ένα-κείμενο-για-τα-85χρονα-του-μάνου-χατζιδάκι

Χειμώνας του ΄63. Βίωνα τις πρώτες μου μέρες στη Θεσσαλονίκη. Ήμουν 12 χρόνων κι από το Δεκέμβριο έμεινα μόνος μου. Χωρίς συντροφιές, χωρίς φίλους. Στην προετοιμασία μιας χριστουγεννιάτικης παιδικής γιορτής ανακάλυψα τη θεατρική Σκηνή της Στέγης Αναλήψεως. Εντάχτηκα γρήγορα και εύκολα στην ομάδα. Είχα αντικαταστήσει κάποιο συνομήλικο μου που οι γονείς του πήραν μετάθεση από τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα.
Η Στέγη ήταν ένα υπέροχο καταφύγιο χαράς και Τέχνης. Θέατρο, τραγούδι, χορωδίες και το σημαντικότερο ατέλειωτες συζητήσεις για θέατρο και κυρίως μουσική. Συζητήσεις που το «βλαχάκι» ρουφούσα ως παθιασμένος ακροατής.
Μετά τις πρόβες στο θέατρο άρχιζαν οι πρόβες της χορωδίας με διευθυντή τον δραστήριο μαέστρο Μελιγκόπουλο και συνεργάτη του τον Νέστωρα Δάνα. Στη χορωδία μετείχε και ο Χρήστος Λιμπιτσούνης, που τότε άλλαζε το όνομα του περί το καλλιτεχνικότερο Χρήστος Λεττονός. Ο Χρήστος ως ανήσυχος και πολυτάλαντος μετείχε και στη θεατρική ομάδα. Ήταν αυτός που εξασφάλισε την «άδεια» να μένω στην αίθουσα και να παρακολουθώ τις πρόβες της χορωδίας
Εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ μετά τις πρόβες της χορωδίας ο Χρήστος , ο Νέστωρας, ο Αλέξανδρος, ο Χαρίτωνας είχαν καθίσει σε ένα πεζούλι, τελείως απόμερο πίσω από το ιερό της Αναλήψεως για να πουν τα δικά τους τραγούδια. Ως παράφωνος, μικρότερος στην ηλικία, κυρίως άσχετος με τη μουσική παιδεία των μεγαλύτερων φίλων, καθόμουν απόμερα και απλώς άκουγα. Περνούσα την ώρα μου γιατί και στο δωμάτιό μου πάλι μόνος θα ‘μουν. Εκείνο το βράδυ ο Χρήστος ο Λεττονός μάθαινε στους άλλους ένα καινούργιο τραγούδι και μυούσε εμένα σ΄ ένα μεγάλο γεγονός: στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.
Ο Χρήστος μετά από ταξίδι του στην Αθήνα έφερνε στους φίλους του στη Θεσσαλονίκη τα τραγούδια από την ΟΔΟ ΟΝΕΙΡΩΝ. Είχε κατέβει στην Αθήνα μόνο και μόνο για την παράσταση. Εκείνη τη νύχτα έπαιζε στην κιθάρα του και τραγουδούσε με την βραχνή φωνή τού δάσους τη μαγεία της Οδού Ονείρων. Αντηχούν ακόμη στ’ αυτιά μου τα λόγια από τον πρόλογο του Χατζιδάκι «… κι όταν δεν ονειρεύονται τραγουδούν…». Λόγια που άκουσα για πρώτη φορά από τον Χρήστο. Το τραγούδι όμως που σημάδεψε τη νύχτα μιλούσε για «…δάκρυα δυο και στεναγμούς σαράντα δυο». Σιγά σιγά το είχε αποστηθίσει όλη η συντροφιά και το τραγουδούσαν ατέλειωτες φορές , και κάθε φορά εγώ ο μοναδικός ακροατής ήταν σαν να το άκουγα για πρώτη φορά.
Εκείνο το βράδυ το «βλαχάκι» ανακάλυπτε το Μάνο Χατζιδάκι. Πέρασαν 47 χρόνια κι ακόμη ανακαλύπτω την ΟΔΟ ΟΝΕΙΡΩΝ πότε σαν ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΙΚΟ, πότε σαν ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ, πότε σαν ΑΘΑΝΑΣΙΑ, πότε σαν ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, πότε σαν…
Υπάρχει ένα ποτάμι κρυμμένο μέσα σε τεράστιους απόκρημνους και μεγαλειώδεις βράχους. Ένα τοπίο αρχέγονο όπου η μοναξιά γίνεται όνειρο. Όποιος δεν έχει αφεθεί στη μουσική του Χατζιδάκι στις όχθες του Αγγίτη δεν έχει επικοινωνήσει με τον προσωπικό του Θεό…
ΓΙΑΝΝΗΣ Μ. ΤΖΙΜΟΥΡΤΑΣ
* ο Γιάννης Μ. Τζιμούρτας είναι δημοσιογράφος, υπεύθυνος εκδόσεων της Modern Times. Τον ευχαριστώ για το παραπάνω κείμενο που έστειλε στο email μου με αφορμή τη σημερινή επέτειο γέννησης του Μάνου Χατζιδάκι.