2011-είμαστε τυχεροί

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

σε όλο τον κόσμο

με ΑΓΑΠΗ & ΥΓΕΙΑ

ΤΑ ΚΑΚΑ & ΤΑ καλά ΤΟΥ 2010

Ξημέρωσε ήδη το τελευταίο 24ωρο του 2010! Να φύγει ακήδευτο το γαμημένο, αδιάβαστο- που λένε, επάρατο και όλοι να γιορτάσουμε περισσότερο τον αφανισμό του παρά την έλευση του 2011! Ας εξηγήσω τώρα για ποιους λόγους χαρακτηρίζω το 2010 χειρότερη χρονιά της ζωής μου: Κατ' αρχάς, για την περιπέτεια που έζησα την τελευταία εβδομάδα με την υγεία της μητέρας μου και το σοβαρό ενδεχόμενο να την έχανα. Ακόμη δεν έχω συλλάβει πως συνέβησαν όλα τόσο γρήγορα με σχεδόν κινηματογραφική ταχύτητα. Την περασμένη Παρασκευή έγινε η διάγνωση, την επόμενη Πέμπτη, μόλις χθες, μπήκε στο χειρουργείο. Αν δεν ήταν η Μαρίζα Κωχ να της τηλεφωνήσει για να την καλέσει προσωπικά στην παιδική της παράσταση, εκεί όπου την έπιασε η στηθαγχική κρίση- μίνι έμφραγμα, η μητέρα μου δεν θα έβγαινε από το σπίτι και μέσα στις επόμενες μέρες θα είχε την ανακοπή στο τσεπάκι της. Τη σώσατε από αιφνίδιο θάνατο, μου είπαν οι γιατροί, στο παρά δύο, ούτε καν στο παρά πέντε! Κυρίως όμως αν δεν ήταν πάλι η Μαρίζα Κωχ, νομίζω πως δεν θα μπαίναμε εσπευσμένα στο Ωνάσειο, παρακάμπτοντας λίστες αναμονής μπροστά σε μια τόσο επικίνδυνη κατάσταση, κυριολεκτικά ένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Μη φανταστεί κανείς πως η τραγουδοποιός, ερμηνεύτρια, φίλη και συνεργάτιδα μου έχει σχέσεις με τη διοίκηση του Ωνασείου. Η ανιψιά της απλά, αυτό το εξαιρετικό πλάσμα που φρόντισε κι ακόμη φροντίζει τη μητέρα μου, τυχαίνει να εργάζεται στο Ωνάσειο εδώ και 18 χρόνια, στις λίστες με τα χειρουργεία. Το τι τρέξιμο έριξα αυτές τις μέρες να μεταφέρω χαρτιά και εξετάσεις απ' το ένα νοσοκομείο στο άλλο, δεν θα το ξεχάσω όσο ζω. Όπως και δεν θα ξεχάσω την καλωσύνη, την ανθρωπιά και το χαμόγελο όλων των εργαζομένων στο Ωνάσειο, από τους γραμματείς και τους τραυματιοφορείς μέχρι τους νοσηλευτές και τους γιατρούς. Οφείλω να τονίσω ότι η επέμβαση που έγινε στη μάνα μου, θα μας κοστίσει τίποτα από οικονομικής άποψης. Η νοσηλεία και το χειρουργείο καλύπτονται 100% από το ταμείο της. Το μόνο που έγινε βισματικά- ας το πω- ήταν η άμεση διακομιδή της εκεί, αν και σε μια τόσο σοβαρή περίπτωση πιστεύω πως πάλι θα την έβαζαν μέσα. Θυμάμαι τώρα και προσπαθώ να χαμογελάσω, την περασμένη Δευτέρα μια Μαρίζα κρυωμένη, με φραγμένη φωνή, να τηλεφωνεί απ' τις 8 το πρωί για να συντονίσει απ' την οικία της ένα σωρό κόσμο ώστε να σωθεί η μητέρα μου. Ο μόνος που δεν πτοήθηκε απ' το τηλεφώνημα- ικεσία της Κωχ για συνεργασία με το Ωνάσειο ήταν ο κλινικός καρδιολόγος του Γεννηματά. Δεν θα αποκαλύψω το όνομα του, τη στιγμή που δεν μαγνητοφώνησα τον διάλογο μας και μπορεί να φάω μήνυση. Διότι του κύριου αυτού δεν του άρεσε καθόλου που πήγαμε στο Ωνάσειο και όχι στον δικό του καρδιοχειρουργό. Ε, πως, να χάναμε τη μίζα μας, ρε αδερφέ; Δεν έλεγε πρωτοχρονιάτικα! Την περασμένη Παρασκευή, λοιπόν, όταν διαγνώστηκε επείγουσα χειρουργική επέμβαση, ο γιατρός Τάδε μίλησε μαζί μου στο τηλέφωνο και με καθησύχασε ότι όλα θα πάνε καλά, ότι έχουμε ακόμη πολλές γιορτές να κάνουμε με τη μάνα μου και ότι θα μας βοηθήσει να βρούμε έναν πολύ καλό καρδιοχειρουργό. Όταν όμως τον πληροφόρησα ότι συνεννοήθηκα με το Ωνάσειο και περιμένουν από μέρα σε μέρα τη μητέρα μου, η συμπεριφορά του κύριου Τάδε άλλαξε. Με κάλεσε στο γραφείο του και έκανε εμένα για τον τάφο, παρ' όλη την εμφανέστατη αγωνία μου. Μου έλεγε πως το Ωνάσειο είναι ένα καλό ερευνητικό κέντρο, αλλά δεν γίνονται καλές εγχειρήσεις...Πως θα αργήσει πολύ το χειρουργείο, αφού δεν θα βρίσκουν τη μαστική αρτηρία της μάνας μου (σωστό μέντιουμ δεινών ο κύριος Τάδε) και πως θα τη χειρουργούν για πάνω από έξι ώρες με αποτέλεσμα να νερουλιάσει (ορίστε έκφραση ιατρού!) ο εγκέφαλος της. Την ώρα που μου τά 'λεγε όλα αυτά, εμένα έτρεχαν τα δάκρυα μου, μέχρι που ολότελα απελπισμένος τον ρώτησα: Τι προτείνετε δηλαδή, γιατρέ; Και τό 'σκασε το ποίημα αυτός ο μεγαλόψυχος άνθρωπος: Ακούστε, θα σας συστήσω εγώ έναν καλό γιατρό και θα καθαρίσετε με πέντε χιλιάδες ευρώ! Τον παίρνεις τον παλιόπουστα με τις μπουνιές ή δεν τον παίρνεις; Και όχι για τα φράγκα που ζήτησε, στην Ελλάδα ζούμε άλλωστε, αλλά για την ψυχική οδύνη, τουτέστιν τη φασιστική συμπεριφορά που άσκησε πάνω μου, στο ζενίθ της απόγνωσης και της θλίψης μου. Τσαντίστηκε μάλιστα όταν του μίλησε η Κωχ στο τηλέφωνο. Μου έκανε νοήματα δυσφορίας. Όταν το έκλεισαν, μου φώναξε σχεδόν: Σας παρακαλώ, κύριε Μποσκοΐτη, τι με μπλέκετε με Ωνάσεια και Μαρίζα Κωχ; Σας βρήκα ήδη εγώ τη λύση! Από κει και πέρα, με το ζόρι μου μιλούσε για όλο το υπόλοιπο διάστημα παραμονής της μάνας μου στο Γεννηματάς. Να πω κι εγώ τώρα για το παράθυρο στο δωμάτιο του μπουρδέλου τους που όλη τη νύχτα έμπαζε κι η μάνα μου χειρουργήθηκε κρυωμένη; Ευτυχώς, όχι με πυρετό...Όταν διηγήθηκα την ιστορία στους γιατρούς του Ωνάσειου, με συμβούλευσαν να του πω τα εξής: Πρώτον: Δεν πειράζει, κύριε Τάδε μου, εγώ θα βάλω τη μάνα μου στο Ωνάσειο και θα χειρουργηθεί με πέντε ευρώ! Δεύτερον: Εντάξει, κύριε Τάδε μου, άμα νερουλιάσει ο εγκέφαλος της, όταν βγει θα σ' τη φέρω για επίσκεψη! Και τρίτον: Τόσο κοστολογείτε, κύριε Τάδε μου, τη ζωή της μανούλας μου; Τρία χιλιάρικα εσείς και δύο ο γιατρός σας ή το αντίστροφο; Τέλος, το αποκορύφωμα ήταν όταν ζήτησα φαξ για να στείλω τις εξετάσεις αίματος της μητέρας μου από το Γεννηματάς στο Ωνάσειο. Δεν έχουμε! ήταν η απάντηση τους, με αποτέλεσμα να πάρω ταξί για να παραδώσω στη γραμματεία της Α΄ Καρδιοχειρουργικής του Ωνασείου τρεις κόλλες χαρτί. Δεν θέλω να πω άλλα, δεν θέλω να θυμάμαι τη βοϊδόπουτσα που φάγαμε την τελευταία εβδομάδα. Μένω στο ότι, όπως με ενημέρωσαν από την Εντατική αργά χθες τη νύχτα, η μανούλα μου ξύπνησε, επικοινωνεί, θυμάται, βρίσκεται σε ομαλότατη κατάσταση και ενδεχομένως από αργά απόψε να μεταφερθεί στο δωματιάκι της. Δηλαδή, τι δωματιάκι; Σωστή σουίτα με πρόσχαρα βαμμένους τοίχους, κομοδίνο, ατομικό σταθερό τηλέφωνο και μια σούπερ θέα από τη μπαλκονάρα. Άσε που απαγορεύεται να φορέσουν ρούχα δικά τους οι ασθενείς. Προς αποφυγή λοιμώξεων, που ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν στο Ωνάσειο, τους φοράνε λευκές αμερικανικές φόρμες. Σα να βγήκε απ' το σήριαλ Τα χρυσά κορίτσια την έκαναν τη μάνα μου!

Αλλαγή θέματος.

