Τρίτη 6 Μαΐου 2008

Η ΤΑΒΕΡΝΑ ΤΟΥ ΜΟΥΤΣΑΤΣΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ...


Βράδυ Δευτέρας, ανοιξιάτικο, γι' αυτό και αποφάσισα να μην το χαλάσω μέσα στο Κύτταρο με εξορκισμούς και δαίμονες α λα ελληνικά. Βρέθηκα στο Vox, στα Εξάρχεια, για ένα ζεστό τσάι κι από κει ο δρόμος με έβγαλε στην οδό Αθηνάς, μέσα στην κρεαταγορά. Από παιδί μου άρεσαν οι κρεαταγορές, οι ιχθυόσκαλες και γενικά οι πολύβουοι χώροι, όπου οι εργάτες μαζεύονται, συναλλάσσονται ή απλά φωνασκούν. Με ήλκυαν ακόμη και οι καυγάδες, να τους βλέπω, όχι να συμμετέχω, ενώ μέχρι σήμερα ποτέ δεν επιχείρησα να χωρίσω δυο ανθρώπους που μαλώνουν. Για να πιαστούν στα χέρια δυο άνθρωποι, κάποιους λόγους θα έχουν. Εδώ το έθιξε ο μέγας Αντονιόνι όταν έβαζε την ψυχωτική Μόνικα Βίτι να παρεμβαίνει άνευ λόγου στον, εξίσου άνευ λόγου, καυγά δύο αντρών, ο οποίος ήταν όμως αναπόσπαστο μέρος της μίζερης καθημερινότητας και της βιοπάλης τους, εμείς θα βγούμε ξαφνικά ως αλτρουιστές και ήρωες; Το αποψινό πέρασμα απ' την Αθηνάς μου θύμισε ένα στέκι που δεν υπάρχει πια κι έναν άλλο πολύ πρωτότυπο καυγά, του οποίου υπήρξα μάρτυρας. Θα ήταν 1994- 95, ανατρέχω ξανά στα φοιτητικά χρόνια στη σχολή κινηματογράφου. Ακριβώς μέσα στην κρεαταγορά, στο κέντρο της, ανέβαινες μια τεράστια μεταλλική σκάλα. Όταν έφτανες στο τέρμα της, έβγαινες σε μια υπέργεια ταβέρνα, που δύσκολα θα την ανακάλυπτε ανθρώπου μάτι. Οι πολλές γλάστρες και τα ψηλά, αν και παραμελημένα, φυτά, έρχονταν σε πλήρη αντιδιαστολή με το μουντό και γκρίζο βιομηχανικό τοπίο, στο οποίο βρισκόσουν. Ήταν η περίφημη ταβέρνα του Μουτσάτσου- έτσι την ξέραμε κι έτσι τη λέγαμε. Για μένα το μέρος αυτό υπήρξε αφενός ό,τι πιο λούμπεν είχα ζήσει και αφετέρου ό,τι πιο ουμανιστικό. Ο ιδιοκτήτης, ο Μουτσάτσος με τ' όνομα, σε υποδεχόταν σε ένα μισοκατεστραμμένο θρανίο που το' χε ως γραφείο του! Σχετικό το υποδεχόταν, αφού συχνά ήταν τόσο μεθυσμένος από ουίσκι που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει άνθρωπο! Είχε όμως τον τρόπο του να επιβάλλει τη δική του τάξη στο μαγαζί του! Σ' αυτή την ανορθόδοξη ταβέρνα, ποτέ δεν πλήρωνες για να φας! Πήγαινες ο ίδιος έτοιμο το φαΐ σου και γινόταν κανονικό συσσίτιο! Απ' ότι θυμάμαι, μάλιστα, πέντε- δέκα φορές που' χα πάει κι εγώ, πάντα κάποιο ψάρι θα κρατούσα ή καμιά μπριζόλα. Τα πετάγαμε σε μια αξιοθρήνητη ψησταριά και μέχρι να ψηθούν γινόμασταν φέσι ομαδικώς, ανακατεύοντας μπίρες, κρασί και τσίπουρο. Για ένα διάστημα, ο Μουτσάτσος είχε γίνει ο ήρωας της νιότης μου! Όχι για κανένα άλλο λόγο, μα για το εξής γεγονός: τρεις μέρες την εβδομάδα- νομίζω, κάθε Τετάρτη, Παρασκευή και Κυριακή- τάιζε δωρεάν όλους τους άστεγους και τους περιθωριακούς τύπους της Αθήνας! Αγόραζε από βραδίς συκωτάκια πουλιών, που ήταν πάμφθηνα, ενώ όλο και έκλεβε καμιά βοδινή συκωταριά που ξέμενε από την κρεαταγορά, ακριβώς από κάτω του.
