ΣΤΕΛΛΑΣ ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗ Η ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ...ΚΑΙ Ο ΓΛΥΚΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Η θλίψη του σώματος είναι δύο μάτια από νερό που εχθρεύονται τους κωπηλάτες ένα σύννεφο μια απορία είναι ο χαμένος ύπνος είναι και το παράπονο η μουσική που δεν έχει λόγια παρά έγχορδα δάκρυα είναι η θλίψη του σώματος το μαύρο μου πουλόβερ είναι που αποκρούει το φως η θλίψη του σώματος ένα τίποτα είναι ένα φτερό ένα γεια σου ένα κορίτσι η θλίψη του σώματος το απόγευμα μια πόλη που τη στοίχειωσαν οι ακατοίκητοι η θλίψη του σώματος είναι.
Στέλλα Βλαχογιάννη
Γεννηθείσα εν Τριπόλει τη 28η Δεκεμβρίου 1957
Παιδικά χρόνια εν Παραδείσω (Αμαρουσίου)
Εφηβεία εν Ναυπλίω (οριστική πατρίδα)
Ενηλικίωσις- Διαβίωσις εν Αθήναις
Της περισσεύουν κιλά, νικοτίνη, σκέψεις.
Όταν μεγαλώσει θέλει να είναι καλύτερα.
Γνώρισα τη Στέλλα Βλαχογιάννη πριν από δύο χρόνια περίπου, όταν ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού Δίφωνο. Είχε ζητήσει τότε προσωπικό ραντεβού με καθέναν συντάκτη ξεχωριστά. Όπως συνηθίζεται στην αλλαγή διευθυντών σε όλους τους εργασιακούς χώρους, καλλιεργήθηκε ένα κλίμα ανησυχίας, ποιοι μένουν, ποιοι φεύγουν, ποιοι καινούργιοι έρχονται- τα γνωστά.Δε μου έχει ξανασυμβεί με άλλον άνθρωπο εκτός της Στέλλας.Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στο γραφείο της και μέσα σε ένα δεκάλεπτο είχαμε ανταλλάξει πολύ βαθιές κουβέντες, θέματα που για να έλεγα σε κάποιον, εγώ προσωπικά θα έπρεπε να' χω κάνει τουλάχιστον ένα χρόνο παρέα μαζί του. Η Στέλλα με αναβάθμισε στο περιοδικό. Διπλασίασε το μισθό μου και επί των ημερών της μου ανατέθηκαν οι συνεντεύξεις του εξωφύλλου. Δεν κάναμε ποτέ παρέα εκτός περιοδικού με εξαίρεση κάτι τηλεφωνήματα, όχι απαραιτήτως επαγγελματικά, τα οποία καμιά φορά ξεπερνούσαν την ωριαία διάρκεια. Πριν από λίγους μήνες έφτασαν στα χέρια μου τα δύο βιβλία της, που εξέδωσε ο φίλος της και καλός στιχουργός Παρασκευάς Καρασούλος από τη Μικρή Άρκτο του. Το ένα λέγεται Ιατρείον ασμάτων και περιέχει αποσπάσματα ραδιοφωνικού λόγου από την ομώνυμη εκπομπή της που μεταδίδεται από το Δεύτερο Πρόγραμμα: Το σημάδι της αγάπης. Στο πρόσωπο; Στα μάτια; Στον καπνό του ατελείωτου τσιγάρου ή στη στάχτη του; Γεννηθήκαμε θλιμμένοι ή γίναμε;
Στη Θλίψη του σώματος, την πρώτη ποιητική συλλογή της- γιατί και το Ιατρείον ασμάτων που ακολούθησε,από ποιήματα αποτελείται- η Στέλλα Βλαχογιάννη σκύβει ευλαβικά πάνω στο κάτωχρο πρόσωπο της Κατερίνας Γώγου για να τη δει αν ανασαίνει ακόμη. Ήταν από τους λίγους άλλωστε φίλους, καλλιτέχνες και συγγενείς που οδήγησαν την Παναγία των Εξαρχείων στη δικιά της Οδό Ονείρων, εκεί που παύουν οι εφιάλτες των ψυχοτροπικών κι αρχίζουν τα επιθυμητά, τα πραγματικά όνειρα. Ένα ταξίδι που δεν έγινε είναι η Θλίψη του σώματος της Στέλλας Βλαχογιάννη. Μια ματωμένη ωδή στη μοναξιά, παραδόξως δίχως ίχνος νεκρολαγνείας. Ένα μελαγχολικό instrumental για το μπλε της απουσίας που έβαψε ανεξίτηλα μια Τετάρτη με ένα μόνο τετράστιχο. Και η φιγούρα ενός κοριτσιού που καθώς μεγάλωνε και γινόταν γυναίκα, διαλυόταν σαν κόκκος άμμου μέσα στις χούφτες ενός άλλου μικρού κοριτσιού. Η Στέλλα, όπως κι εγώ, γυρεύει τον δικό της θεό. Αυτόν, που αν υπάρχει κατά πώς λένε, προσευχόμαστε ασυνείδητα στη χάρη Του να' χει πάντα καλά τους φίλους μας και όποιες άλλες βασανισμένες ψυχές τον χρειάζονται. Έναν τέτοιο θεό θέλουμε, που να το βουλώνει μπρος στις δικές μας επιταγές και να δηλώνει την παρουσία του μόνο όποτε τον επικαλούμαστε. Ασυνείδητα και ασυναίσθητα πάντα. Η Στέλλα μεγαλώνει και όπως θα ήθελε, δηλωμένα, είναι καλύτερα. Μαθαίνω κιόλας ό,τι ετοιμάζει καινούργιο βιβλίο, τώρα που την έκανε με ελαφρά από ψυχοφθόρες διευθυντικές διεργασίες.Την αγαπώ και την τιμώ και όποτε με χρειαστεί θα είμαι δίπλα της.Για σήμερα, δεύτερη μέρα του μήνα που ήρθα στον κόσμο και για όλους τους επόμενους καιρούς.
Χωρίς ηλικία
του Νίκου
Χωρίς ηλικία θα ζήσουμε
λαθραναγνώστες της χαράς
πότε αγέννητοι και πότε γέροντες
φυγάδες του χρόνου
σε σώματα δανεικά επαίτες
υγρά βράδια εκμαγεία ερώτων
δεν έχει διάλειμμα η θλίψη
ο πόνος πατέρας στα χώματα ξεχασμένος
έναν ύπνο γύρεψα κι εσύ μιαν αγκαλιά
αφού
χωρίς ηλικία θα ζήσουμε
στιγμιαίοι κι αιώνιοι
σαν δάκρυα του πρωινού
της νύχτας θρόισμα σαν.