ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΝΟΜΑΙ 34 ΕΤΩΝ!

Κι ανοίγω το άλμπουμ του παρελθόντος μου!

7 Φεβρουαρίου 1974...γέννηση στον Πειραιά...τρίτο παιδί εργατικής οικογένειας, γονείς μετανάστες στη Γερμανία και τέτοια κοινότοπα...

Μερικούς μήνες αργότερα...Βαφτίσια (με ρώτησαν;)...πριν λίγο καιρό συνάντησα τον νονό στο δρόμο...την έκανα απ' την άλλη γωνία...σάμπως θα με αναγνώριζε; είκοσι χρόνια είχε να με δει...θα' ναι και εξακοσίων ετών τώρα...όσο για την παζολινική φιγούρα στο βάθος, ούτε ξέρω, ούτε θα μάθω ποτέ ποιος ήταν...
Επίσης, μερικούς μήνες αργότερα...τοποθετήστε ένα νοερό μουστακάκι και τί προκύπτει; ο νεοσσός Χίτλερ! Εστέτ μα και στυλίστας και προπαντός φασίστας και σκληροτράχηλος ναζί σαν το Λευτέρη Πανταζή που τον ακούει φανατικά γι' αυτό και πάντοτε νικά...
1991, 17χρονος στη Λούτσα...πώς να ξαναγίνεις έτσι πια; χάνονται τα γαμημένα τα παραπανίσια δέκα κιλά;

1996, Οκτώβρης...Λοτζ, Πολωνία...φεστιβάλ σπουδαστικών ταινιών "Media School"...αγαπώ ιδιαίτερα τη φωτογραφία αυτή, καθώς για πρώτη φορά στη ζωή μου εκεί πέρα ένιωσα τι θα πει φθινόπωρο...πήγα για πέντε μέρες και έμεινα σχεδόν δύο μήνες...

1997 (και όχι 1967!) και δε βρίσκομαι στο Woodstock, ούτε στα Μάταλα...στον Άγιο Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα είμαι, όπου μας τράβηξε με πραγματικές ικεσίες η γιαγιά του φίλου που είχαμε μετατρέψει το εξοχικό του σε κοινόβιο νεοχίπηδων...
1998, φαντάρος -που λέει ο λόγος- στη Λήμνο...Υπηρέτησα με καρδιολογικό Ι2, νευρολογικό Ι3 και ψυχολογικό Ι4...η διάγνωση ήταν "πανικόμορφες προσβολές σε αντιδραστικά και χαρακτηριολογικά πλαίσια"...πάλι καλά δηλαδή...έκατσα και δέκα μερούλες στο στρατιωτικό ψυχιατρείο της Τρίπολης...σας έχουν σερβίρει ένα χωνάκι χαπιών; εγώ πάντως έκτοτε δεν ξαναείδα ιπτάμενες μπανιέρες, ούτε τον ουρανό να βρέχει μέδουσες και καρότα...αργότερα, ανακάλυψα πως κι αρκετοί άλλοι συνάδελφοι υπηρέτησαν στη Λήμνο, σαν τον Κουτσιαμπασάκο με το έξοχο "Ύψωμα 33", του οποίου υπήρξα βοηθός σκηνοθέτης για ένα φεγγάρι...
That's all! Απ' το στρατιωτικό ή για την ακρίβεια από την παρωδία του στρατιωτικού και μετά, η ζωή μου έκανε στροφή 180 μοιρών και μέχρι σήμερα δε με έχει γελάσει. Τουλάχιστον σε πράγματα που ανέκαθεν ονειρευόμουν, όπως ας πούμε, να μην έχω κανέναν πάνω απ' το κεφάλι μου σε όλους τους τομείς. Να παραμένω λάτρης του στερητικού άλφα, άφραγκος συνήθως, άναρχος κι ανέμελος, προσπαθώντας να εναρμονιστώ κι εγώ όσο γίνεται περισσότερο με την αταξία του σύμπαντος.
Και σήμερα που έχω γενέθλια, θυμήθηκα την ατάκα του Βιτόριο Γκάσμαν στον "Φανφαρόνο" του Ντίνο Ρίζι: Η καλύτερη ηλικία είναι αυτή που ο καθένας έχει...