Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

Για ένα compilation που μου εστάλη...





Δε συνηθίζω να λαμβάνω δώρα εκτός εορτών. Ίσως επειδή έχω μάθει καλώς ή κακώς να κάνω δώρα μόνο εγώ σαν ένα γνώρισμα του χαρακτήρα μου. Το αντίθετο, μου συνέβαινε ανέκαθεν στις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Συχνά άνθρωποι που συναντώ και που η γνωριμία μας δε διαρκεί περισσότερο από μία ημέρα ή και μία ώρα(!), μου ανοίγονται σε τέτοιο βαθμό που λες και πρόκειται να χτιστεί μια φιλία ζωής. Ασχέτως αν δεν πρόκειται να ξαναϊδωθούμε ποτέ...Κάποτε με διασκέδαζε αφάνταστα αυτό και απορούσα με τον ίδιο μου τον εαυτό, ακόμη και με τη μάπα μου που σχηματίστηκε μέσα στην κοιλιά της μάνας μου. Σήμερα θα έλεγα ό,τι μάλλον με κουράζει και το παλαιότερο προσωπικό ενδιαφέρον έχει αντικατασταθεί από τον εσωτερικό μονόλογο του τύπου βρήκες τώρα άνθρωπο να πεις τα προβλήματα σου...χθες βράδυ, μου εστάλη διαδικτυακώς ένα μουσικό compilation που φτιάχτηκε με φροντίδα και επιμέλεια- φαντάζομαι- και που μου έδωσε χαρά για δύο κυρίως λόγους: άκουσα και πάλι μουσική ως θείο δώρο, όπως πρέπει δηλαδή να ακούγεται η μουσική, απαλλαγμένος από το άγχος του γραψίματος για τα έντυπα ή την προβολή από το ραδιόφωνο. Δεκαπέντε ξένα tracks σε ένα πακέτο ονομαζόμενο boskoboy compilation (μεγάλη η χάρη μου!) και αποτελούμενο από καλλιτέχνες σαν τους Dandy Warhols, Russian Futurists, Editors, Wax Tailor κ.α. Είναι οι στιγμές που επανεξετάζεις τη μουσική εκτός συνόρων ξανά και ξανά, αφού δε στο επιτάσσει καμία επαγγελματική υποχρέωση, παρά η ψυχική διάθεση του αποστολέα προς τον παραλήπτη. Μα, είναι τελικά όμορφο η ψυχική διάθεση οποιουδήποτε αποστολέα προς τον εκάστοτε παραλήπτη του, να επιτάσσει κάτι ντε και καλά, να γίνεται ψυχαναγκασμός εν ολίγοις; Τίποτα δεν τρέχει απ' όλα αυτά τα, άνευ ουσίας και άνευ σημασίας, αμπελοφιλοσοφικά. Απλά, το compilation αυτό μου έφτιαξε τη σημερινή ημέρα, καθώς μέχρι τούτη την ώρα πέφτουν απανωτά τηλεφωνήματα για την εξέλιξη της υγείας της αγαπημένης Αρλέτας από φίλους μουσικούς και δημοσιογράφους. Ως εκ τούτου, δε μπορώ παρά να αισθάνομαι ευγνώμων και πιο συγκεκριμένα, κάτοχος ενός συναισθήματος που οι άνθρωποι των καιρών μας, στην πλειονότητα τους, έχουν διαγράψει...

2 σχόλια:

μαριάννα είπε...

Είδες καμιά φορά σού πέφτει κάτι σαν μάννα εξ' ουρανού. Και πόσες φορές συμβαίνει από εκεί που θα περίμενες στήριξη, να εισπράξεις τρελές εκπλήξεις.
Όλοι έχουμε μελαγχολήσει σήμερα με την Αρλέτα. Για τις γυναίκες της γενιάς μου η Αρλέτα ήταν φάρος κι οδηγός. Ακούω και Μηλιώκα σήμερα, γιατί τον νοστάλγησα και μου έχει εντείνει τη μελαγχολία η σκέψη της απότομης εξαφάνισης ενός εξαιρετικού τραγουδοποιού, που πάλεψε μόνος να επιβιώσει και πόσοι τον κατάλαβαν;
Αν μάθεις κάτι για την Αρλέτα γράψε ε; Μακάρι να πιάνανε τόπο οι ευχές μας!

BOSKO είπε...

Για την ώρα κρίνεται σταθερά κρίσιμη η κατάσταση. Αν περάσει και το επόμενο 24ωρο, ίσως να χαμογελάσουμε...