Η Καίτη Χωματά, η Μούσα του Γιάννη Σπανού και του Αλέκου Πατσιφά, η αισθαντική φωνή του Νέου Κύματος και των μπουάτ δεν είναι πια ανάμεσα μας. Έφυγε σήμερα το πρωί σε ηλικία 64 ετών. Αντιμετώπισε σθεναρά τον καρκίνο για πάρα πολλά χρόνια. Η υγεία της καταπονήθηκε τους τελευταίους δύο μήνες ύστερα από ένα ατύχημα που την έστειλε στο νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ. Μια αγάπη για το καλοκαίρι θα την κρατήσει ζωντανή για πάντα.
26 σχόλια:
Καλό της ταξίδι.
Αξιοπρεπής ως το τέλος...
Σφράγισε μια ολόκληρη εποχή κι αυτή...
Η πιο θηλυκή φωνή που βγήκε ποτέ στην πιάτσα και είχα δεί πέρυσι στο Γκάζι. Πόσο όμορφη με τα μακριά μαλλιά πόσο νέα έφυγε!
Αλκμήνη...
καλό της ταξίδι πραγματικά!
τουλάχιστον, παρά την αρρώστια της, έζησε μια γαλήνια και ισορροπημένη προσωπική ζωή.
ΣΑΠΦΙΚΗ ΛΑΡΝΑΚΑ...
what, στην πιάτσα; ποια πιάτσα;
συμφωνώ με το πόσο νέα έφυγε. Στο Γκάζι δεν την είχα δει, θεωρώ όμως ότι οι ηχογραφήσεις της σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή- αυτή των 60s στην Ελλάδα- που λέει κι η Αλκμήνη.
μα όλοι μαζί αποφάσισαν να φύγουν?
mahler76...
έλα ντε!
Δούκισσα, Καφάσης, Δαλιανίδης, Χωματά, ο μήνας των απωλειών...
αιφνιδιες ανα χωρησεις, ποιος ξερει τι ετοιμαζεται στον παραδεισο...
καλο ταξιδι ειναι σιγουρο οτι εμεις περναμε χειροτερα
ας βαλω ν ακουσω καιτη
θυμάμαι πριν πάρα πολλά χρόνια στην πρώτη φάση της ασθένειάς της, Πρέπει να είχε οικονομκά προβλήματα, την θυμάμαι που τραγούδαγε φορώντας την περούκα για να κρύψει τις επιπτώσεις από τη χημειοθεραπεία. Πολύ ήρεμη και στωική θα έλεγα...
ασωτος γιος...
όχι και τόσο αιφνίδιες, αν σκεφτείς πως οι περισσότεροι απ' τους συχωρεμένους πάλευαν με τον καρκίνο για χρόνια...απλά όταν μαθαίνεται η κακή είδηση δε γίνεται να μη σ' επηρεάσει, έστω και λίγο.
Γλυκύτατη, σαν εφηβική φωνή...καλό της ταξίδι...
ΞΑΡΕΜΟΣ...
από παιδί θυμάμαι να πρωτακούω για τον καρκίνο λόγω της Καίτης Χωματά. Της είχαν φέρει, λέει, ένα χάπι από συκώτι καρχαρία και άλλα τέτοια. Κι είναι γεγονός πως τη χτύπησε πολύ νωρίς η αρρώστια, από τα 35 της αγωνιζόταν...
Despina...
"σαν εφηβική φωνή"
το πιο πετυχημένο σχόλιο τουλάχιστον για την περίοδο του Νέου Κύματος που μεγαλούργησε!
Είναι μια ακόμη αναχωρήσασα από εκείνες που όμως δεν "φεύγουν" ποτέ. Είπε και χρωμάτισε με την ερμηνεία της πολύ σημαντικά τραγούδια της εποχής του νέου κύματος.
Τι να συμβαινει
Και ολοι φευγουν
Καλο ταξιδι
Και στην Καιτη Χωματα
...
Καλησπέρα καλό μου...τι λυπηρό...κ γώ το άκουσα,κ ξαφνιάστηκα για την ακρίβεια μου το πε,πριν λίγες ώρες η μάνα μου...που η Χωματά,ήταν της εποχής της...60άρα,πιά βλέπεις (η μάνα μου ντέ)....λυπήθηκα..μου άρεσε πάντα,ο γλυκός κ καθαρός τρόπος που τραγουδούσε...κ η αξιοπρέπειά της επειδή είχε κ αι αι αξιοπρέπεια...κρίμα...καλό της ταξίδι...για τη γειτονιά,των αγγέλων..όλοι οι σπουδαίοι,άνθρωποι φέυγουν ένας-ένας από αυτό το τόπο...φτωχένουμε όλο κ περισσότερο....φιλάκια...
