παιδιά-της-ελλάδος-παιδιά-που-με-βιά-τραγουδάτε-indie-στα βουνά

Το πούλμαν για τα Ψαχνά Ευβοίας θ' αναχωρούσε στις 9.30 το πρωί.
Τι ωραία μέρα ήταν η χθεσινή! Ολοήμερη εκδρομή στο μέρος που αναφέρω, με μοναδικό σκοπό να βρεθούν μουσικοί μεταξύ τους, να παίξουν live και να βιντεοσκοπηθούν. Φρέσκα πρόσωπα, κορίτσια κι αγόρια, σύγχρονος ήχος, πειραματική διάθεση.
Ο Αλέξανδρος Μίαρης των Electric Litany ήταν σαφώς ο σταρ της βραδιάς, όπως εξελίχτηκε. Θα τα δούμε παρακάτω.
Ωστόσο, επειδή στη διάρκεια της διαδρομής απαγορευόταν το κάπνισμα εντός του οχήματος, την έβγαλα με Philip Glass και Μάνο Χατζιδάκι στ' ακουστικά.
Ο χώρος διεξαγωγής της συναυλίας ήταν μια εγκαταλειμμένη κατασκήνωση του 1950 (!) κυριολεκτικά μέσα στο βουνό.
Δεν χρειάστηκαν παρά λίγα λεπτά από την άφιξη μας, για να γεμίσει ο τόπος με ενισχυτές, κιθάρες, synthesizers και laptops- όλα τα απαραίτητα συμπράγκαλα των καλλιτεχνών.

Οι πρώτοι που δέχτηκαν να στηθούν στο φακό μου ήταν ο Μπάμπης Θεοχάρης και ο Χρήστος Παναγιωτάκης, οι οποίοι έχουν αλλάξει πολλά σχήματα, τώρα όμως παρουσιάζουν ένα καινούργιο project που το ονομάζουν egsun.

Στ' αριστερά του κάδρου, ο Πάρις, που είναι ηθοποιός και εκτέλεσε χρέη φροντιστή χθες, συζητάει με φίλους. Υπήρξε πολύ άγχος με τη βροχή που έμοιαζε να κυνηγιέται με τον ήλιο. Κάτι που δεν εμπόδισε, βέβαια, τους μουσικούς και τις παρέες τους να το διασκεδάσουν. Εκδρομή είχαμε πάει, άλλωστε, η λύση θα βρισκόταν ώστε να αποπερατωθεί και ο σκοπός της.

Κάτω από μια υποτυπώδη σκηνή, στήθηκαν χαλιά, ακόμη κι ένα ινδιάνικο τοτέμ ως ντεκόρ. Ρεύμα, από γεννήτρια, εφόσον άλλη παροχή ηλεκτρισμού δεν υπήρχε.

Η βροχή ξανάπιασε! Γρήγορα όλοι μεσ' στο καμαράκι! Πανικός για να μη βραχεί ο τεχνικός εξοπλισμός.

Κάτι συζητάνε εδώ ο Χρήστος Μπάρμπας, ο άνθρωπος που κινηματογράφησε ολόκληρη τη συναυλία, με τον Μίαρη.

Τι θα γίνει μ' αυτή τη βροχή, πότε θα σταματήσει; Οι μουσικοί δεν κρατιούνται...

Ο επικεφαλής της διοργάνωσης, πάντως, ο Γιάννης Ιασωνίδης της ανεξάρτητης δισκογραφικής orila και του γνωστού six d.o.g.s., δεν φαίνεται ιδιαίτερα αγχωμένος. Έχει ενημερωθεί από τη μετεωρολογική υπηρεσία ότι η βροχή θα κόψει κατά τις 3 το μεσημέρι.

Όπως και έγινε! Για να μην παρουσιαστεί όμως κι άλλο πρόβλημα στη συνέχεια, ήταν καλό που επενδύθηκε όπως- όπως η οροφή του stage. Ο φροντιστής Πάρις, σκαρφαλωμένος στις σιδεριές, κάνει το καθήκον του!

Πρώτοι έπαιξαν οι egsun. Υπέροχοι!

Παιδικά μουσικά κουτιά, κιθάρα κι ένα μυστήριο όργανο που έμοιαζε με σαντούρι- κατάγεται από τη Γερμανία, όπως ενημερώθηκα- συνετέλεσαν στη δημιουργία ενός μινιμαλιστικού cinematic κλίματος.

Με τον Μίαρη δίπλα μου κάναμε διαγωνισμό πρωτότυπων χαρακτηρισμών για τη μουσική των παιδιών που ακούγαμε: σκοτεινά κιθαριστικά ηχοτόπια, σύνεση και μέτρο στη διάλυση της συμβατικής μουσικής φόρμας κλπ.

Ακολούθησαν οι A Thousand Beautiful Women, δηλαδή το project αυτοσχεδιαστικής μουσικής του Βασίλη Κωνσταντουδάκη και της Τίνας Γουρζή.

Ο Βασίλης παίζει ηλεκτρική κιθάρα, όση ώρα η Τίνα ζωγραφίζει στο synthi και ενίοτε τραγουδάει ή κάνει τα φωνητικά της. Αδικήθηκαν λίγο χθες αφού ήταν οι δεύτεροι που βγήκαν στη σκηνή και έπρεπε ν' αλλάξει ο στημένος ήχος από τους egsun που προηγήθηκαν.