Μαζί με ρύζι, τα πέταγε όλα, χαρμάνι, σε ένα μεγάλο καζάνι και έτρωγε τσάμπα κόσμος και κοσμάκης. Μιλάμε, για αλκοολικούς και πόρνες, θηλυκές κι αρσενικές. Το ωραιότερο ήταν ό,τι υπήρχε και ιεραρχία στο, 15θέσιο περίπου, τραπέζι που άπλωνε! Μια φορά, ένας μπεκρής ονόματι Παυλέας έφαγε τη μερίδα του και πήγε να τσιμπήσει κι απ' το πιάτο ενός άλλου φουκαρά ομοτράπεζου που' χε πεταχτεί κάπου για λίγο. Άσ' το κάτω το φαΐ του αλλουνού, μη σου γαμήσω την Παναγία! ούρλιαξε ξαφνικά ο Μουτσάτσος, έτοιμος να αρπάξει απειλητικά το μαχαίρι απ' το τραπέζι. Μιαν άλλη φορά, πάλι, είχε τελειώσει ένα ξενέρωτο cocktail party (απ' αυτά τα μικροαστικά, στη Στοά της Πατησίων) που ακολούθησε την πρεμιέρα της ταινίας ενός φίλου κι ένιωσα την ανάγκη να πάω να καθαγιαστώ στην ταβέρνα του Μουτσάτσου με τους λούμπεν κατάπτυστους φίλους μου. Τη βραδιά εκείνη ένας τρομερός τραβεστί με γούνα είχε καταφτάσει, παίρνοντας κι αυτός τη θέση του για πρώτη φορά στον κύκλο των χαμένων κορμιών! Φυσικό ήταν μάλλον να μην ενθουσιαστεί και πολύ ο άνθρωπος με το πιλάφι της συμφοράς και τα συκωτάκια
που του πρόσφεραν. Ως αντίδραση, ξίνισε τα μούτρα του και άναψε τσιγάρο, προκαλώντας και πάλι την έκρηξη οργής του ιδιοκτήτη! Ο Μουτσάτσος ανέβηκε σε μία καρέκλα και μέσα στη μόνιμη κατάσταση φθοράς και αφθαρσίας που βρισκόταν, μπόρεσε να αρθρώσει Πούστη, φάε το φαΐ σου και βούλωστο! Τα λόγια του αυτά με τη σειρά τους προξένησαν την αντίδραση της Εύης, πενηντάρα- τότε- λεσβία και περιθωριακή δικηγορίνα, η οποία μεσ' στο μεθύσι της και με γλώσσα που πλατάγιζε, θεώρησε καλό να υπερασπιστεί τον τραβεστί ομοτράπεζο της! Την κοιτούσα κι εγώ και απορούσα πώς είχε το κουράγιο, στην τόση παρακμή της,
για ακτιβισμό οποιουδήποτε τύπου...Μην του μιλάς έτσι, επειδή ντύνεται αλλιώτικα από σένα! είπε με περισπούδαστο ύφος κι όλοι περιμέναμε να γίνει πραγματικά το έλα να δεις από τη μεριά του Μουτσάτσου. Όμως, ο πούστης- όπως τον αποκάλεσε καταδηλωτικά ο εντολοδόχος του- παραδόξως τα έβαλε με τη λεσβία την Εύη! Κάνε στην άκρη, κυρά μου δίτρυπη, της είπε, εμείς θα τα βρούμε με το παλικάρι εδώ! Αυτή η βρισιά, το δίτρυπη, μου έμεινε από τότε ως ό,τι πιο υποτιμητικό και αδιάντροπο είχα ακούσει για τη γυναικεία ύπαρξη! Δεν ξέρω αν τελικά ο χοντροειδής Μουτσάτσος τα βρήκε με τον χοντροειδέστατο τραβεστί, αυτό που θυμάμαι πάντως είναι να πιάνονται στα χέρια λεσβίες με