η-"ανοιχτή-πόλη"-των-καλλιτεχνών
Η Ελένη Πορτάλιου, υποψήφια δήμαρχος Αθηνών με τον συνδυασμό Ανοιχτή Πόλη, και δίπλα της ο Lolek, ο Ηλίας Λιούγκος, ο Ηλίας Βαμβακούσης και η Γεωργία Βεληβασάκη. Η συναυλία μόλις είχε τελειώσει με επιτυχία, παρά την καταρρακτώδη βροχή που προηγήθηκε, δίχως ομιλίες και μέσα σ' ένα παρεΐστικο κλίμα. Όταν λέω δίχως ομιλίες, εννοώ από τη μεριά της πολιτικολογίας, διότι αφενός κάποιοι σύντροφοι και αφετέρου κάποιοι κλαμπόβιοι έφηβοι από δίπλα, δεν εννοούσαν να βγάλουν τον σκασμό όση ώρα οι καλλιτέχνες τραγουδούσαν για πάρτη τους. Τέλος πάντων, αυτό δυστυχώς συμβαίνει σε όλους τους μουσικούς χώρους και μάλλον αποτελεί ελληνικό θλιβερό προνόμιο.
Φτάσαμε με τον Λιούγκο στο Θησείο λίγο μετά τις 20.00 το βράδυ. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στη Δημοφώντος και μέχρι να διασχίσουμε την Ηρακλειδών, όπου βρίσκεται ο Στάβλος, κάναμε μπάνιο κανονικά. Ήταν τόσο δυνατή η βροχή, ώστε αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε καταφύγιο σ' ένα υπόγειο καφέ λίγα μέτρα παρακάτω απ' τον Στάβλο. Όποτε πηγαίναμε για συναυλία, ο Μάνος συνήθιζε να λέει- με πληροφόρησε ο Λιούγκος- ότι μόνο μια βροχή θα μας σώσει!
Ο καθένας είχε φέρει την κιθάρα του, αλλά όπως σχολίασε εύστοχα ο Βαμβακούσης μία θα έφτανε για όλους και θα γλιτώναμε το κουβάλημα μεσ' στη βροχή... 
Τη βραδιά άνοιξε η Λήδα Καζαντζάκη διαβάζοντας ένα εξαιρετικό σύντομο κείμενο και αναγγέλλοντας τους καλλιτέχνες. Το κείμενο της Καζαντζάκη είναι το μόνο που θα δημοσιεύσω στο blog τις επόμενες μέρες στο πλαίσιο της προεκλογικής εκστρατείας της Ανοιχτής Πόλης. 
Πρώτος στη σκηνή του Στάβλου, ο Ηλίας Βαμβακούσης. Τραγούδησε τρία κομμάτια από το δίσκο τους με την Παυλίνα Κωνσταντοπούλου Είμαι ζεν και με ταράζεις. Έχω να πω ότι ο Ηλίας...τζούνιορ (γιατί υπάρχει κι ο Λιούγκος, ο σένιορ), όσο έχει εξελίξει τον ήχο του στις καινούργιες αδισκογράφητες συνθέσεις του, άλλο τόσο έχει προοδεύσει φωνητικά με μελέτη, ασκήσεις και μαθήματα ορθοφωνίας! 
Θέλω και γυναίκες να τραγουδήσουν! μου είχε ζητήσει η Πορτάλιου ως γυναίκα υποψήφια δήμαρχος και γι' αυτό δεν θα μπορούσε να απουσιάσει από την εκδήλωση η τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια Γεωργία Βεληβασάκη. 
Μάλιστα, σε μια από τις σπάνιες κοινές εμφανίσεις τους, τη συνόδευσε στο πιάνο ο Θεσσαλονικιός συνθέτης Κώστας Αθυρίδης. 
Εκτός από τρία δικά τους κομμάτια, η Βεληβασάκη ερμήνευσε καταπληκτικά και ένα ισπανόφωνο τραγούδι, γνωστό από τη Mercedes Sosa! 
O Lolek στη συνέχεια, αν και πυρετωμένος, έβγαλε απίστευτο νεύρο στην απόδοση του Δεν αρκεί. Ο Λιούγκος δίπλα μου χαρακτήρισε το συγκεκριμένο τραγούδι συγκλονιστικό! 