Η δεύτερη κακοτυχία και ο δεύτερος πιο βαρύς πόνος που ένιωσα μέσα στο 2010 ήταν ο ξαφνικός χαμός του αγαπημένου μου φίλου, ποιητή Αντρέα Παγουλάτου. Τον έκλαψα πολύ κι ακόμη τον κλαίω, όποτε κάνω πράγματα που από μόνα τους θα ζητούσαν την κρίση και τον θείο λόγο του. Ας αναπαύεται η ψυχούλα του μέσα από τις σελίδες των ποιητών κι ας βρίσκεται ήδη στην Τέταρτη Διάσταση του Γιάννη Ρίτσου, με την οποία τον κηδέψαμε. Πόσο πρόωρα έφυγε αυτός ο άνθρωπος από κοντά μας, πόσο άκυρο μοιάζει το ουδείς αναντικατάστατος στη δική του περίπτωση!

Το τρίτο πλήγμα που δέχτηκα από το 2010 ήταν η παταγώδης αποτυχία του ντοκιμαντέρ μου για τον Νίκο Κούνδουρο. Λίγες μέρες μετά την πολύ όμορφη πρώτη προβολή της ταινίας στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας κι αφού σε κοινή μας συνέντευξη στον Επενδυτή, ο Κούνδουρος χαρακτήρισε το ντοκιμαντέρ αριστούργημα, άρχισε να με κατηγορεί ότι τον διαπόμπευσα, ότι τον έδειξα πορνόγερο στα 84 του κι ότι θα με αφανίσει από τον χώρο. Μάλλον τα κατάφερε, αν υπολογίσει κανείς πως το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, οι εφημερίδες και τα φεστιβάλ, ταυτίστηκαν με τη γνώμη του Πάπα του ελληνικού κινηματογράφου και περιθωριοποίησαν 100% την ωραιότερη ταινία μου. Έως και εξώδικο θα μου έστελνε με τον Λυκουρέζο σε περίπτωση που η ταινία θα έβγαινε στη διανομή! Υπήρξαν βέβαια και τα γνωστά κουνδουρικά ups and downs: τη μια μου τηλεφωνούσε και μου έλεγε να κάνω ότι θέλω με την ταινία, την άλλη με απειλούσε έως και με ξυλοδαρμό εμένα και τους συνεργάτες μου! Αυτή τη στιγμή δεν μιλιόμαστε με τον Κούνδουρο από το περασμένο καλοκαίρι. Έφτασε στο σημείο να βρίζει άγνωστους ανθρώπους που τον πλησίαζαν στο δρόμο και του έλεγαν τι καλή ταινία έφτιαξε ο Μποσκοΐτης για τον ίδιο! Κι εγώ τα μάθαινα και γελούσα, τι άλλο μπορούσα να κάνω; Κούνδουρος ειν' αυτός, μπορείς να του πεις τίποτα; Ή μάλλον του είπα! Και γι' αυτό την πλήρωσα άσχημα! Συγκεκριμένα, αρνήθηκα να του δώσω την ταινία να την ξαναμοντάρει στη δική του βερσιόν, να πετάξει δηλαδή έξω ανθρώπους, που δεν του έκαναν τα λεγόμενα τους. Αυτή η ταινία δεν θα είναι Μποσκοΐτης- με είχε προγκήξει- θά 'ναι πρώτα Κούνδουρος και μετά Μποσκοΐτης! Δεν πειράζει, Νίκο μου, άσ' το καλύτερα! Εσύ νά 'σαι καλά κι η ταινία αυτή θα ανακαλυφτεί και μετά από 20 χρόνια, είμαι απόλυτα σίγουρος! Εν ολίγοις, έτσι όπως κυνηγήθηκαν κάποτε ταινίες του Κούνδουρου, σαν το Ποτάμι και τους Παράνομους, σήμερα κυνηγάει ο ίδιος την ταινία που φτιάχτηκε γι' αυτόν!

Τέλος, αν πρέπει ν' απομονώσω και τα καλά που θά 'χω να θυμάμαι από το 2010, αυτά θα ήταν το ταξίδι μου στο Βερολίνο, ως δημοσιογραφική κάλυψη της συναυλίας του Αλκίνοου Ιωαννίδη για την Ελευθεροτυπία, ακόμη ένα ταξίδι στην Κύπρο για το φεστιβάλ αντεργκράουντ κινηματογράφου της Λευκωσίας, καθώς και οι συναυλίες του Κύκλου Καβάφη της Λένας Πλάτωνος, το καλοκαίρι στη Μικρή Επίδαυρο, και πρόσφατα στο Παλλάς με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου.

ΣΤΟ ΩΝΑΣΕΙΟ Ο ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΗΣ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΑΙ ΣΩΖΕΙ ΖΩΕΣ ΣΤΟ ΠΙΤΣ-ΦΥΤΙΛΙ!

Παρ' ότι απ' το πρωί έχω χαπακωθεί γερά για να τη βγάλω και το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να οριζοντιωθώ σ' ένα κρεβάτι, οφείλω να ενημερώσω ότι ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ και μάλιστα μέσα σε 45 μόνο λεπτά! Δηλαδή, δύο ώρες διήρκησε η διαδικασία της νάρκωσης και τρία τέταρτα της ώρας το χειρουργείο. Τελικά δεν έγινε τριπλό, αλλά μονό μπάι-πας. Όπως μου εξήγησαν, οι αρτηρίες γύρω απ' την καρδιά ήταν σκέτη πέτρα, ασβεστωμένες από τη χοληστερίνη και τον διαβήτη πολλών χρόνων. Η δεξιά όμως αρτηρία, η βασική, αυτή που αιματώνει την καρδιά, ήταν μια χαρά κι έτσι μπόρεσε να ενωθεί ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων με το μόσχευμα που πήραν απ' τα δύο πόδια της μητέρας μου. Δηλαδή πάλι θα υπολειτουργεί η καρδιά; ρώτησα. Όχι, ήταν η απάντηση, πολλοί άνθρωποι άπαξ και λειτουργεί καλά η αρτηρία που φτιάξαμε στη μάνα σου ζουν χωρίς κανένα καρδιακό πρόβλημα. Γλιτώνει ες αεί τον κίνδυνο για εμφράγματα, ανακοπές και τέτοια; ξαναρώτησα. Ξεχάστε από δω και πέρα, μου είπαν, στηθάγχες, πόνους στο στήθος, εμφράγματα κλπ. Η καρδιά της γυναίκας θα αιματώνεται μια χαρά και θά 'ναι λειτουργικότατη. Βέβαια, λόγω του χρόνιου διαβήτη, οι αρτηρίες που πάρθηκαν απ' τα πόδια της δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση. Χαρακτηριστικά μού είπε ο doctor Μπαϊρακτάρης ότι δεν είναι σαν τις δικές μου και τις δικές σου, αλλά έχουν μια βιωσιμότητα τουλάχιστον 10- 15 χρόνων. Όταν είπα αργότερα στη βοηθό του, τη Σούπερ Κατερίνα, ότι θα ήταν καλό να έπαιρναν αρτηρία απ' το δικό μου πόδι, με συμβούλευσαν να κρατήσω τις αρτηρίες μου, διότι η μάνα μου είναι ήδη 75 ετών, οπότε αν φύγει στα 90 της πάλι ευχαριστημένοι να είμαστε! Πρόσθεσαν, όμως, ότι γυναίκα σε πολύ χειρότερη διαβητική κατάσταση απ' τη μάνα μου, με αρτηρίες- κουρελόπανα, εγχειρίστηκε τριπλό μπάι-πας στα 62 της και σήμερα ζει και βασιλεύει, ούσα 89 ετών! Ξέσπασα σε κλάματα χαράς στην αγκαλιά του γιατρού, του έσφιξα τα χέρια και πιο πίσω η Μαρίζα με μια τσάντα μοίραζε CDs σε γιατρούς, νοσηλευτές και γραμματείς. Επίσης, κατά τα λεγόμενα του Μπαϊρακτάρη, ο καρδιακός μυς της μάνας μου είναι πολύ γερός και κατά τη διάρκεια της συντομότατης επέμβασης, η καρδιά της αιματωνόταν απόλυτα φυσιολογικά και χτυπούσε με κανονικούς παλμούς. Από εμάς βγήκε μια χαρά, είπε στο τέλος, τώρα τα υπόλοιπα είναι δουλειά των αναισθησιολόγων. Αυτή την ώρα η μανούλα μου κοιμάται διασωληνωμένη στην εντατική. Δεν άντεξα να μπω να τη δω, αλλά φίλος που πήγε, με ενημέρωσε πως δείχνει καλά στο πλαίσιο της νάρκωσης και μάλιστα, όπως του είπαν οι αναισθησιολόγοι, της χορηγήθηκε μόνο ένας τύπος φαρμάκου και όχι πέντε- έξι, απ' αυτά που συνήθως δίνουν στους ηλικιωμένους εγχειρισμένους. Το χοντρό αγγούρι το φάγαμε, εγώ θα ηρεμήσω μόνο όταν τη δω στο δωμάτιο πλέον του Ωνασείου σε πλήρη διαύγεια! Ευχαριστώ ξανά όλο τον κόσμο και σύντομα θα κάνω post με το χρονικό του δράματος που, ως φαίνεται, έληξε ανώδυνα, αναίμακτα και κυρίως γρήγορα! Να μου ζήσεις, Μπαϊρακτάρη, τσακάλι μου, που συναρμολογείς καρδιές λες κι είναι αμορτισέρ! Αυτά δεν είναι χέρια, τιρμπουσόν είναι!
κκκ
* για τη χαριτωμενιά του πράγματος, ας πω και ότι ακριβώς- μα, ακριβώς- τη στιγμή που μου εξηγούσε ο γιατρός τα της καλής έκβασης της εγχείρησης, χτύπησε το κινητό μου. Ήταν από το Κανάλι 1 του Πειραιά. Κύριε Μποσκοΐτη, μου είπαν, μπορείτε να περάσετε να πάρετε έναν μισθό. Πληρώνεστε ξανά από σήμερα! Χάρηκα πολύ, αν όμως μου είχαν τηλεφωνήσει μισή ώρα νωρίτερα, μπορεί και να τους είχα διαολοστείλει τους ανθρώπους. Ευτυχώς, την άκουσα καλά με το πεντάρι xanax κι ήμουν γενικώς νηφάλιος!

