έλα-monique-στον-τόπο-σου!

Καταλαβαίνω ότι δίνω υπερβολική σημασία σε ένα δευτεροκλασάτο κινηματογραφικό φεστιβάλ, για το οποίο μάλιστα έλεγα προ ημερών ότι δεν φαίνεται να έχει καμία σχέση με τα κλασικά πισώπλατα μαχαιρώματα του χώρου, όμως σήμερα μίλησα με ανθρώπους μέσα από την επιτροπή κι έχει πολύ πλάκα- πιστεύω- το όλο θέμα. Δεν θα αναφέρω τα ονόματα τους, διότι πρόκειται για γνωστούς επαγγελματίες του χώρου, δημοσιοποιώ απλώς την περίπτωση αφενός γιατί είναι blog μου και γράφω ότι μου γουστάρει και αφετέρου για να μαθαίνετε κι εσείς, οι απ' έξω, τι παίζει συχνά με τις επιτροπές καλλιτεχνικών βραβείων. Έχουμε και λέμε: ο πρόεδρος της επιτροπής, σκηνοθέτης που εκτιμώ και λέμε ένα γειά το πολύ όποτε βρισκόμαστε, μίλησε με τον παραγωγό μου. Του είπε ότι ξέρει και εκτιμά πολύ τη δουλειά μου κι ότι προσπάθησε να με στηρίξει, αλλά ένα άλλο μέλος της επιτροπής, οπερατέρ, ο οποίος όλως τυχαίως εμφανιζόταν στο ντοκιμαντέρ μου, μου έσυρε τα εξ αμάξης. Δήλωσε ότι κατέστρεψα τη φιλμογραφία του Κούνδουρου με το να δείξω ασπρόμαυρα τα αποσπάσματα από τις έγχρωμες ταινίες του και ότι αντιμετώπισα τον ίδιο τον Κούνδουρο με ένα χιούμορ, που δεν ταίριαζε στο μεγαλοπρεπές προφίλ του Πάπα του ελληνικού σινεμά. Μάλιστα! Εδώ κολλάει το Τι ακούω η πουτάνα, πού 'λεγε κι ένας φίλος. Κατ' αρχάς, αν ειπώθηκαν όλα αυτά (γιατί δεν ήμουν και μπροστά), αναρωτιέμαι: Γιατί ο κύριος οπερατέρ δεν είπε κουβέντα όταν τον κάλεσα στην πρώτη προβολή της Ταινιοθήκης και αντιθέτως μου χαρακτήρισε πολύ καλή την ταινία; Τι διάολο, με φοβόταν; Ξαφνικά θυμήθηκε, όταν ήρθε η ώρα να την επιβραβεύσει επί της ουσίας, ότι με την ταινία αυτή κάναμε χαβαλέ με τον Κούνδουρο; Επίσης, ας του πει κάποιος ότι όταν ανοίγεις ένα λεύκωμα ασπρόμαυρο με αναγεννησιακούς πίνακες, μοιραία όλοι οι εικονιζόμενοι πίνακες θα είναι ασπρόμαυροι. Πάλι καλά που αυτό το έπιασε ως άποψη στην Ταινιοθήκη ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, οπότε δε θα κάτσω να το ψάξω κι εγώ παραπέρα με τις καλλιτεχνικές μου απόψεις και τις αντιδράσεις που προξενούν. Το άλλο μέλος της επιτροπής, δημοσιογράφος και αρθρογράφος επί των κινηματογραφικών σε μεγάλη εφημερίδα, αρκέστηκε σ' ένα Όχι άλλη ταινία για τον Κούνδουρο! Σωστό εν μέρει, μόνο που, αρχηγέ μου, σ' αρέσει- δε σ' αρέσει, ε, η ταινία αυτή δεν ήταν ακόμη μία ξεπέτα, όπου το βιογραφούμενο πρόσωπο κάθεται σε μια πολυθρόνα κι αναπολεί. Είχε έρευνα, πάθος κι ένα πλούτο παραγωγής που δε συναντάς στις προχειρότητες των βιντεοαρπακολλατζήδων του εγχώριου ντοκιμαντέρ. Τελεία και παύλα! Ο συγγραφέας της παρέας, της επιτροπής δηλαδή, ο οποίος με αγκάλιασε θερμά (!) μετά την προβολή και με συνεχάρη, όταν ήρθε η ώρα της κρίσης, μούγκα στη στρούγκα. Μιλιά δεν έβγαλε! Τι