Όταν τελικά ο ήχος τους έφτιαξε και μπορέσαμε ν' ακούσουμε τη φωνή της Τίνας, επιβαλλόταν ένα ζεστό χειροκρότημα. Το βασικό χαρακτηριστικό αυτού που κάνουν οι A Thousand Beautiful Women είναι ότι ποτέ δεν παρουσιάζουν το ίδιο κομμάτι, λόγω της αυτοσχεδιαστικής- όπως είπαμε- φύσης της μουσικής τους. Ο lunar miasma στη συνέχεια πραγματικά μάς ταξίδεψε!

Μοναχικός καλλιτέχνης με ένα τελείως προσωπικό project, ο lunar miasma μπορεί να έχει παρακολουθήσει πολύ την εξέλιξη της electronica, σίγουρα όμως θα έχει μελετήσει και επηρεαστεί από το γερμανικό techno-rock των 70s. Να το πω αλλιώς, δεν ήμουν ο μόνος που η ψυχεδελική μουσική του lunar miasma μού θύμισε τον Γερμανό εγκέφαλο της ηλεκτρονικής μουσικής, Klaus Schulze.

Όσο η μέρα προχωρούσε και ο ήλιος (ποιος ήλιος;) χανόταν, η παγωνιά του βουνού γινόταν αφόρητη. Μια φωτιά χρειαζόταν οπωσδήποτε,

αλλιώς δεν θα τη βγάζαμε. Ποιος θα πάει να φέρει ξύλα από τις αποθήκες της κατασκήνωσης;

Οι No Clear Mind, που ήταν πέντε και έμειναν δύο, αποτέλεσαν μια από τις πιο ολοκληρωμένες μουσικές προτάσεις αυτού του μικρού σαββατιάτικου...Woodstock στα Ψαχνά Ευβοίας.

Ο Λευτέρης Βολάνης στις κιθάρες και ο Βασίλης Ντοκάκης στα synths και το τραγούδι, μας έπαιξαν γι' αρκετή ώρα τριπαριστά κομμάτια αδιαμφισβήτητων πινκφλοϋντικών καταβολών.

Το κοινό παρακολουθούσε γύρω από τη φωτιά.

Μου άρεσαν πολύ οι No Clear Mind, καθώς διέκρινα αρκετά στοιχεία λυρισμού μέσα στην ψυχεδελική rock καταιγίδα τους. Βέβαια, αφού είναι φανατικοί χατζιδακικοί! έσπευσε να μου διευκρινίσει ο Μίαρης που είναι φίλος τους και τους ξέρει καλά.

Ο οποίος Μίαρης πήρε τη θέση του στο stage αμέσως μετά τους No Clear Mind για να ανακηρυχτεί σε αδιαφιλονίκητο βασιλιά της βραδιάς.

Όλοι τραγουδούσαν τα κομμάτια των Electric Litany που έπαιξε στην κιθάρα και τα πλήκτρα, το February, το Time και το Don' t fear the war.

Να σημειώσουμε ότι ο Αλέξανδρος ήταν ο μόνος απ' όλους τους μουσικούς που εμφανίστηκαν και που τραγούδησε στα ελληνικά με την οικεία πια ζεστή και εύπλαστη φωνή- ερμηνεία του. Για την ακρίβεια, έμπλεξε το Don' t fear the war με ένα πανάρχαιο Κρητικό ριζίτικο από τη συλλογή του Τζάζιμου.

Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά. Θες, λίγο η κούραση της ημέρας, λίγο η μαγεία των μουσικών που ακούγαμε, μας είχε κάνει όλους...φίδια ασάλευτα γύρω απ' την εστία της φωτιάς.

Αν και προσωπικά δεν έβλεπα την ώρα από ένα σημείο και μετά να μεταφερθούμε στην ταβέρνα. Νηστικός απ' το πρωί, μού 'χε ανέβει το στομάχι στην πλάτη. Αυτά έχει ο χιπισμός! απεφάνθη φίλη αγαπημένη σε μεταμεσονύχτια τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε.

Και η συναυλία τερματίστηκε γύρω στη μία τα ξημερώματα με τον Matteus, του οποίου μάλιστα είχα κερδίσει το hand made cd του σε λοταρία και μού 'χε αρέσει!

Ωστόσο χθες δεν έπαιξε κανένα κομμάτι από το ugly doll' s stories ο Matteus, αλλά παρουσίασε καινούργιες συνθέσεις του στο synthesizer με την ερμαφρόδιτη φωνή του που εξακολουθεί να με παραπέμπει στη Bjork. Εν κατακλείδι, καλά τα περάσαμε, η Αθήνα διαθέτει μια δυνατή αντεργκράουντ σκηνή στο περιθώριο των υπό κατάρρευση δισκογραφικών εταιρειών, το internet επελαύνει, τα νέα παιδιά δουλεύουν στο σπίτι τους και παράγουν τη μουσική τους, οι πειραματισμοί με ηλεκτρονικά και φυσικά όργανα και οι ανανεωτικές τάσεις ως φαίνεται δεν θα εκλείψουν ποτέ, χωρίς όλα αυτά να σημαίνουν πως οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες σνομπάρουν και τη μουσική του τόπου τους. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι πολύ βασικό. Και σίγουρα ο Χατζιδάκις, η Πλάτωνος, στοιχεία της παράδοσης, ακόμη κι ο Θεοδωράκης (κάποιος τραγουδούσε δυνατά και με πάθος τη Δραπετσώνα του, με απόλυτο σεβασμό) είναι τα πιο γερά υλικά για το καινούργιο και πιο εξελιγμένο οικοδόμημα της εγχώριας μουσικής.