Ο JOE COCKER ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ...

Μη φοβού, Μαριάμ, δεν προτίθεμαι να γράψω ό,τι και ο Joe Cocker επρόκειτο να ερμηνεύσει κάποτε την...Εποχή της Μελισσάνθης! Μια βόλτα στο youtube έκανα και την καταβρήκα ως γνωστός Ερρίκος Σλίμαν της τέχνης μέσα σε τόσους και τόσους κρυμμένους θησαυρούς, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να αποκαλυφθούν με τρόπο μαγικό! Έναν απ' αυτούς σκέφθηκα ό,τι αξίζει να τον μοιραστούμε. Το 1967 οι Beatles εξέδωσαν το Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, το πρώτο concept άλμπουμ στην ιστορία του rock. Όχι ό,τι η Beatlo-μανία δεν είχε αρχίσει νωρίτερα και δεκάδες καλλιτέχνες διασκεύαζαν τα τραγούδια τους. Απλά, την αμέσως επόμενη χρονιά, ένας νεαρός τραγουδιστής από το εργατικό Sheffield που αγαπούσε τον Ray Charles, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, πήρε ένα χαρωπό τραγουδάκι από εκείνο το θεμελιακό έργο των κοντοχωριανών του και με τη συμβολή της παρέας του, της καταπληκτικής Greaseband, το μετέτρεψε σε βαρύ κι ασήκωτο blues! Ακούστε τον Joe Cocker πως κραυγάζει στο τέλος του ντοκουμέντου, πως βγαίνει το ααα από μέσα του και θυμηθείτε τον δικό μας Στέλιο Καζαντζίδη στις πολλές καλές στιγμές του! Η εικόνα του ερμηνευτή από το φεστιβάλ του Woodstock που σφαδάζει σα μαριονέτα με την ψυχεδελική μπλούζα, το παντελόνι- καμπάνα και τις μπότες με τα αμερικανικά αστέρια, ήταν αυτή που έκανε τη διασκευή του στο With a little help from my friends των Beatles γνωστή απ' άκρη σ' άκρη της γης. Το συγκεκριμένο ασπρόμαυρο φιλμάκι, όμως, χαρακτηρίζεται εξαιρετικά σπάνιο και ξεχωρίζει για το δεξιοτεχνικό ψυχεδελικό μοντάζ και το κλειστό πλανάρισμα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ- ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ "ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ"...

Ο Δημήτρης Πουλικάκος ή Μήτσος ή θείος Νώντας, ο παππούς του ελληνικού rock, όταν του λένε να απαριθμήσει τους αγαπημένους του συνθέτες συνήθως απαντάει μ' αυτή τη σειρά: Gene Vincent, Jerry Lee Lewis, Fats Domino, Bob Dylan, Frank Zappa, Velvet Underground, Captain Beefheart και Μάνος Χατζιδάκις! Από όλους αυτούς είναι να απορείς ειδικά για την όποια συγγένεια μπορεί να' χει στο μυαλό του Πουλίκα ο τραγουδιστής- κανίβαλος κ. Don Van Fliet με τον άκρως αισθαντικό Χατζιδάκι. Στην πραγματικότητα, μια και ο χαρισματικός ηθοποιός και μουσικός αδυνατεί ν' ακούσει μουσική που περιέχει...τσέλο, η αναφορά του στο συγκεκριμένο πρόσωπο έχει βάση, η οποία στηρίζεται περισσότερο στον Άνθρωπο και όχι τόσο στον Συνθέτη Χατζιδάκι. Αμέσως τώρα θα σας αναλύσω περιληπτικά τη σχέση Πουλικάκου- Χατζιδάκι, σταχυολογώντας φράσεις που μου είπε ο ίδιος ο Μήτσος σε συνέντευξη πριν μερικά χρόνια. Ο πατέρας του, Πουλικάκος με τ' όνομα, από τη Μάνη, υπήρξε προσωπικός γιατρός του τέως βασιλέως! Ο Μήτσος όμως μάλλον δε σκόπευε να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του μπαμπά από πολύ μικρή ηλικία. Προτιμούσε να μελετάει τους Έλληνες και ξένους σουρεαλιστές ποιητές, τον Εγγονόπουλο που λατρεύει μέχρι σήμερα, αλλά και τους εκπροσώπους του beat κινήματος που φρόντισε να γνωρίσει από τα τέλη της δεκαετίας του 1950. Ήταν 1961 περίπου, όταν ο Πουλίκας, ούτε 20 ετών, σύχναζε στο καφενείο Βυζάντιο. Μην το ψάχνετε, δεν υπάρχει σήμερα. Το Βυζάντιο ήταν τότε κάτι σαν στέκι των πρώτων Ελλήνων beatniks, των παιδιών με τα μαύρα ρούχα που έπιναν φθηνό κρασί και συζητούσαν για λογοτεχνία και το rock'n'roll που μόλις είχε κάνει την εμφάνιση του. Μια μέρα πέρασε από κει και ο Χατζιδάκις. Ο Μήτσος τον γνώριζε φυσικά, μόνο που δεν αντάλλαξαν κουβέντα. Τι να του έλεγαν άλλωστε εκείνη ακριβώς την περίοδο τα τραγουδάκια με τη Μούσχουρη και τη Μαίρη Λω, που παίζονταν κατά κόρον από το ραδιόφωνο; Το ΄66 και μέχρι το ΄72 ο Χατζιδάκις θα μείνει στις ΗΠΑ, όπου θα επισέλθει στην ωριμότερη του περίοδο και θα γνωρίσει από πρώτο χέρι το pop- rock κίνημα της εποχής. Εκείνο το διάστημα, ο Πουλικάκος ως αυθεντικός ρέμπελος χίπης τραβιέται με τα συγκροτήματα (MGC, Εξαδάχτυλος) και ταξιδεύει πολύ στο εξωτερικό. Όπως τα περιγράφει και ο Μανώλης Νταλούκας στο βιβλίο του για την ιστορία του ελληνικού rock, ο Πουλικάκος παραδέχθηκε ότι ήταν ο πρώτος που έφερε στην Αθήνα LSD από το Λονδίνο, οδικώς και εν μέσω χούντας μάλιστα! Στα μέσα της δεκαετίας του ΄70, όμως, θα πληρώσει άσχημα τις νεανικές τρέλες με τα ψυχοτροπικά drugs, όταν ο θάνατος ενός δικού του ανθρώπου θα τον οδηγήσει στη φυλακή. Στο μεταξύ, ο Χατζιδάκις ως διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος συνήθιζε να προβάλλει από τις δικές του εκπομπές τα rock συγκροτήματα της Αμερικής και της Αγγλίας που τον είχαν εντυπωσιάσει: τους ψυχεδελικούς H.P. Lovecraft, τους πιο κλασικούς Procol Harum, τους Doors κ.α. Γνωρίζοντας ακόμη τις μουσικές περιπλανήσεις του Πουλικάκου στη φτωχή εγχώρια rock σκηνή- ξεχωριστές ομολογουμένως!- ήταν σίγουρο πως κάποια στιγμή θα προσέτρεχε στις εκ των έσω γνώσεις του. Πράγματι, το 1979, όταν δηλαδή ο Πουλικάκος αποφυλακίστηκε, ο φίλος του Πολυχρονάκης, μουσικός παραγωγός των περίφημων Ταχυδραμάτων τον κάλεσε να περάσει από το ραδιόφωνο. Εκεί, στους διαδρόμους του Τρίτου Προγράμματος, συναντήθηκε ξανά με τον Μάνο Χατζιδάκι, έχοντας μεσολαβήσει μια 20ετία σχεδόν από την πρώτη βωβή γνωριμία τους. Σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής του, ο μεγάλος συνθέτης ήταν εκείνος που τον προσέλαβε ως μουσικό παραγωγό και κυριολεκτικά τον "καθάρισε"! Οι jazz, blues και rock εκπομπές του Δημήτρη Πουλικάκου άφησαν εποχή τότε, παρ' όλο που την επόμενη ακριβώς μέρα οι εφημερίδες βγήκανε με τεράστιους τίτλους ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ- ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ!!! Ας κλείσω το post αυτό με τα λόγια του ίδιου του Πουλίκα: ο Χατζιδάκις διέθετε έναν μοναδικό ανδρισμό, να παίρνει το θάρρος της γνώμης του και να μην υπολογίζει τίποτα! Μπορεί να μην έχει η μουσική του ηλεκτρικές κιθάρες και μπάσα, ούτε καν ντραμς, όμως εγώ για όλους αυτούς τους λόγους που σου είπα, πάντα και όποτε με ρωτούν τον τοποθετώ μέσα στους αγαπημένους μου μουσικοσυνθέτες!

10ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: ΟΙ "ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΕΣ" ΤΑΙΝΙΕΣ

Τοπίο στην ομίχλη των προγραφών ενός διευθυντή...

Διαπιστώνουμε για μια ακόμη φορά την υποτίμηση του ελληνικού ντοκιμαντέρ.
Σε μια χώρα που η παραγωγή των ταινιών ντοκιμαντέρ γίνεται με ελάχιστα μέσα, παρατηρείται το φαινόμενο, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που οργανώνει την πιο μεγάλη εκδήλωση για τον κινηματογράφο να υιοθετεί απόλυτα επιθετικό ρόλο απέναντι στο Ελληνικό ντοκιμαντέρ.
Το φετινό ρεσιτάλ επιλογών του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ ξεπερνάει κάθε προηγούμενο!
Στην εποχή της απόλυτης κρίσης ιδεών, θεσμών, νοημάτων ο δ/ντής του φεστιβάλ αγνοεί και στην ουσία ακυρώνει την πλειοψηφία των γνωματεύσεων της "γνωμοδοτικής" επιτροπής, την οποία ο ίδιος όρισε, καθώς είναι βέβαια ανθρωπίνως αδύνατον να δει μόνος του τις 1.200 ταινίες που κατετέθησαν φέτος στο Φεστιβάλ. Χωρίς κανένα πρόσχημα και χωρίς βέβαια να έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει προσωπική γνώμη για την κάθε ταινία αφού δεν προλαβαίνει να τις δει, "κόβει" από όλα τα προγράμματα του Φεστιβάλ, Διεθνές, Πανόραμα κλπ. μεγάλο μέρος της ελληνικής παραγωγής .
Ενώ φέτος υπάρχει αύξηση του συνολικού αριθμού ταινιών που θα προβληθούν στο φεστιβάλ συγκριτικά με πέρσι, υπάρχει σαφής μείωση των ελληνικών και συγκεκριμένα: Αύξηση των ξένων ταινιών κατά 70. Μείωση των ελληνικών ταινιών κατά 48. Από τις 87 ελληνικές ταινίες που υποβλήθηκαν φέτος μόλις 37 θα προβληθούν στο φεστιβάλ!

Δεν φτάνει όμως μόνον αυτό, παρ΄όλο που ο νόμος υποχρεώνει "βιαίως" τις Ελληνικές ταινίες ντοκιμαντέρ που θέλουν να διαγωνιστούν στα Ετήσια Κρατικά Βραβεία να περνούν πριν, θέλουν δεν θέλουν, από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ο διευθυντής του, καταργώντας την κρίση της γνωμοδοτικής-προκριματικής επιτροπής, αποφασίζει αυτός μόνος για την οριστική απόρριψη των ταινιών ντοκιμαντέρ από τα Κρατικά βραβεία! Αυτό το παράλογο σχήμα παγιδεύει την Ελληνική ταινία και λειτουργεί απολύτως αντιδημοκρατικά. Ώριμο αίτημα, αφού καταργηθεί ο νομός να αλλάξει ο κανονισμός του φεστιβάλ- για παράδειγμα η ομόφωνη απόφαση της Γνωμοδοτικής επιτροπής να δεσμεύει τον καλλιτεχνικό διευθυντή για το τμήμα στο οποίο θα προβληθεί η ταινία, αλλά και για τη συμμετοχή της στα βραβεία FIPRESCI. Μέχρι τώρα ο διευθυντής αποφασίζει μόνος του για το ποιες ταινίες θα διαγωνιστούν στα βραβεία FIPRESCI και κρατάει πάντα τον κατάλογο τους κρυφό!

Από τις επιλογές των τελευταίων ετών του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ διαπιστώνουμε μια στροφή στις τηλεοπτικές παραγωγές- ρεπορτάζ . Περίπου 80 τηλεοπτικά επεισόδια-δημοσιογραφικά ρεπορτάζ προβλήθηκαν πέρσι. Επίσης τα τελευταία χρόνια, τα κεντρικά αφιερώματα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ γίνονται σε δημοσιογράφους της τηλεόρασης.
Ο ίδιος ο διευθυντής σε συνέντευξη του στην επίσημη εφημερίδα του Φεστιβάλ υποστηρίζει ότι ο στίβος του ντοκιμαντέρ έχει μεταφερθεί πλέον στη μικρή οθόνη.. Γιατί τότε επιμένει να οργανώνει ένα κινηματογραφικό Φεστιβάλ;

Απαιτούμε το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης-που είναι ο μόνος επίσημος θεσμοθετημένος και επιδοτούμενος θεσμός για το ντοκιμαντέρ του ΥΠΠΟ- να κάνει το απολύτως αυτονόητο. Να φιλοξενεί τα ντοκιμαντέρ της πρόσφατης ελληνικής παραγωγής κάθε έτους και να λειτουργεί ως ένα υγιές φόρουμ ανταλλαγής ιδεών, τεχνικών προσεγγίσεων, θεματολογίας κλπ. Να ενισχύει έτσι τα κίνητρα και τη δημιουργικότητα της Ελληνικής παραγωγής. Όχι να συμβάλει με λογικές προγραφών στην περιθωριοποίηση της.