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

Ας κάνω ακόμη ένα post, καθώς αύριο χειρουργείται η μητέρα μου και προσπαθώ να ξορκίσω τον φόβο μου με κάθε τρόπο. Παραδόξως η ίδια δεν φοβάται ή έτσι δείχνει. Ωραία- μου είπε- θα μου κάνει και αύξηση ο ΟΓΑ στη σύνταξη! Πόσο θαυμάζω το κουράγιο αυτής της 75χρονης γυναίκας και τη θέληση της για ζωή! Θα τη χειρουργήσει ο καθηγητής Μπαϊρακτάρης, του οποίου το όνομα, ναι μεν παραπέμπει σε...χασαποταβέρνα, ο άνθρωπος όμως διαπρέπει εδώ και 30 χρόνια ως καρδιοχειρουργός στη Γερμανία. Πρόσφατα ήρθε στο Ωνάσειο, όπου σήμερα κατέχει τη θέση του διευθυντή της Α΄Καρδιοχειρουργικής Κλινικής. Μπαίνοντας στο θάλαμο (σωστή σουίτα), κοίταξε το πόδι της μάνας μου και σχολίασε σε έναν βοηθό του: Μμμμ, ωραίο κομμάτι! Τι κι αν κολακεύτηκε η κυρα-Ντίνα για τα κάλλη της- ο doctor δεν εννοούσε το πόδι της αυτό καθ'αυτό, αλλά την αρτηρία του! Πολύ καλή, συνέχισε, θα μας δώσει σίγουρα τα δύο από τα τρία αχρηστευμένα αγγεία! Και το τρίτο; αναρωτήθηκα εγώ χεσμένος πάνω μου. Την απορία μού την έλυσε λίγο αργότερα η νεαρή καρδιοχειρουργός ονόματι Κατερίνα, του team Μπαϊρακτάρη, όταν μας εξήγησε ότι θα χρησιμεύσει και η μαστική αρτηρία της μανούλας μου, κάτω από τον θώρακα της. Μπρρρ...Δεν πιστεύω να φοβάσαι, έκανα της κυρα-Ντίνας. Και τι μου απάντησε η θεά; Σώπα, καλέ, που φοβάμαι, το όνειρο μου ανέκαθεν ήταν να με ανοίξουν στα δύο σαν κονσέρβα ρίο-μάρε! Μετά, ξέροντας ότι ο doctor Μπαϊρακτάρης έχει ισχυρούς δεσμούς με τη Γερμανία, του έπιασε το μπίρι-μπίρι στα γερμανικά, έτσι ούτως ώστε οι νοσηλεύτριες τη ρωτούσαν στη συνέχεια τι έλεγαν οι δυο τους. Εντάξει, από αλτσχάιμερ καλά πάμε! Αφού η κυρα-Ντίνα ομιλεί ακόμη άπταιστα γερμανικά από το 1970 που επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα, καθάρισε με το συγκεκριμένο, επίσης κρίσιμο για την ηλικία της, θέμα. Μήπως δεν με αγχώνει κι αυτό; Νομίζετε δεν τρέμω μην πάω να δω τη μάνα μου μετά την εγχείρηση και μου λέει για το ότι είδε live τους Pink Floyd στην Πομπηία (στην καλύτερη) ή μου πει Ποιος είστε, κύριε; Γνωριζόμαστε; (στη χειρότερη)! Γιατί να ζω εγώ όλον αυτόν τον εφιάλτη; Τι έφταιξα; Ή μάλλον γιατί να τραβιέται έτσι αυτή η καλόψυχη γυναίκα, η Μάνα-Βράχος, στα γεράματα της; Πήγα κι έπιασα έως και τους ανθρώπους της εντατικής. Είναι ένα μέρος που αύριο μετά την επέμβαση, σκοπεύω να μην επισκεφτώ. Αν πρόκειται να δω τη μανούλα μου διασωληνωμένη για 5΄ και μετά να τη βλέπω όλο το βράδυ στον ύπνο μου, μακριά! Ας μεταφερθεί στο θάλαμο της κι ας πέσω με κλάματα χαράς στην αγκαλιά της, χωρίς όμως το live των Floyd στην Πομπηία και το Ποιος είστε, κύριε που λέγαμε πριν. Αύριο θά 'ναι ίσως η πιο δύσκολη μέρα της μέχρι τώρα ζωής μου. Στο πλάι μου, στο αίθριο του Ωνασείου, θα βρίσκονται από νωρίς το πρωί φίλοι αγαπημένοι που θα αλαφρύνουν την αγωνία μου. Η Λένα και η Βικτώρια ξεκινούν σε λίγο ολονύκτια προσευχή, όπως μου είπαν. Η Μαρίζα θα έρθει κι εκείνη στο Ωνάσειο. Έχω να πω πολλά -νά' μαστε καλά- για τη σημασία της Μαρίζας Κωχ στη λύση του δράματος που ζήσαμε και, δυστυχώς εξακολουθούμε να ζούμε, την τελευταία εβδομάδα. Η γυναίκα αυτή δεν είναι άνθρωπος, ειν' ένας άγγελος αλτρουισμού και αγάπης που έπεσε στη γη. Το γράφω τώρα και δακρύζω, όπως δάκρυσε κι η μάνα μου προ τριών ημερών, όταν μου ζήτησε μια φωτογραφία της Κωχ να τη βάλει στο εικονοστάσι της δίπλα στην Παναγία και τους Αγίους! Έχω να σας πω πολλά και θέλω να τα πω γιατί θα σκάσω! Όπως την εμπειρία μου από την επαφή μου με γιατρούς-κτήνη προτού πάμε στο Ωνάσειο, με δήθεν επιστήμονες που κοστολογούν την ανθρώπινη ζωή δύο και τρεις χιλιάδες ευρώ. Κι ακόμη, να ευχαριστήσω απ' τα βάθη της ψυχής μου φίλους γνωστούς, αλλά και άγνωστους μου αναγνώστες του blog που βρήκαν το τηλέφωνο μου και προσφέρθηκαν να δώσουν το πολύτιμο αίμα τους. Σας αγαπώ όλους! Συνεχίστε να σκέφτεστε θετικά για τη μητέρα μου κι εμένα αύριο! Πιάνει- λένε- κι ας μην έχουμε βρεθεί ποτέ από κοντά! Κι εσύ, Μπαϊρακτάρη μου, κάνε τα μαγικά σου, κόψε από δω, ράψε από κει, και θα σε κάνω γω άγαλμα στην αυλή του σπιτιού μου- εκεί όπου θα πάρω τη μάνα μου για κάνα δίμηνο να αναρρώσει, να σε βλέπουμε κάθε πρωί και να φιλάμε τα γερά μαρμάρινα χέρια σου!

δώστε-και-σώστε-κυριολεκτικά

Η μητέρα μου εισάγεται αύριο στο Ωνάσειο. Η επέμβαση, μεθαύριο, κατά 99%. Θα χρειαστεί αίμα. Οχτώ μονάδες για την ακρίβεια. Όποιος θέλει και δύναται να δώσει λίγο από το αίμα του οφείλει να δηλώσει το όνομα της ασθενούς (Κωνσταντίας Μποσκοΐτου), για την οποία προσφέρει το αίμα, και ότι η ασθενής πρόκειται να χειρουργηθεί στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο.

Ζητείται, επίσης, δότης αιμοπεταλίων. Η προσέλευση των δοτών στην Αιμοδοσία του ΩΚΚ γίνεται από τις 8.00 το πρωί έως τις 15.00 το μεσημέρι. Οι δότες επισκέπτονται πρώτα την Αιμοδοσία, όπου λαμβάνεται το ιστορικό τους και δίνεται έγκριση καταλληλότητας τους. Ηλικίες από 25 έως 45 ετών. Αν είναι γυναίκα και έχει γεννήσει, θα πρέπει να έχουν περάσει τουλάχιστον τρία χρόνια από την εγκυμοσύνη της.

Ελπίζω να μη ζητάω πολλά...

Σας ευχαριστώ όλους εκ των προτέρων.

kkk

* αίμα μπορείτε να δώσετε σε όλα τα νοσοκομεία. Αιμοπετάλια μόνο στο Ωνάσειο.

ΑΣΧΗΜΑ ΝΕΑ-ΣΑΣ ΧΑΙΡΕΤΩ ΟΛΟΥΣ

Να το ξέρεις, μανούλα, δεν θα τύχει καμιά στραβή και θα σ' έχουμε για πολλά χρόνια ακόμη κοντά μας.

κκκ

* πριν δύο 24ωρα η μητέρα μου υπέστη έμφραγμα. Ξώφαλτσο. Όπως είπαν χαρακτηριστικά οι γιατροί, η στεφανιαία νόσος της φέρθηκε πολύ ευγενικά. Το στεφανιογράφημα έδειξε τρεις βουλωμένες αρτηρίες, κατά 95% οι δύο, κατά 80% η μία. Είναι άμεση πλέον η εισαγωγή της στο χειρουργείο για τριπλό μπάι-πας. Δρομολογείται η εγχείρηση ίσως και για τις επόμενες μέρες στο Ωνάσειο ή όπου αλλού μας συμβουλεύσουν οι γιατροί. Δεν κάνω τίποτα άλλο από το να κλαίω. Είμαι με μια ώρα ύπνο στο διπλανό κρεβάτι του νοσοκομείου. Πέρασε όλη μου η ζωή καλειδοσκόπιο δίπλα της, με είδα παιδάκι πέντε ετών να παίζει στην αγκαλιά της. Τα ξημερώματα, την ξεσκάτισα. Δεν σιχάθηκα καθόλου. Της το όφειλα απ' όταν ξεσκάτιζε αυτή εμένα. Θα γίνεις καλά, της είπα, για ν' ακούω την καρδούλα σου να κάνει τικ-τακ. Μου απάντησε με το γνωστό της μπλακ χιούμορ, που μου το κληροδότησε αυτούσιο: Κοίτα μην ακούς την καμπάνα του νεκροταφείου να κάνει ντιν-νταν...Όχι, δεν θα συμβεί αυτό, δε μπορεί δηλαδή να συμβεί. Εγκαταλείπω τα πάντα, παραστάτης στο πλευρό της μάνας μου στην πιο δύσκολη μάχη που ετοιμάζεται να δώσει. Γεια σας, φίλοι μου, καλή χρονιά νά 'χετε όλοι και προσευχηθείτε για μένα και τη μητέρα μου!