Άλλα δύο καινούργια τραγούδια του στα ελληνικά παρουσίασε ο Lolek, γυρίζοντας την πλάτη οριστικά και αμετάκλητα στον αγγλικό στίχο, με τον οποίο τον είχαμε γνωρίσει.
Ο Στάθης Δρογώσης, συνυποψήφιος με τον Μάκη Μηλάτο, τον Αντώνη Φράγκο, τον Αλέξη Βάκη, τη Λιάνα Μαλανδρενιώτη και τον bosko στον Δήμο Αθηναίων, λίγο πριν καθίσει στο πιάνο αναφέρθηκε στον Θάνο Μικρούτσικο και τους άλλους διάσημους ομότεχνους του, οι οποίοι, αντί να αντιδράσουν για το μνημόνιο, το μόνο που βρήκαν να καυτηριάσουν ήταν το μέτρο της κυβέρνησης για το κάπνισμα. Μια χαρά τα είπε ο Δρογώσης! 
Κι έπειτα, τραγούδησε τα Μην το πεις πουθενά, Η αγάπη στο τέλος νικά κι ένα καινούργιο, αδισκογράφητο ακόμη, κομμάτι. Ντουέτο του Στάθη με τον Lolek δεν προέκυψε τελικά, αφού δεν είχαν προλάβει να κάνουν κοινή πρόβα- ας όψεται ο κατακλυσμός! 
Την εκδήλωση έκλεισε ο Ηλίας Λιούγκος με τη συμβολή της Δέσποινας Στεφανίδου στο πιάνο και το τραγούδι. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει πάψει να με συγκινεί τόσα χρόνια που συνδεόμαστε με φιλία και παρακολουθώ τις συναυλίες του. 
Νομίζω μάλιστα πως δεν τα κατάφερα να μη δακρύσω κατά την απόδοση του στα Λιανοτράγουδα από τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι. Εξαιρετική και η Στεφανίδου που ερμήνευσε σόλο τη Ζανέτα του Λιούγκου και το Μαγικό χαλί του Χατζιδάκι από το κιν/φικό Τοπ Καπί- το τελευταίο μάλιστα ανήκει στα αγαπημένα τραγούδια της Πορτάλιου! 
Ακούσαμε ακόμη, το Μια Παναγιά των Μ. Χατζιδάκι/ Ν. Γκάτσου, το Μη σκέφτεσαι γερμανικά των Η. Λιούγκου/ Α. Δημητρούκα και την Άννα, που έγραψε ο Λιούγκος πάνω σε στίχους του Φοίβου Δεληβοριά. Βέβαια, δεν υπήρχε περίπτωση να μην είχαμε κι έκτακτα τραγούδια στο πρόγραμμα του Ηλία Λιούγκου, οπότε η βραδιά τερματίστηκε με το Χάρτινο το φεγγαράκι, που τραγούδησαν όλοι οι παρευρισκόμενοι στην εκδήλωση κυριολεκτικά με μία φωνή. Καλή επιτυχία στην Ανοιχτή Πόλη, στην Ελένη Πορτάλιου και σε όλους τους υποψηφίους του συνδυασμού.
Η Ελένη Πορτάλιου, υποψήφια δήμαρχος Αθηνών με τον συνδυασμό Ανοιχτή Πόλη, και δίπλα της ο Lolek, ο Ηλίας Λιούγκος, ο Ηλίας Βαμβακούσης και η Γεωργία Βεληβασάκη. Η συναυλία μόλις είχε τελειώσει με επιτυχία, παρά την καταρρακτώδη βροχή που προηγήθηκε, δίχως ομιλίες και μέσα σ' ένα παρεΐστικο κλίμα. Όταν λέω δίχως ομιλίες, εννοώ από τη μεριά της πολιτικολογίας, διότι αφενός κάποιοι σύντροφοι και αφετέρου κάποιοι κλαμπόβιοι έφηβοι από δίπλα, δεν εννοούσαν να βγάλουν τον σκασμό όση ώρα οι καλλιτέχνες τραγουδούσαν για πάρτη τους. Τέλος πάντων, αυτό δυστυχώς συμβαίνει σε όλους τους μουσικούς χώρους και μάλλον αποτελεί ελληνικό θλιβερό προνόμιο.