Σε μια εποχή κατά την οποία οι περισσότερες εκδοχές της τέχνης, απεκδύονται τον πρωταρχικό τους ρόλο, εκείνον της αμφισβήτησης, για να παραδοθούν όλο και περισσότερο στην εμπορευματοποίηση, υπάρχουν ακόμη πολλοί Έλληνες σκηνοθέτες με ευαισθησία στα θέματα της κοινωνίας και του ανθρωπισμού που υπηρετούν με προσήλωση το ντοκιμαντέρ. Ο διευθυντής του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης επιθυμεί να μην φιλοξενήσει αυτές τις προτάσεις, αλλά να τις ρίξει στον Καιάδα του "ακατάλληλου". Αυτό είναι από κάθε άποψη απαράδεκτο και απαιτούμε να διορθωθεί με άμεση κινητοποίηση της διεύθυνσης του φεστιβάλ και του Διοικητικού Συμβουλίου του Οργανισμού. Όλοι οι φορείς του κινηματογράφου είναι απαραίτητο να συμβάλουν αποφασιστικά στην αλλαγή του νομού και στην αποκατάσταση της αδικίας που διαπράττεται με αυτές τις τακτικές.

Δε νοείται το Επίσημο φεστιβάλ της χώρας να προγράφει ως ακατάλληλη την πλειοψηφία της Ελληνικής παραγωγής του ντοκιμαντέρ και να μην της δίνει ούτε καν μια ευκαιρία προβολής και παρουσίασης της στο κοινό και τους επαγγελματίες. Οι Ελληνικές ταινίες ντοκιμαντέρ οι οποίες ταξιδεύουν σε διεθνή Φεστιβάλ και πωλούνται στο εξωτερικό, δεν γίνονται αποδεκτές στην ίδια τους τη χώρα! Με τη μονομερή απόφαση ενός διευθυντή, ο οποίος ούτε σέβεται τη χώρα, ούτε τις απόψεις των επαγγελματιών που υποτίθεται ότι εμπιστεύθηκε για να τον συμβουλεύσουν.
Η Διευθύντρια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που συνυπογράφει τις απορριπτικές επιστολές του Φεστιβάλ είναι σύμφωνη με αυτή την τακτική; το ΥΠΠΟ συμμερίζεται αυτή την ιδιότυπη εφαρμογή πολιτικής πολιτισμού που εφαρμόζει ο διευθυντής του φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ; Έτσι θα δημιουργηθούν κίνητρα για να ενθαρρυνθεί η ελληνική παραγωγή;

Ο μόνος στόχος του είναι οι μετακλήσεις ξένων ταινιών και ο προγραμματισμός πολλαπλών επεισοδίων τηλεοπτικών σειρών δημοσιογραφικών εκπομπών; Που ακριβώς εστιάζουν τα καλλιτεχνικά πολιτικά και κοινωνικά κριτήρια αυτής της διοργάνωσης; Στις προγραφές;

Νίκος Αλευράς
Νίκος Αναγνωστόπουλος
Λεωνίδας Βαρδαρός
Λένα Βουδούρη
Μιχάλης Γαλανάκης
Ηλίας Γιαννακάκης
Μαθιός Γιαμαλάκης
Λευτέρης Δανίκας
Προκόπης Δάφνος
Νίκος Ζωιόπουλος
Νίκος Θεοδοσίου
Σταύρος Ιωάννου
Έυη Καραμπάτσου
Δέσποινα Καρβέλα
Γιώργος Καρυπίδης
Δέσποινα Κονταργύρη
Βασίλης Κολοβός
Bασίλης Λουλές
Θόδωρος Μαραγκός
Αντρέας Μαριανός
Γιάννης Μαυρογένης
Κώστας Μαχαίρας
Κώστας Μπάκας
Αντώνης Μποσκοϊτης
Γιάννης Νταρίδης
Λευτέρης Ξανθόπουλος
Aντρέας Παγουλάτος
Αλεξανδρος Παπαηλιού
Λάκης Παπαστάθης
Σοφία Παπαχρήστου
Λουκία Ρικάκη
Θανάσης Σκρουμπέλος
Άγγελος Σπάρταλης
Σπύρος Ταραβήρας
Βαγγέλης Φάμπας
Γιάννης Φραγκουλάκης
Κώστας Χαραλάμπους
Γιώργος Χελιδονίδης
Σταύρος Ψυλλάκης

* Η Λουκία Ρικάκη μου έστειλε προ λίγων ημερών το παραπάνω κείμενο, το οποίο και υπόγραψα μαζί με άλλους συναδέλφους ντοκιμαντερίστες. Ο κ. Εϊπίδης, δ/ντής του φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης Εικόνες 21ου αι., απάντησε στην προχθεσινή συνέντευξη Τύπου με ανάρμοστο ιδιαίτερα καυστικό τρόπο. Μίλησε για το ό,τι Έλληνες παραγωγοί τηλεφωνούν στα μέλη της ξένης επιτροπής, ώστε να τους ασκήσουν πίεση σχετικά με την απόδοση του βραβείου της FIPRESCI. Δε διαφωνούμε εδώ, γνωστό ότι όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο κι είναι απαράδεκτο και ενοχλητικό. Το θέμα είναι όμως ό,τι ο ίδιος τα τελευταία χρόνια είναι γνώστης της κατάστασης αυτής και πριμοδοτεί με διάφορους τρόπους τους εν λόγω παραγωγούς. Πάντως, συνέχισε να υπερασπίζεται την παρουσία των τηλεοπτικών ρεπορτάζ στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ (ακόμη κι αν αυτά είναι δημιουργίες του κ. Δανέζη), γεγονός που οδηγεί στη σταδιακή περιθωριοποίηση του ελληνικού δημιουργικού ντοκιμαντέρ. Πολύ εύστοχα ο Λάκης Παπαστάθης μας θύμισε το ανέκδοτο που κυκλοφορεί: "σε λίγο θα διαγωνίζονται στο φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης και τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων των 8"...

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΝΟΤΗ ΠΙΤΣΙΛΟΥ (1935- 2008)

Χθες στις πέντε το απόγευμα κηδεύτηκε από το νεκροταφείο Ζωγράφου ο Νότης Πιτσιλός. Στα σίγουρα κανένα δελτίο ειδήσεων και κανένας σοβαρός δημοσιογράφος δε θα ασχολήθηκε με το χαμό ενός ηθοποιού, που είχε ταυτιστεί με τις αείμνηστες cult ελληνικές τσόντες του ΄80. Θέλετε τίτλους; "Το μικρόφωνο της Αλίκης", "Ανώμαλοι έρωτες στη Σαντορίνη", "Εραστές του Αιγαίου" από τις hard- core ταινίες του, στις οποίες κρατούσε συνήθως το ρόλο του μπανιστηρτζή ή του...εξάγγελου! Αυτού δηλαδή που καθόταν έξω απ' την κάμαρα των οργίων, κοιτούσε το φακό κι έλεγε συνομωτικά: αυτοί μέσα γαμιούνται! Δεν ήταν όμως αυτή η μοναδική όψη του ταλέντου του Πιτσιλού. Διότι για ταλέντο επρόκειτο και μάλιστα πολύ μεγάλο και ιδιαίτερο! Στη δεκαετία του 1950 ως κατασκευαστής φιγούρων του θεάτρου σκιών κέρδισε ένα είδος υποτροφίας για την Ακαδημία Τεχνών της Ρώμης. Δούλεψε πολύ στην ιταλική πρωτεύουσα, όπου μυήθηκε στην απλοϊκή μαγεία του νεορεαλιστικού κινηματογράφου! Ερχόμενος στην Ελλάδα, αρχές του ΄60, συνεργάστηκε με πολλούς Έλληνες σκηνοθέτες κρατώντας ρόλο βοηθού σκηνοθέτη, φροντιστή και κατασκευαστή ντεκόρ στις ταινίες τους. Το ΄70, έχοντας πια μπει για τα καλά στη βιομηχανία του κιν/φου, ξεκινά ως κομπάρσος κι έπειτα ως β΄και γ΄ηθοποιός στα απείρου κάλλους σοφτ- πορνό. Το 1975 κρατάει ένα μικρό μεν, σημαντικό δε, ρόλο στην αλγερινή ταινία "Chronicle of the years of fire", η οποία βραβεύθηκε στο φεστιβάλ των Κανών! Θυμάμαι τώρα τον συχωρεμένο τον Νότη μια φορά στα Εξάρχεια να τον ρωτάει κάποιος σνομπ καλλιτέχνης κι εσύ τι έχεις κάνει στη ζωή σου; κι αυτός να απαντά ε, τσόντες, σήριαλ, διαφημίσεις κι έχω πάρει κι έναν Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες!!! Στην παραγωγή αυτή γνωρίστηκε με τον διεθνή Έλληνα ηθοποιό Γιώργο Βογιατζή και ανέπτυξαν μια πολύ μεγάλη φιλία. Λέγεται πως ο Βογιατζής από την Αμερική όπου ζει, έστελνε χρήματα και συντηρούσε οικονομικά τον λούμπεν αγαπημένο φίλο του. Σήμερα, πάντως, απ' ότι έμαθα, έστειλε στεφάνι στην κηδεία. Με τον Νότη Πιτσιλό συνεργάστηκα κι εγώ μια φορά. Ήταν 1997, όταν έδινα εξετάσεις στο ΙΚΥ για υποτροφία και έπρεπε να γυρίσω ένα μικρού μήκους αυτοσχέδιο ταινιάκι. Κάλεσα τον Πιτσιλό να παίξει το ρόλο ενός περιθωριακού τύπου, όπως τον είχα γνωρίσει λίγα χρόνια πριν, αυθεντική cult φιγούρα των Εξαρχείων. Κι αυτός όχι μόνο δέχτηκε, αλλά μου ήρθε στο γύρισμα με ένα τεράστιο φροντιστηριακό εξοπλισμό που θα ζήλευε κι η πιο κρατικοδίαιτη κιν/φική παραγωγή! Το γύρισμα αυτό έπρεπε βάσει νόμου να το ελέγχει η επιτροπή του ΙΚΥ, απαρτιζόμενη από σκηνοθέτες της ΕΡΤ, για να δει πώς εγώ δουλεύω ως σκηνοθέτης και χειρίζομαι το συνεργείο μου. Ο Πιτσιλός δε γούσταρε καθόλου τους σκηνοθέτες- υπαλλήλους ειδικά της ΕΡΤ! Μία απ' αυτούς, λοιπόν, έκανε το τραγικό λάθος να μου πει όλο ειρωνία μα, τι τον έφερες αυτόν εδώ, τσόντα θα γυρίσεις; Αυτός το άκουσε, κρατήθηκε κι ήταν όλο νεύρα. Σε μια φάση δεν άντεξε (μάλλον το ό,τι είχαμε όλους αυτούς πάνω απ' τα κεφάλια μας), γύρισε και μου φώναξε μπροστά τους: πόσα θα σου δώσουν, ρε Αντώνη, για την υποτροφία; Πέντε εκατομμύρια δραχμές, απάντησα κι εγώ ψιθυρίζοντας σχεδόν...Ακλόνητος ο Νότης: και για πέντε εκατομμύρια, ρε συ, έχουμε όλους αυτούς τους ατάλαντους μαζεμένους να μας τα πρήζουν εδώ πέρα τέτοια όμορφη μέρα; Δε θα τον ξεχάσω ποτέ αυτό το θυμό, την έκρηξη του. Παρ' όλο που δεν ήξερα που να κρυφτώ, χαιρόμουν την αντίδραση του και διασκέδαζα την τσαντίλα των ανθρώπων της ΕΡΤ! Φυσικά, το γύρισμα παραλίγο να διακοπεί, οι γλώσσες...απλώθηκαν κι άλλο κι εγώ υποτροφία για το εξωτερικό δεν είδα ούτε για δείγμα, απ' το ΙΚΥ τουλάχιστον! Μέσα στα επόμενα έντεκα χρόνια συνάντησα άλλες δυο- τρεις φορές τον Νότη και συμφάγαμε στον Μπαρμπα- Γιάννη, πάντα στα Εξάρχεια. Εννοείται πως με ενδιέφεραν απίστευτα όλες οι ιστορίες που άκουγα απ' αυτόν τον εξωστρεφή καλωσυνάτο άνθρωπο, είτε προέρχονταν απ' τις κατακριτέες τσόντες, είτε απ' τη διαμονή του στο εξωτερικό. Η είδηση του θανάτου του με ξάφνιασε σήμερα, δεν το περίμενα. Πίστευα πως θα πάει εκατό χρονών ο Νότης. Να, όμως που...Καλή του ώρα. Εγώ προσωπικά δεν θα τον θυμάμαι σαν τον μπανιστηρτζή του ακμαίου στα 80s ελληνικού σκληρού πορνό, αλλά σαν ένα φίλο που κάποτε τον χρειάστηκα κι έγινε θυσία. Κι ας μου έκανε το γύρισμα ανάστα ο Κύριος! Κι ας μην πήρα τη γαμημένη την υποτροφία! Δεν ήταν ποτέ δυνατό οι σκηνοθέτες- υπάλληλοι, όπως τους αποκαλούσε και πόσο μάλλον εγώ, ένας νεαρός χωρίς καμία υπόσταση στο χώρο, να χαλιναγωγήσουμε ή να καλουπώσουμε έναν τέτοιο πραγματικά ανεξάρτητο και ακομπλεξάριστο τύπο!