TOP 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2010 - Νο 6 - BURGUNDY GRAPES: MAN IN THE LIGHTHOUSE (INNER EAR)

Στο Νο 6 βρίσκεται το instrumental άλμπουμ Man in the lighthouse από το δημιουργικό ντουέτο των Burgundy Grapes με συμμετοχές πολλών ακόμη εκλεκτών μουσικών. Μια δουλειά που τίμησα, τόσο από τα ερτζιανά, όσο και στις ιδιωτικές μοναχικές ακροάσεις μου. Θεωρώντας ότι το συγκεκριμένο cd είχε και έχει όλα τα προσόντα για ένα άνοιγμα μέσα στην διεθνή dreamy pop σκηνή, το χαρακτηρίζω σαν ένα από τα ομορφότερα που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2010. Εδώ (http://bosko-hippydippy.blogspot.com/2010/10/blog-post.html) διαβάζετε την πρώτη παρουσίαση του.

με-τη-μαρίζα-τραγουδώ-ελληνικά-μαθαίνω-χθες-στο-metropolis-live-stage

Ήταν το 1975, ακριβώς πριν από 35 χρόνια, όταν η Μαρίζα Κωχ ηχογράφησε για πρώτη φορά δύο παραδοσιακά τραγούδια για παιδιά. Αφορμή δεν ήταν βέβαια αυτό που μέχρι σήμερα ονομάζουμε “παιδική ψυχαγωγία”, αλλά η τραγωδία της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Η σχέση δηλαδή της Μαρίζας με το παιδικό τραγούδι ανέκαθεν εμπεριείχε έναν εκπαιδευτικό, τουλάχιστον, χαρακτήρα, αυτόν που σύμφωνα και με τον Μάνο Χατζιδάκι “απευθύνεται στα παιδιά σα να είναι ολοκληρωμένες και όχι ημιτελείς προσωπικότητες”.
Χατζιδάκις είπα και μοιραία δεν μπορώ να μη σχολιάσω ότι η συγκεκριμένη δουλειά της Κωχ, που παρουσιάζουμε σήμερα, κινείται σε χατζιδακικούς μουσικούς δρόμους. Είναι από τις λίγες φορές στην εργογραφία της, που τα παραδοσιακά όργανα δεν πρωτοστατούν. Στην έκδοση αυτή επέλεξε να ντύσει τις λιτές όμορφες μελωδίες της, που αλλού θυμίζουν επτανησιακές καντάδες και αλλού ρυθμικές φολκ μπαλάντες, με κιθάρα, βιολί και μαντολίνο. Όλο αυτό σε μουσικό επίπεδο. Διότι, σε στιχουργικό, έχουμε μια πολύ προσεχτική, σχεδόν σοφή θα λέγαμε, παράθεση λέξεων, η οποία στοχεύει στην κατανόηση και τελικά εκμάθηση της πλούσιας ελληνικής γλώσσας.

Υπολογίζοντας μάλιστα και την εκδοχή καραόκε των συγκεκριμένων τραγουδιών, σε συνάρτηση με τους στίχους που υπάρχουν στο βιβλίο, δεν αναφέρομαι μόνο στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας από τα ελληνόπουλα, αλλά κι από τα παιδιά του κόσμου όλου. Άλλωστε, σε πολυπολιτισμική κοινωνία ζούμε πλέον, οπότε τα έργα τέχνης με εκπαιδευτικούς σκοπούς, μόνο οφέλιμα θα χαρακτηρίζονταν.

Γνωρίζω ότι το καινούργιο έργο της Μαρίζας Κωχ αποτελεί ήδη διδακτέα ύλη στις ελληνικές έδρες των μεγαλύτερων πανεπιστημίων της Αμερικής. Διόλου περίεργο για μία μελωδό – συνθέτρια που βραβεύθηκε το 1992 από το πανεπιστήμιο Cornell της Νέας Υόρκης ως γυναίκα δημιουργός για το έργο της “Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος”.

Σε συνέντευξη που μού 'χε παραχωρήσει η Μαρίζα πριν μερικά χρόνια, είχε αποκαλύψει πως η πραγματική αιτία που ασχολήθηκε με την παιδική δισκογραφία ήταν μια μέρα των αρχών του 1970, όταν βρέθηκε με κάποια παιδάκια και της τραγούδησαν τα ασήμαντα και εφήμερα σουξέ της εποχής εκείνης. Αμέσως έβαλε σκοπό της να αφυπνίσει τους μικρότερους θαυμαστές της ίδιας και της μουσικής της με τα ειρηνικά όπλα της ανεξάντλητης δημοτικής παράδοσης και κυρίως της καλαισθησίας.

Τα κατάφερε θαυμάσια! Κι αυτό δεν το λέω μόνο εγώ, αλλά και άλλοι άνθρωποι, που σήμερα βρίσκονται στην ηλικία μου, πριν τα σαράντα, ενθυμούμενοι πάντα την εικόνα της Μαρίζας που τους έπαιρνε ως παιδιά πίσω από τη σκηνή, στα διαλείμματα των παραστάσεων τους, και έπαιζε μαζί τους.

Σε περιόδους, λοιπόν, όπου η παιδική ψυχαγωγία είναι και λίγο ξέφραγο αμπέλι, ενώ ολοένα και περισσότεροι δημιουργοί, βγάζουν κι από έναν παιδικό δίσκο, εργασίες σαν κι αυτήν, από την δοκιμασμένη και έμπειρη Μαρίζα Κωχ, δεν χρειάζεται να πείσουν κανέναν και αντίθετα συμβάλλουν στο να γίνει, έστω για λίγο, πιο χρωματιστός, πιο ευαίσθητος και πιο αθώος ο σκληρός κόσμος που ζούμε. Και των παιδιών, και των μεγάλων.

ο-νίκος-παπατάκης-η-nico-ο-γερμανός-φωτογράφος-και-ο-ζακ-νατώ-που-έγινε-ζαν-κοκτώ

Από το διαδίκτυο ενημερώνομαι για τον θάνατο του σκηνοθέτη Νίκου Παπατάκη στο Παρίσι, σε ηλικία 92 ετών. Υπήρξε από τους αγαπημένους μου Έλληνες σκηνοθέτες της διασποράς και νομίζω ότι τον έχω- που λένε- ως προσωπικότητα. Μάλιστα, μια συζήτηση που είχαμε πριν μερικά χρόνια στο σπίτι του συνεργάτη μου, οπερατέρ Δημήτρη Θεοδωρόπουλου, με τον συγγραφέα Πάνο Κουτρουμπούση για την περίπτωση του Παπατάκη, έγινε αφορμή να ξεκοκαλίσω την ενδιαφέρουσα αυτοβιογραφία του με τίτλο Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην απόγνωση. Μια βιογραφία που θα έπρεπε νά 'χουν διαβάσει όλοι οι του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ σε διαδικτυακά και μη έντυπα, ώστε να μη γράφουν τη σήμερον ημέρα απίστευτες ανακρίβειες. Ξεκινάμε, λοιπόν: ο Παπατάκης μπορεί να έφυγε το 1936 από την Ελλάδα, ο ίδιος λέει όμως ότι μέσα στον πόλεμο εργαζόταν ως γκρουμ του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετάνια. Εκεί όπου γνώρισε έναν Γερμανό γλύπτη, έγιναν εραστές και έτσι τού ανοίχτηκε ο δρόμος για τη μεγάλη ζωή στο Παρίσι παρέα με την αφρόκρεμα των διανοουμένων της εποχής. Παμ' παρακάτω: ο Παπατάκης, λέει, υπήρξε ζευγάρι με τη Nico, τη μούσα του Άντι Γουόρχολ και τραγουδίστρια των θρυλικών Velvet Underground. Τη γνώρισε, διαβάζω, στη Νέα Υόρκη του 1950! Η αλήθεια είναι διαφορετική, πολύ όμως! Τι δουλειά είχε, κατ' αρχάς, η Nico στη Νέα Υόρκη πριν τα μέσα του 1960, αφού μια δεκαετία πίσω έχτιζε καριέρα φωτομοντέλου και ηθοποιού στην Ευρώπη (Φελίνι, Dolce Vita κλπ.); Κυρίως, όμως, αν και ο Παπατάκης στη βιογραφία του αναφέρει εκείνον τον Γερμανό γλύπτη- μέντορα του ως μοναδική ομοφυλοφιλική του σχέση, ένα παλιό αφιέρωμα στο περιοδικό ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ της Καθημερινής τον διαψεύδει! Συγκεκριμένα, το αφιέρωμα του περιοδικού αναφέρεται σε έναν άλλο Γερμανό, φωτογράφο αυτή τη φορά, ο οποίος συνήθιζε να φωτογραφίζει τις συμπατριώτισσες του Nico και Amanda Lear στη δεκαετία του 1950 ως έφηβα μοντέλα. Αυτός, λοιπόν, υπήρξε ζευγάρι με τον Παπατάκη κι όταν αργότερα ερωτεύθηκε σφόδρα την πανέμορφη Nico, της ζήτησε να την αποκαλεί με το ελληνικό όνομα του τέως συντρόφου του. Τώρα, για το αν στη συνέχεια τα έφτιαξε και ο ίδιος ο Παπατάκης με τη...συνονόματη του, Nico, θα σας γελάσω. Το όλο θέμα μού θύμισε πριν πολλά- πολλά χρόνια ένα άλλο απερίγραπτο άρθρο Έλληνα κριτικού κινηματογράφου που μας έδινε μια πρόγευση από την ταινία του Όλιβερ Στόουν για τους Doors. Τι είχε γράψει ο άνθρωπος τότε; Το ΄91 νομίζω ήτανε...Ο Στόουν, λέει, μας αποκαλύπτει ότι ο Τζιμ Μόρισον ήταν ομοφυλόφιλος, αφού δείχνει στην ταινία του μία σκηνή πεολειχίας μεταξύ του αρχηγού των Doors και κάποιου...Νίκου! Γελάστε μαζί μας! Ναι, μωρέ, τι Nico, τι Νικολάκης απ' τη Δραπετσώνα! Μ' αυτό όμως που ξεράθηκα στο γέλιο, παρ' όλο που είχα μια πολύ δύσκολη μέρα, ήταν ότι τη φωτογραφία της μικρού μήκους ταινίας που έκανε το 1950 ο Παπατάκης με τον Ζαν Ζενέ, υπέγραφε ο Ζαν Κοκτώ! Φυσικά, πρόκειται για τον Γάλλο οπερατέρ Ζακ Νατώ, συνεργάτη επίσης του Ζυλ Ντασέν, ο οποίος ουδεμία σχέση είχε με τον Ζαν Κοκτώ. Δε διάβασα άλλα στο internet για τον θάνατο του σημαντικού Νίκου Παπατάκη, αφενός γιατί βαρέθηκα και αφετέρου γιατί θά 'βρισκα κι άλλα μαργαριτάρια. Προτιμώ να φέρνω στη θύμηση μου τους ασπρόμαυρους μπουνιουελικούς Βοσκούς της συμφοράς, την υπέροχη Φωτογραφία, ακόμη και τον αριστουργηματικό Ισορροπιστή του με τον Μισέλ Πικολί. Αιωνία του η μνήμη, έφυγε ένας μεγάλος Έλληνας του διεθνούς κινηματογραφικού στερεώματος.

