λόγω-της-ημέρας-post

Τη φετινή Εβδομάδα των Παθών δεν την κατάλαβα καθόλου. Κι αν δεν έμενα δίπλα σε εκκλησία και χθες βράδυ δεν άκουγα τις ψαλμωδίες, θέλοντας και μη, θα είχα ξεχάσει σίγουρα ότι μεθαύριο εορτάζεται το Πάσχα. Μάλλον είναι το γεγονός ότι η απώλεια έγινε συνήθεια μας. Χάνουμε ανθρώπους που τους αγγίζαμε, μιλούσαμε μαζί τους, απολαμβάναμε την παρέα και το πνεύμα τους. Ο Θεός μπορεί να περιμένει μπας και τον ανακαλύψουμε κάποια στιγμή. Άλλωστε, έχει αρκετούς φανατικούς πιστούς ανά τον κόσμο και οι εκπρόσωποι του επί γης βρέξει- χιονίσει επεκτείνουν τις καλοστημένες επιχειρήσεις τους. Η γιαγιά της Μ. κάθε Μεγάλη Παρασκευή του έτους συνήθιζε να σκεπάζει την τηλεόραση και τους καθρέφτες σε ένδειξη πένθους για τον χαμό του Υιού του Θεού. Μου θύμιζε κλασική εικόνα σχιζοφρενούς που πάσχει από μανία καταδιώξεως και φοβάται ότι τον παρακολουθούν εξωγήινοι μέσα από τις ηλεκτρικές συσκευές της οικίας του. Τι περίεργο όλοι ανεξαιρέτως οι σχιζοφρενείς να ταλαιπωρούνται απ' τα ίδια συμπτώματα...Η Λ. πάλι έχασε τον δικό της γιο από ναρκωτικά στην ηλικία των 23 ετών. Τι να πεις σ' αυτή τη γυναίκα για τον θάνατο του Υιού του Θεού; Ποιο Ω Γλυκύ μου Έαρ και ποιο Αι γενναιαί πάσαι να απαλύνει τον πόνο της; Τη βλέπω να γίνεται κουρέλι κάθε χρόνο στις επετείους γέννησης και θανάτου του παιδιού της, να ακούει πότε Stabat Matter και πότε παραδοσιακά μοιρολόγια, αναγάγοντας το πιο τραγικό συμβάν, που μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο, σε τελετή κάθαρσης. Τη θαυμάζω για τη δύναμη της και όλα τα άλλα τα καθημερινά, τα επίγεια, ακόμη και τα δικά μου προβλήματα, μου φαίνονται οδοντόκρεμες. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είχε πει κάποτε ότι ο ύψιστος βαθμός δυστυχίας για έναν άνθρωπο είναι να χάσει το παιδί του. Εγώ παιδιά δεν έχω, ούτε σκοπεύω και ούτε θέλω να αποκτήσω. Και όλα αυτά περί παράδοσης και Ορθοδοξίας τ' ακούω βερεσέ. Μπορούσαμε να ζούσαμε στην Πολωνία ή στο Θιβέτ και νά 'μασταν Ρωμαιοκαθολικοί ή Βουδιστές. Βέβαια, κι εκεί να ζούσαμε, πάλι θα βλέπαμε τον κατά Φράνκο Τζεφιρέλι Ιησού από τη Ναζαρέτ. Θα γλιτώναμε μόνο από το dvd του Χριστόδουλου που ψέλνει και πλασάρεται λες και πρόκειται για τη χαμένη ηχογράφηση της Κάλας. Κύριε ελέησον! Υπάρχει άνθρωπος, αναρωτιέμαι, έχων σώας τας φρένας, που θα τρέξει στα περίπτερα να τον αγοράσει; Κάποτε πηγαίναμε δώρο στη γιαγιά στο χωριό κάνα σάλι, καμιά βεντάλια, εδώ και λίγα χρόνια της στέλνουμε το dvd του Χριστόδουλου να το βλέπει με την παρέα της και να χαίρεται όπως πήγαινε στο σινεμά πριν πενήντα κι εξήντα χρόνια. Σινεμά είπα και θυμήθηκα τον Ταρκόφσκι και τον Μπέργκμαν. Ο πρώτος ήταν χριστιανός, κλασικός Ρώσος ορθόδοξος διανοούμενος. Ο δεύτερος, άθεος, κλασικός Βόρειος ρασιοναλιστής φιλόσοφος. Ο Μπέργκμαν λάτρευε ωστόσο τον Ταρκόφσκι. Κοιτάω ψηλά και δεν βλέπω τον Θεό, αναρωτιέμαι λοιπόν πού τον βλέπει ο Ταρκόφσκι, είχε δηλώσει όλο νόημα κάποτε. Ο συνάδελφος τους, ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι, απ' την άλλη, ήταν επίσης