Φτάσαμε με τον Λιούγκο στο Θησείο λίγο μετά τις 20.00 το βράδυ. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στη Δημοφώντος και μέχρι να διασχίσουμε την Ηρακλειδών, όπου βρίσκεται ο Στάβλος, κάναμε μπάνιο κανονικά. Ήταν τόσο δυνατή η βροχή, ώστε αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε καταφύγιο σ' ένα υπόγειο καφέ λίγα μέτρα παρακάτω απ' τον Στάβλο. Όποτε πηγαίναμε για συναυλία, ο Μάνος συνήθιζε να λέει- με πληροφόρησε ο Λιούγκος- ότι μόνο μια βροχή θα μας σώσει! 
Ο καθένας είχε φέρει την κιθάρα του, αλλά όπως σχολίασε εύστοχα ο Βαμβακούσης μία θα έφτανε για όλους και θα γλιτώναμε το κουβάλημα μεσ' στη βροχή... 
Τη βραδιά άνοιξε η Λήδα Καζαντζάκη διαβάζοντας ένα εξαιρετικό σύντομο κείμενο και αναγγέλλοντας τους καλλιτέχνες. Το κείμενο της Καζαντζάκη είναι το μόνο που θα δημοσιεύσω στο blog τις επόμενες μέρες στο πλαίσιο της προεκλογικής εκστρατείας της Ανοιχτής Πόλης. 
Πρώτος στη σκηνή του Στάβλου, ο Ηλίας Βαμβακούσης. Τραγούδησε τρία κομμάτια από το δίσκο τους με την Παυλίνα Κωνσταντοπούλου Είμαι ζεν και με ταράζεις. Έχω να πω ότι ο Ηλίας...τζούνιορ (γιατί υπάρχει κι ο Λιούγκος, ο σένιορ), όσο έχει εξελίξει τον ήχο του στις καινούργιες αδισκογράφητες συνθέσεις του, άλλο τόσο έχει προοδεύσει φωνητικά με μελέτη, ασκήσεις και μαθήματα ορθοφωνίας! 
Θέλω και γυναίκες να τραγουδήσουν! μου είχε ζητήσει η Πορτάλιου ως γυναίκα υποψήφια δήμαρχος και γι' αυτό δεν θα μπορούσε να απουσιάσει από την εκδήλωση η τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια Γεωργία Βεληβασάκη. 
Μάλιστα, σε μια από τις σπάνιες κοινές εμφανίσεις τους, τη συνόδευσε στο πιάνο ο Θεσσαλονικιός συνθέτης Κώστας Αθυρίδης. 
Εκτός από τρία δικά τους κομμάτια, η Βεληβασάκη ερμήνευσε καταπληκτικά και ένα ισπανόφωνο τραγούδι, γνωστό από τη Mercedes Sosa! 
O Lolek στη συνέχεια, αν και πυρετωμένος, έβγαλε απίστευτο νεύρο στην απόδοση του Δεν αρκεί. Ο Λιούγκος δίπλα μου χαρακτήρισε το συγκεκριμένο τραγούδι συγκλονιστικό! 
Άλλα δύο καινούργια τραγούδια του στα ελληνικά παρουσίασε ο Lolek, γυρίζοντας την πλάτη οριστικά και αμετάκλητα στον αγγλικό στίχο, με τον οποίο τον είχαμε γνωρίσει.
Ο Στάθης Δρογώσης, συνυποψήφιος με τον Μάκη Μηλάτο, τον Αντώνη Φράγκο, τον Αλέξη Βάκη, τη Λιάνα Μαλανδρενιώτη και τον bosko στον Δήμο Αθηναίων, λίγο πριν καθίσει στο πιάνο αναφέρθηκε στον Θάνο Μικρούτσικο και τους άλλους διάσημους ομότεχνους του, οι οποίοι, αντί να αντιδράσουν για το μνημόνιο, το μόνο που βρήκαν να καυτηριάσουν ήταν το μέτρο της κυβέρνησης για το κάπνισμα. Μια χαρά τα είπε ο Δρογώσης! 