TOP 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2010 - Νο 7 - MARIETTA FAFOUTI: TRY A LITTLE ROMANCE (INNER EAR)

Η Marietta Fafouti μια μέρα στα 16 της ονειρεύτηκε ότι θέλει να πετάξει. Με δασκάλους της την Τζένη Θεοφανοπούλου, τον Άγγελο Βελεγράκη και τον Γιάννη Κύρη, άρχισε να παίζει και να γράφει μουσική. Έκτοτε, μόνο όμορφα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν. Έγραψε μουσική για θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση και διαφημίσεις. Λίγο αργότερα ήρθαν στη ζωή της ο Ottomo (aka Νίκος Αγγλούπας) και ο Περικλής Πιλαβάς. Την πήραν από το χέρι, της έδειξαν πόσο πίστευαν σε αυτή και της πρότειναν να κάνει τον πρώτο της προσωπικό της δίσκο. Εκείνη στην αρχή φοβήθηκε, αλλά να που τελικά λίγο καιρό μετά κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της Try a little romance. Τα αγγλόφωνα τραγούδια της είναι μικροί ύμνοι στη φύση, την αγάπη, την αθωότητα, και όλα τα γλυκά συναισθήματα που κρατάμε κρυμμένα. Η μουσική της είναι γεμάτη από 60s και 70s στοιχεία, θεατρικότητα και λίγη από την αίσθηση των μιούζικαλ εκείνης της εποχής. Και όλα αυτά ντυμένα με μια pop διάθεση. Η ίδια αισθάνεται πολύ τυχερή γιατί όλη αυτή η διαδικασία της ηχογράφησης του δίσκου την έφερε σε επαφή με υπέροχους ανθρώπους, δηλαδή την μπάντα της: η Ευαγγελία Ξυνοπούλου, η Εύη Κουρτίδου, ο Θοδωρής Ζευκιλής, ο Κώστας Χαλιώτης, ο Κωστής Καριτζής και ο Λευτέρης Ξάνθης είναι οι άνθρωποι που κάνουν τα τραγούδια της να παίρνουν ζωή μέσα από κάθε τους εμφάνιση. Η ζωή της Marietta όμως δεν είναι μόνο μουσική. Το πρωί είναι κειμενογράφος, ενώ μαζί με την Ελευθερία, την Κλαίρη, την Νάνσυ, τον Γιάννη, τον Λευτέρη και την Μπέτυ έχουν δημιουργήσει μία διαδικτυακή πολιτεία, το bankit.gr και κάθε χρόνο οργανώνουν το ARTogether Festival όπου συναντιούνται όλες οι τέχνες μαζί. Όταν τη ρώτησα γιατί κράτησε το όνομά της, γέλασε. Απάντησε, πρώτον για να δουν οι άλλοι ότι έχει δόντια και δεύτερον γιατί θεωρεί πως είναι αυτονόητο να υπογράφει κάποιος με το πραγματικό του όνομα. Εξάλλου τι πιο ρομαντικό από το να λες κατάματα την αλήθεια; Και ο ρομαντισμός είναι το βασικό χαρακτηριστικό του cd της Marietta Fafouti.

TOP 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2010- Νο 8- ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ- ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ: ΟΜΟΡΦΟΙ ΚΑΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ (ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ)

Στο Νο 8 βρίσκονται η ερμηνεύτρια Μαρία Παπαγεωργίου και ο τραγουδοποιός Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης με τον κοινό τους δίσκο Όμορφοι και Ηττημένοι, πρώτη δουλειά της Μαρίας και δεύτερη του Αλέξανδρου. Υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα κομμάτια μέσα στο δίσκο, σαν τη μελοποίηση στους Θεατρίνους του Γιώργου Σεφέρη, τη σουρεαλιστική Τερατογένεση και βέβαια το ομότιτλο τραγούδι που ξεχώρισε και ακούστηκε πολύ από τα ραδιόφωνα. Εν αναμονή της κυκλοφορίας του περιοδικού Μετρονόμος με τη συνέντευξη που μου παραχώρησαν οι δύο νέοι δημιουργοί, εδώ (http://bosko-hippydippy.blogspot.com/2010/05/blog-post_07.html) μπορείτε να θυμηθείτε την πρώτη παρουσίαση του δίσκου τους από τα Άσματα και Μιάσματα.

θεσσαλονίκη-μου-ΙΙΙ

Αφήνω τη Θεσσαλονίκη και το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ύστερα από πέντε μέρες χαλάρωσης- ας τις πω έτσι- παρ' όλο που μόνο αν πετάξει το κινητό του τηλέφωνο κανείς, γλιτώνει εν μέρει απ' τις συμβάσεις αυτής της ζωής.
Θα ξανάρθω στα τέλη Ιανουαρίου, στο κλείσιμο της έκθεσης Here and now.Happiness της Μαρίας Παπαχαραλάμπους και τότε που η Γεωργία Βεληβασάκη με τον Κώστα Αθυρίδη θα παρουσιάσουν το παιδικό παραμύθι τους Το μικρό μυστικό της ζωής...Χθες ο Αθυρίδης πέρασε από τον εκθεσιακό χώρο του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης για να κανονίσει με τους τεχνικούς τα του video wall που θα υπάρχει κατά τη διάρκεια της συναυλίας.
Οι A-Positive, απ' την άλλη, εκπροσωπούμενοι εδώ από τον Νικία Φονταρά (στίχοι, κιθάρες, τραγούδι) και τον Αλέξη Αρχοντή (ντραμς, φωνητικά), είναι ένα καινούργιο αγγλόφωνο rock συγκρότημα της Θεσσαλονίκης που μόλις έβγαλαν το πρώτο τους άλμπουμ κι ετοιμάζουν ήδη τις αθηναϊκές εξορμήσεις τους μέσα στο 2011. Τους συνάντησα στην Άνω Πόλη και τα είπαμε λίγο μέσα σ' ένα home studio που θύμιζε βιοτεχνία υποδημάτων με pop-art αισθητική. Ενδιαφέροντες ως 25άρηδες νέοι δημιουργοί, συμφώνως και με τα τραγούδια τους άλλωστε.

Μαρίζα με καλεί, σα να λέμε His Master's Voice! Αύριο στις 17.00 το απόγευμα παρουσιάζει το βιβλίο της Με τη Μαρίζα τραγουδώ, ελληνικά μαθαίνω στο Metropolis Live Stage και θα προλογίσω την έκδοση. Όπως είναι κατανοητό, πρόκειται για μια δουλειά εκπαιδευτικού χαρακτήρα, η οποία ήδη αποτελεί μέρος διδακτέας ύλης στις ελληνικές έδρες πανεπιστημίων της Αμερικής. Και για να γίνω πιο σαφής, τα παιδιά- όχι μόνο από τη χώρα μας, αλλά κι απ' όλο τον κόσμο- έρχονται σε επαφή με την ελληνική γλώσσα μέσω των καινούργιων τραγουδιών της Κωχ και κυρίως μέσω της χρήσης των λέξεων στους στίχους τους. Όσοι έχετε παιδάκια, ανιψάκια, γειτονάκια κλπ., πάρτε τα και περάστε από το Metropolis στο κέντρο της Αθήνας. Εκτός από την παρουσίαση του βιβλίου, θ' ακολουθήσει και χριστουγεννιάτικη γιορτή με τη Μαρίζα και τα παιδιά του Εργαστηρίου της.

θεσσαλονίκη-μου-ΙΙ

Παρά τον κάπως πιο ευρωπαϊκό αέρα της και το σαφώς πιο παγωμένο κλίμα της, η Θεσσαλονίκη δε σώζεται από την, εθνικής εμβέλειας, μιζέρια που έχει ενσκύψει τους τελευταίους μήνες, από τους τόνους των σκουπιδιών και από τα μαγαζιά που συνεχίζουν να βάζουν λουκέτο το ένα μετά το άλλο.
Ελαφρύνουν λίγο τη θέση της οι πολλοί καφέδες στη Γαζία της Καρόλου Ντηλ και στο De Facto της Παύλου Μελά, η θέα των παλιών χαμάμ και των παρακμιακών λαϊκών ξενοδοχείων, τα μικρά θεατράκια που τ' ανακαλύπτεις ανύποπτα μέσα σε σοκάκια, οι αφίσες καλλιτεχνών λες κι έρχονται απ' άλλη χώρα, τα αμέτρητα μπουγατσάδικα, το απόλυτα διεθνοποιημένο πια Ολύμπιον και τα λεωφορεία της με τους εισπράκτορες. Μέσα σ' ένα τέτοιο λεωφορείο βρέθηκα σήμερα τα ξημερώματα, πηγαίνοντας στην περιοχή του Ευκλείδη να βρω έναν φίλο μου. Καλά, έτσι κάθεσαι εσύ σπίτι σου; με πρόγκηξε από μικροφώνου ο εισπράκτορας που μ' είχε πάρει ο ύπνος στο κάθισμα μου και κόντευα να σωριαστώ. Σήκωσα το κεφάλι, τον κοίταξα κι απάντησα όλο βαρεμάρα Γιατί, εσύ σπίτι σου κόβεις χαρτάκια;

Μου τηλεφωνούν από την Αθήνα, από το Κανάλι 1 του Πειραιά. Με ρωτάνε αν θα είμαι μέσα στην επίσχεση εργασίας που ξεκινάνε απ' αύριο ηχολήπτες, δημοσιογράφοι και παραγωγοί. Δέχομαι. Από το κακό στο χειρότερο, εν ολίγοις. Θέλω να ρίξω μπουνιά στο τραπέζι όπου ετοιμαζόμαστε να φάμε, μα με ηρεμούν οι κουβέντες με τη Μαρία Παπαχαραλάμπους και τον Γιάννη Γκροσδάνη. Όλοι λίγο- πολύ στο ίδιο καζάνι βράζουμε...

