Με κατεβασμένα απ' τον πόνο παντελόνια...

Ο πόνος δεν έχει εποχές...
Ακόμη κι αν σκάει σαν θερινό όνειρο μετά τα μεσάνυχτα και πάνω στο αντίο της άνοιξης...
Σε αιφνιδιάζει και ταυτόχρονα σε εφοδιάζει...
Πόσο μεγάλη η παρόρμηση...
Μας αποσυντίθει σε μπαγιάτικη γκοφρέτα στο μεγάλο στόμα του...
Χασκογελάει με τους ακατανόητους λαρυγγισμούς μας...
Εκφυλίζει σε γραμμές κόκας τα όμορφα λόγια του παρελθόντος και τις λειτουργικές προσευχές στο στήθος μας...
Χαρίζει ονόματα ερωτεύσιμων οπτασιών στα αντικαταθλιπτικά μας...
Ακόμη μια απώλεια γι' απόψε...