Καλή του ώρα...

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ: "ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ"...

Για σήμερα είπα να παρουσιάσω ίσως τον πιο αδικημένο Έλληνα τραγουδιστή κι έναν απ' τους πιο αγαπημένους φίλους μου! Ο Παντελής Θεοχαρίδης είχε την τύχη να ερμηνεύσει σε α΄ εκτέλεση τη "Μικρή πατρίδα" του Γιώργου Ανδρέου και του Παρασκευά Καρασούλου, η οποία ανήκει ανάμεσα στα δυο- τρία εκείνα τραγούδια που έγραψαν ιστορία στην επέλαση του λεγόμενου έντεχνου της δεκαετίας του 1990. Εκτός του Παντελή, στον ομότιτλο δίσκο συμμετείχαν και ο Γιώργος Νταλάρας, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Μόρφω Τσαϊρέλη και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Ο Νταλάρας, όμως, ξαναείπε ο ίδιος σε β΄ εκτέλεση τη "Μικρή πατρίδα"! Η επιτυχία ήρθε, όχι βέβαια για τον νεαρό και

άγνωστο Θεοχαρίδη, αλλά ακόμη μια φορά για τον Νταλάρα. Λίγο αργότερα, την "ταφόπλακα" έβαλε και ο Χρήστος Θηβαίος, όταν έκανε κι αυτός δική του τη "Μικρή πατρίδα".Ο Παντελής ευτυχώς δεν πτοήθηκε. Σα γνήσιος μαχητής με τους δικούς του όρους, συνέχισε να υπηρετεί διακριτικά το καλό τραγούδι και στα τέλη του 2000 ηχογράφησε με τη φωνή του έναν από τους ομορφότερους δίσκους του Σείριου στη μετα-Χατζιδάκι εποχή: τα Τραγούδια του Χαμένου Ποιητή σε μουσική Δημήτρη Μαρκατόπουλου και στίχους Χ.Γ. Παπαδόπουλου ονομάστηκαν έτσι από τον ίδιο τον Χατζιδάκι, όταν ο μεγάλος συνθέτης είχε ακούσει τη δουλειά των δύο νέων δημιουργών στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Καλαμάτας το ΄91. Εάν ο Χατζιδάκις ήταν εν ζωή σίγουρα θα επέλεγε τον Παντελή Θεοχαρίδη για ερμηνευτή των τραγουδιών του- και δεν είναι υποκειμενική

ακριβώς η άποψη αυτή. Το ίδιο είχαν ισχυριστεί ο Λουδοβίκος των Ανωγείων και η Νένα Βενετσάνου, όταν πέρσι στα Ανώγεια, στα Υακίνθεια του Λουδοβίκου, προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ για τη Νταντωνάκη και ο Παντελής μοιράστηκε με τη Νένα τα τραγούδια του Μεγάλου Ερωτικού! Αξέχαστη καλοκαιρινή βραδιά! Φαινομενικά μονόχνωτος και ελαφρά ακοινώνητος, που τραγουδά με ένα ύφος βαρύ κι ασήκωτο και που έχει κάνει τη νύχτα μέρα, ο Παντελής είναι για μένα ένας κατά βάθος εύθυμος χαρακτήρας και ένας φίλος, με τον οποίο κάθε φορά που βρισκόμαστε τα γέλια αντηχούν χιλιόμετρα μακριά! Κυρίως, όμως, ο Παντελής είναι ένας διανοούμενος καλλιτέχνης με παιδεία, σωστή κρίση, θέση και άποψη πάνω στα πράγματα του καιρού του. Κάναμε και ένα βίντεο- κλιπ μαζί, αυτό που επισυνάπτεται με το συγκεκριμένο post και που προοριζόταν για σουξέ του τελευταίου δίσκου του με τίτλο Η αγάπη πάει με κουπιά. Το κομμάτι λεγόταν Δεν θα πας πουθενά και ήταν σε μουσική του Ευγένιου Δερμιτάσογλου και στίχους του Θανάση Πλαταμώνα, αμφότεροι Θεσσαλονικείς. Δεν συμπαθώ τα μουσικά βίντεο (το ίδιο κι ο Παντελής) και αν δε μου το ζητούσε αυτός, δε νομίζω να έμπαινα κι εγώ στη διαδικασία. Επιθυμία, επίσης, ήταν και του παραγωγού Άγγελου Σφακιανάκη κι έτσι έγινε ό,τι έγινε. Σήμερα που ξαναβλέπω το κλιπ μετά από αρκετούς μήνες, διαπιστώνω πως δεν στέκει σαν παρωδία του Kill Bill (που ήθελε ο παραγωγός του cd),αλλά περισσότερο σαν μια παρωδία του πώς φτιάχνεται στην πραγματικότητα ένα ελληνικό βίντεο- κλιπ με λιγότερα από 3.000 ευρώ (κι αυτά απ' την τσέπη του ταλαίπωρου του καλλιτέχνη)...Τα γυρίσματα έγιναν πέρσι, ακριβώς τέτοιες μέρες, στο απομονωμένο εξοχικό σπίτι της Νένας Βενετσάνου στο Πόρτο Ράφτι. Η κοπέλα, της οποίας ούτε που θυμάμαι το όνομα και που υποδυόταν την παρτενέρ του Παντελή, έπρεπε στη σκηνή της παραλίας να τρέξει, αυτός να την κυνηγήσει, να την τσακώσει, να φιληθούν κλπ. κλπ. Δυστυχώς όμως για ένα περίεργο λόγο δε μπορούσε να τρέξει ούτε στα πενήντα μέτρα! Ο Παντελής περπατούσε κανονικά, χωρίς να χρειαστεί καν να τρέξει και την...έπιανε. Την πηγαίναμε τη σκηνή ξανά και ξανά, η βροχή άρχισε να πέφτει ενοχλητική, ώσπου ο Παντελής απηύδυσε, έπιασε την κοπέλα απ' τους ώμους και της είπε λυμένος στα γέλια τρέχα λίγο, ρε πουλάκι μου, όχι τίποτα άλλο, θα σε πατήσω! Το κλιπ αυτό περιέργως κάποιος κ. Τάγης το έκοψε από το MAD TV, το μοναδικό κανάλι απ' όπου θα μπορούσε να προβληθεί μαζικά. Και λέω περιέργως, διότι λίγο καιρό πριν απ' αυτό, είχα σκηνοθετήσει άλλο ένα βίντεο ενός τραγουδιού του Γιώργου Σταυριανού με τον Πάνο Κατσιμίχα.

Ήταν πολύ πιο ταπεινή παραγωγή, θυμάμαι, γυρίστηκε σε ένα τρίωρο πέρασμα από τις συνοικίες των μεταναστών γύρω απ' την Ομόνοια, αλλά παρ' όλα αυτά παιζόταν επί τρεις ολόκληρες εβδομάδες από το MAD! Προφανώς, άλλο Κατσιμίχας ή Κότσιρας ή Χατζηγιάννης και άλλο Θεοχαρίδης...Δεν πειράζει, Παντέλο! Κι αν μας κόψανε από το MAD, πήγαμε στα Ανώγεια, όπου ο κόσμος δάκρυσε όταν τραγουδήσατε ντουέτο τα Λιανοτράγουδα!Συνέχισε εσύ να ισορροπείς περίτεχνα μεταξύ Χατζιδάκι και Echo & The Bunnymen που σου αρέσουν κιόλας κι εμείς εδώ θα' μαστε μέχρι να' ρθουν τα επόμενα μεγάλα και αθόρυβα τραγούδια σου. Κι αν δύσκολα πια θα ξαναβρεθεί μια "Μικρή πατρίδα" στο δρόμο σου, μην απογοητεύεσαι, τουλάχιστον εκείνη, η πρώτη, έχει σφραγιστεί από τη δική σου φωνή, αλλά και την ιστορική μνήμη του νεοελληνικού τραγουδιού!

ΔΙΦΩΝΟ ΤΕΥΧΟΣ 150...ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Το τεύχος 150 του Διφώνου, αυτό που βρίσκεται στα περίπτερα εδώ και λίγες μέρες, θα είναι και το τελευταίο. Τελευταίο από την άποψη του εκδοτικού καθεστώτος, υπό το οποίο βρισκόταν από τότε που ξεκίνησε. Γιατί πριν από ένα μήνα περίπου, έπεσαν οι υπογραφές και το Δίφωνο αγοράστηκε κι αυτό από τους Modern Times, τον Όμιλο Γιαννίκου. Η εξέλιξη αυτή ήταν κάπου αναμενόμενη. Δεν ξέρω αν το Δίφωνο ως περιοδικό είχε κουράσει το αναγνωστικό κοινό ή αν το ίδιο το λεγόμενο έντεχνο τραγούδι- αυτό που στήριξε κατά κόρον το περιοδικό- επίσης είχε κορεστεί ως πρόταση. Πώς ας πούμε να εξηγήσεις ό,τι το 1997 το τεύχος με cd Νταλάρα έφτανε τις 120.000 πωλήσεις, ενώ το 2007, μια δεκαετία αργότερα, πάλι ένα τεύχος με cd Νταλάρα μόλις και μετά βίας έφτανε τις 11.000 πωλήσεις; Με τον Κώστα Μπαλαχούτη στη διεύθυνση, λοιπόν, ανοίγει και η νέα σελίδα, η μετά Γιαννίκου, του Διφώνου. Ξέρω μέχρι στιγμής πως απ' αυτή την εβδομάδα ενδέχεται να "μετακομίσουμε" Συγγρού μεριά, στα γραφεία δηλαδή του Επενδυτή. Επίσης ό,τι ο Γιαννίκος περισσότερο αγόρασε την ετικέτα "Δίφωνο" με σκοπό να ονομάσει έτσι το ραδιοφωνικό σταθμό που ετοιμάζει, τον "Δίφωνο FM" λόγου χάριν. Υπό αυτή την έννοια, δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά δραματική αλλαγή στο ύφος και κυρίως στα πρόσωπα, σε όλους εμάς που γράφαμε σε μόνιμη βάση στο εν λόγω περιοδικό. Μέχρι νεωτέρας διαταγής τουλάχιστον, καθώς ακούγεται πολύ ότι το Γιαννίκειο Δίφωνο θα γίνει ένα παράρτημα της Lyra, με το οποίο θα διανέμονται οι επανεκδόσεις του αναρίθμητου ιστορικού καταλόγου της εταιρείας που ίδρυσε ο Αλέκος Πατσιφάς. Θα δείξει...Το τοπίο θα' χει ξεκαθαρίσει σε έναν- δυο μήνες απ' τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Επειδή πάντως τον τελευταίο ενάμιση χρόνο περάσαμε χοντρές...πείνες κι ακόμη δεν ξέρουμε πότε θα ξεχρεωθούμε με ληξιπρόθεσμες επιταγές, προσωπικά δηλώνω αφενός θετικά προσκείμενος στις εξελίξεις και αφετέρου άλλο τόσο επιφυλακτικός και ανήσυχος. Όλοι εσείς τώρα, οι απλοί αναγνώστες, που δεν έχετε καμία σχέση με τον περιοδικό Τύπο εκ των έσω, "θαυμάστε" στο εξώφυλλο του τελευταίου Διφώνου τους δύο χοντρούς Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και B.D.Foxmoor και αν δώσετε τα έξι ευρώ για να το αγοράσετε, ενημερωθείτε για την τρέχουσα ελληνική και ξένη δισκογραφία ή απλά γνωρίστε καλύτερα μέσα απ' τις συνεντεύξεις τους, τους Πασχάλη Τερζή- Χρήστο Νικολόπουλο, την Τατιάνα Ζωγράφου, τα Μακρινά Ξαδέρφια, τους Echo Tatoo, αλλά και τη Jane Birkin! Αυτό θα πει ποικιλία...

Ο ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5

Τα θέματα που απασχολούν τον τραγουδοποιό Φοίβο Δεληβοριά στον τελευταίο δίσκο του είναι η αιώνια σύγκρουση των δύο φύλων, ένα πέρασμα του από το πολύβουο και πολυπρόσωπο κέντρο, οι εφηβικές μνήμες από τα κιτς 80s, αλλά και η ψυχανάλυση- την τελευταία ειδικά την εμπεδώσαμε με τον προηγούμενο καταπληκτικό Καθρέφτη του! Για όλα αυτά και για τις επερχόμενες εμφανίσεις του στο Κύτταρο, από Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου, θα μιλήσουμε απόψε Στο Κόκκινο 105,5 (http://www.left.gr/) την "κλασική" ώρα, 20.30- 22.00 το βράδυ! Τέλος, η "κλασική" προτροπή μου: Συντονιστείτε!