κλασικός Ιταλός μαρξιστής διανοητής. Την πρώτη φορά πού 'χα δει μικρό παιδί το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο του στην τηλεόραση είχα μαγευτεί απ' την απλότητα και τον ρεαλισμό του. Οι ήρωες του Θείου Δράματος ήταν λαϊκοί άνθρωποι, όχι απαραίτητα όμορφοι κατά τα χολιγουντιανά πρότυπα, μέλη μιας ερασιτεχνικής παράστασης στο Μιλάνο ή το Μενίδι. Κι αυτές οι μουσικές επιλογές του! Γκόσπελ και παραδοσιακά αφρικανικά ή ασιατικά τραγούδια, κανονική ανατρεπτική πράξη ενάντια στο δυτικό κινηματογραφικό- θρησκευτικό κατεστημένο. Ο Θεός τιμώρησε τον κομμουνιστή και ομοφυλόφιλο Παζολίνι, τον κατέσφαξε μέσω ενός ευκαιριακού λούμπεν εραστή του. Στον Ταρκόφσκι έστειλε καρκίνο, έναν θάνατο πιο μαρτυρικό και πιο συνηθισμένο, άρα λιγότερο δαχτυλοδειχτούμενο. Τον δε άθεο Μπέργκμαν τον φοβόταν μάλλον, τον παράτησε ήσυχο σ΄ένα νησί έξω απ' τη Στοκχόλμη να σβήσει από βαθυά γεράματα. Ο νους μου πάει τώρα και στον Δ., έναν μουρλαμένο Πεντηκοστιανό που ζούσε στην πολυκατοικία του πατρικού μου. Μια φορά, Μεγάλη Εβδομάδα ήταν, τού 'χα χτυπήσει την πόρτα να πάρω τα κοινόχρηστα και μου είπε τον πόνο του. Τον χώρισε, λέει, η γυναίκα του διότι ο Κύριος απαγορεύει τη σεξουαλική επαφή όταν δεν έχει σκοπό την...αναπαραγωγή του είδους. Ο καημένος ο Δ., έλιωσε στη μαλακία Πασχαλιάτικα. Μετά μου έδειξε μια υδρόγειο σφαίρα με ένα δίχτυ καρφιτσωμένο που είχε φορά προς το ταβάνι και κάτι ανθρωπάκια κολλημένα πάνω του. Οι εκλεκτοί του Κυρίου, μου εξήγησε περισπούδαστα, όλοι όσοι θα τον ακολουθήσουν στη Δευτέρα Παρουσία! Αυτά είναι, σκέφτηκα, από την πολλή μαλακία τό 'ριξε στα βουντού ο Δ. Μετά, όμως, τον δικαιολόγησα. Απ' το να τρέχει στο Δαφνί ή στο Δρομοκαΐτειο, άσ' τον να παίζει με ανθρώπινα ομοιωματάκια και υδρόγειες σφαίρες, σάμπως κάνει κακό σε κανέναν; Πάντως, παρακολούθησα και μένα τον ίδιο πόσο ανεκτικός έγινα με τα χρόνια στο θρησκευτικό συναίσθημα των διπλανών μου. Πάει καιρός που ήμουν έφηβος και κάθε χρόνο την αράζαμε στην αυλή του κομμουνιστή, λίγο μεγαλύτερου ηλικιακά, γείτονα και ψήναμε μπριζολάκια την ώρα που οι πιστοί νηστεύοντες συνόδευαν τον Επιτάφιο με τα κεριά στα χέρια. Η μάνα μου γινόταν έξαλλη, μα όταν περνούσε το Πάσχα και της το θύμιζα, γελούσαμε πολύ. Τι λυπηρό, πάντως, σήμερα, την εποχή του Μνημονίου και του ΔΝΤ, οι Έλληνες να παίρνουν τους δρόμους, όχι για να τα κάνουν γυαλιά- καρφιά, έστω για να φωνάξουν ή ν' αντιδράσουν, βρε αδερφέ, αλλά για να συνοδεύσουν τον Υιό του Θεού στην τελευταία ανθοστόλιστη κατοικία του. Ακόμη χειρότερα, όταν ξέρουν πως Εκείνος θ' αναστηθεί, ενώ οι ίδιοι, ποιος ξέρει -ούτε ο Θεός-, πότε θα σηκώσουν κεφάλι. Βρε καλά τό 'χε πει ο Κάρολος, όσο τρε μπανάλ κι αν ακούγεται κατά καιρούς, ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Ειδικά το Πάσχα δεν εισπνέεται, σουτάρεται κατ' ευθείαν με ενέσεις. Προσοχή στο overdose μόνο...

κκκ

* και για να μην ξεχνιόμαστε, σήμερα συντονιστείτε Στο Κόκκινο 105,5 (www.left.gr) για την έκτακτη δίωρη εκπομπή, από τις 20.00 έως τις 22.00 το βράδυ.