Κι έπειτα, τραγούδησε τα Μην το πεις πουθενά, Η αγάπη στο τέλος νικά κι ένα καινούργιο, αδισκογράφητο ακόμη, κομμάτι. Ντουέτο του Στάθη με τον Lolek δεν προέκυψε τελικά, αφού δεν είχαν προλάβει να κάνουν κοινή πρόβα- ας όψεται ο κατακλυσμός! 
Την εκδήλωση έκλεισε ο Ηλίας Λιούγκος με τη συμβολή της Δέσποινας Στεφανίδου στο πιάνο και το τραγούδι. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει πάψει να με συγκινεί τόσα χρόνια που συνδεόμαστε με φιλία και παρακολουθώ τις συναυλίες του. 
Νομίζω μάλιστα πως δεν τα κατάφερα να μη δακρύσω κατά την απόδοση του στα Λιανοτράγουδα από τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι. Εξαιρετική και η Στεφανίδου που ερμήνευσε σόλο τη Ζανέτα του Λιούγκου και το Μαγικό χαλί του Χατζιδάκι από το κιν/φικό Τοπ Καπί- το τελευταίο μάλιστα ανήκει στα αγαπημένα τραγούδια της Πορτάλιου! 
Ακούσαμε ακόμη, το Μια Παναγιά των Μ. Χατζιδάκι/ Ν. Γκάτσου, το Μη σκέφτεσαι γερμανικά των Η. Λιούγκου/ Α. Δημητρούκα και την Άννα, που έγραψε ο Λιούγκος πάνω σε στίχους του Φοίβου Δεληβοριά. Βέβαια, δεν υπήρχε περίπτωση να μην είχαμε κι έκτακτα τραγούδια στο πρόγραμμα του Ηλία Λιούγκου, οπότε η βραδιά τερματίστηκε με το Χάρτινο το φεγγαράκι, που τραγούδησαν όλοι οι παρευρισκόμενοι στην εκδήλωση κυριολεκτικά με μία φωνή. Καλή επιτυχία στην Ανοιχτή Πόλη, στην Ελένη Πορτάλιου και σε όλους τους υποψηφίους του συνδυασμού.
9 σχόλια:
Καλησπέρα...ήταν υπέροχα( κ τα μετά!)αν κ δεν πρόλαβα να ακούσω όλους, ήταν εμπειρία να ακους τον Ηλία Λιούγκο πραγματικά! Μια και πλυμμηρίσαμε χθες, αν θες άκουσε αυτό σε λίγο διαφορετική απόδοση από το δίσκο:
http://www.youtube.com/watch?v=pPg9KtgAcW4&feature=player_embedded
αύριο παίζει η Γεωργία μου είπε, στο In Vivo και μπορεί να κατεβω με παρέα, μου αρέσει που θα έχει κ βόλτες στην κρητική μουσική!
Καλά περνάτε εσείς ακόμα και στις προεκλογικές σας υποχρεώσεις.
Ωραίο μαγαζί ο Σταύλος.
Καλή τύχη Μπόσκο.
Despina...
Το είδα το βιντεάκι σου! Λύκοι, λύκοι, είστε εδώ;
η Γεωργία σκίζει στα λάιβ της, να πας και θα περάσεις καλά σίγουρα, μια κι είστε και πατριωτάκια! Εγώ να δω πότε θα καταφέρω να περάσω από καμιά συναυλία της :-)))
Χρηστος Α. Μιχαηλ...
και, περιέργως, με ήχο καλύτερο απ' άλλες κανονικές μουσικές σκηνές!
σ' ευχαριστώ για την ευχή την προεκλογική!
"Κι έπειτα, τραγούδησε τα Μην το πεις πουθενά, Η αγάπη στο τέλος νικά κι ένα καινούργιο, αδισκογράφητο ακόμη, κομμάτι."
Προτιμώ τον Μικρούτσικο με τα "Πολιτικά" του και τα "Τροπάρια για φονιάδες" (γραμμένα στην ηλικία του Δρογώση) και να διαμαρτύρεται για το καπνισμα.