μπεκρήδες, πούστηδες με άστεγους, ψάθινες καρέκλες στον αέρα μαζί με διαλυμένους κολιέδες και τα πλακάκια του δαπέδου γεμάτα πατημένα συκωτάκια! Κοιτούσα όλον αυτόν το θίασο του αλλόκοτου και παρακαλούσα να εμφανιστεί απ' το υπερπέραν ο Μπουνιουέλ να κινηματογραφήσει το σπάνιο θέαμα! Εκείνο το βράδυ που γύρισα σπίτι, μπήκα κατ' ευθείαν για μπάνιο και για πολλές μέρες μετά έπεφταν ρύζια όποτε καμιά φορά χτένιζα κι εγώ τα πλούσια μακριά μαλλιά μου...Ένιωθα το κεφάλι μου σα βρώμικη κατσαρόλα, αλλά ποιος νοιαζόταν για καλλωπισμούς, όταν στα είκοσι του βίωνε τόσο εκ των έσω τη μαγεία του περιθωρίου; Κι η μάνα μου στην πόρτα να μου ανοίγει, να με βλέπει πάντα μεθυσμένο και να ρωτάει όλο οίκτο με τι παρέες έχεις μπλέξει, παιδί μου, αγωνιώ κι ανησυχώ! Υπήρχαν φορές που απαντούσα της μάνας, της εξηγούσα την επόμενη με τον πρωινό μας καφέ, όταν της διηγούμουν χαρτί και καλαμάρι τις χθεσινοβραδινές περιπέτειες στα λημέρια της φαινομενικής αυτοκαταστροφής μου. Κι εκείνη γελούσε, έως και διασκέδαζε αφάνταστα, θα τολμούσα να πω! Απόψε, πάντως, μελαγχόλησα στη βόλτα μου στην κρεαταγορά της οδού Αθηνάς. Βρήκα την τεράστια μεταλλική σκάλα, αν και χρειάστηκα λίγο χρόνο για να θυμηθώ που ακριβώς βρισκόταν. Την ανέβηκα μέχρι πάνω. Στο τέρμα της, ούτε λουλούδια, ούτε τίποτα. Κλειστή και έρημη η ταβέρνα. Μόνο το γραφείο του Μουτσάτσου ξαναείδα, πιο παρατημένο από ποτέ. Ένιωσα λίγο σαν τον παρανοηκό Τζακ Νίκολσον στη Λάμψη του Κιούμπρικ, που έβλεπε μόνο αυτός τους νεκρούς από το προσωπικό του ξενοδοχείου, ολοζώντανους μπροστά του! Έτσι κι εγώ, αντίκρισα πρόσκαιρα τον Μουτσάτσο και ένα τσούρμο παραιτημένους να περιμένουν να φάνε απ' τα χέρια του. Ανάμεσα τους ήταν και ο Πόε, ο Λάβκραφτ, ο Μπος και ο Μπέικον!
Πως αλλάζουν έτσι μέσα στα χρόνια οι καταστάσεις, οι χώροι και οι άνθρωποι; Τι ειν' αυτό που έχει τη δύναμη να μας συνδέει συναισθηματικά κάθε φορά με το εφήμερο, το πεπερασμένο; Ο Μουτσάτσος, λέει, πέθανε κι αυτός πριν μερικά χρόνια. Συκώτι τάιζε το λούμπεν προλεταριάτο της Ομόνοιας, μα το δικό του συκώτι έγινε παντόφλα στο τέλος από το οινόπνευμα. Με τις σκέψεις αυτές, που μόλις σας παρέδωσα, πήρα το ταξί του γυρισμού. Στη διαδρομή, όλα μου φαίνονταν μάταια και άχαρα. Κόσμος πολύς με πανάκριβα αυτοκίνητα είχε κλείσει το δρόμο από το κλαμπ πίσω από τον Ναό του αοιδού Πλούταρχου στην Πειραιώς. Κάποτε, πιο νέος, τους εχθρευόμουν απίστευτα όλους αυτούς. Τους θεωρούσα υπεύθυνους για τα μύρια κακά της νεοελληνικής κοινωνίας. Σήμερα, απλά αδιαφορώ. Όταν βρίσκομαι σε αυτοκίνητο, όποτε περνάω από δίπλα τους ή πέφτω πάνω τους, κλείνω πάντα τα μάτια μου και προσπερνάω...