Από δω και πέρα θα μιλάμε για τον άρτον ημών τον επιούσιον και την εξασφάλιση του στις μέρες που θά 'ρθουν. Μού φαίνεται, το μόνο γιατρικό στην καινούργια αναμενόμενη στενοχώρια είναι ν' ανηφορίσω απόψε στην Άνω Πόλη για να συναντήσω κάπου στα γραφικά δρομάκια της τον κύριο Ντίνο Χριστιανόπουλο και το rock συγκρότημα A-Positive.

here-and-now.-happiness-με-την-εικαστικό-μαρία-παπαχαραλάμπους-στη-θεσσαλονίκη

Όσο η Αθήνα έμενε πίσω, εμείς με κατεύθυνση προς τα βόρεια, νιώθαμε ολοένα και περισσότερο την παρουσία του χιονιά. Η κοιλάδα των Τεμπών, ένα από τα πιο όμορφα ελληνικά τοπία, θύμιζε Αλάσκα με τη θερμοκρασία στους -8 βαθμούς.
Ανυπομονούσα να φτάσω στη Θεσσαλονίκη το μεσημέρι αφού έπρεπε να βρίσκομαι στα εγκαίνια της έκθεσης της Μαρίας Παπαχαραλάμπους στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Γνώρισα τη Μαρία μαζί με τον σύζυγο της, Αχιλλέα Κεντώνη, στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας το 2003 ως σκηνοθέτες πειραματικών βίντεο. Κρατήσαμε επαφή όλα αυτά τα χρόνια, αν και σπάνια τους έβρισκα στην Κύπρο, στην εστία τους. Γιατί, πρόκειται για δύο εικαστικούς καλλιτέχνες που μοιράζουν κάθε χρόνο τη ζωή τους μεταξύ Ισπανίας, Γαλλίας και Νέας Υόρκης, αφού ζητείται η συμμετοχή τους σε διεθνείς εκθέσεις. Η Μαρία, λόγου χάριν, μόλις επέστρεψε από τη Μπιενάλε του Καΐρου για να τιμηθεί επί ελληνικού εδάφους με την προσωπική της έκθεση που θα διαρκέσει ενάμισι μήνα στο Μακεδονικό Μουσείο.
Μου ζήτησε να συντάξω και να διαβάσω ένα κείμενο μετά μουσικής στα εγκαίνια. Ζήτησα με τη σειρά μου από τον συνθέτη- πιανίστα Γιάννη Κοσμίδη του rock συγκροτήματος Verbal Delirium να με συνοδεύσει τόσο στη Θεσσαλονίκη, όσο και στην ανάγνωση του κειμένου.

Προτίμησα να κάνω μια αναδρομή στην Ευτυχία ως Έννοια από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και συγκεκριμένα από τον Σωκράτη και τους στωικούς φιλόσοφους μέχρι τον Επίκουρο και τον Σοφοκλή κλπ. Άλλωστε, το project της Παπαχαραλάμπους φέρει τον τίτλο Here and now.Happiness, ενώ το κάπως ελληνοπρεπές κείμενο μου ήρθε σε απόλυτο κοντράστ- γι' αυτό ίσως και να άρεσε τόσο- με τα αγγλόφωνα, πλούσια σε αρμονίες, προγκρεσιβοροκάδικα τραγούδια του Γιάννη.

Όση ώρα οι θεατές των εγκαινιών παρακολουθούσαν το μικρό μας happening, κάποιοι φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών ζωγράφιζαν την πλάτη της οικοδέσποινας καλλιτέχνιδας. Ήταν ακόμη ένα happening μέσα σ' όλη αυτή τη μουσική-εικαστική γιορτή.

Ανέκαθεν θεωρούσα τους εικαστικούς τους πιο απελευθερωμένους καλλιτέχνες! Όποιος έχει επισκεφτεί την Καλών Τεχνών της Αθήνας, θα με καταλάβει. Εν ολίγοις, καμία σχέση με τους συχνά τυχοδιώκτες κινηματογραφιστές, ακόμη και με τους ψωνισμένους μουσικούς.

Είναι επίσης γνωστό το γεγονός ότι το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, παρ' όλη την προσφορά του και την καλλιτεχνική αποδοχή του, επιθυμούσε την επαφή με ένα ηλικιακά νεότερο φιλότεχνο κοινό.
Πιστεύω, λοιπόν, πως η επιλογή της Μαρίας Παπαχαραλάμπους ήταν ότι καλύτερο για τα εγκαίνια του Project Space του Μουσείου. Τα έργα της με την pop αισθητική και τα φιλοσοφικά νοήματα για την αναζήτηση της εσωτερικής γαλήνης και, τελικά, Ευτυχίας αντιμετωπίστηκαν πολύ θερμά από φοιτητόκοσμο κυρίως. Για του λόγου το αληθές, εδώ βλέπετε την επιμελήτρια και κριτικό τέχνης, Θάλεια Στεφανίδου, να συνομιλεί με φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών της συμπρωτεύουσας με αφορμή τη δουλειά της Παπαχαραλάμπους μέσα στον εκθεσιακό χώρο.

Από μια μικρή οθόνη προβλήθηκαν επίσης πειραματικά βίντεο της Μαρίας και του Αχιλλέα, τα οποία έχουν ήδη γυρίσει τον κόσμο. Η έκθεση Here and now.Happiness της Μαρίας Παπαχαραλάμπους θα παραμείνει στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης μέχρι τις 30 Ιανουαρίου του 2011. Εγώ πάλι λέω να παραμείνω εδώ μέχρι τα μέσα της ερχόμενης εβδομάδας. Έχω να δω αρκετούς φίλους και να χαλαρώσω λίγο πριν την έλευση των καταθλιπτικών χριστουγέννων. Όσο για τους θανάτους του Captain Beefheart (αγαπημένος καλλιτέχνης) και της Τασσώς Καββαδία, θα επανέλθω με καινούργια ανάρτηση.

θεσσαλονίκη-μου

Τις χρειαζόμουν αυτές τις λίγες μέρες!

δεν-έχει-εκπομπή-σήμερα

Τηλεφωνώ προχθές στο Κανάλι 1 του Πειραιά: Μήπως βγήκαν χρήματα να περάσω με το δελτίο παροχής υπηρεσιών μου; Όχι, μου απαντάει η λογίστρια, την Παρασκευή στις 7 το πρωί θα διαμαρτυρηθούμε έξω απ' το δημαρχείο για τη μη καταβολή των μισθών...Μάλιστα, λέω κι εγώ, και τι άλλο νά 'λεγα, και το κλείσαμε. Ο τέως πια Δήμαρχος Παναγιώτης Φασούλας, λοιπόν, λίγο πριν παραδώσει οριστικά την καρέκλα του, θεωρεί ότι δεν πρέπει να πληρωθούν οι εργαζόμενοι στο δημοτικό ραδιόφωνο του Πειραιά! Congratulations, που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι! Μόλις πριν λίγο επικοινώνησα ξανά με τον σταθμό και με ενημέρωσαν πως σήμερα και αύριο επίσης δεν θα μεταδοθεί καμία εκπομπή. Κρίμα κι είχα διαλέξει ωραία CDs γι' αυτή τη μία ώρα που ιδρωκοπάμε μέχρι να την πληρωθούμε τους τελευταίους μήνες.

TOP 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2010 - Νο 9 - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΝΑΟΥΤΗΣ: ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΔΕΝ ΞΥΠΝΑΝΕ (LYRA)

Η δεύτερη δισκογραφική έξοδος του Δημήτρη Αρναούτη, Τα όνειρα δεν ξυπνάνε, βρίσκεται στο Νο 9 του φετινού TOP 10 για τα Άσματα και Μιάσματα. Το επόμενο βήμα ενός τραγουδοποιού που αν άλλαξε κάτι σε σχέση με το πρώτο του, αυτό δεν είναι, ούτε το συνθετικό ύφος του, ούτε οι στίχοι του. Κι εδώ έχουμε ατόφια rock τραγούδια με ένταση και παλμό, με στοιχεία pop, blues, country, μέχρι και tango, όπως και με στίχους που φανερώνουν την ευρύτερη παιδεία του Αρναούτη με ένα τρόπο χιουμοριστικό και καθόλου δηκτικό. Έτσι, ενώ στο πρώτο άλμπουμ ο τραγουδοποιός επικαλούταν τον Καρτέσιο για να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα του τόπου του, τώρα μνημονεύει τον Όμηρο! Το blues του τροβαδούρου, επίσης, έχει ευφυή ενορχηστρωτικά ευρήματα που σχολιάζουν τη στιχουργική δράση και που προσωπικά με παρέπεμψαν στην Προσευχή της Παρθένου των Μ. Χατζιδάκι – Ν. Γκάτσου. Ξεχωριστές στιγμές του cd τα καταγγελτικά Όνειρα, οι θλιμμένες Γιαγιάδες και το Δεν είναι του τέλους, όμορφο ντουέτο του Δημήτρη Αρναούτη με την Έφη Καραγιάννη. Εκεί, λοιπόν, που ο νέος δημιουργός βάσισε την πρωτοτυπία της συγκεκριμένης δουλειάς του είναι στην ηχητική ανανέωση του. Το ότι πήρε την παραγωγή όλη πάνω του, φαίνεται ξεκάθαρα στην ενορχηστρωτική και ηχητική ελευθερία που χαρακτηρίζει το υλικό του. Μπορεί απ' τη μια τα κομμάτια του να έχασαν κάτι από το λεγόμενο ιλουστρασιόν περιτύλιγμα, κέρδισαν όμως σε καλλιτεχνική αξία. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο!

