ΑΙΜΟΔΟΤΕΣ ΣΤΟ ΑΝΑΙΜΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ!

Η Δανάη Παναγιωτοπούλου ανήκει σε εκείνους τους καλλιτέχνες που αν ζούσαν σε μια οποιαδήποτε άλλη χώρα θα γέμιζαν στάδια! Ασκεί την τέχνη της ακριβής τραγουδοποιίας της, γράφοντας μουσική που έχει σημείο εκκίνησης τον Μάνο Χατζιδάκι, τη Suzanne Vega και τα ηχητικά κομμάτια ενός μπρεχτικού μεταπολεμικού θίασου.

Οι στίχοι της θα έκαναν ευτυχισμένους την Αρλέτα, τον Άλκη Αλκαίο και τη Λένα Πλάτωνος! Είναι η μόνη που έπεισε, έστω κι αυτούς τους λίγους που την ακολουθούν φανατικά στις ζωντανές εμφανίσεις της, να τραγουδούν χαρωπά μαζί της για την μικροαστική μιζέρια, την προσφυγή στα αντικαταθλιπτικά χάπια και τις πρέζες και τον αλόγιστο καταναλωτισμό.

Δεν τραγουδάει ως επί το πλείστον για έρωτες η Δανάη- μπούχτισε πια απ' αυτούς το κακόμοιρο το τραγούδι. Προτιμάει να διαφυλάσσει την ακεραιότητα της όμορφης θηλυκής της υπόστασης, εκτοξεύοντας τα τραγούδια της ως φαρμακερά βέλη που δεν ανοίγουν, μα παραδόξως κλείνουν πληγές.

Ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, απ' την άλλη, εμπνέεται σταθερά από τον Bob Dylan, τον Δήμο Μούτση και τον Διονύση Σαββόπουλο. Η μοναδική χροιά της φωνής του γίνεται Ποτάμι μαύρο και ροκάρει πάνω σε μουσικές μνήμες της χώρας που τον γέννησε, παραταγμένες στο πλάι των πιο σύγχρονων διεθνιστικών επιρροών του.

Πως θα του φαινόταν άραγε του Θάνου Μικρούτσικου που οι Εφτά Νάνοι στο S/S Cyrenia του Νίκου Καββαδία, με τους πιανιστικούς αυτοσχεδιασμούς του, μετατράπηκαν αυθαίρετα από τον νεαρό τραγουδοποιό σε ska- punk ξεφάντωμα;

Ο Θέμος Σκανδάμης, τέλος, αναδύθηκε από τον Κρατήρα μόνο και μόνο για να μας παραδώσει τα, διόλου εύπεπτα, τραγούδια του. Το art- rock ύφος του θύμισε στους περισσότερους τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Με την πολυμελή μπάντα του, το βιολί και τα πνευστά, σε μένα θύμισε τους Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, έτσι όπως έχουν μείνει πλέον ως συγκρότημα αναφοράς.

Πόσο το ταλέντο μπορεί να αντέχει θαμμένο κάτω απ' τα λογής σκατά που ταΐζουν τον κόσμο; Πόσο οι Καλομοίρες με το πρόσχημα της τσαχπινιάς και το χάος του κενού τους, θα θριαμβεύουν; Πότε θα στήσουμε στην πλατεία Συντάγματος όλες τις τσαχπίνες και τους τσαχπίνηδες και θα τους εκτελέσουμε με ανοιχτά μάτια; Πότε θα ενσωματωθούμε σε μια τεράστια πένθιμη πομπή, βγάζοντας όλοι το σκασμό; Πότε θα τηρήσουμε μόνο ενός λεπτού σιγή για τους νέους καλλιτέχνες που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι τους, επειδή οι άλλοι συνεχώς θέλουν να έχουν δημόσιο λόγο για τα πάντα; Αναπάντητα ερωτήματα και δε θα έπρεπε...Η Δανάη Παναγιωτοπούλου, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και ο Θέμος Σκανδάμης αυτές τις δύο βραδιές στο Κύτταρο λειτούργησαν ως πραγματικοί αιμοδότες ενός αναιμικού ετοιμοθάνατου ελληνικού τραγουδιού.