Το νέο cd- single της Λένας Πλάτωνος με την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία!

Η παρουσίαση του νέου δίσκου της Λένας Πλάτωνος θα πραγματοποιηθεί στον Ιανό στα μέσα του ερχόμενου μήνα. Εκδότης του θα είναι ο Γιώργος Χρονάς και η Οδός Πανός του και όπως μου είπε ο ίδιος πριν λίγες μέρες, αληθινά ευτυχής με το γεγονός, θ' αφήσει κατά πολύ πίσω όλους τους Έλληνες παραγωγούς ηλεκτρονικής μουσικής! Στη σημερινή Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, πάντως, μπορείτε να πάρετε μια μικρή και καλή αίσθηση από το δίσκο, αφού κυκλοφορεί μαζί με ένα μόνο τραγούδι ως cd- single! Αξίζει να αναφερθεί, νομίζω, πως για πρώτη φορά στην Ελλάδα κάποιο έντυπο ή εφημερίδα τυπώνει 150.000 αντίτυπα για το promo- cd ενός καλλιτέχνη! Ένα μεγάλο δώρο από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και εν προκειμένω δεν κάνω καθόλου διαφήμιση.

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΣΚΑΡΩΝΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΦΡΥΔΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΦΡΥΔΙΑ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΜΑΤΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ & ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΛΛΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥΣ...

Μια μόνιμη αναφορά σε α΄ πρόσωπο που συχνά δανείζεται τις ζωές των άλλων, ανίκανη να ξεκουνηθεί από την άκρως δημιουργική φύση του θλιμμένου Εγώ της…

Μια φωτογραφία που συνήθως παίζει ρόλο εφιαλτικού λάιτ μοτίβ από τα άδυτα της ψυχής…

Μια τεράστια γραμματοσειρά που παίρνει τις λέξεις και στις φτύνει κατάμουτρα ξανά και ξανά σα νευρόπονος…

Λόγος κόψη μαχαιριού, που κανείς δεν ξέρει τη σκουριά του. Τη γάγγραινα που καιροφυλακτεί σε κάθε του χτύπημα…

Προτάσεις ολόκληρες και φράσεις ακέραιες που ηχούν όπως ο τροχός στην οδοντιατρική καρέκλα…

Ζωντανός συνδυασμός cyber – punk, pop – art, κλασικού ρομαντισμού και ολίγης από Ελλάδα του ΄50, του ΄60 και του ΄70 που έφυγε…

Οι διαδικτυακές μοντέρνες Μπαλάντες της οδού Αθηνάς, ομιλούσες για απεγνωσμένα κορμιά και υπαρξιακό πόνο, πότε της Κατερίνας Γώγου και πότε ενός κοριτσιού που έσβησε απ’ τον καρκίνο…

Το διαδικτυακό Chapter Two της Ευδοκίας του Δαμιανού…

Ένα δάκρυ της Ρόμι Σνάιντερ – Σημασία έχει ν’ αγαπάς…

Ένα ακέφαλο σώμα από πλαστική κούκλα σε παιδικό δωμάτιο ή ένα κεφάλι πλαστικής κούκλας με τρύπα στο δεξί μάτι…

Μια συγκινητική βιωματική καταγραφή του τιμήματος του επιούσιου πόθου…

Κόμποι βαριάς ανάσας που χαράζουν τον ουρανίσκο και τη γλώσσα…

Άστρα που πεθαίνουν στις μετώπες των κρεοπωλείων…

Καρδιές τυλιγμένες στο λαδόχαρτο…

Μάτια χαλκευμένα στην προοπτική του στιγμιαίου κάλλους…

Πέψη των αισθήσεων…

Μόνος…

Σε νεκροταφεία αυτοκινήτων…

Σε πύργους νεκρούς…

Μακριά απ’ τη συγκομιδή των αισθημάτων…

Μακριά κι απ’ την ευθεία του ματιού…

Με τα νεφρά τυλιγμένα καλά στο μούχρωμα του ημίπαλτου…

Ολομόναχος…

Με το γιακά ανασηκωμένο…

Κι αυτό το τσιγάρο να μην τελειώνει…

Greek Gay Lolita (http://www.greek-lolita.blogspot.com/) – κατά κόσμον, Πάνο Μιχαήλ – είσαι ο μεγαλύτερος εν Ελλάδι εναλλακτικός pop καλλιτέχνης. Να ξέρεις πως η ζωή στο ίντερνετ δε θα είχε μεγάλη διαφορά με τον real world, δίχως την παρουσία σου. Συνηθίζω να σε διαβάζω τις νύχτες, τότε που νομίζω πως η έλξη της γης είναι άπειρη, πως το σώμα είναι το πιο συμπαγές πράγμα του σύμπαντος. Τότε που λιώνουν οι χείμαρροι του μυαλού, που χύνονται απ' τις άκρες των ματιών κι αρωγούν το βαρύ πλέγμα της ατμόσφαιρας. Τότε που ο δικός σου λόγος βγαίνει τολμηρός απ' τους ασπαίροντες πόρους του δέρματος κι ο ποιητής φεύγει απ' την πόλη των ιδεών για να δημογραφηθεί στο κράτος του αλγηνού πόθου, αδημονώντας να ζέσει η ύπαρξη του απ' τη μετάγγιση του ονείρου.

Να' σαι πάντα καλά, φίλε.

ΤΟ TRANSIT ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΓΑΪΤΑΝΙΔΗ ΣΤΟ 7ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ECOCINEMA ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ!

Δύο κορίτσια με τον υπερήλικα παππού τους διασχίζουν ξεθεωμένοι ένα σεληνιακό άγριο τοπίο. Σε ένα μακρινό ή κοντινό μέλλον, την επόμενη μέρα...Στη διαδρομή, ο παππούς πεθαίνει και ένας άντρας επιζών καλεί τα κορίτσια στο κρησφύγετο του, στη μέση του πουθενά. Το νερό λιγοστό και βρώμικο, η τροφή επίσης. Τρώνε σαν κτήνη ένα σκυλί που είχε την ατυχία να τους περιτριγυρίσει. Το ένα απ' τα κορίτσια προσφέρεται σεξουαλικά στον άγνωστο άντρα. Κάνω έρωτα, άρα υπάρχω. Το άλλο κορίτσι φεύγει, τραβά προς το αεροδρόμιο της χώρας με μοναδικό σκοπό τη φυγή οπουδήποτε αλλού...Μια πτήση transit που δε θα γίνει ποτέ, τη στιγμή που οι τελευταίοι επιζώντες έχουν μετατραπεί σε ανθρωπόμορφα τέρατα που βιάζουν αδιακρίτως και τρώνε ζωντανά τα θύματα τους. Η κατάληψη του αεροδρομίου έχει ξεκινήσει.

Μια ταινία μικρού μήκους του Γιάννη Γαϊτανίδη, γυρισμένη στα 35mm, που διαγωνίστηκε στο τελευταίο φεστιβάλ Δράμας και που έφυγε από ΄κει με κάποια βραβεία- δυσανάλογα σχετικά με ό,τι πρόσφερε στο κοινό της. Μια σπάνια στιγμή του ελληνικού φανταστικού κινηματογράφου, σπουδή πάνω στην απουσία της ανθρώπινης επικοινωνίας, τη διάλυση των σχέσεων, την αποξένωση που οδηγεί καμιά φορά στην αποκτήνωση και το μεγάλο περιβαλλοντικό πρόβλημα της εποχής μας. Μια ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το μεγάλο υποκριτικό ταλέντο τους η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου και η Μαρία Σίδερη, τα δύο κορίτσια με σταθερή ανοδική πορεία στο νέο εγχώριο σινεμά, που δε θα τα δείτε σε κανένα τηλεοπτικό σήριαλ. Και, τέλος μια ταινία, στην οποία εγώ και η καλή μου φίλη maira del mar, κληθήκαμε να συμμετάσχουμε ως...ζόμπι- καταληψίες του παντέρημου, εφιαλτικού σα ντεκόρ, παλιού αεροδρομίου του Ελληνικού!

*Απόψε, το Transit του Γιάννη θα προβληθεί στην αίθουσα του Αττικόν στην πλατεία δημαρχείου του Πειραιά, στο πλαίσιο του 7ου φεστιβάλ Ecocinema. Ώρα προβολής:22.00 (στο πακέτο των ταινιών μικρού μήκους που θα ξεκινήσει να προβάλλεται μία ώρα πριν). Θα είμαστε εκεί, φίλοι κινηματογραφιστές, που συνηθίζουμε να στηρίζουμε τις δουλειές μας. Αν κι εσείς δεν είχατε παρακολουθήσει το τελευταίο φεστιβάλ Δράμας, είτε στη Δράμα, είτε στην Αθήνα στο Τριανόν, αν πάλι δεν έχετε καμία επαφή με τις μικρού μήκους ταινίες- σωστά κινηματογραφικά διηγήματα, περάστε από το πειραϊκό Αττικόν. Θα φύγετε με μια γροθιά στο στομάχι, αλλά τουλάχιστον σίγουρο είναι πως για 27 λεπτά της ώρας θα χαθείτε μέσα σε μια δυσεύρετη πλέον στοχαστική διάθεση.

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΛΕΟΝΑΡΔΟΥ ΣΤΟ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ ΓΙΑΝΝΑ...

Με υποδέχθηκε με ένα τζιν παντελόνι και ένα μαύρο μπλουζάκι, εντυπωσιακά αδύνατη και νεανική, σαν έφηβη. Δεν την περίμενα έτσι τη Σωτηρία Λεονάρδου στην πρώτη γνωριμία μας. Νόμιζα ό,τι θα αντικρίσω μια γυναίκα με μακριά φουστάνια σαν την τραγουδίστρια που υποδύθηκε στο Ρεμπέτικο του Φέρρη. Φουστάνια φαρδιά, ανέμελα, που να μην έχουν καμία σχέση ούτε και με τα ταγέρ που φορούσε η Γιώτα Γιάννα, η ηρωίδα μας. Μου έφτιαξε τσάι μέντα, το μίνιμαλ καθιστικό μοσχοβολούσε από τα αναμμένα ινδικά sticks και πιάσαμε να αναλύουμε σκόρπιες σημαδιακές φράσεις από το μονόπρακτο του Γιώργου Χρονά. Το βελούδινο υπόγειο της Γιώτας Γιάννα είναι το έργο που τελικά θα ανεβάσουμε στο Κύτταρο για δύο μόνο βραδιές στις αρχές Απριλίου. Το μονόπρακτο Σεβάς Χανούμ εγκαταλείφθηκε μετά από επιθυμία της Σωτηρίας: δεν της άρεσε που τελείωνε με έναν θάνατο επί σκηνής κι ακόμη έτρεφε απ' τα νεανικά της χρόνια μιαν εκτίμηση στη Γιώτα Γιάννα, όταν πήγαινε και την άκουγε στην Πλάκα το ΄70 τόσο. Ξεχειλίζει από φιλοσοφικά νοήματα και ανθρωπιστικές αξίες ο μονόλογος αυτός, τόσο που να αναρωτιέσαι αν είναι λόγια της Γιάννα που "συναρμολόγησε" ο συγγραφέας ή αν έβαλε γενναία την προσωπική του ποιητική σφραγίδα. Με εντυπωσίασε το γεγονός ό,τι η Σωτηρία αποστήθισε μέσα σε δύο εβδομάδες ένα πυκνό κείμενο δεκατριών σελίδων. Πετώντας έξω το στόμφο που μιαν άλλη ηθοποιός ίσως να έκανε "σημαία" της, έπαιξε κανονικά το ρόλο της, πότε καθισμένη και πότε όρθια, βολτάροντας ήσυχα μεσ' στο δωμάτιο μ' ένα σβηστό τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα του χεριού της. Το τρίτο βασικό πρόσωπο της παράστασης, ο συνθέτης Πάνος Φορτούνας, ήθελε να τελειώνει το μονόπρακτο με το Ένα βράδυ που' βρεχε μονότονα, το παλιό ρετρό τραγούδι που λάτρεψε η Γιώτα Γιάννα και αναφέρεται απ' τον Χρονά στην έναρξη του μονολόγου της. Το αρνήθηκα, πιστεύοντας πως θα εκλαϊκεύσει λίγο την όλη προσπάθεια. Χάρηκα που και η Σωτηρία συμφώνησε απόλυτα. Με άλλες έξι πρόβες το πολύ, θα είμαστε έτοιμοι για την πρώτη παρουσίαση. Και ενδιάμεσα θα' χουμε τη χαρά να τα λέμε τακτικότερα. Να μου μιλάει για την αγαπημένη της jazz μουσική, τη reggae και το hip hop. Να παραδέχεται ό,τι ποτέ δεν άκουγε λαϊκά τραγούδια, παρ' όλο που ο κόσμος την έχει ταυτίσει μέχρι σήμερα με το κινηματογραφικό alter ego της Μαρίκας Νίνου. Να σιγοτραγουδάει το Έρωτα εσύ του Χατζιδάκι και του Πρεβελάκη, απ' τη Μήδεια του Ευριπίδη. Να θυμάται γελώντας το punk κούρεμα της στα Εξάρχεια του ΄80 και τη φιλία τους με τη Γώγου. Και, τέλος, να μ' αφήνει με το ζόρι να τη βγάλω μια- δυο φωτογραφίες της κακιάς ώρας, λέγοντας χαριτωμένα πως θα βγει σαν τερατάκι χωρίς μακιγιάζ, χωρίς μια πούδρα έστω...

