ΑΦΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΞΕΧΑΣΤΗΚΑ...

Το κορυφαίο δισκογραφικό κομψοτέχνημα των τελευταίων χρόνων είναι πάλι εδώ! Επανακυκλοφορεί με νέο remastering που επιμελήθηκε ο Ted Jensen των Sterling Studios, αυτός που έχει συνεργαστεί στον ίδιο τομέα με καλλιτέχνες όπως η Madonna και οι Green Day! Αναφέρομαι βέβαια στο άλμπουμ Αφού λοιπόν ξεχάστηκα... του Παύλου Παυλίδη στη μετα-Ξύλινα Σπαθιά εποχή του. Δώδεκα ακουστικές folk μπαλάντες κατάλληλες για ταξιδιάρικα και φευγάτα μυαλά σε μια ηχητική συσκευασία έντεχνης κιθαριστικής pop,αλλά και lounge χρωματισμών- με τον υποτιμημένο όρο του lounge να μην αδικεί επ' ουδενί τη συγκεκριμένη δουλειά. Χωρίς να είμαι υπερβολικός, αν και δεν τα καταφέρνω συχνά μπρος σε τέτοια ακροάματα,νομίζω πως θα περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να ξεπεράσω την αισθητική πληρότητα που ένιωσα μ' αυτό το δισκάκι. Σε τι να πρωτοαναφερθώ; Στον Κηπουρό με την εισαγωγή του πιάνου και τα ράθυμα φωνητικά του δημιουργού; Ή στο αισθαντικό instrumental Immortal Story με το τσέλο του Τάσου Μισυρλή,την κιθάρα του Άρη Χατζησταύρου και τα tape voices του Παυλίδη; Και να παραλείψω τα τρυφερά Περιστέρια και το Χαζοπούλι που φλερτάρει με τον απόηχο των Velvet Underground και που κλείνει το cd αφήνοντας πραγματικά την αίσθηση που έχει κανείς έπειτα από το τέλος ενός ταξιδιού, μιας εσωτερικής ανάπαυλας; Το Last call to Paris είναι άλλο ένα εξαιρετικό instrumental, αφιερωμένο στην Κατερίνα Γώγου. Δε συμβαίνει τακτικά ένα μουσικό θέμα να προσφέρει γεύση πανομοιότυπη με αυτήν ενός ποιήματος, ειδικά της Γώγου.Και ο Παυλίδης τα κατάφερε μια χαρά, εν αγνοία του ή όχι και δε μπορώ να ξέρω. Στο δίσκο συνέπραξε η αφρόκρεμα των μουσικών της σκηνής της Θεσσαλονίκης: Δημήτρης Μπασλάμ στο κοντραμπάσο, Νίκος Ψοφογιώργος στα ντραμς, Γιάννης Οικονομίδης στην τρομπέτα (νάτο το lounge που λέγαμε), Γιώργος Κοκκινάκης στο ακορντεόν (πόσο σπουδαία η συμβολή του στα Δέντρα), Εύη Καζαντζή (τσέλο) και ο Θάνος Καζαντζής (κρουστά)- οι δύο τελευταίοι σε ορισμένα κομμάτια.Άφησα τελευταίο το στιχουργικό κομμάτι. Ο Παυλίδης, βλέπετε, είναι κλασική περίπτωση λυρικού songwriter στο σημαντικό αυτό μέρος της τέχνης που υπηρετεί, επομένως ας μιλήσουν καλύτερα σταχυολογημένοι οι ίδιοι οι στίχοι του: Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς/ κάτι πουλιά πετούν πάνω απ' τη στάχτη/ που άφησε πίσω του όταν έφυγε ο νοτιάς και/ μου τραγουδάνε η αγάπη θά'ρθει...θά'ρθει (από τον Κηπουρό), Μεσ' στην αρένα που μαζεύτηκαν τα πλήθη/ να ξαναδούν απ' την αρχή το ίδιο τέλος/ ένα κορίτσι ακονίζει με το νύχι/ πίσω απ' την πλάτη μας του έρωτα το βέλος (από τη Σπασμένη πολυθρόνα), Αφού λοιπόν ξεχάστηκα στην όμορφη σας πόλη/ που πλέει μεσ' στη νύχτα με τα φώτα αναμμένα/ θα βγω να περπατήσω θα βρω που πήγαν όλοι/ όσοι ξεχάστηκαν απόψε σαν εμένα (από το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου). Το πρώτο σόλο άλμπουμ του Παύλου Παυλίδη ανήκει σ' εκείνους τους δυο- τρεις ελληνικούς δίσκους που κατάφεραν να ξεχωρίσουν μέσα στην υπερπαραγωγή των καιρών τους και που θα ισχυριζόταν κανείς ό,τι έφτιαξαν έως και σχολή. Δίπλα του θα ανέφερα ακόμη τις Μέρες Αδέσποτες του Χρήστου Θηβαίου με το παλιό συγκρότημα του, τους Συνήθεις Ύποπτους και, βέβαια, τον Βραχνό Προφήτη του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Αν δεν τον έχετε στη δισκοθήκη σας, απλώς χάνετε και κάτι πρέπει να κάνετε γι' αυτό! Εγώ πάντως ακόμη δεν έχω αξιωθεί να παρακολουθήσω ολόκληρη συναυλία του Παυλίδη. Για προσωπικούς μου λόγους που δεν είναι της παρούσης...