18 σχόλια:

greekgaylolita είπε...

να τρελαθω,ν'αυτοκτονησω ή να συνεχισω;

καθομαι εδω τωρα, κι αυτο ειναι γελειωδεστατα τελειο:δε συγκρινεται με τιποτα.

ακινητοποιημενο παρελθον κι ενα μελλον συντομο.

κατι τετοιες μερες μπορει να παθει κανεις καταθλιψη απο το μηνυμα το κρυμμενο σ'ενα κινεζικο κουλουρακι της τυχης.

ο νοεμβριος ερχεται καταφτανοντας σαν λεπρος.

μπορει και να υπαρχει ακομα τοπος για μας καπου.

δεν ειναι η πραξη.
ειναι η αναμονη.

δεν φταιει η αναμονη.
φταιει η σπαταλη.

δε φταιει η σπαταλη.
φταιει που αντεχεις
να σπαταλιεσαι.

οποιος το πιστευει αυτο,
αναγνωριζει την ηττα του.




Charles Bukowski-Κεφαλια χωρις προσωπο,παντου

BOSKO είπε...

ggl...
χαίρομαι που σου άρεσε! Και μένα μου αρέσει η φράση "γελοιοδέστατα τέλειο", ταιριάζει πολύ! Επίσης, ένα από τα καλύτερα ποιήματα του Bukowski διάλεξες!
Καλημερίζω

Ανώνυμος είπε...

Γειάσου αγαπημένε Μπόσκο!....καλέ τί κείμενο είν αυτό;;;κα-τα-πλη-κτι-κό....εξαιρετικό..μου έφερε λίγο ένα άρωμα από 'Μοιραίους'του Βάρναλη!...απίστευτο κείμενο!τέλιο έχεις σκεφτεί αυτό να το κάνεις ταινία ή βιβλίο;; (χωρίς πλάκα τώρα)...θα έσπαγε ταμεία!χααααχχαχα!....πολύ καλό μπράβο... μου θυμίζει κάτι πίνακες από ζωγράφους του μεσοπολέμου;;που ζωγράφιζαν πόρνες,αλκοολικούς και παρόλο που οι πίνακές τους μιλούσαν για άτομα του περιθωρίου ήταν τόοοοοσο όμορφοι!είχαν μιά ξεχωριστή γοητεία....πολύ ωραίο... εκπλήσομαι με όλα αυτά που έχεις δεί στη ζωή σου και με τις εμπειρίες που έχεις!..(Υσ-μερικές φορές έχω βγεί ως ανώνυμος ή βγαίνει περίεργο τ οναμά μου επειδή μου κάνει κάτι παιχνιδάκια η μηχανή δημοσίευσης σχολίων οκ;;)Αθανασία.

celsius33 είπε...

bosko δεν παίζεσαι, είσαι σπουδαίος, τα γραψίματα σου και οι μνήμες σου δεν υπάρχουν πουθενά αλλού και μας τις χαρίζεις άφθονες και σχεδόν καθημερινά. Χάρηκα πολύ που γνώρισα έστω και για λίγο μια περσόνα της πόλης σαν και του λόγου σου :) Και έχω την αίσθηση ότι όσα έχεις δει και νιώσει σ αυτούς τους δέκα δρόμους, στο χαρτί θα τα βγάλεις κάποια στιγμή.σε χαιρετώ!!!

BOSKO είπε...

αθανασία...
και που βγαίνεις ως ανώνυμη, μη χολοσκάς. Πάντα στο τέλος αναγράφεις το όνομα σου. Άσε που θα σε ξεχώριζα μέσα σε εκατοντάδες άλλους "ανώνυμους" σχολιαστές! Με τους "Μοιραίους" του Βάρναλη; Πως σου' ρθε αυτό; Καλό! Όλες αυτές οι εξιστορήσεις μου, επρόκειτο κάποτε να κυκλοφορήσουν σε μια σειρά διηγημάτων από τις εκδόσεις ΟΞΥ. Είχα κάνει ένα σχετικό ραντεβού, γύρω στο ΄95 αν θυμάμαι, μα δεν το είχα ψάξει περαιτέρω και δεν έγινε τίποτα. Δεν πειράζει, καλύτερα από δω! Σπίτι μου- σπιτάκι μου!

