολο Κουν. Ευχαριστούμε!
Γειάσου Μπόσκο μας....δεν έχεις και άδικο..έτσι έχει καταντήσει ο έρωτας πιά..ένα φτηνής ποιότητος αγαθό πρός αγορά και πρός πώληση..έχει πλέον χάσει την υπόστασή του..και έχει εξευτελιστεί ως εκεί που δε παίρνει...ειδικά ο έρωτας...ή ένωση δύο ανθρώπινων σωμάτων μέσα από τη σεξουαλική επαφή..και έχουμε πιά καταντήσει να βλέπουμε τον έρωτα σαν....ένα γρήγορο γέυμα από ντελίβερι και φαστ-φούντ...και ειλικρινά πρέπει να πώ ότι με εκνευρίζει αυτή η...τόσο 'εμπορική'μορφή που του έχουν δώσει μερικοί ανεγκέφαλοι,ανόητοι,που κοιτάνε πως θα βγάλουν όλα και περισσότερα κέρδη μέσα από αυτόν και εκμεταλευόμενοι τα συναισθήματα όσων αγαπούν,είναι ερωτευμένοι,έχουν δεσμό κτλ,κτλ,κτλ....πολύ ωραίο πόστ..με πολλές αλήθειες μέσα...Αθανασία.
Όλοι οι καργιόληδες μια εταιρεία, σάπια ηλικία κι αδυναμία, που λέει κι ο Σωκράτης, Αθανασία μου...
Δημοσίευση σχολίου