Για τον κινηματογράφο των ΑΔΕΡΦΩΝ DARDENNE (ή δύο σε ένα POST)...

Θεωρώ τους Βέλγους αδερφούς Dardenne, τον Luc και τον Jean- Pierre, σαν ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η τέχνη του κινηματογράφου σε διεθνές επίπεδο την τελευταία δεκαετία. Η νέα ταινία τους με τίτλο Lorna's Silence κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου στο τελευταίο φεστιβάλ των Κανών και πραγματικά αδημονώ για τη θέαση της. Η θητεία των Dardenne στο ντοκιμαντέρ είναι πασιφανής σε όλες τις fiction ταινίες τους: τεχνική κάμερα στο χέρι, συχνά ημιερασιτέχνες ηθοποιοί (σαν τη συγκλονιστική δασκάλα από τη Μπουρκίνα Φάσο, Ασιτά Ουεσραογκό) και στο επίκεντρο τους κοινωνικά δράματα, απαλλαγμένα από το στρατευμένο διδακτικό ύφος ενός Μάικ Λι ή ακόμη περισσότερο ενός Κεν Λόουτς. Το 1997 έτυχε να δω σε φεστιβάλ στην Τυνησία την Υπόσχεση τους. Με είχε ταράξει πολύ τότε αυτή η ταινία, καθώς ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποιούσα το μεταναστευτικό πρόβλημα και εκτός των εδώ συνόρων, έτσι τουλάχιστον όπως μας το έδιναν οι συμπατριώτες συνάδερφοι. Ήταν η πρώτη φορά επίσης που παρακολουθούσα έναν τόσο επιτυχημένο συνδυασμό ταινίας μυθοπλασίας με ντοκιμαντερίστικο πνεύμα στη σκηνοθεσία της. Λίγα χρόνια αργότερα θα με τάραζε για το θέμα της, κυρίως, μια άλλη ταινία, λίγο παλιότερη από την Υπόσχεση των Dardenne, το Lamerica (1994) του Gianni Amelio. Είμαι σίγουρος πως και η καινούργια ταινία των αδερφών Dardenne θα προβληθεί σε κάποια αθηναϊκή αίθουσα και δε θα αντέξει πάνω από δυο- τρεις εβδομάδες. Και πολύ λέω...Την ίδια στιγμή που οι εταιρείες παραγωγής και διανομής της ψωροκώσταινας ρίχνουν στην αγορά ανόητα blockbusters για στρατόκαυλους και θιασώτες του τηλεοπτικού Πρωινού Καφέ...Οι ταινίες των αδερφών Dardenne αποτελούν μαθήματα ήθους και κινηματογραφικής γραφής, απλές και λιτές όπως θα έπρεπε να είναι και οι δικές μας ταινίες.
* επειδή το παράκανα με τις αναρτήσεις δευτεριάτικα και κινδυνεύω να χαρακτηριστώ αργόσχολος (όχι ό,τι με χαλάει), διαλέγω την οδό της υπο-ανάρτησης ή του θυγατρικού post για να περιγράψω μιαν, άσχετη με τους αδερφούς Dardenne, εικόνα από το χθεσινό live των Iron Butterfly στο Κύτταρο!

Μην παρασύρεστε από το άνωθεν φιλμάκι του 1968, στο οποίο οι νεολαίοι λικνίζονται στους ρυθμούς του In-a-gadda-da-vida (In the garden of life)! Όταν πρωτοβγήκε το κομμάτι, διάρκειας 17 λεπτών, οι Iron Butterfly το παρουσίαζαν σε ψυχεδελικές ντισκοτέκ με light- shows και με ολόκληρα γαλόνια χυμένης μαρμελάδας στο πάτωμα για να κυλιούνται και να ηδονίζονται οι τριπαρισμένοι χίπηδες! Αργά χθες βράδυ, πάντως, στο Κύτταρο παραλίγο να μας μείνει ο παππούς ο τραγουδιστής τους! Σε κάποια φάση παράτησε τη σκηνή και κατέβηκε στα καμαρίνια με κρίση σακχαρώδους διαβήτη, ζητώντας απεγνωσμένα οτιδήποτε γλυκό! Πού να φανταζόμουν στα είκοσι μου, όταν άκουγα απ' το πρωί ως το βράδυ το In-a-gadda-da-vida τους, ότι μετά από χρόνια θα έτρεχα να τους βρω κρουασάν και σοκολατούχο τσουρέκι από το περίπτερο στη γωνία Αχαρνών & Ηπείρου! Αυτούς, που ήταν το αγαπημένο γκρουπ του Jim Morrison και του Sky Saxon! Ε, ρε νιάτα, που λέμε...