από-το-αφιέρωμα-στον-σκηνοθέτη-τάσο-ψαρρά-και-τις-χθεσινές-προβολές-του-4ου-φεστιβάλ-ελληνικού-ντοκιμαντέρ-χαλκίδας

Προβλήθηκε λοιπόν χθες βράδυ στο 4ο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας το ντοκιμαντέρ μου Οδύσσειες σωμάτων-Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο. Έχω καλό feedback, η ταινία πιστεύω πως άρεσε (να ευχαριστήσω από δω δημόσια τη Λουκία Ρικάκη για τα πολύ κολακευτικά της σχόλια), χειροκροτήθηκε- όπως χειροκροτήθηκαν και οι άλλες ταινίες- αλλά μέχρι εδώ! Δε νομίζω πως είναι ούτε η κατάλληλη ώρα και κυρίως ούτε σωστό από την πλευρά μου να περιαυτολογώ. Την Κυριακή άλλωστε απονέμονται τα βραβεία κι εκεί θα φανεί τι...ψάρια πιάσαμε! Πάμε τώρα σε μιαν ανασκόπηση της χθεσινής βραδιάς που ήταν πλούσια σε αφιερώματα και εκδηλώσεις.
Ο σκηνοθέτης Σταύρος Ιωάννου, καλλιτεχνικός δ/ντής του φεστιβάλ, προλόγισε το αφιέρωμα στον συνάδελφο του, Τάσο Ψαρρά, ο οποίος τυγχάνει και πρόεδρος της φετινής κριτικής επιτροπής. Ας πούμε σ' αυτό το σημείο για τον Ιωάννου, το εικονιζόμενο πρόσωπο, ότι είναι επίσης βετεράνος ντοκιμαντερίστας, ενώ η φιξιόν ταινία του Πέρα απ' τα σύνορα προβλήθηκε στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Τέλος, για να συνδεθεί λίγο αυτό το κατ' εξοχήν κινηματογραφικό post με τα μουσικά, να προσθέσω ότι το σάουντρακ της ταινίας του Ιωάννου που υπέγραψε ο Βαγγέλης Κατσούλης είναι εξαίσιο! Το δε τραγούδι των τίτλων με τη Μαρία Φαραντούρη σε στίχους του Σωτήρη Κακίση είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη ότι ωραιότερο έχει τραγουδήσει η μεγάλη ερμηνεύτρια τα τελευταία χρόνια!
Στη συνέχεια, το λόγο περί Τάσου Ψαρρά πήρε ο θεωρητικός του κινηματογράφου Στάθης Βαλούκος. Πόσο οικείοι μού είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι κι ας μην κάνουμε παρέα, ας βλεπόμαστε μόνο μια-δυο φορές το χρόνο στα εγχώρια κινηματογραφικά φεστιβάλ. Μου αρκεί ο λόγος τους και η γραφή τους. Ο Βαλούκος εν προκειμένω είναι ο συγγραφέας που έχει βάλει κυριολεκτικά σε τάξη όλα τα κομμάτια της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής από τα σπάργανα της μέχρι τις μέρες μας.
Στη δική του ομιλία για τον Ψαρρά, ο συνεργάτης του και κριτικός κινηματογράφου Τάσος Γουδέλης, έκανε μια σύντομη αναδρομή σε ολόκληρο το έργο του: από τις φιξιόν ταινίες του και τα 65 ντοκιμαντέρ του για την τηλεόραση- προηγουμένως είχαμε δει ένα πραγματικά εξαιρετικό πορτραίτο του Ψαρρά για τον Ανδρέα Εμπειρίκο- μέχρι τη βιογραφία του Καρυωτάκη που σκηνοθέτησε πρόσφατα για την τηλεόραση.

Σεμνός και ταπεινός ως άνθρωπος ο ίδιος ο Τάσος Ψαρράς, αφού ευχαρίστησε τους προλαλήσαντες για όσα τιμητικά ακούστηκαν, εξέφρασε την ελπίδα μέσα από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας και τους νεότερους θεατές να γεννηθούν οι καινούργιοι ντοκιμαντερίστες που έχει ανάγκη ο τόπος.