O alps ΠΑΙΖΕΙ & ΤΑ παιδία ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ...

Ο Μπαμπάς τρελαινόταν ν' ακούει Νίνο Ρότα (πιο πολύ κι απ' τους ανθρώπους) με προσκάλεσε σ' ένα μπλογκοπαίχνιδο. Να πιάσω, λέει, το πρώτο βιβλίο που θα βρεθεί μπροστά μου, να τ' ανοίξω στη σελ. 123 και ν' αναρτήσω την έκτη, έβδομη και όγδοη περίοδο του κειμένου της συγκεκριμένης σελίδας. Γιατί όλο αυτό, θα σας γελάσω αν προσπαθήσω να δώσω εξήγηση. Δε βαριέστε, φίλος ειν' ο Γιάννης, φιλότεχνος δημοσιογράφος όπως έχουμε ξαναπεί, επομένως χαρά μου να ανταποκριθώ στην πρόσκληση του. Το βιβλίο, λοιπόν, που έπεσε στα χέρια μου πρώτο- πρώτο τη στιγμή αυτή είναι Η θεραπεία του Σοπενάουερ του Ίρβιν Γιάλομ στη μετάφραση των Ευαγγελίας Ανδριτσάνου- Γιάννη Ζέρβα (εκδόσεις ΑΓΡΑ). Πηγαίνω στη σελ. 123, απομονώνω την έκτη, έβδομη και όγδοη περίοδο και αντιγράφω:

Θεέ μου, μου' ρχεται να τον παρατήσω στην τύχη του.

Δεν θα κάνω τίποτα.

Ας πέσει να κολυμπήσει ή ας πνιγεί.

Ό,τι καταλάβατε, κατάλαβα! Τέλος, συμφώνως με τους κανόνες του παιχνιδιού, καλώ να κάνουν το ίδιο πέντε ακόμη bloggers και συγκεκριμένα ο greek gay lolita, η maira del mar, η ισμήνη μπονάτσου, ο ηρακλής από τα Μουσικά Προάστια και ο πάνος χρυσοστόμου. Άντε, καλό ξημέρωμα και σε δυο ώρες περίπου, στις πέντε και ένα λεπτό ακριβώς θα έχουμε ολική έκλειψη σελήνης...

MELANIE: ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ WOODSTOCK ΠΟΥ ΜΑΓΕΨΕ ΤΟΝ ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ...

Τον Αύγουστο του 1969 ένα ελικόπτερο κατέβασε στη σκηνή του Woodstock ένα συνεσταλμένο όμορφο 22χρονο κορίτσι με την κιθάρα του. Το αρχικό σοκ τού να εμφανίζεσαι για πρώτη φορά μπροστά σε 500.000 μαστουρωμένους χίπις που φώναζαν Let the Sunshine in! ξεπεράστηκε με το που έπαιξε τις πρώτες νότες και άρχισε να τραγουδά: Beautiful people, Birthday of the sun, το Mr. Tambourine man του Dylan και το Ruby Tuesday των Stones, όλα σε μορφή αργόρυθμης μπαλάντας! Η Melanie Anne Safka, γνωστή απλά ως Melanie, θα περνούσε στην ιστορία σαν ακόμη ένα σύμβολο αλτρουισμού και ευαισθησίας των 60s, μια πιο "αθόρυβη" Joan Baez, που έμελλε να καταδικαστεί από τη λήθη του χρόνου, μακριά από τα φώτα της όποιας αριστερίστικης δημοσιότητας. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ακόμη και ως φιζίκ που λένε, η Melanie με παρέπεμπε ανέκαθεν στη δικιά μας Λήδα Χαλκιαδάκη, όταν κι εκείνη ξεκινούσε ακριβώς την ίδια εποχή και λίγο πριν ενωθεί με τον Σπύρο Βλασσόπουλο. Τη γλυκιά Melanie μου θύμισε πρόσφατα ο Γιώργος Χατζιδάκις, σε μια συνομιλία που είχαμε για τα έξι χρόνια διαμονής του Μάνου Χατζιδάκι στις ΗΠΑ. Ήταν 1968, λέει, η Melanie τραγουδούσε στην κορυφή ενός λόφου και πλήθη νεολαίας συνέρρεαν να την ακούσουν με λουλούδια στα μαλλιά και κεριά στα χέρια. Ο Μάνος Χατζιδάκις, γνωστός κι εκεί (είχε προηγηθεί βεβαίως το Όσκαρ για Τα παιδιά του Πειραιά), πλησίασε τη σκηνή, ξάπλωσε στα πόδια του κοριτσιού και άκουσε ολόκληρη τη συναυλία από την ίδια θέση, ξαπλωμένος και μαγεμένος απ' αυτή την ιδιαίτερη εύθραυστη νεανική φωνή, που αντήχησε μέσα στη νύχτα σαν παρηγορητικό κλάμα...

* Πολύ ευχάριστα τα νέα για την Αρλέτα! Όπως φαίνεται, η ομαδική ευχή, το να επιθυμούν κάτι διακαώς πολλοί άνθρωποι μαζί, έφερε το θαύμα που όλοι περιμέναμε (και για θαύμα άλλωστε έκανε λόγο η δ/ντρια του νοσοκομείου): η ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός, λοιπόν, πρόκειται να βγει σύντομα από την εντατική, καθώς τις τελευταίες ώρες αποκαθίστανται όλες οι σωματικές και εγκεφαλικές λειτουργίες της!Και στη σκηνή ξανά, Αρλέτα!

Το ανέκδοτο της ημέρας...

Γιατί τα πρεζάκια δεν ψωνίζουν ποτέ απ' τον Κωτσόβολο;

Γιατί η πρώτη δόση είναι μετά από δύο χρόνια!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΧΤΙΚΑ!

Επιτροπή Πολιτών για την Διάσωση του Ελαιώνα
Ελασιδών 21 - Ρουφ - Αθήνα
Τηλ.: 210. 3459882 e-mail: elaionas@yahoo.gr, http://elaionas.wordpress.com

Αθήνα 19-02-2008
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Οι 4 κραυγαλέες ανακρίβειες και οι 3 εκκωφαντικές σιωπές του Νικήτα Κακλαμάνη

Επιχειρώντας να καλύψει ο Νικήτας Κακλαμάνης την απαράδεκτη σύμβαση μεταξύ ΔΑ και ΠΑΕ ΠΑΟ, που εισηγήθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο, κατέφυγε σε 4 κραυγαλέες ανακρίβειες

1. «το κόστος κατασκευής του γηπέδου (ως κεφάλαιο επένδυσης) είναι 99,7 εκατ ευρώ» (σημείο ΙV). Αντίθετα, το κόστος κατασκευής χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το κόστος χρηματοδότησης:
Ø στο αρχικό μνημόνιο ΔΑ και ΠΑΕ ΠΑΟ (30.08.2005) ανέρχεται σε 53,4 εκατ ευρώ
Ø στο συμπληρωματικό μνημόνιο ΔΑ και ΠΑΕ ΠΑΟ (26.09.2006) με βάση το οποίο συντάχθηκε η Σύμβαση της 09.10.2006, ανέρχεται σε 82,0 εκατ ευρώ περιλαμβανομένων των μελετών, των εγκαταστάσεων του ερασιτέχνη (που αναιτιολόγητα ο ΔΑ να τις θεωρεί σαν ειδική επιτυχία της νέας Σύμβασης) και των τόκων της κατασκευαστικής περιόδου
Μάλιστα τα ποσά αυτά υπόκεινται στην έκπτωση, η οποία θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω του προβλεπομένου διεθνούς διαγωνισμού. Επισημαίνουμε επίσης ότι τα μνημόνια αυτά θεωρούνται αναπόσπαστο μέρος της παρούσας Σύμβασης και δεν τροποποιούνται, έχουν δε εγκριθεί από το Δημοτικό Συμβούλιο
Το υπετιμολογημένο ποσό που αποδέχεται ο Νικήτας Κακλαμάνης, δεν έχει καμμιά τεκμηρίωση προκύπτει καταφανώς αυθαίρετα και πιθανόν οφείλεται στο ότι ο κατασκευαστής του γηπέδου, όμιλος ΑΚΤΩΡ συμφερόντων ΜΠΟΜΠΟΛΑ, επελέγη με απ’ ευθείας ανάθεση, μια και ο διαγωνισμός που προβλεπόταν στη Σύμβαση της 09.10.2006 καταργήθηκε, με τη νέα Σύμβαση.

2. «Ο ΔΑ κερδίζει ποσό 5 εκατ σε σημερινές αξίες» (σημείο IV)
Αντίθετα ο ΔΑ καταβάλλει συνολικά σε 35 χρόνια 192,5 εκατ ευρώ στην ΠΑΕ, με τα μορφή της απαλλαγής την ΠΑΕ από την καταβολή μισθωμάτων.
Με δεδομένο το προαναφερθέν κόστος κατασκευής και λαμβάνοντας υπόψη τους τόκους (περίοδος αποπληρωμής 25 χρόνια επιτόκιο 4,2%) το συνολικό ποσό που θα όφειλε να καταβληθεί στην ΠΑΕ, καθώς η τελευταία αναλαμβάνει την κατασκευή του γηπέδου, μαζί με τους τόκους, ανέρχεται σε περίπου
Ø 82 εκατ ευρώ σύμφωνα με το αρχικό μνημόνιο ΔΑ και ΠΑΕ ΠΑΟ (30.08.2005)
Ø 125 εκατ ευρώ σύμφωνα με το συμπληρωματικό μνημόνιο ΔΑ και ΠΑΕ ΠΑΟ (26.09.2006)
Προφανώς λοιπόν ο ΔΑ όχι μόνον δεν κερδίζει αλλά ζημιώνεται τεράστιο ποσό τάξεως 70 είτε ακόμη και 110 εκατ ευρώ.
Επισημαίνουμε δε ότι στα 25 χρόνια η απαλλαγή της ΠΑΕ από καταβολή μισθωμάτων είναι 125 εκατ ευρώ. Άρα ό,τι χρήματα πληρώνει ο ΔΑ στην ΠΑΕ πέραν αυτών είναι, όπως λέει ο λαός μας, «κερατιάτικα»

3. «οι θέσεις στάθμευσης κατασκευάζονται με δαπάνες της ΠΑΕ και περιέρχονται άμεσα στην ιδιοκτησία του ΔΑ» (σημείο ΙΙΙ)
Ξεχνιέται όμως ότι την εκμετάλλευση των θέσεων στάθμευσης την έχει η ίδια η ΠΑΕ και μάλιστα για το σύνολο του χρόνου μίσθωσης, δηλαδή για 49 χρόνια (βλ παρ 3.6 σελ 5 νέας Σύμβασης). Άρα ο ΔΑ παραχωρεί στην ΠΑΕ χώρο για να φτιάξει τα parking, χώρο τον οποίο ο ίδιος ο ΔΑ έχει αγοράσει, και επιπροσθέτως ο ΔΑ δεν έχει ούτε το παραμικρό έσοδο από αυτά (τα parking θεωρούνται μάλιστα το πιο κερδοφόρο τμήμα της επένδυσης από τη διεθνή εμπειρία τέτοιων συγκροτημάτων).
Αυτό κατά τον κοινό νου είναι επωφελής ή επιζήμια για το ΔΑ ρύθμιση;

4. «Ο ΔΑ Αθηναίων δεν καταβάλλει ούτε 1 ευρώ» (σημείο I)
Ξεχνιέται όμως ότι ο ΔΑ επί 37 χρόνια δεν εισπράττει παρά 2 εκατ ευρώ συνολικά από την ΠΑΕ, ενώ ταυτόχρονα πληρώνει:
Ø Την αγορά του οικοπέδου, ύψους 20,3 εκατ ευρώ πλέον των τόκων (για 35 χρόνια) που είναι περίπου 14 εκατ ευρώ
Ø Την αποζημίωση του «ερασιτέχνη» ΠΑΟ, που σε διάστημα 37 χρόνων ανέρχεται σε 49 εκατ ευρώ πλέον τόκων 25 εκατ ευρώ
Συνολική ζημία για το ΔΑ άνω των 106 εκατ ευρώ (20,3 + 14+ 49+ 25-2 =106). Ο ΔΑ πνίγεται στα δάνεια και εκ των πραγμάτων ακυρώνεται κάθε δυνατότητα κοινωνικής και περιβαλλοντικής πολιτικής.