Σπύρος
Σπύρος...
γειά σου, ρε Σπύρο, που τα λες χύμα και τσουβαλάτα. Γιατί δεν βάζεις ολόκληρο το σχόλιο σου αυτό στη στήλη που κρατάς στο δίφωνο, χωρίς ν' αναφερθείς στο blog μου; Δεν κάνω πλάκα, πιστεύω πως θα ταίριαζε. Λοιπόν, ας σου απαντήσω τώρα, χωρίς καμία διάθεση υπεράσπισης του Δρογώση: κατά πρώτον, θεωρώ οριακά τα συγκεκριμένα έργα του Μικρούτσικου, τα δε "Τροπάρια για φονιάδες" τα βρίσκω αριστουργηματικά. Γράφτηκαν μεσ' στο πανηγύρι των γηπέδων και της λαϊκής Μεταπολιτευτικής εκτόνωσης. Τα τραγούδια του Δρογώση, απ' την άλλη, είναι πιο pop, πιο νεανικά, πιο "μέσα στην εποχή τους" αν προτιμάς. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί συγκρίνεις τους δύο αυτούς ανθρώπους ως καλλιτέχνες. Sorry, αλλά το βρίσκω λίγο συντηρητικό, σα να τό 'λεγε ή τό 'γραφε κάποιος ηλικίας sixty plus. Δηλαδή, επειδή ο Δρογώσης δεν έχει ούτε κατά διάνοια το έργο του Μικρούτσικου ποσοτικά και ποιοτικά, δεν έχει παράλληλα το δικαίωμα να τη "λέει" ως σκεπτόμενος πολίτης και υποψήφιος της Ανοιχτής Πόλης; Και όχι, αγαπητέ μου Σπύρο, το ότι ο επίσης αγαπητός μου Θάνος έχει γράψει τα "Πολιτικά τραγούδια" και τον "Σταυρό του Νότου" δεν δικαιώνει καθόλου την ουσιαστική αδιαφορία του για το απαράδεκτο μνημόνιο και τα αντιλαϊκά μέτρα. Θα μου πεις, Υπουργός του ΠΑΣΟΚ ήτανε, σαν τι να πει τώρα; Κι εγώ θα σου θυμίσω ότι ξαφνικά ο ΘΜ τα τελευταία χρόνια ξαναθυμήθηκε το ΚΚΕ και συμμετείχε μάλιστα σε συναυλίες διαμαρτυρίας, σαν αυτή κατά των κακών αλλαγών στον χώρο της εκπαίδευσης από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Και προσωπικά πιστεύω ότι εκεί έγκειται όλη η πηγή του συγκεκριμένου προβλήματος: σε σπουδαίους και αναγνωρισμένους καλλιτέχνες μεν, ενίοτε βολεψάκηδες δε, που μπλέκουν στην πορεία τους τη γραβάτα με το σώβρακο ή κάνουν μότο τους υποσυνείδητα το αλησμόνητο χιτ του συναδέλφου τους, Κώστα Τουρνά, "Όπου φυσάει ο άνεμος". Τουλάχιστον, ο μέγας Χατζιδάκις όταν από δεξιός αστός έγινε αναρχικός και μάλιστα ακραίος, το εννοούσε απόλυτα: με το να στείλει δυο-τρεις επιστολές στον Τύπο, στηλιτεύοντας τα λογιών- λογιών καθίκια και με το να βγει στο δρόμο μαζί με τους κουκουλοφόρους και τα μαύρα λάβαρα. Ο Δρογώσης είναι νέος, πες ότι δικαιούται να μιλάει και λίγο επιπόλαια, απ' τον συνθέτη όμως των "Τροπαριων για φονιάδες" εγώ αντιθέτως θα περίμενα περισσότερη κινητικοποίηση και μαχητικότητα.
Σπύρος...