Πολύ γλυκειά ερμηνεύτρια! Άφησε το σημαδι της στο ελληνικό τραγούδι. Καλό της ταξίδι!
Παναγιώτης
Μπόσκο, αυτή τώρα τη λένε Καίτη...Χώματα!
Νερένια...
τα οποία, βέβαια, δεν ξέρω πόσο μπορούν ν' ακουστούν σήμερα, να τα εκλάβει δηλαδή κανείς όχι αποκλειστικά σαν ντοκουμέντα της εποχής. Το "Μια αγάπη για το καλοκαίρι" της Χωματά, το "Μια φορά θυμάμαι μ' αγαπούσες" της Αρλέτας και πέντε- έξι άλλα, ανήκουν σίγουρα στα διαχρονικά νεοκυματικά τραγούδια.
Velvet2...
επιδημία...θανατικού μάλλον θά 'πεσε. Καλό τους ταξίδι!
Αθανασία...
και μένα η μάνα μου πού 'ναι αρκετά μεγαλύτερη από τη δική σου, σχεδόν έκλαψε όταν της τό 'πα. Θυμήθηκε την ασπρόμαυρη TV, τον ερχομό απ' τη Γερμανία, την εγκατάσταση από το Βούπερταλ στο Κερατσίνι και την εικόνα της Χωματά να τραγουδάει με τα μακρυά μαλλιά της και την αισθαντική φωνή της.
Παναγιώτης...
και δυστυχώς έφυγε νέα, ανεξαρτήτως αν είχε κλείσει ο καλλιτεχνικός κύκλος της.
Ανώνυμος...
είσαι κάφρος, αλλά έχεις και χιούμορ κιόλας!
Αντώνη, έθιξες ένα θέμα που μ' έχει απασχολήσει αρκετά.
Γιατί άραγε δεν μπορούν ν' ακουστούν σήμερα τα περισσότερα απ' αυτά παρά σαν ντοκουμέντα μιας εποχής;
Πιθανές απαντήσεις έχω βρει, ωστόσο καμιά δεν με ικανοποιεί πλήρως -ίσως επειδή δεν μου αρέσουν οι προκαταλήψεις στα μουσικά είδη και αν κάτι το θεωρώ καλό (=του γούστου μου) το ακούω κι ας έχει γραφτεί δεκαετίες ή και αιώνες πριν.
Μήπως η εποχή μας δεν αντέχει το λυρισμό των στίχων και της μελωδίας; Μα εξακολουθούν να γράφονται λυρικά τραγούδια και στις μέρες μας -ευτυχώς δεν στερέψαμε εντελώς από συναίσθημα (και δεν εννοώ μ' αυτό την ρηχή αισθηματολογία)- οπότε γιατί αρνιόμαστε το συναίσθημα όπως εκφράστηκε τότε; Το βρίσκουμε αφελές, ενώ εμείς έχουμε γίνει βαθυστόχαστοι; Για το δεύτερο πολύ αμφιβάλλω.
Μήπως δεν έχουν τα ίδια τα τραγούδια δυναμική; Μα τότε πώς εκφράσανε μια ολόκληρη εποχή;
Μήπως σχετίζονται με έναν τρόπο διασκέδασης που ήταν ψυχαγωγία, όπου το κοινό δεν καπέλωνε τον ερμηνευτή, παρά άκουγε με προσοχή (ενίοτε και με ευλάβεια) και συμμετείχε παρεΐστικα, ενώ σήμερα απλά εκτονώνεται μαζικά και χαβαλετζίδικα;
Υποθέσεις κάνω ακόμα αρκετές. Μερικές ανέφερα ενδεικτικά. Η δική σου γνώμη ποια είναι; Για να σε προλάβω, να πω πως όπως σε κάθε μουσικό είδος (ας το πω έτσι) και στα λεγόμενα νεοκυματικά τραγούδια υπάρχουν κακά, μέτρια, καλά και αριστουργήματα. Ωστόσο δεν είναι μόνο τα κακά και τα μέτρια που δεν στέκονται σήμερα. Ακόμα και πολύ καλά τραγούδια δύσκολα εντάσσονται σε ένα σύγχρονο πρόγραμμα. Γιατί άραγε;
Ελπίζω να μην σου φορτώνομαι. :)
Νερένια...
όχι, καθόλου δεν μου φορτώνεσαι, ίσα-ίσα. Απλά θα σου απαντήσω διεξοδικά αργά το βράδυ που θά 'χω χρόνο, αν βέβαια εξακολουθώ να έχω internet :-)))
Θα περιμένω με ενδιαφέρον. Και μην σκας. Όποτε ευκαιρήσεις, Αντώνη. Εδώ θα είμαστε, δεν χανόμαστε. :)
Δημοσίευση σχολίου