Παράλληλα ο Νικήτας Κακλαμάνης σιωπά για τα άλλα τρία μεγάλα ζητήματα που έθεσε η Επιτροπή μας
1. Γιατί, ενώ το τμήμα γηπέδου μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο είναι 40 στρέμματα παραδίνονται στην ΠΑΕ ΠΑΟ 97 στρέμματα; Γιατί δεν δίνεται στη δημοσιότητα το master plan; Μήπως γιατί θα αποδειχθεί ότι το υψηλό πράσινο εκμηδενίζεται;

2. Γιατί η εκκαθάριση των εισιτηρίων, από τα οποία το 15% θα εισπράττει ο ΔΑ (μετά θα αφαιρείται η απαλλαγή της ΠΑΕ), επιτρέπεται να γίνεται στη χαμηλή τιμή που μπορεί να πουλά η ΠΑΕ στον operator; Γιατί δεν καθορίζεται με σαφήνεια ότι η εκκαθάριση πρέπει να γίνεται στην τιμή που πληρώνει ο φίλαθλος;


3. Γιατί δεν τέθηκε υπόψη των δικηγορικών γραφείων που γνωμοδότησαν, και βέβαια υπόψη της Νομικής Υπηρεσίας του ΔΑ που αγνοήθηκε, ότι η ΠΑΕ ΠΑΟ θα πάρει αντίτιμο για την κατασκευή του γηπέδου με τη μορφή της απαλλαγής από την καταβολή μισθωμάτων; Γιατί αφέθηκαν να γνωμοδοτήσουν θεωρώντας ότι η ΠΑΕ θα κατασκευάσει το γήπεδο με δικές της δαπάνες με μόνο αντάλλαγμα το δικαίωμα ονοματοδοσίας;

Η κριτική μας είναι τεκμηριωμένη, διαφανής, σαφής και στόχο έχει την υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος. Στηρίζεται σε στοιχεία και δεδομένα, που καθένας μπορεί να ελέγξει.
Δεν έχουμε κακή πρόθεση όπως υπονοεί η ανακοίνωση του Νικήτα Κακλαμάνη. Δεν θέλουμε να θίξουμε κανέναν και αν αποδειχθεί ότι κάπου έχουμε λάθος θα το αναγνωρίσουμε δημόσια.
Αλλά μέχρι στιγμής δεν υπάρχει ουδεμία ουσιαστική απάντηση –ίσως γιατί έχουμε δίκιο και δεν έχουμε λάθος.

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ

ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ ΑΠΟ ΠΕΜΠΤΗ 21/2...

Για μία μόνο βραδιά, μεθαύριο Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου, οι δημοφιλείς Raining Pleasure έρχονται από την Πάτρα στην Αθήνα, όπου και θα παρουσιάσουν στο Κύτταρο της οδού Ηπείρου το ολοκαίνουργιο άλμπουμ τους! Εννοείται πως δε θα λείψουν και στιγμές από την παλαιότερη δισκογραφία του πιο επιτυχημένου ίσως ελληνικού αγγλόφωνου συγκροτήματος!

Ακριβώς μια εβδομάδα αργότερα, την Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου, τη σκυτάλη παίρνει ακόμη ένα αγγλόφωνο ελληνικό rock συγκρότημα με ιστορία! Οι Earthbound, με καινούργια δουλειά κι αυτοί, έχουν σκοπό να γκαζώσουν ανεβάζοντας επικίνδυνα τα ντεσιμπέλ στη μοναδική τους βραδιά στο Κύτταρο!

Όσο για τον Φοίβο Δεληβοριά, την προσωπική ανακάλυψη του Μάνου Χατζιδάκι που μαθήτευσε κοντά στον Διονύση Σαββόπουλο και που μέσα σε λίγα χρόνια άλλαξε το τοπίο του ελληνικού τραγουδιού, ξεκινά από την Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου για οκτώ αποκλειστικές παραστάσεις.

Προσεχώς: Μαρία Βουμβάκη, Ανδριάνα Μπάμπαλη- Γιώργης Χριστοδούλου, Μωρά στη Φωτιά, Σωτηρία Λεονάρδου- Πάνος Φορτούνας, αλλά και οι θρύλοι από τα 60s και 70s, Bad Company και Blue Cheer. Απίστευτο που τα δυο τελευταία rock συγκροτήματα, όχι μόνο συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά πήραν σβάρνα και τις παγκόσμιες περιοδείες! Revival - νεκρανάσταση κανονικά, αν και μάλλον θ' αξίζει τον κόπο...τους!

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠ' ΤΟ ΠΑΓΚΡΑΤΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΓΟΤΑΝ ΑΠ' ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ...

Λίγα ήταν τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, τα λεγόμενα αδέσποτα, όσα δηλαδή δεν προέρχονταν από κανέναν γνωστό κύκλο τραγουδιών του. Στη Ρωμαϊκή Αγορά υπάρχουν μερικά: το Ήρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς, που έγραψε κατά την πρώτη νιότη του ως απάντηση στη σαρωτική επιτυχία της γερμανικής Lily Marlen. Το Αγάπη μου, που μάλλον γράφτηκε για θέατρο- δε γνωρίζω περισσότερα γι' αυτό το τραγούδι- και, βέβαια, Το παιδί από την Κρήτη. Η ηχογράφηση με τον Βασίλη Λέκκα στα 35 τραγούδια της Ρωμαϊκής Αγοράς είναι δεύτερη εκτέλεση. Είχε προηγηθεί η Μαρία Δημητριάδη στο δίσκο Δελτίο καιρού του 1980, εκεί όπου μεταξύ Μίκη Θεοδωράκη και Γιάννη Μαρκόπουλου, ερμήνευε και Το παιδί από την Κρήτη του Μάνου Χατζιδάκι. Ακόμη δεν έχω αποσαφηνίσει αν οι στίχοι ανήκουν στον ίδιο τον συνθέτη ή στον Μιχάλη Μπουρμπούλη- κάτι παρεμφερές συμβαίνει και με το τραγούδι Για την Ελένη. Ενώ στο δίσκο αναγράφεται, στη δεύτερη εγγραφή του έργου με τη Δημητριάδη, πώς στίχους σε όλα τα κομμάτια έγραψε ο Μπουρμπούλης, πλην του ομότιτλου που έγραψε ο Χατζιδάκις, στην πρώτη εκτέλεση με τον Στέλιο Μαρκετάκη, στιχουργός όλων των τραγουδιών φαίνεται ο Μπουρμπούλης. Το παιδί από την Κρήτη, λοιπόν, λέγεται πως γράφτηκε από τον Μπουρμπούλη, όταν ο Χατζιδάκις του παρήγγειλε στίχους για ένα τραγούδι αυτοβιογραφικού χαρακτήρα:

Το παιδί από την Κρήτη

που το λέγανε Κοσμά

το δικάσανε μια Τρίτη

σε ισόβια δεσμά...

Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν πως οι αρχικοί στίχοι του τραγουδιού είχαν ως εξής:

Το παιδί απ' το Παγκράτι

που το λέγανε Κοσμά

το δικάσαν μια Τετάρτη

σε ισόβια δεσμά...

Ο Χατζιδάκις ως γνωστόν καταγόταν απ' την Κρήτη, όμως είχε και μεγάλους δεσμούς με το Παγκράτι. Θα μπορούσαν να του ανήκουν οι στίχοι του εν λόγω τραγουδιού, όπως θα μπορούσαν να ανήκουν και στον συνεργάτη του, Μιχάλη Μπουρμπούλη, αλλά και στον Μίνωα Αργυράκη με το φεγγάρι -κρύο αλουμίνιο κλπ. Γεγονός είναι πως δεν ηχογραφήθηκε ποτέ με τους "χαμένους" αρχικούς στίχους. Εκτός από τη Μαρία Δημητριάδη και τον Βασίλη Λέκκα, υπάρχει και η ανέκδοτη ζωντανή ηχογράφηση από μια εκδήλωση που είχε διοργανώσει ο δήμος Αμαρουσίου προς τιμήν του Γιάννη Τσαρούχη, στα μέσα του ΄80. Εκεί ο Μάνος Χατζιδάκις είχε διευθύνει τη Νένα Βενετσάνου στο Παιδί από την Κρήτη με τους γνωστούς στίχους. Του άρεσαν πολύ οι γρίφοι του Χατζιδάκι! Κι έτσι, τοποθετώντας το τραγούδι στη Ρωμαϊκή Αγορά του, ως έχει, μας άφησε με το αναπάντητο ερώτημα για την καταγωγή αυτού του μυστηριώδους παιδιού, κατ' ευθείαν βγαλμένου από την πολύ προσωπική ποιητική του μυθολογία.

* Εντω μεταξύ, στο google δεν υπάρχει ούτε για δείγμα κάποιο φωτο- πορτραίτο του κ. Μιχάλη Μπουρμπούλη. Πατάς και σου βγαίνει συνεχώς ο Μιχάλης Χατζηγιάννης!

ΑΠΟΡΙΑ...

Τι το ωραίο βρίσκουν οι άνθρωποι και χαίρονται με τα χιόνια, αντί να καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που ένα απέραντο καταθλιπτικό λευκό σεντόνι σκέπασε όλα τα χρώματα γύρω τους, τους έκλεισε μέσα και τους έφερε μάλιστα μπροστά στον κίνδυνο να σπάσουν κάνα ποδάρι για τις τρεις τουλάχιστον επόμενες μέρες;

"Ο ΞΕΝΟΣ" & ΑΛΛΑ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105, 5

Παλιοζωή μας ρήμαξες σ' αυτή την κοινωνία

και το φτωχό κορίτσι μου κανείς δε θα το πάρει

όσοι γνωρίζει της πετάν "πουτάνα μάνα έχεις"

κι αυτή στο κλάμα ρίχνεται κι εγώ τους δρόμους παίρνω

γιατί η σκύλα η μάνα της πήγε στη Σαλονίκη

κι απ' τα καπνά που δούλευε το' ριξε στο γαμήσι

πήγε η θυγατέρα μας να τη φιλοξενήσει

κι ο νταβατζής ο φίλος της ρίχτηκε στο κορίτσι

Πήγα κι εγώ στο σπίτι της, στους Άγιους Αποστόλους,

μήπως και μεταμεληθεί να την παρακαλέσω

να ξαναρθεί στο σπίτι μας, στην έμορφη μας Ξάνθη,

να δει και τ' αγγονάκι μας, του γιου μας του αλανιάρη

Χτυπώ την πόρτα και πετριές ρίχνω στο παραθύρι

και βγαίνει ένας λεβέντης νιος με δίκοπο μαχαίρι

τι ομορφιά ήταν αυτή, τι μυρωμένα χείλη

μάτια γλαρά μεσ' στο χασίς σαν έρωτες του Απρίλη

Τον αγαπάει σαν τρελή και του τα στάζει όλα

κι ενώ μ' εμέ θέλει να' ρθεί, πίσω του τρέχει πάντα

στα κέντρα και στα καμπαρέ, στης νύχτας τα μεράκια

που σβήνουν πόνους και χαρές και της ζωής τα δάκρυα

Κι οι πολιτσμάνοι οι άτιμοι κι αυτοί μαζί του είναι

γιατ' είμαι ξένος και φτωχός κι αυτός Γραικός κι αφέντης

γι' αυτό και τ' αποφάσισα, πάω στη Σαλονίκη,

που' ν' πόλη grande και τρανή, κει να χαθούμε όλοι

Το φίλο που αντάμωσα στου παζαριού το χάνι

να τονε βρω να σμίξουμε για κάνα ποτηράκι

να φύγουν πίκρες και καημοί, της ζήσης τα φαρμάκια,

με το γλυκό μπουζούκι του σαν παίζει τραγουδάκια.

"Ο Ξένος"

Μουσική- Στίχοι: Αργύρης Μπακιρτζής

Ερμηνεία: Αργύρης Μπακιρτζής & Χειμερινοί Κολυμβητές

* Το τραγούδι αυτό το πρωτοάκουσα πριν πολλά- πολλά χρόνια, ίσως με την πρώτη κυκλοφορία του και με σημάδεψε. Δε μιλάει για το καθεστωτικό πλέον ερωτικό- συναισθηματικό πάρε- δώσε, αλλά για τα βάσανα ενός ξένου οικογενειάρχη στη χώρα μας, πιθανότατα Πομάκου, όταν η φτώχια και η ανέχεια οδηγεί τη γυναίκα του σε μεγάλη ηλικία στην πορνεία. Ο χασικλής νταβατζής, η σκληράδα της εργασίας στα καπνά που αλλάζει στο φαινομενικά απλοϊκότερο γαμήσι, τα παιδιά και τα εγγόνια που έχασαν τη μάνα και γιαγιά, ο ήρωας που μέσα σ' όλη τη μιζέρια του έχει να αντιμετωπίσει και το ρατσισμό του επίσημου ελληνικού κράτους, μόνο και μόνο λόγω της εθνικότητας και της κοινωνικής του κατάστασης. Στο τέλος, όμως (κι εδώ ο ποιητής Μπακιρτζής απογειώνει το δημιούργημα του!), ο Ξένος επιλέγει να πνίξει τον πόνο του μέσα από την ανθρώπινη επαφή. Ο φίλος που συναντά στου παζαριού το χάνι, γίνεται λυτρωτής και σωτήρας του και η δύναμη του κρασιού και της μουσικής τον παρασέρνει σε ένα διονυσιακό μικρό πανηγύρι, όπου τον τελευταίο λόγο έχουν η θλίψη και ο πόνος. Το τραγούδι αυτό του Αργύρη Μπακιρτζή και των Χειμερινών Κολυμβητών, ερμηνευμένο μοναδικά από τον ίδιο και παιγμένο με μια φυσαρμόνικα και ένα "παλιομπούζουκο" βασίζεται στο ρυθμό της καντάδας, δίχως να προτείνει κάποια ιδιαίτερη μελοποιία. Διαθέτει όμως τη στιχουργική αμεσότητα και την ουσία του ελληνικού δημοτικού τραγουδιού συνδυασμένη με την ποιητική τέχνη της αφήγησης ενός Bob Dylan! Επιπλέον, ήταν και ένα από τα πρώτα τραγούδια στο πλαίσιο του "έντεχνου" που πρότειναν και μια νέα θεματική: αυτήν του ξένου, του μετανάστη, που αρκετά χρόνια μετά θα απασχολούσε δικαίως όλες τις τέχνες, αρχής γινομένης από τον κινηματογράφο. "Ο Ξένος" του Αργύρη Μπακιρτζή και των Χειμερινών Κολυμβητών θα ακουστεί σήμερα στην εκπομπή μου Στο Κόκκινο 105,5 (www.left.gr) 20.30- 22.00 το βράδυ, μαζί και με άλλα "χιονισμένα" τραγούδια από την ελληνική και ξένη δισκογραφία. Συντονιστείτε & ακούστε, αν βέβαια δεν αποκλειστώ απ' τα χιόνια εδώ πέρα, οπότε και δεν πρόκειται να ακούσετε τίποτα απ' τα παραπάνω- από μένα τουλάχιστον...