νά 'λεγε ο άνθρωπος, μεγάλη σχέση με τον κινηματογραφικό χώρο δεν έχει, είναι και σε ηλικία 70 plus, ας πάει στο καλό και καλή καρδιά, δεν τρέχει και τίποτα. Ας πάμε και στη γυναίκα της παρέας, σκηνοθέτιδα, με την οποία μίλησα εγώ προσωπικά. Σας μεταφέρω τι μου είπε και τα συμπεράσματα δικά σας: Κατ' αρχάς, αρνήθηκε ότι ο οπερατέρ εναντιώθηκε στη βράβευση της ταινίας. Απλά είπε ότι δε μπορεί να την προτείνει, τη στιγμή που συμμετείχε στην ταινία. Μάλιστα...Μετά, λέει, σύσσωμη η επιτροπή αναφώνησε: Πάλι ταινία για τον Κούνδουρο; Αυτό τό 'χα ξανακούσει, οπότε δεν απάντησα. Το επόμενο επιχείρημα για τη μη βράβευση της ταινίας μου είναι όμως το πιο σουρεάλ: η συμμετοχή τόσων μεγάλων προσωπικοτήτων, από τον Αγγελόπουλο και τον Καμπανέλλη μέχρι τον Φασιανό και τον Γεωργουσόπουλο, φάνηκε ότι έγινε για να...εκβιάζω εγώ στο μέλλον τις επιτροπές ώστε να με βραβεύουν. Ωχ, το μάτι μου, που λέει κι ο Τρούσας. Δηλαδή, βρε τάδε μου, απάντησα κι εγώ, αφού αυτοί ήταν οι άνθρωποι του Κούνδουρου, ποιον να έβαζα να μιλήσει γι' αυτόν, τον κυρ-Μπάμπη που πουλάει πεπόνια στο Μετς; Τη μια σου λένε δηλαδή ότι αντιμετώπισες χαβαλεδιάρικα τον Κούνδουρο κι απ' την άλλη ότι η παρουσία των σπουδαιότερων Ελλήνων διανοούμενων είναι...too much! Η γυναίκα της επιτροπής μου είπε ακόμη ότι ζήλεψε πραγματικά την έναρξη της ταινίας μου κι ότι μέχρι το πρώτο ημίωρο αναρωτιόταν αν θ' αξιωθεί ποτέ να φτιάξει ντοκιμαντέρ τέτοιου επιπέδου. Μετά όμως, λέει, η ταινία έπεσε σε επαναλήψεις της σκηνοθετημένης sequence από το γύρισμα με τα κορίτσια και της απλής παράθεσης μεγάλων προσωπικοτήτων που μιλούσαν. Και το ότι το ντοκιμαντέρ στο σύνολο του ήταν μια ωδή στον παλιό χειροποίητο κινηματογράφο που χάθηκε, αυτό δεν το έπιασε κανείς; Μόνο η φίλη μου, η Λουκία Ρικάκη, που στην τελική έχει γυρίσει και καμιά δεκαπενταριά ντοκιμαντέρ περισσότερα από μένα; Το ότι είδαν μία πραγματική ταινία, σινεμά- που λέμε, και όχι τηλεοπτικό νυσταλέο αφιέρωμα ή ρεπορτάζ, αυτό επίσης δεν μέτρησε; Πολύ πιθανό, όταν εκεί μέσα από τη μισή ώρα και μετά σε πονούσαν τα μάτια σου απ' τη βιντεΐλα. Τέλος, το ότι ο Νίκος Κούνδουρος αναδεικνύεται σε μια σαρωτική ηγετική περσόνα με τρομερό χιούμορ και ελευθερία λόγου και κινήσεων στα 84 χρόνια του, αυτό πάλι στ' αρχίδια μας το γράφουμε; Ευχαριστώ παρ' όλα αυτά τη συνάδελφο- μέλος της επιτροπής που μου άνοιξε τα μάτια. Την επόμενη φορά θα φροντίσω να καταπιαστώ με ένα πιο χαμηλών τόνων θέμα και όχι με μεγάλες προσωπικότητες (βλέπε Νταντωνάκη, Κούνδουρος), ώστε να μην με ξεπεράσουν και χάσω κι εγώ τον μπούσουλα. Ραντεβού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης τον ερχόμενο Δεκέμβριο, όπου εκεί για την ταινία θα γνωμοδοτήσουν ογδόντα και όχι πέντε άνθρωποι.