celsius33...
σ' ευχαριστώ για τον ενθουσιασμό σου, αλλά είμαι σίγουρος πως υπερβάλλεις και πολύ μάλιστα! Μεταφέρεις, πάντως, θετικότατα vibes κι αυτό είναι ό,τι καλύτερο! Να' σαι καλά, Κέλσιε!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Από δω που βρίσκομαι μου ήρθαν οι μυρωδιές από τα φτηνά μαγειρευτά συκωτάκια, το κακής ποιότητας κρασί και το ροκανίδι που σκεπάζει το ξεραμένο αίμα στα κρεοπωλεία της αγοράς. Εικόνες από μια ταινία που δε γυρίστηκε ποτέ. Εκεί βρίσκεται η Αθήνα και όχι στις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων, στα κατάφωτα clubs και στα ψευτοκουλτουριάρικα bistro. «Πάνω κάτω η Πατησίων» που έλεγε και η Κατερίνα!

Ανώνυμος είπε...

Μπόσκο,μας έφτιαξες βραδυάτικα, με τις ιστορίες σου.
Βέβαια,σού'κανε τρομερή εντύπωση γιατί ήσουν και 20 χρονών τότε,πολύ πρίν η ζωή αρχίσει να χάνει (φαινομενικά) το "ανθρακικό" της...
Πάντως,αν και το σκηνικό δεν υπάρχει πια,η παράσταση θα υπάρχει για πάντα.
Ποτέ δεν είναι αργά,θα περιμένω το βιβλίο σου από εκδόσεις Οξύ.

Giousurum είπε...

Fantazomai tin istoria sou os tainia mikrou mikous (kai megalou kalous). Fysika aspromavri. Mousiki tha proteina Tiger Lillies!!! Den xero giati allo i travasti me tin gouna mou efere sto myalo tin Lillie (apo tin opoia piran to onoma tous oi Tiger Lillies) pou forouse panta tigre kai tin vrikan dolofonimeni.Den xero giati.... Symfono oti tetoies istories prepei na apotyponontai sto xarti. Skepsou to. Isos to monadiko pragma exromo na itan i gouna tis travest kai to thranio -grafeio. EPeidi tha mporousa na grapso arketes seires gia tin panemorfi istoria pou moirastikes mazi mas, tha stamatiso edo gia na min se zalizo kiolas.
Kalo vrady.

BOSKO είπε...

μάκης...
χαίρομαι αν σου μεταδόθηκαν οι μυρωδιές του κόσμου αυτού. Όπως ακριβώς τα λες είναι, με τη μόνη διαφορά ό,τι οι χαρακτήρες του περιθωρίου της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής ήταν αμιγώς ελληνικοί. Θέλω να πω ό,τι δεν είχε κάνει έντονη ακόμη την παρουσία του το μεταναστευτικό στοιχείο στους λούμπεν κύκλους των Αθηνών.

trashman...
κι εσύ όπως τα λες είναι! Κι αν λείπει πια το σκηνικό, η παράσταση θα υπάρχει ες αεί. Ωραία παρατήρηση! Ξέχνα την ιστορία των εκδόσεων, όπως λέω και στην Αθανασία, από δω το φχαριστιέμαι καλύτερα!

giousouroum...
παλιότερα το' χα σκεφτεί κι εγώ. Πίστεψε με, όμως, η ζωή και οι μοναδικές στιγμές της, όταν είναι απολύτως βιωματικές, δε δύνανται να αποτυπωθούν σε κανένα χαρτί και σε κανένα σενάριο. Εκτός αν όλο αυτό αποτελούσε sequence μιας άλλης μεγάλης ταινίας. Αλλά και πάλι, δε νομίζω...

Giousurum είπε...

An kai den epitrepetai i paremvasi ston sygrafea kamias istorias dioti mono autos xerei kai pou thelei na paei i istoria (fysika kai apo pou proirthe) kai otan prokytai kai gia viomatikes katastaseis ti na pei kapoios pou den itan paron. Den xero giati alla i istoria sou me evale sto tripaki to na tin do me eikones sto myalo mou. (kata san tainia
se poly prosopiki provoli). Exo idi dei polles eikones kai ekdoxes tis istorias sou sto myalo mou (to opoio myalo telospanton!!). Ta prin, ta meta.... Bravo kai pali.
Kai eyxaristoume pou tin moirastikes mazi mas.