ήθελα να πω "κινητοποίηση" και όχι "κινητικοποίηση". Και να προσθέσω ότι ο ΘΜ είναι ακόμη εν ενεργεία, παραγωγικός, δίνει λάιβ και βγάζει καινούργιους κύκλους τραγουδιών. Δεν είναι δηλαδή το ιερό τοτέμ που έγραψε ότι λες συν άλλα έργα επίσης και μετά χάθηκε κάπου στη δεκαετία του ΄70 που ξεκίνησε ή σ' αυτή του ΄80. Ούτε Σαββόπουλος είναι, που καλοκάθεται στις δάφνες του και δεν γράφει πια ούτε αράδα. Επιπλέον λόγοι, λοιπόν, για να δυσανασχετώ με την ουσιαστική αποχή του απ' την όποια επαναστατική ή έστω αντιστασιακή δράση και κυρίως για να μη συγκρίνω μαζί του έναν νέο πολιτικοποιημένο μουσικό και άνθρωπο. Για μένα, όμως, μιλάω, όπως σχολίασες κι εσύ επώνυμα.
Αντώνη,
αν ο Δρογώσης και ο κάθε Δρογώσης με την τέχνη του συντηρεί αυτό που με την πολιτική του ζωή προσπαθεί να ανατρέψει τότε είναι άχρηστη η προσπάθεια και γραφική. Εννοώ το εύκολο, το ανώδυνο, το ποπ, το "να βγάλω καμια γκομενίτσα" τραγουδάκι κ.ά. (και ως αντίληψη ζωής) (μη φέρεις ως αντίλογο τα 1-2 ψευτο-πολιτικά τραγούδια που έχει γράψει. Αλλά δεν είναι μόνο τα πολιτικά τραγουδια που κάνουν σημαντικό ένα καλλιτέχνη. Είναι γενικά τα τραγούδια. 4-5 ο συγκεκριμένος και τα περισσότερα με τα Φώτα που Σβήνουν.)
Από την άλλη ο Μικρούτσικος κατάφερε με την πολιτική του ζωή να ανατρέψει αυτό που πέτυχε με τη μεγάλη τέχνη του. Όμως επειδή η βασική του ιδιότητα και προσπάθεια παραμένει -βγαζει καλά τραγούδια, είναι ενεργός- είναι λιγότερο "επικίνδυνος" από κάθε Αριστεριστή Δρογώση.
Ως προς την κάθε εποχή, βαρέθηκα να το ακούω ως επιχείρημα. ΄Μόνο τα πρόβατα επηρεάζονται από το μουσικό ύφος της κάθε εποχής. Ή οι ατάλαντοι.
Φαντάσου να το έλεγε καποιος αυτό στον Χατζιδάκι ως επιχείρημα....
Σε χαιρετω,
Σπύρος
Σπύρος...
τέλος πάντων, νομίζω πως τον αδικείς ως μουσικό τον Δρογώση, αλλά τι να κάνουμε; αυτή ειν' η άποψη σου. Τραγουδάκια "να βγάλουμε καμιά γκομενίτσα" φτιάχνουν κατά τη γνώμη μου ο Χατζηγιάννης ή και ο Μ. Στρατής, όχι όμως ο Στάθης.
περί ΘΜ, συμφωνώ με ότι λες στή δευτερολογία σου.
διαφωνώ όμως κάθετα περί μουσικών υφών και εξελίξεων τους. Μ' αυτή τη λογική θά 'χαμε μείνει ακόμη στον Κώστα Γιαννίδη και στον Αττίκ (αξιολόγοι αμφότεροι), μη σου πω στις αρχαιοελληνικές άρπες και στους λύραυλους.
και όπως έχω ξαναπεί εδώ μέσα τα "Πολιτικά τραγούδια" ή το "Καπνισμένο τσουκάλι", όσο σημαντικά έργα κι αν είναι, μου φέρνουν αβάσταχτα χασμουρητά. Παράξενο που δε συμβαίνει το ίδιο με τον "Μεγάλο Ερωτικό" του Χατζιδάκι, τις "Παραστάσεις", επίσης του Λεοντή, και τη "Μεγάλη Αγρυπνία" των Καραΐνδρου/Μύρη. Η τέχνη λειτουργεί αυθαίρετα εντός του καθενός και το υποκειμενικό κριτήριο συχνά θέτει τις ιστορικές βάσεις της. Λέω 'γω τώρα...
Δημοσίευση σχολίου