Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

ΑΙΜΟΔΟΤΕΣ ΣΤΟ ΑΝΑΙΜΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ!


Η Δανάη Παναγιωτοπούλου ανήκει σε εκείνους τους καλλιτέχνες που αν ζούσαν σε μια οποιαδήποτε άλλη χώρα θα γέμιζαν στάδια! Ασκεί την τέχνη της ακριβής τραγουδοποιίας της, γράφοντας μουσική που έχει σημείο εκκίνησης τον Μάνο Χατζιδάκι, τη Suzanne Vega και τα ηχητικά κομμάτια ενός μπρεχτικού μεταπολεμικού θίασου.

Οι στίχοι της θα έκαναν ευτυχισμένους την Αρλέτα, τον Άλκη Αλκαίο και τη Λένα Πλάτωνος! Είναι η μόνη που έπεισε, έστω κι αυτούς τους λίγους που την ακολουθούν φανατικά στις ζωντανές εμφανίσεις της, να τραγουδούν χαρωπά μαζί της για την μικροαστική μιζέρια, την προσφυγή στα αντικαταθλιπτικά χάπια και τις πρέζες και τον αλόγιστο καταναλωτισμό.

Δεν τραγουδάει ως επί το πλείστον για έρωτες η Δανάη- μπούχτισε πια απ' αυτούς το κακόμοιρο το τραγούδι. Προτιμάει να διαφυλάσσει την ακεραιότητα της όμορφης θηλυκής της υπόστασης, εκτοξεύοντας τα τραγούδια της ως φαρμακερά βέλη που δεν ανοίγουν, μα παραδόξως κλείνουν πληγές.

Ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, απ' την άλλη, εμπνέεται σταθερά από τον Bob Dylan, τον Δήμο Μούτση και τον Διονύση Σαββόπουλο. Η μοναδική χροιά της φωνής του γίνεται Ποτάμι μαύρο και ροκάρει πάνω σε μουσικές μνήμες της χώρας που τον γέννησε, παραταγμένες στο πλάι των πιο σύγχρονων διεθνιστικών επιρροών του.

Πως θα του φαινόταν άραγε του Θάνου Μικρούτσικου που οι Εφτά Νάνοι στο S/S Cyrenia του Νίκου Καββαδία, με τους πιανιστικούς αυτοσχεδιασμούς του, μετατράπηκαν αυθαίρετα από τον νεαρό τραγουδοποιό σε ska- punk ξεφάντωμα;

Ο Θέμος Σκανδάμης, τέλος, αναδύθηκε από τον Κρατήρα μόνο και μόνο για να μας παραδώσει τα, διόλου εύπεπτα, τραγούδια του. Το art- rock ύφος του θύμισε στους περισσότερους τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Με την πολυμελή μπάντα του, το βιολί και τα πνευστά, σε μένα θύμισε τους Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, έτσι όπως έχουν μείνει πλέον ως συγκρότημα αναφοράς.

Πόσο το ταλέντο μπορεί να αντέχει θαμμένο κάτω απ' τα λογής σκατά που ταΐζουν τον κόσμο; Πόσο οι Καλομοίρες με το πρόσχημα της τσαχπινιάς και το χάος του κενού τους, θα θριαμβεύουν; Πότε θα στήσουμε στην πλατεία Συντάγματος όλες τις τσαχπίνες και τους τσαχπίνηδες και θα τους εκτελέσουμε με ανοιχτά μάτια; Πότε θα ενσωματωθούμε σε μια τεράστια πένθιμη πομπή, βγάζοντας όλοι το σκασμό; Πότε θα τηρήσουμε μόνο ενός λεπτού σιγή για τους νέους καλλιτέχνες που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι τους, επειδή οι άλλοι συνεχώς θέλουν να έχουν δημόσιο λόγο για τα πάντα; Αναπάντητα ερωτήματα και δε θα έπρεπε...Η Δανάη Παναγιωτοπούλου, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και ο Θέμος Σκανδάμης αυτές τις δύο βραδιές στο Κύτταρο λειτούργησαν ως πραγματικοί αιμοδότες ενός αναιμικού ετοιμοθάνατου ελληνικού τραγουδιού.

