στη-χαλκίδα-το-τραγούδι-της-νένας-βενετσάνου-συνάντησε-τη-ζωγραφική-της-ελένης-μπούκουρα-αλταμούρα

Το να οδηγεί η Νένα Βενετσάνου, έξω να ρίχνει καρέκλες κι εσύ μέσα στ' αυτοκίνητο ν' ακούς μαζί της τα ολοκαίνουργια αδισκογράφητα τραγούδια της, είναι εμπειρία! I love Nena κι όπως έχω ξαναγράψει εδώ μέσα ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης-μουσικός που γνώρισα στα 16 μου, αφού είχε κουμπαριά με τη μαθηματικό μου από το λύκειο, με την οποία κάναμε και κάνουμε μέχρι σήμερα παρέα. Φτάσαμε στη Χαλκίδα τ' απογευματάκι. Μας υποδέχτηκαν ο Ιωάννου, ο Σολδάτος κι άλλοι γνωστοί και φίλοι του κινηματογραφικού συναφιού. Τελικά είναι όμορφο το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας. Σχεδόν οικογενειακή υπόθεση! Δεν υπάρχει ίχνος ανταγωνισμού ή πισώπλατων...μαχαιρωμάτων, όπως συνηθίζεται στο Φεστιβάλ Θεσ/νίκης ή ακόμη και σ' αυτό της Δράμας. Ξέρω τι λέω, τό 'χω λουστεί αρκετά τα τελευταία οχτώ χρόνια. Χάρηκα που συνάντησα ήδη τον Στράτο Κερσανίδη, σύντροφο από την Εποχή, τον Αλευρά του αλησμόνητου Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι, τελευταίο ίσως ανόθευτο αντάρτη του ελληνικού σινεμά, τον Ανδρέα Τύρο, την Εύη Καραμπάτσου, τον Τάσο Ψαρρά κ.α. Κούνδουρος, Τεό, Γραμματικάκης και το υπόλοιπο βαρύ πυροβολικό εγκατέλειψαν το πρωί την γενέτειρα του Σκαρίμπα και του Σκαλκώτα. Ακόμη όμως συζητάνε τι έγινε εδώ χθες βράδυ στο τιμητικό αφιέρωμα για τον Κούνδουρο. Ανέβηκε, λέει, το θηρίο στο βήμα, έριξε μια ματιά στο πολυπληθές κοινό της αίθουσας και είπε: Σα να σας βλέπω όλους μέσα απ' το φέρετρο αισθάνομαι...Δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να τρομάξω με το κουνδουρικό black humour, μια και ο Νίκος μέχρι πρόσφατα ούτε ν' αστειευτεί δεν ήθελε με το θάνατο. Έχει και συνέχεια η ιστορία! Μου έλεγε ο Σολδάτος, μετά το τέλος του τιμητικού αφιερώματος πήγαν να φάνε όλοι παρέα. Με το που μπαίνουν στην ταβέρνα, ο ταβερνιάρης παρακάμπτει τελείως τον Κούνδουρο, ορμάει στον Τεό, του σφίγγει το χέρι εγκάρδια και του λέει: Κύριε Αγγελόπουλε, είμαι πολύ χαρούμενος που σε γνώρισα πριν πεθάνω! Ο Κούνδουρος φυσικά τού το κράτησε του σινεφίλ ταβερνιάρη, οπότε ύστερα από λίγα λεπτά πάει μόνος του και του πετάει το εξής καταπληκτικό: Είμαι πολύ χαρούμενος που σε γνώρισα πριν πεθάνεις! Σείστηκε, λέει, η ταβέρνα από τα γέλια των θαμώνων, προερχόμενων ως επί το πλείστον από τον κιν/φικό χώρο. Ας πάω ξανά στο σήμερα και στο προγραμματισμένο αφιέρωμα στον Αντρέα Παγουλάτο. Είχα σκοπό να έλεγα δυο λόγια παραπάνω, αλλά τελικά στάθηκε αδύνατο. Η προβολή ενός 15λεπτου βίντεο με τον Αντρέα ολοζώντανο μπροστά μου να συζητάει περί τέχνης με τον Μανθούλη και τον Παπαστάθη, μου έφερε δάκρυα στα μάτια και παραλίγο να ξεσπάσω σε λυγμούς μέσα στην αίθουσα. Νομίζω ότι δεν απόφυγα να γίνω μελό στα λίγα λεπτά που μίλησα. Το ίδιο και η Νένα Βενετσάνου που ακολούθησε. Εμφανώς συγκινημένη αποκάλεσε τον Αντρέα Άγγελο που έφυγε τόσο πρόωρα και ξαφνικά από κοντά μας.