θα-διασχίσεις-ένα-πρωινό-τον-κόσμο-με-τον-αναγεννησιακό-κ.βήτα

Ο Κ. Βήτα συνθέτει μια βιωματική ποίηση. Θα τολμούσα να πω ότι μαζί με τη Λένα Πλάτωνος και τον Γιάννη Αγγελάκα αποτελούν την πιο ισχυρή ποιητική τριάδα του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού. Αν ζούσε στην Αγγλία των 60s θα ήταν κάποιος σαν τον Donovan. Ένας ραψωδός που βγήκε παγανιά με την ακουστική κιθάρα του για να αφηγηθεί τις δικές του μακροσκελείς ιστορίες γεμάτες από μεταφυσικές ανησυχίες, από εικόνες της φύσης και του αστικού τοπίου και από έναν παραμυθένιο λυρισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι η κιθάρα τον ήλκυσε από την περίοδο της πρώιμης νιότης του στην Αυστραλία, τότε που έλιωνε στο πικ-απ του το Hejira της Joni Mitchell. Το γεγονός ότι μία δεκαετία αργότερα με τους Στέρεο Νόβα, θα αντικαθιστούσε την κιθάρα από τους συνθετητές, τις λούπες και τα breaks (χωρίς να είναι κανόνας αυτό, καθώς μέχρι σήμερα είναι κιθαροκεντρικός ο ήχος του), τον κατατάσσει αυτόματα στους πιο καινοτόμους δημιουργούς των μεταπολιτευτικών χρόνων. Ας αναφερθώ περισσότερο στην ποίηση του, όμως, αφού κρατάω στα χέρια μου το βιβλίο του με τίτλο θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο από τις εκδόσεις οξύ.

Τα ποιήματα του γράφτηκαν πάνω σε χιονισμένες ταράτσες λαϊκών προαστίων, μπροστά από τη θλιβερή εικόνα του Κηφισού και μέσα σε sui generis λονδρέζικα δώματα. Έξω από μια σιδερένια πόρτα στούντιο, που θα μπορούσε να είναι κελλί μοναχού ή φυλακισμένου. Κι ακόμη, δίπλα σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές, απ' αυτούς που σε λίγο καιρό θα εκτίθενται σε μουσεία. Στα ποιήματα του Κ. Βήτα συνυπάρχουν άνθρωποι που άφησαν την τελευταία τους πνοή σε ξενοδοχεία, αφού πρώτα έκαναν ταβανοθεραπεία, με τον 13ο Απόστολο του Χριστού, με τον προφήτη Ιωάννη και με δύο οικονομικούς Ιρακινούς μετανάστες. Σε αρκετά από τα πρώτα ποιήματα του, του 1982, του ΄87 και κυρίως του ΄88, ο δημιουργός απαθανατίζει και αποχαιρετά συγχρόνως τη δεκαετία του 1980 μέσα σ' ένα διάσελο ακριβολογίας και μυστικισμού, λογικής και πάθους, ρομαντισμού και παρόρμησης. Παρατηρητικός, άκρως ευαίσθητος και θηρευτής ανθρώπινων βλεμμάτων και αντιδράσεων, ο Κ. Βήτα αφήνει την προσωπικότητα του να πλανηθεί σ' όλα τα εύρη του κόσμου και του λόγου για να συνταιριάξει μέσα της το ποιητικό και το σχολαστικό, το διασκεπτικό και το αισθητικό, να δημιουργήσει εντέλει μια καινούργια οντότητα - τη δική του - μοναχική, ιδιωτική και παραδόξως καθολική και παγκόσμια. Στεγασμένα ισότιμα κάτω από ένα κράμα διαλεκτικού υλισμού και μαρξιστικής θεώρησης (το δεύτερο με υφέρποντα και γι' αυτό ευφυή τρόπο), τα ποιήματα του μιλάνε πότε για αγόρια δυσλεκτικά και ψυγεία αφημένα στο δρόμο και πότε για το ταξίδι της φάλαινας προς την άνομη σφαγή, τα εκατομμύρια θύματα του AIDS, τον τρανσεξουαλισμό και την κήρυξη του πολέμου διά στόματος George Bush του πατρός. Το γεγονός ότι ο Κ. Βήτα προέρχεται απ' τη μουσική και τη στιχουργική ήταν ένας παράγοντας καθοριστικός στη διαμόρφωση του ποιητικού του έργου. Από την αρχή της πορείας του με τους Στέρεο Νόβα ίσαμε σήμερα προσπαθεί να σταθμίσει τις δύο γλώσσες που συνευρίσκονται εντός του, την αυστηρή κωδικοποιημένη φωνητική γλώσσα με την άλλη, την ελεύθερη και αυθαίρετη της ποιητικής αφήγησης. Έχω την αίσθηση πως αν δεχτούμε ότι το έργο ενός παιδιού της εργατικής τάξης που μεγάλωσε εδώ, στην Ελλάδα, στην Ανατολή, κατάφερε να καλύψει ένα μεγάλο φάσμα του δυτικού πνεύματος, ο Κ. Βήτα κάλλιστα διεκδικεί τον τίτλο του αναγεννησιακού ανθρώπου και καλλιτέχνη.
* το βιβλίο θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο του Κ. Βήτα περιέχει ποιήματα του, γραμμένα από το 1982 έως το 2010, σχόλια σε ορισμένα από τα ποιήματα, φωτογραφίες, σκίτσα, ιδιόχειρες σημειώσεις, ενώ συνοδεύεται και από ένα dvd με slide-show εικόνες. Το έκανα χθες δώρο στον εαυτό μου και ξενύχτησα μαζί του.
** επεξεργασία photo bosko και video από χιονισμένη Κοζάνη: gazoza

*** στο video ακούγεται η σύνθεση βουζα του Κ. Βήτα

πρωτοσέλιδο-στο-ΒΗΜΑ-του-2013

άμα έχεις χιούμορ...

TOP 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2010 - Νο 10 - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΜΠΟΣ: ΜΗ ΣΕ ΦΟΒΙΣΕΙ Η ΑΓΕΛΗ (LYRA)

Ας ξεκινήσω από σήμερα το TOP 10 των ελληνικών δίσκων που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2010, που έπαιξα και θα συνεχίζω να παίζω από τις ραδιοφωνικές εκπομπές μου και που με εκφράζουν -εννοείται- σε αισθητικό και καλλιτεχνικό επίπεδο. Στο Νο 10 βρίσκεται ο Δημήτρης Λάμπος με το πρώτο του άλμπουμ, το Μη σε φοβίσει η αγέλη, από τη Lyra. Παραθέτω την κριτική μου από το δίφωνο, ελαφρώς αλλαγμένη:
Αξιοπρεπέστατη πρώτη εμφάνιση ενός νέου τραγουδοποιού με δεκατρία τραγούδια σε μουσική, στίχους και ερμηνεία δική του (μεταξύ τους και η διασκευή σε ένα κομμάτι του Βρετανού τροβαδούρου David Gray). Παρ' ότι και σ' αυτό το δίσκο είναι ισχυρό το στίγμα της σχολής Μανώλη Φάμελλου, με τις συμμετοχές του ιδίου, του Στάθη Δρογώση και του Μύρωνα Στρατή, παραδόξως δεν συναντάμε λογικές του τύπου ν' ακουστούμε απ' το ραδιόφωνο και τίποτα άλλο, καλλιτεχνικά τουλάχιστον. Το αντίθετο, μάλιστα, κομμάτια όπως το Ονειρολόγιο, τα Δύσκολα, η Λήθη και το Ατύχημα (Carpe diem) που συνερμηνεύουν με τον Λάμπο ο Δρογώσης, ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης, ο Δημήτρης Παναγόπουλος και ο Φάμελλος αντίστοιχα, αποτελούν όμορφες ελληνικές ηλεκτρικές μπαλάντες σαν φόρος τιμής στον Nick Drake και τη βρετανική folk-rock σκηνή, απ' την οποία ο δημιουργός φαίνεται καθαρά επηρεασμένος. Στα θετικά του δίσκου και η στιχουργική θεματική που δεν αναλώνεται στο γαρ πολύ του έρωτος, αλλά διαθέτει κοινωνική ματιά. Άλλωστε, ο Λάμπος μας πρωτοσυστήθηκε ως ποιητής - συγγραφέας με το βιβλίο του Η ιστορία ενός μισάνθρωπου (εκδόσεις Απόπειρα). Η δε χρήση των εγχόρδων από τον Φώτη Σιώτα σε ορισμένα τραγούδια είναι εξαιρετική! Συμμετέχουν ακόμη το gospel συγκρότημα Love Choir, η Jessica Kilroy και η Stefanie Voisin, ενώ την παραγωγή και την ενορχήστρωση υπογράφει ο Στάθης Δρογώσης.

η-κατά-λευτέρη-ξανθόπουλο-πικρή-ιστορία-του-αντρέι-γκορένκο-στο-αποψινό-παρασκήνιο-της-ετ-1

Επειδή πια στο αχανές τρελοκομείο ή και πτωχοκομείο- ότι προτιμάτε- που ζούμε, τα μόνα όπλα αντίστασης είναι οι τέχνες και τα γράμματα, μη χάσετε στο σημερινό Παρασκήνιο στην ΕΤ-1 την Πικρή ιστορία του Αντρέι Γκορένκο, που σκηνοθέτησε ο Λευτέρης Ξανθόπουλος. Εδώ και αρκετές μέρες έφτασε το dvd στα χέρια μου, μα σκόπιμα απέφευγα να το δω, έτσι, για νά 'χω κι εγώ την ηδονή της πρώτης τηλεοπτικής προβολής. Πιστεύω πως μετά από πολύ καιρό θα στηθώ στην TV για να παρακολουθήσω κάτι αξιόλογο- ταινίες βλέπω κατ' ευθείαν απ' την αγορά του dvd, ειδήσεις ελάχιστα και δημοσιογραφικές εκπομπές καθόλου, διότι πάσχω κι απ' τα νεύρα μου. Εφόσον μάλιστα ο Ξανθόπουλος μού εκμυστηρεύτηκε πως πρόκειται και για μια από τις καλύτερες δουλειές του, αυτός, με τη μεγάλη και σοβαρή θητεία στο ντοκιμαντέρ, καθώς και με το χαμηλό προφίλ ως άνθρωπος, έχω έναν επιπλέον λόγο για να βρεθώ μπροστά στη μικρή οθόνη στις 23.00 ακριβώς το βράδυ. Ποια είναι όμως η Πικρή ιστορία του Αντρέι Γκορένκο και γιατί αξίζει πρώτα απ' όλα να τη μάθει κανείς;
κκκ