4 σχόλια:

celsius33 είπε...

μακάρι να τους είχα ακούσει τους καλλιτέχνες που αναφέρεις, είμαι σίγουρος ότι θα είναι αξιολογότατοι όντως. έχω την αίσθηση ότι αυτή η έντεχνη κοινωνία-φωλιά-ομάδα ίσως λειτουργούσε καλύτερα σε μια πόλη όπως η θεσσαλονίκη όπου λόγω μεγέθους και χρόνου, ο κόσμος είναι πιο χαλαρός στις επιλογές του και τα στέκια γράφουν ακόμα ιστορία. εδώ όλα είναι αποσπασματικά, μοιρασμένα, μεταμοντέρνα σχεδόν, μια βαβέλ...έτσι το καλό θέλει περισσότερο χρόνο, ίσως κι τύχη να βρει τους αποδέκτες του, στην αθήνα ακόμα και το στόμα με στόμα δε λειτουργεί τόσο, όσο ο δημοσιογράφος και το έντυπο που πλασάρουν γούστα και το πλήθος ακολουθεί (ΠΣΚ συνήθως, καθημερινές βλέπει τηλεόραση) Καλή σου μέρα ~

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Ήμουν σίγουρος πως θα ανέβαζες κείμενο με “ανταπόκριση” απ’ τις δυο βραδιές στο Κύτταρο. Δεν κατάφερα να έρθω (αν και είχα ενημερωθεί) και είμαι σίγουρος πως ήταν μια πολύ ιδιαίτερη βραδιά. Ειδικά η Δανάη Παναγιωτοπούλου θεωρώ ότι ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη της περσινής χρονιάς! Ο «οίκος αντοχής» είναι από τους δίσκους που ακούγονται χωρίς διακοπή, ξανά και ξανά, κάτι που σπάνια συναντάμε στη δισκογραφία. Ο Εμμανουηλίδης απ’ την άλλη, έχει γράψει εξαιρετικά τραγούδια, κι ας έχει κλέψει τη μερίδα του λέοντος στα ραδιόφωνα το «ποτάμι μαύρο». Για τον Θέμο Σκανδάμη δεν έχω άποψη μιας και δεν έχω ακούσει ακόμα το δίσκο του, από την στιγμή όμως που τον προτείνεις εσύ και τα “μουσικά προάστια” και η εταιρεία που έβγαλε τον πρώτο του δίσκο είναι ο “καθρέφτης”, σίγουρα θα είναι μέσα στις επόμενες αγορές μου.

Μετάνιωσα που δεν ήμουν κι εγώ εκεί
Την καλημέρα μου

BOSKO είπε...

celsius33...
λοιπόν, αναζήτησε τα εξής δισκάκια: Δανάη Παναγιωτοπούλου- Οίκος Αντοχής(Καθρέφτης), Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης- Φυσάει αλλιώς εδώ ο αέρας(Μικρή Άρκτος)- Θέμος Σκανδάμης- Μακροβούτι (Καθρέφτης). Δεν είναι ακριβώς "έντεχνα", αλλά κάπως πιο "ψαγμένα" θα τα χαρακτήριζα μουσικά και στιχουργικά. Όσο για τα έντυπα που πλασάρουν γούστα, που λες, ειδικά η Δανάη απόσπασε εξαιρετικές κριτικές για το cd της. Μάλλον όμως φαίνεται ό,τι σε πρώτη φάση δεν έχει ανάγκη προβολής ο καλλιτέχνης, όσο τα έντυπα που ακριβώς στηρίζουν τον καλλιτέχνη.

μάκης...
δεν ερχόσουν, ρε Μάκη, που παίξανε τα παιδιά για 50 άτομα όλα κι όλα; στενοχωρήθηκα με τη μικρή συμμετοχή του κοινού, γιατί δεν τους άξιζε, την ίδια στιγμή που λίγα μέτρα παραπέρα τα σκυλάδικα και τα κωλόμπαρα ήταν τίγκα στον κόσμο...

καλημερίζω!

celsius33 είπε...

κάθε σύσταση από καλό αυτί παραπάνω από ευπρόσδεκτη :) data recorded