Ύστερα βγήκαμε όλοι έξω προτού ξεκινήσουν οι προβολές του διαγωνιστικού τμήματος, εκεί δηλαδή που παίχτηκε και η δική μου ταινία. Βγάλε με μια φωτογραφία με την παραγωγό μου, ζήτησε ο Νίκος Αλευράς και δεν του χάλασα χατήρι. Με συγκίνησε πολύ το 20λεπτο ντοκιμαντέρ του Αλευρά που παρακολουθήσαμε. Λεγόταν το Αρχαίο Όστρακο κι ενώ ξεκίνησε ως αρχαιολογικό ντοκιμαντέρ, για το πως η θεά Αθηνά ξεπήδησε απ' το κεφάλι του Δία, εν συνεχεία μεταφερθήκαμε σε μια αίθουσα χειρουργείου, όπου γιατροί του Ευαγγελισμού τοποθετούσαν κανονικό όστρακο ως μορφή θεραπείας στον εγκέφαλο νεαρού ασθενούς με σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Με λίγα λόγια, ο Αλευράς κατέγραψε το δράμα ενός 22χρονου παιδιού που η επιστήμη το γλίτωσε από το θάνατο, αποδεικνύοντας πως ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα έμψυχο κομμάτι όστρακου-πηλού-χώματος εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ας μην πω άλλα διότι η περίληψη μου μάλλον αδικεί το πρωτότυπο αυτό ντοκιμαντέρ- συνδυασμό επιστήμης, φιλοσοφίας, σουρεαλισμού και ανθρωπιάς.

Να και ο Λάκης Παπαστάθης, άρτι αφιχθείς από την Αθήνα, εδώ με τον παραγωγό μου, τον Γιάννη Σολδάτο, και τον Τάσο Ψαρρά. Δεν έχω δει τη νέα ταινία του Παπαστάθη, πάντως του ζήτησα μια κόπια σε dvd για να τη δούμε με την Πλάτωνος πριν βγει στις αίθουσες και να γράψουμε στο plus. Συνεργάζεσαι με τη μεγαλύτερη Ελληνίδα συνθέτρια και το λες έτσι απλά; ρώτησε όλο απορία ο Λάκης. Που να του εξηγούσα του ανθρώπου ότι σε λίγο θα συγκατοικήσουμε με τη Λένα...

Πάμε πάλι μεσ' στην αίθουσα των προβολών. Η Λένα Βασιλείου, Χαλκιδαία, είναι μια νέα ντοκιμαντερίστρια (λέξη κι αυτή...) που είχε το θάρρος να καταγράψει τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης και κονσομασιόν της πόλης της. Το 20λεπτο ντοκιμαντέρ της με τίτλο Live Show, αν και ερασιτεχνικό ως γραφή, περισσότερο τηλεοπτικό παρά κινηματογραφικό, περιείχε ενδιαφέρουσες μαρτυρίες κοριτσιών από την Ουκρανία που η μοίρα τους έριξε σε στριπτιζάδικα της Ελλάδας, λαϊκών αγοριών που γουστάρουν τη διασκέδαση τέτοιου είδους και διάφορων άλλων...μούτρων. Μπράβο της γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο- υποθέτω- να ζεις σε μια επαρχιακή πόλη και να καταγράφεις τα εκεί λούμπεν στοιχεία με μια ξεκάθαρη συμπονετική ματιά στις ομόφυλες της που ρίχνονται βορά στα πεινασμένα σεξουαλικά λιοντάρια. Το κουφό ήταν- άκουσον, άκουσον- ότι με τη σκηνοθέτιδα είχαμε κάνει παρέα πριν από δυο χρόνια στη συναυλία του Leonard Cohen στο Terra Vibe! Ούτε που τη θυμόμουν έτσι πού 'χουμε αλλάξει εμφανισιακά αμφότεροι.

Όσο για τον Νίκο Αλευρά, αφού κάλεσε στο βήμα τον εικαστικό Σταθόπουλο, ο οποίος συμμετείχε στο ντοκιμαντέρ του, χαιρέτισε το κοινό με μιαν όμορφη προτροπή: Να αγαπάτε, είπε, όσο μπορείτε να αγαπάτε, γιατί η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος σωτηρίας του ανθρώπου πέρα από ιατρικές, θρησκείες και επιστήμες. Σωστός ο Αλευράς! Ακολούθησε η προβολή της δικής μου ταινίας κι ενός ακόμη ντοκιμαντέρ του Θόδωρου Μαραγκού και μετά πήγαμε όλοι παρέα στο πάρτι της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Κάτι το κρύο, που πλέον δεν παλεύεται χωρίς πουλόβερ, κάτι οι κουβέντες περί του τι μέλλει γενναίσθαι με το διαβόητο κινηματογραφικό νομοσχέδιο, πονοκεφάλιασα, καληνύχτισα και γύρισα στο δωμάτιο μου. Σήμερα το μεσημέρι επιστρέφω στην Αθήνα. Αν έχουμε κάποια ευχάριστη έκπληξη, θα ειδοποιηθώ- όπως συνηθίζεται- και θα ξαναβρεθώ στη Χαλκίδα το βράδυ της Κυριακής.