Την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 1920, η μικρή αθηναϊκή κοινωνία μάθαινε έκπληκτη από τα πρωτοσέλιδα όλων σχεδόν των εφημερίδων για την «διπλή αυτοκτονία ζεύγους Ρώσων συζύγων». Επρόκειτο για τον Αντρέι Γκορένκο και την σύζυγό του Μαρία, που είχαν βρει καταφύγιο στην Ελλάδα, καθώς στην πατρίδα τους εμαίνετο η επανάσταση των μπολσεβίκων και ο εμφύλιος πόλεμος.
Ο Γκορένκο δεν ήταν ένα τυχαίο πρόσωπο: Ρώσος ευγενής, με λαμπρές σπουδές, σπουδαίος ελληνιστής και ελληνολάτρης ήταν ο αδελφός της Άννας Αχμάτοβα (1889-1966), της μεγάλης Ρωσίδας ποιήτριας, που υπέφερε τα πάνδεινα από το σταλινικό καθεστώς.
Από εκείνη τη μοιραία απόπειρα αυτοκτονίας με υπερβολική δόση μορφίνης, ο Αντρέι δεν θα αντέξει και θα υποκύψει, σε αντίθεση με την γυναίκα του Μαρία ή οποία θα επιβιώσει και το κυριότερο, στο νοσοκομείο που την παρακολουθούν θα της ανακοινώσουν ότι είναι έγκυος!
Ο Αντρέι Γκορένκο ο νεώτερος θα γεννηθεί λίγους μήνες μετά τον θάνατο του πατέρα του Αντρέι, θα πολιτογραφηθεί Έλληνας, δεν θα μάθει ποτέ τις λεπτομέρειες της τραγικής ιστορίας των γονιών του, θα υπηρετήσει στην Πολεμική Αεροπορία ως ανώτερος αξιωματικός και μεταπολεμικά ως Αρχηγός της Σχολής Ικάρων και μέχρι τον θάνατό του το 1976, θα διαπρέψει ως ένα εξαιρετικά δραστήριο και εξέχον μέλος της μεταπολεμικής αθηναϊκής κοινωνίας.

κκκ

Η πικρή ιστορία του Αντρέι Γκορένκο

Μια παραγωγή της Cinetic

Σκηνοθεσία: Λευτέρης Ξανθόπουλος

Ημερομηνία & ώρα προβολής: Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου, ΕΤ-1, 23.00

charles-bukowski-ποιητής-εκ-του-προχείρου-πάνω-σε-χαρτόνια-από-πουκάμισα

Όταν η Αγάπη γίνεται διαταγή, το Μίσος μπορεί να γίνει ευχαρίστηση.

Αν θες να μάθεις που είναι ο Θεός, ρώτα έναν μεθυσμένο.


Η διαφορά ανάμεσα στην Τέχνη και την Ζωή είναι πως η Τέχνη είναι πιο υποφερτή.


Καλύτερα ν' ακούω για έναν ζωντανό Αμερικανό αλήτη παρά για έναν πεθαμένο Έλληνα Θεό.


Δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα απ' την αλήθεια.


Το καλοϊσορροπημένο άτομο είναι παράφρον.


Σχεδόν όλοι γεννιόμαστε μεγαλοφυΐες και πεθαίνουμε ηλίθιοι.


Συνουσία σημαίνει να κλωτσάς το θάνατο στον κώλο ενώ τραγουδάς.


Όταν θα κυβερνούν οι άνθρωποι, δεν θα χρειάζονται τις κυβερνήσεις. Μέχρι τότε θα μας πηδάνε.

Διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που λέει ένα απλό πράγμα με δύσκολο τρόπο. Καλλιτέχνης είναι ο άνθρωπος που λέει ένα δύσκολο πράγμα με απλό τρόπο.

Κάθε φορά που πάω σε κηδεία νιώθω σαν να έχω φάει κόλλυβα από αέρα κοπανιστό.

Αν θες να μάθεις ποιοι είναι οι φίλοι σου, φρόντισε να μπεις φυλακή.

Τέλος των χαρτονιών από πουκάμισα.

* από το βιβλίο του Charles Bukowski Notes of a dirty old man (1969)

Εκδόσεις Απόπειρα, 1984

Μετάφραση: Ντίνα Σώτηρα

πολυεπίπεδο-post

Επιτέλους! Τέρμα πια τα internet- cafe! Θα το πήξω στις αναρτήσεις και ποιος με πιάνει τώρα!
Χθες βράδυ το Μέγαρο Μουσικής μετακόμισε στον Άγιο Παντελεήμονα, παρουσία του προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν ήμουν εκεί, δεν είδα, αλλά μου είπαν πως ο Γιώργος Νταλάρας στη Missa Creola ήταν συγκλονιστικός! Αυτό που είδα, βέβαια, από τις τηλεοράσεις ήταν τους Χρυσαυγίτες να δημιουργούν επεισόδια και τους δημοσιογράφους να τους χαρακτηρίζουν ανερυθρίαστα αγανακτισμένους πολίτες! Προτιμότερο και σωστότερο το ακραία ρατσιστικά φαινόμενα.
Ξανάκουσα μετά από πολλά χρόνια το παραμύθι των Κατσιμιχαίων Η αγέλαστη πολιτεία και οι καλικάτζαροι, που έδωσε η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Είναι τρελοί οι τύποι! Όχι μόνο αναφορές στον Jerry Garcia, τον Carlos Castaneda και τον Jimi Hendrix μέσα σ' ένα παιδικό παραμύθι, αλλά και οδηγίες για την επεξεργασία και τον βρασμό της παπαρούνας...Αυτό ήταν original underground παραμύθι, όχι Μορμόληδες και συμβατικά πράγματα.Συνεντευξιάστηκα για το δίφωνο και με τον Παύλο Συνοδινό, τέως κιθαρίστα της Νατάσσας Μποφίλιου και νυν του Γιάννη Χαρούλη. Τραγουδοποιό, επίσης, που μόλις κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό δίσκο του. Λέγεται Μικρές ελπίδες και παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον σε μουσικό και σε στιχουργικό επίπεδο. Με τον Γιάννη Παξεβάνη, ηχολήπτη της Λένας και υπεύθυνο για τις μίξεις στο cd του Συνοδινού, μιλάγαμε προχθές στο Παλλάς για τη συγκεκριμένη αξιόλογη καινούργια δουλειά. Η φωτογραφία με τον Παύλο από την οικία μου είναι ενδεικτική του κλίματος των ημερών. Ή, μάλλον, του moto Καλωσήρθες κι εσύ στο club του group-therapy! Οφείλω να εξάρω τη συμβολή της Inner Ear σαν ένα από τα πιο υγιή εναπομείναντα κύτταρα της ελληνικής δισκογραφίας. Στις τάξεις της ανήκουν επίσημα πλέον η Λένα Πλάτωνος, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και ο Φοίβος Δεληβοριάς. Κάτι λέει αυτό! Εν αναμονή των καινούργιων δίσκων του Lolek και των Your Hand In Mine, θά 'χουμε πολλά καλά να περιμένουμε απ' αυτή τη μικρή ανεξάρτητη δισκογραφική της Πάτρας που τείνει να παίξει τον σοβαρό ρόλο της υπάρχουσας Lyra, ας πούμε, στις δεκαετίες του 1960 και του ΄70. Τέλος, σήμερα τα χαράματα ξύπνησα στις 4 από τους χτύπους της καρδιάς μου. Δεν ήταν τρομεροί οι παλμοί, γύρω στους 95, σίγουρα όμως παράδοξοι για κατάσταση ύπνου. Σηκώθηκα, ήπια ένα ολόκληρο inderal και την ξανάπεσα. Σε ένα εικοσάλεπτο είχα ξανακοιμηθεί, ώσπου στις 5 ακριβώς ξύπνησα πάλι. Όχι από ταχυκαρδία τούτη τη φορά, αλλά από την τηλεόραση που έπαιζε δημοτικά τραγούδια από τα Γρεβενά. Η φωνή της Αρσινόης Πνευματικού, μιας γηραιάς τραγουδίστριας, τελείως άγνωστης σε μένα, εν μέσω κλαρινιτζήδων σε μια μακρόσυρτη θρηνητική παραλογή, με έκανε να χάσω τον υπόλοιπο νυχτερινό ύπνο μου. Άντε να βρεις τώρα δίσκους αυτής της γυναίκας ή άντε να μάθεις αν έχει καν δισκογραφηθεί η θεϊκή φωνή της! Η ερμηνεία της που με ξύπνησε για τα καλά σήμερα ήταν πραγματικά μια επίσκεψη από το Μαντείο των Δελφών, μια πετριά του πρωτόγονου ανθρώπου προς τον ουρανό που έγινε διαστημόπλοιο, πραγματοποιώντας το μεγαλύτερο χρονικό ρακόρ στην ιστορία του τραγουδιού και του κινηματογράφου. Όπως δηλαδή τό 'δειξε ακριβώς ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ κάποτε!

MUSICumentaries-σήμερα-στον-τεχνοχώρο-ρουφ

Σήμερα, στον καινούργιο τεχνοχώρο Ρουφ, βλέπουμε μουσικά ντοκιμαντέρ και συζητάμε για την εγχώρια rock σκηνή. Στις 19.00 θα προβληθεί η ταινία T for Trouble and the Self Admiration Society (2009) του Δημήτρη Αθυρίδη, για τη μουσική και τον καταραμένο βίο του κιθαρίστα Τέρρυ Παπαντίνα. Στις 20.45 ακολουθεί η δική μου ταινία, Ζωντανοί στο Κύτταρο- Σκηνές Ροκ (2006), για τα πρώτα χρόνια της ελληνικής rock σκηνής. Η βραδιά υπό τον τίτλο MUSICumentaries θα ολοκληρωθεί με πάνελ, στο οποίο οι δημοσιογράφοι Στέλιος Ελληνιάδης και Μάκης Μηλάτος, ο μουσικός Γιάννης Bach Σπυρόπουλος και ο bosko, θα συνομιλήσουν με το κοινό της αίθουσας.
@Ρουφ Κωνσταντινουπόλεως 10 & Ανδρονίκου 18 (κοντά στο μετρό Κεραμεικός), τηλ: 2103837191[ www.sto-rouf.gr ] [ Facebook team ]

* καμία σχέση με το Τρένο στο Ρουφ