ΤΑ ΕΥΣΤΟΧΩΣ ΔΟΜΗΜΕΝΑ ΒΡΩΜΟΛΟΓΑ ΤΟΥ ΤΖΙΜΗ ΠΑΝΟΥΣΗ ΣΤΟ LUNA DARK...

Σε άλλο ένα σόου του Τζίμη Πανούση ξέρεις εκ των προτέρων πως θα πονέσουν οι μασέλες σου από το γέλιο. Έφτασα στο Luna Dark της Ιεράς οδού έντεκα παρά κάτι το βράδυ κι έπεσα πάνω σε μια τεράστια ουρά από κόσμο που περίμενε καρτερικά να εισβάλει κανονικά στο μαγαζί. Ο παρκαδόρος φρόντιζε για τα αυτοκίνητα κάποιων, ο πορτιέρης έκοβε φάτσες στην είσοδο. Κι εγώ λίγο παραπέρα, αναμένοντας την παρέα μου, παρατηρούσα το σημερινό κοινό του Πανούση. Γνωστοί ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, καλοντυμένα ζευγάρια όλων των ηλικιών, απαστράπτουσα νεολαία, γυναικεία αρώματα, λίγοι μαλλιάδες κλπ. Από κάπου έσκασαν μύτη κι ένας άντρας με μια γυναίκα, απεριποίητοι και γύρω στα 50 αμφότεροι, που έτρεχαν να προλάβουν. Πήγα πιο κοντά και παρατήρησα τα χέρια τους, του άντρα όλο τατουάζ και της γυναίκας σημαδεμένα με τις γνωστές μικρές μπλε βούλες που έχουν συνήθως κι όσοι ατύχησαν στη ζωή τους να κάνουν φυλακή. Αυτοί σίγουρα θ' ανήκουν στη συνομοταξία των φρικιών των Εξαρχείων αλλοτινών εποχών, που παρακολουθούν τον καλλιτέχνη από το ξεκίνημα του ήταν η σκέψη που μου δημιουργήθηκε αμέσως. Πιθανώς να βρίσκονταν και μέσα στις καταλήψεις του Χημείου, όταν ο Τζίμης έβγαζε στην κιθάρα του το θρυλικό άσμα Disco tsoutsouni. Τον όποιο προβληματισμό μου αντικατέστησε ένα αμυδρό χαμόγελο με το που έπεσε το βλέμμα μου στη μεγάλη αφίσα του προγράμματος: ο Πανούσης τετ- α- τετ αντιμέτωπος με το τέρας των media, της κρατικής σαπίλας και της Ζαχοπουλιάδας υπό τον γενικό τίτλο Δομημένα Βρωμόλογα! Κι από κάτω με μικρότερα γράμματα mounofthalmo-teras@mouniall.gr! Η παρέα μου ήδη είχε έρθει, μπήκαμε κι εμείς κατ' ευθείαν μέσα, το γκαρσόνι μας οδήγησε σ' ένα τραπέζι μπροστά- μπροστά και γίναμε κυριολεκτικά πολτός με τα χίλια περίπου άτομα που είχαν τιγκάρει την τεράστια αίθουσα. Μέσα από εντυπωσιακά φωτιστικά εφέ και καπνούς, ο Τζίμης με τη μπάντα του βγήκαν στη σκηνή ύστερα από ένα τέταρτο για να μας υποδεχθεί με την ατάκα Κυρίες, κύριοι και ομοφυλόφιλοι πελάτες μου,
καλωσήρθατε και καλή διασκέδαση! Από κει και πέρα, το σόου ξεκίνησε και δεν έμεινε τίποτα όρθιο! Από την υπόθεση Ζαχόπουλου (πάει, παιδιά, ξεφτιλίστηκαν και οι αυτοκτονίες!), μέχρι αναφορές στους Κατσιμιχαίους (εγώ από τότε το' λεγα ό,τι οι αδερφοί Κατσιμίχα ήταν μόνο ένας!) κι από τη σάτιρα στον Φίλιππο Πλιάτσικα (αυτουνού το όνομα βγαίνει απ' το πλιάτσικο, δηλαδή ότι αρπάξουμε!) και στον Αγγελάκα (το ρεφρέν του Σιγά μην κλάψω που έγινε Σιγά μην κλάσω!) μέχρι την πληροφορία ό,τι ο Ζαχόπουλος γαμούσε τον πρωθυπουργό και τη γυναίκα του μαζί! Δεν έλειψε ακόμη η σάτιρα στον Χριστόδουλο και τον καινούργιο, τον Τζερόνιμο, αν και στο επίκεντρο της χθεσινής παράστασης βρισκόταν το ομιλών...μουνί
της Τσέκου! Ενδιαμέσως, όλα τα παλιά αγαπημένα τραγούδια παιγμένα σε heavy- metal εκδοχές, ταιριαστές με το χώρο: το Ερωτικό, ο Έλληνας- Νεοέλληνας, το Ένα τραγούδι για το χειμώνα, το Είμαι γυφτάκι κλπ. Το δεύτερο μέρος άνοιξε με τον Τζίμη ντυμένο με ράσο γεμάτο γαρίφαλα και με λευκόξανθη περούκα. Πίσω του, ο φον Κάραγιαν τον διηύθυνε από την οθόνη στη συμφωνική διασκευή του Σ' έχω κάνει θεό της Στανίση (η άποψη αυτή του μουσικοσυνθέτη Ρωσσόπουλου στο εν λόγω λαϊκό σουξέ με τη σπουδαία σοπράνο Ειρήνη Καράγιαννη, από την ταινία Ιλουστρασιόν του Χαριτόπουλου, νομίζω είναι ό,τι πιο εμπνευσμένο και πνευματώδες έχει ακουστεί τα τελευταία χρόνια)! Διανθισμένο με τις προβλέψιμες τηλεφωνικές φάρσες, την απαγγελία σαχλών ποιημάτων, τις σεξίστικες εμμονές του καλλιτέχνη, το αλλοιωμένο ποτ- πουρί από χιτ του Χατζηγιάννη έως του Μακρόπουλου (δε γλίτωσε ούτε και το Έρωτα εσύ από τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι) και τις προβολές ξεκαρδιστικών βίντεο, τα Δομημένα Βρωμόλογα τέλειωσαν στις δύο τα ξημερώματα. Ένα Κάγκελα παντού που ξεσήκωσε την αίθουσα κι έπειτα ο Πανούσης με την ορχήστρα του επί σκηνής να χαιρετούν, τραβώντας ομαδική μαλακία στο ρυθμό του Ζορμπά του Θεοδωράκη!

Τι είναι τελικά ο Τζίμης Πανούσης του 2008; Ένας stand up comedian που η μουσική και ευρύτερη παιδεία του τον χρήζουν ακατάλληλο για το Δελφινάριο; Ένας αμετανόητος αναρχικός που από τα μικρά κλαμπάκια των Εξαρχείων μετακόμισε στις μεγάλες πίστες αυτής της πόλης; Ένας κυνικός και δαιμόνιος επιχειρηματίας που ξέρει να εκμεταλλεύεται απλά την ανάγκη του θλιμμένου κόσμου για να γελάσει; Που τολμάει να ξεστομίζει πράγματα, γνωστά απ' όλους μα που και αυτοί οι όλοι θα δίσταζαν να εκφράσουν, να ξεστομίσουν; Μιλούσα σήμερα με γνωστή τραγουδίστρια του ποιοτικού έντεχνου, η οποία ισχυρίστηκε ό,τι ο Πανούσης το' χει χάσει το παιχνίδι κι ό,τι πλέον κάνει ένα διαφορετικό σόου του ΑΝΤ- 1...Το έλεγε αυτή που σε κάθε συναυλία της δε μαζεύονται πάνω από 70 άτομα πια, τη στιγμή που οι πελάτες του Πανούση συρρέουν κατά εκατοντάδες κάθε βράδυ εκεί που εμφανίζεται. Πιθανότατα η τραγουδίστρια να έχει χίλια δίκια! Σκεπτόμενος ακόμη όμως το πως ο πολιτισμός των καιρών μας έχει μετατραπεί σε αχταρμά, δίνοντας βήμα και λόγο ύπαρξης σε κάθε ανυπόφορη ασημαντότητα, θεωρώ πως παρουσίες σαν του βρωμόστομου Τζίμη Πανούση είναι ελάχιστο δείγμα υγείας! Ασχέτως αν η φιάλη ουίσκι κοστίζει 180 ευρώ ανά τέσσερα άτομα...Το' χουμε πει πολλές φορές, η εποχή αλλάζει και η μνήμη μπερδεύεται, οπότε είτε τα σκας και το διασκεδάζεις, είτε κάθεσαι σπίτι και ξαναλιώνεις τα βινύλια της εφηβείας σου, αισθανόμενος και μεγαλύτερη ασφάλεια. Πάντως, εγώ, παρ' όλο που χθες βράδυ το φχαριστήθηκα, αν δεν υπήρχε λόγος να καλύψω το πρόγραμμα, σίγουρα θα διάλεγα το δεύτερο.

ΟΙ SMALL BLUES TRAP ΑΠΟΨΕ ΣΤΟ "BLUES" ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΜΟΥ

Τους Small Blues Trap τους έχω παρουσιάσει από δω, με αφορμή την κυκλοφορία του cd τους, του Crossroad Ritual, που είναι και ανεξάρτητη παραγωγή. Απόψε θα εμφανιστούν στο κλαμπ Blues (Πανόρμου 20), στους Αμπελόκηπους, για μία μοναδική βραδιά όπου θα παίξουν όλα τα κομμάτια του άλμπουμ και, βέβαια, διασκευές σε κλασικά ηλεκτρικά blues! Εγώ δυστυχώς δε θα μπορέσω να πάω, επαγγελματικές υποχρεώσεις με στέλνουν στο Luna Dark στην παράσταση του Τζίμη Πανούση. Όσοι όμως είτε θα βρίσκεστε κοντά, είτε σας αρέσει αυτό το, σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα, μουσικό είδος, μην τους χάσετε! Όπως είπαμε, τα παιδιά δεν είναι Αθηναίοι και κάθε ζωντανή εμφάνιση τους στην πρωτεύουσα έχει την αξία της!

ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ CASTING;

Το post αυτό προέκυψε χωρίς να' χει καθόλου προσχεδιαστεί. Σήμερα το απόγευμα, προ ολίγων ωρών δηλαδή, έλαβα ένα μυστηριώδες e-mail στην προσωπική μου ηλεκτρονική διεύθυνση από μια νεαρά ηθοποιό που μου ζητούσε...δουλειά. Περίεργο! Από που να βρήκε άραγε τη δ/νση μου, την οποία εγώ δίνω επιλεκτικά όπου χρειάζεται; Περίεργο, επίσης, διότι στη μπλογκόσφαιρα υπάρχω με άλλο mail, αλλά και γιατί στο φεστιβάλ κιν/φου Θεσ/νίκης, απ' όσο γνωρίζω, έχουν τα στοιχεία της παραγωγού μου και σε καμία περίπτωση τη δική μου ηλεκτρονική δ/νση. Το τελευταίο το εκμαίευσα απ' την ίδια την ηθοποιό, όταν της τηλεφώνησα να ρωτήσω ακριβώς που βρήκε τα στοιχεία μου. Δεν ξέρω, κάτι μ' έτρωγε την ώρα εκείνη και στην ερώτηση της αν είμαι σκηνοθέτης μου' ρθε να της απαντήσω ό,τι ήμουν κι ό,τι τώρα καλλιεργώ μανιτάρια από την Πράγα. Έτσι είχε απαντήσει κάποτε ένας απ' τους Κατσιμιχαίους σε δημοσιογράφο που τον κυνηγούσε επί μήνες για συνέντευξη και του' χε γίνει ταγάρι. Ας πω τα πράγματα όπως έχουν, εφόσον η κυρία ηθοποιός υποτίθεται πως δε με βρήκε από δω μέσα και ως εκ τούτου αποκλείεται να γνωρίζει την ύπαρξη του blog μου. Κατ' αρχάς, κυρία Τάρια Μπούρα & Μπέλα Μπούλα μου, εγώ είμαι αυστηρά ντοκιμαντερίστας και δεν έχω καμία φιλοδοξία στο χώρο των fiction ταινιών, για την ώρα τουλάχιστον. Δε νομίζω ό,τι θα σας χρειαστώ ποτέ. Συγνώμη, αλλά το βιογραφικό σας μου είναι αδιάφορο όσο δε φαντάζεστε. Αφήστε που δεν έχω δει ούτε πλάνο από τα σήριαλ, στα οποία έχετε προσφέρει το υποκριτικό σας ταλέντο (επί χρήμασι, ελπίζω). Το ίδιο ισχύει και για τα διαφημιστικά και τις επιθεωρήσεις που κατά καιρούς έχετε εμφανιστεί. Αλλά αυτό που με μελαγχόλησε περισσότερο, κυρία Τάρια Μπούρα & Μπέλα Μπούλα μου, πάνω σας είναι οι πολλές φωτογραφίες που μου επισυνάψατε με το e-mail σας. Καλά, δεν ξέρατε, δε ρωτάγατε; δεν ομιλώ για μένα, αλλά για το δύσμοιρο Φεστιβάλ Κιν/φου Θεσ/νίκης. Ποιος συνάδελφος θα πάρει στα σοβαρά επίδοξη ηθοποιό που παρουσιάζεται ντυμένη- τρόπος του λέγειν- Άγιος Βασίλης ή ποζάρει ανεβασμένη σε σκάλες ως κουνελάκι του PLAYBOY; Χιούμορ κάνω, κυρία μου, μη με παρεξηγείτε και αν ποτέ με διαβάσετε, να πάρετε τηλέφωνο και να ξεχέσετε πατώκορφα το γραφείο παραγωγής που διανέμει δεξιά κι αριστερά τις φωτογραφίες σας, με τον ίδιο τρόπο που ο κοτοπουλάς ΜΙΜΙΚΟΣ διαλαλεί την πραμάτεια του. Για να κάθομαι όμως και να σπαταλάω τέτοιο κομμάτι απ' το χρόνο μου, κάπου είμαι σίγουρος ό,τι αυτή τη στιγμή με διαβάζετε. Θα το θεωρήσω λοιπόν όλο το σημερινό σαν μια, ομολογουμένως επιτυχημένη, φάρσα και θα σας πω ακόμη ό,τι εάν εσείς είστε ηθοποιός, εγώ θα γίνω Κόκκοτας και θα φάω τις ιστορικές φαβορίτες μου. Αν πάλι όμως πράγματι είστε ηθοποιός και μου ζητάτε ειλικρινά δουλειά, σας ζητώ κι εγώ με τη σειρά μου ταπεινά συγνώμη για το στυλάκι μου και σας δηλώνω ευθαρσώς ό,τι απόψε δεν πρόκειται να κλείσω μάτι, όχι από τύψεις, μα από μελαγχολία και θλίψη.

* Η photo του post ουδεμία σχέση έχει με το περιεχόμενο του. Οποιαδήποτε ομοιότητα με φυσικά πρόσωπα είναι καθαρά συμπτωματική.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ...

...στις 14 Φεβρουαρίου του 1931, ακριβώς πριν από 77 χρόνια, έκανε την επίσημη πρεμιέρα του στις αίθουσες της Νέας Υόρκης ο "Δράκουλας" του Tod Browning με τον Bela Lugosi στον ομώνυμο ρόλο. Επρόκειτο για τη δεύτερη κινηματογραφική μεταφορά του κλασικού μυθιστορήματος του Bram Stoker, ύστερα από το εξπρεσιονιστικό "Νοσφεράτου" (1922) του Γερμανού Friedrich Wilhelm Murnau και το "Λονδίνο μετά τα μεσάνυχτα" (1927), πάλι του Tod Browning, με τον Lon Chaney senior ως βρυκόλακα που τρομοκρατούσε το ομιχλώδες βικτωριανό Λονδίνο. Ο Ούγγρος ηθοποιός, πρώην ράφτης, Bela Lugosi όμως ήταν εκείνος που ταυτίστηκε περισσότερο με το ρόλο του αιμοδιψή Κόμη των Καρπαθίων, ένας δανδής με αριστοκρατική εμφάνιση, δίχως τους κυνόδοντες του μεταγενέστερου και πιο αισθησιακού Christopher Lee, που υπνώτιζε τους πάντες μ' ένα βλέμμα, επικοινωνούσε με τα ζώα της νύχτας και μιλούσε αργά με μιαν εκνευριστική σλάβικη προφορά. Χρόνια αργότερα, ο Bela θα ξέπεφτε στις b-movies του 1950, συνήθως ως τρελός επιστήμονας σε μια σειρά από απίστευτα πλακατζίδικες monster movies και θα πέθαινε τελείως περιθωριοποιημένος, εξαρτημένος απ' το αλκοόλ και τη μορφίνη. Μας τον θύμισε ο Tim Burton στον "Ed Wood", αυτό το εκπληκτικό ασπρόμαυρο beatnik παραμύθι του! Σαν σήμερα, λοιπόν, την ημέρα ή σωστότερα τη νύχτα του Αγίου Βαλεντίνου του 1931, ο "Δράκουλας" βγήκε από τον τάφο του, δίνοντας και τη μαγιά στον Francis Ford Copola να καταθέσει τη δικιά του εκδοχή, μπαλαντζάροντας δεξιοτεχνικά τη φρίκη με το ρομάντζο!

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ...

Σύσσωμα τα μορμολύκεια του καθημερινού κόσμου, ένα- ένα παρατάσσονται στο δωμάτιο, ξεραίνουν τον αέρα κι αυτοί εξατμίζονται σαν τον ιδρώτα τους. Συμπλέγματα, μνήμες, ενοχές, αντικείμενα και παραδόσεις να ξεχύνονται απ' τον σοφρά της ιστορίας, να μοντάρονται αργά ή να συμμίγνωνται σαν αμάλγαμα, να χύνουν αγωνία στο δωμάτιο, να λιώνουν, να γίνονται λάβα καυτή, να στενεύουν τον αέρα και να κάνουν τον έρωτα όνειδος αβάσταχτο. Υδροροές να χύνουν το κοινωνικό δηλητήριο απάνω τους, να τους πικραίνουν να μη χαίρονται, να πονούν και να οδύρονται στην πιο αληθινή στιγμή της φύσης. Αναστεναγμός. Φώτα αυτοκινήτων. Τρίξιμο. Μετοχές. Βέρες χρυσές. Ο πούτσος μπαίνει. Αυτή κραυγάζει. Έμβολα. Τρακτέρ. Μασχάλη ιδρωμένη. Νέον. Μουρμούρα εργοταξίων. Νέον. Δάγκωμα στο λαιμό. Θάνατος. Ρούφα. Κρέατα στα τσιγκέλια κάτω απ' τις άρρωστες λάμπες της αγοράς. Θεσμοί. Στατιστικές. Η γλώσσα στους λοβούς. Χορός τράγων. Κερκίδες. Σπασμός. Οιμωγή. Ρουφάει τ' απάνω χείλος. Αεροπλάνα. Μάτια ανάποδα. Τηλέγραφος. Κοντεύουμε. Τα νύχια στην πλάτη επιχειρούν να βρουν την ύπαρξη. Μάταια. Μυκηθμός. Πιο γρήγορα. Πιο γρήγορα. Παλινδρόμηση. Κραυγές. Δείκτες σταθμίσεως κατά Lespeurs. Πιο γρήγορα. Vite. Vite. Η τρελή του Σουτίν. Δάχτυλα τεντωμένα. Φως. Οι τένοντες που φουσκώνουν. Σπασμοί στους γλουτούς. Καρυοθραύστης. Κύματα. Αγκομαχάει. Σφήνα. Τα βλέφαρα παίζουν ακατάστατα. Εδώ να χύσει. Να κουνηθεί ακόμα κάνα δυο φορές και να τον βγάλει. Το δωμάτιο ν' αδειάσει ξαφνικά κι απ' τα κλειστά παράθυρα να ξαναμπαίνει ο αέρας και να σαρώνει την οσμή της μνήμης. Να κοιμηθούν ολομόναχοι και φτωχοί, έναν ύπνο χωρίς όνειρα, ανήσυχοι να αλλάζουν αβέρτα πλευρό κι αγωνία να περιχύνεται στο πρόσωπο τους και να τους κάνει πιο ανθρώπινους και πιο απλούς, κάπου- κάπου να τους ξεφεύγει καμιά κουβέντα ξεκάρφωτη, βγαλμένη απ' τον αφανέρωτο και μυστικό λογισμό του ύπνου. Στον πρώτο ερωτικό ύπνο της ζωής τους να νιώσουν το βάρος των θεσμών στο στήθος τους, να τους πατήσει το λαρύγγι η αρρώστια της γης, η ανυπαρξία να τους ροκανίσει τα κόκκαλα και να θέλουν να μείνουν εκεί στην αιώνια απέραντη ύπνωση, χωρίς όνειρα, χωρίς σχέδια και προοπτικές, παραμιλώντας και φτύνοντας κάπου- κάπου ένα σάλιο πηχτό και σκουριασμένο, βαρύ από τη χολή της κοινωνίας που κληρονόμησαν και που με τη σειρά τους θα τη μεταβιβάσουν κι αυτοί, στο ωάριο που παίρνει τούτη τη στιγμή οστά και σάρκα μέσα τους. Ερωτευμένοι όλης της γης, σήμερα εορτάζετε...

Για ένα compilation που μου εστάλη...

Δε συνηθίζω να λαμβάνω δώρα εκτός εορτών. Ίσως επειδή έχω μάθει καλώς ή κακώς να κάνω δώρα μόνο εγώ σαν ένα γνώρισμα του χαρακτήρα μου. Το αντίθετο, μου συνέβαινε ανέκαθεν στις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Συχνά άνθρωποι που συναντώ και που η γνωριμία μας δε διαρκεί περισσότερο από μία ημέρα ή και μία ώρα(!), μου ανοίγονται σε τέτοιο βαθμό που λες και πρόκειται να χτιστεί μια φιλία ζωής. Ασχέτως αν δεν πρόκειται να ξαναϊδωθούμε ποτέ...Κάποτε με διασκέδαζε αφάνταστα αυτό και απορούσα με τον ίδιο μου τον εαυτό, ακόμη και με τη μάπα μου που σχηματίστηκε μέσα στην κοιλιά της μάνας μου. Σήμερα θα έλεγα ό,τι μάλλον με κουράζει και το παλαιότερο προσωπικό ενδιαφέρον έχει αντικατασταθεί από τον εσωτερικό μονόλογο του τύπου βρήκες τώρα άνθρωπο να πεις τα προβλήματα σου...χθες βράδυ, μου εστάλη διαδικτυακώς ένα μουσικό compilation που φτιάχτηκε με φροντίδα και επιμέλεια- φαντάζομαι- και που μου έδωσε χαρά για δύο κυρίως λόγους: άκουσα και πάλι μουσική ως θείο δώρο, όπως πρέπει δηλαδή να ακούγεται η μουσική, απαλλαγμένος από το άγχος του γραψίματος για τα έντυπα ή την προβολή από το ραδιόφωνο. Δεκαπέντε ξένα tracks σε ένα πακέτο ονομαζόμενο boskoboy compilation (μεγάλη η χάρη μου!) και αποτελούμενο από καλλιτέχνες σαν τους Dandy Warhols, Russian Futurists, Editors, Wax Tailor κ.α. Είναι οι στιγμές που επανεξετάζεις τη μουσική εκτός συνόρων ξανά και ξανά, αφού δε στο επιτάσσει καμία επαγγελματική υποχρέωση, παρά η ψυχική διάθεση του αποστολέα προς τον παραλήπτη. Μα, είναι τελικά όμορφο η ψυχική διάθεση οποιουδήποτε αποστολέα προς τον εκάστοτε παραλήπτη του, να επιτάσσει κάτι ντε και καλά, να γίνεται ψυχαναγκασμός εν ολίγοις; Τίποτα δεν τρέχει απ' όλα αυτά τα, άνευ ουσίας και άνευ σημασίας, αμπελοφιλοσοφικά. Απλά, το compilation αυτό μου έφτιαξε τη σημερινή ημέρα, καθώς μέχρι τούτη την ώρα πέφτουν απανωτά τηλεφωνήματα για την εξέλιξη της υγείας της αγαπημένης Αρλέτας από φίλους μουσικούς και δημοσιογράφους. Ως εκ τούτου, δε μπορώ παρά να αισθάνομαι ευγνώμων και πιο συγκεκριμένα, κάτοχος ενός συναισθήματος που οι άνθρωποι των καιρών μας, στην πλειονότητα τους, έχουν διαγράψει...