Και μια καλή ταινία, έτσι, για να κλείσει καλά και η πρώτη μέρα μου- μισή για την ακρίβεια- στο 4ο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας. Το πορτραίτο που έφτιαξε η Κλεώνη Φλέσσα για την Ελένη Μπούκουρα- Αλταμούρα, την πρώτη Ελληνίδα ζωγράφο του 19ου αι., που σπούδασε ζωγραφική ντυμένη άντρας στη Ρώμη και στη Φλωρεντία, πάλεψε για το δικαίωμα της πρόσβασης των γυναικών στην τέχνη, ερωτεύθηκε και ασπάστηκε τον καθολικισμό προκειμένου να παντρευτεί τον Ιταλό ζωγράφο και επαναστάτη Σαβέριο Αλταμούρα και που όταν αυτός την εγκατέλειψε κι έφυγε με τον ένα τους γιό και την καλύτερη της φίλη ως ερωμένη του, εκείνη πήρε τα άλλα δυο παιδιά τους και γύρισε στην Ελλάδα. Αναγνωρισμένη πλέον στη χώρα της, με την Βασίλισσα Όλγα να της ζητάει μαθήματα ζωγραφικής, η ηρεμία στη ζωή της Ελένης δεν θα διαρκούσε πολύ. Θα χάσει από φυματίωση τη μοναχοκόρη της σε ηλικία 18 ετών και λίγα χρόνια αργότερα τον 26χρονο γιο της και επίσης διακεκριμένο ζωγράφο, από την ίδια ασθένεια. Απομονωμένη, θα κάψει τα περισσότερα έργα της, θα παραδοθεί στην τρέλα και στο τέλος θα πεθάνει στις Σπέτσες, ξεχασμένη απ' όλους...Με συγκίνησε πολύ το ντοκιμαντέρ της Φλέσσα. Της αξίζουν συγχαρητήρια και μόνο για την τόλμη της ν' ασχοληθεί με μία τέτοια γυναίκα, για την οποία μέχρι σήμερα δεν αναφέρεται τίποτα στα σχολικά βιβλία της ιστορίας της Τέχνης. Παρ' ότι πίσω απ' την κάμερα βρισκόταν ο Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, ένας δικός μου άνθρωπος, δεν έχω να σχολιάσω τίποτα για την κιν/φική προσέγγιση της σκηνοθέτιδας. Τι σημασία έχει άλλωστε πώς δείχνει κάτι κανείς, όταν αυτό το κάτι, αν και σημαντικό, δυστυχώς είναι άγνωστο και ο θεατής ρουφάει κυριολεκτικά κάθε πληροφορία που του δίνεται; Καλή δουλειά έκανε η Κλεώνη και μάλλον το ντοκιμαντέρ της θα έπρεπε να γίνει μέρος της διδακτέας ύλης, αν όχι στα ελληνικά σχολεία, τουλάχιστον στις σχολές ζωγραφικής. Και κάτι ακόμη: στο ντοκιμαντέρ όλως τυχαίως η Νένα Βενετσάνου ερμηνεύει δύο τραγούδια! Απερίγραπτη η χαρά της σκηνοθέτιδας που την είδε να προσέρχεται στην προβολή της ταινίας της!