BOSKO είπε...

giousouroum...
ok, σε προκαλώ λοιπόν! Στείλε μου εδώ με δυο- τρία λόγια ή κάν'το απ' το blog σου, τη συνέχεια της ιστορίας μου όπως τη φαντάζεσαι. Μετά θα γίνει ταινία, θα την πάμε στη Δράμα, στο Βερολίνο, στη Βενετία, θα πάρουμε και τον Μικρό Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες κι ύστερα...θα' ρθουν οι μέλισσες!

Giousurum είπε...

Katarxin elpizo na min "peiraxtikes" me to sxolio mou.Enooo na min to eides paremvatiko kai anousio.

H istoria einai diki sou. Den mporo na tin synexiso, oute na existoriso ta prin tis. Emena tha mou arese isos na do tin poreia ton protagoniston apo tin prosopiki tous peripeteia mesa stin imera mexri tin tyxaia (??) synantisi stin taverna.

BOSKO είπε...

giousouroum...
να πειραχτώ; αστειεύεσαι; δε λες που καταναλώνεις φαιά ουσία για δικό μου πράγμα; όσον αφορά την προσωπική ζωή του καθενός απ' αυτούς, εκεί σίγουρα θα πηγαίναμε για μυθιστόρημα, απ' άποψη μεγέθους...

Giousurum είπε...

Xara mou na simetexo stin isoria sou esto kai os theatis. Kai opos polloi theates ftiaxno istorioules gia kati pou mou aresei (eite einai tainia eite keimeno).Den sou etyxe pote na fantasteis ena diaforetiko telos se mia tainia ή vivlio pou sou arese? Kai se mithistorima na pigene den nomizo oti the me xalage na to diavaso. Ego proteina na doseis tin istoria tous ekeini tin imera apo to proi isos mexri tin synantisi tou stin taverna. Kati san spondyloto.

BOSKO είπε...

giousouroum...
κι όμως, πάντα στα βιβλία και τις ταινίες αφήνομαι πλήρως στις διαθέσεις του εκάστοτε καλλιτέχνη. Σπανίως, καταθέτω- έστω και μέσα μου- άλλη εκδοχή απ' αυτήν που επιθυμούσε ο ίδιος. Καλή ιδέα αυτή που κατέθεσες για την ιστορία μου, αλλά πώς να γράψω για κάτι που το κυριότερο μέρος του, το πιο ενδιαφέρον, είναι ρεαλιστικό; περίεργο μου φαίνεται εκ πρώτης όψεως...

Giousurum είπε...

Kai ego kata tin diarkeia mia tainia afinomai stis opoies diatheseis tou skinotheti klp. Exalou kati parano tha xerei epo emena ekeinos pou synelave tin istoria tis. Omos exo sylavei polles fores ton eauto mou na skeftetai to "kai meta"? Den xero... LEs na einai kanena apothimeno skinothesias?????(xaxaxa). Ean pantos sou aresei i protasi mou mporo na proteino to exis. Gia na min sou monopolo to post, mporoume na synexisoume ή edo ή meso email. To diko mou einai sto profil mou sto blog. Esy apofasizeis. (san politiki diafimisi mou akoustike auto to teleutaio!!!). Tora se prokalo ego!!! Sikose to ganti kai rixe.

BOSKO είπε...

giousouroum...
με προκαλείς- δε με προκαλείς, αρχηγέ μου, έτσι όπως είμαι εγώ τώρα, λέω να την πέσω σε λίγη ώρα. Απ' αύριο, επικοινωνούμε ευχαρίστως! Κι εσύ, πριν την πέσεις κι εφόσον σου άρεσε τόσο η "Ταβέρνα του Μουτσάτσου", κάνε κλικ δεξιά στα posts μου του Ιανουαρίου 2008, βρες και διάβασε την ανάρτηση της 10ης του μήνα αυτού. Ενδεχομένως να σου αρέσει και περισσότερο! Ευχαριστώ για τη μεταμεσονύχτια παρέα, καληνυχτίζω & τα ξαναλέμε λίαν συντόμως!

Giousurum είπε...

Kai ego leo na tin peso giati aurio to proi prepei na epistrpso sto "klouvi" mou. Tha diavaso to post sou pou les kai tha afetho stis diatheseis tis nyxtas. Kalinyxta kai apo edo. Ego ayxaristo gia tin kouventa kai tin parea. PErimeno nea sou.