ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ 100 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΟΙ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΕΙΣ 1955- 1972 ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΜΑΖΙ ΜΕ "ΤΟ ΒΗΜΑ"

Μια μεγάλη προσφορά από αύριο και για οκτώ Κυριακές μαζί με Το Βήμα! Σε οκτώ συλλεκτικούς ψηφιακούς δίσκους πρόκειται να εκδοθούν αντίστοιχα οκτώ ντουζίνες τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι που καλύπτουν τη χρονική περίοδο από το 1955 έως το 1972. Τα άπαντα δηλαδή του συνθέτη στη MINOS από μικρούς δίσκους 45 στροφών. Κάποιος φανατικός της μουσικής του Χατζιδάκι πιθανώς να έχει ήδη στη δισκοθήκη του όλα αυτά τα ηχογραφήματα. Αν και θεωρώ εξαιρετικά σπάνιες ορισμένες εκτελέσεις πολύ γνωστών τραγουδιών, όπως το Ειμ' αετός χωρίς φτερά με τον Αδαμάντιο Πανάρετο, μόλις ένα χρόνο πριν τη θρυλική ηχογράφηση του Γρηγόρη Μπιθικώτση, το Αγάπη που' γινες δίκοπο μαχαίρι που αποτέλεσε και την τελευταία ηχογράφηση της μεγάλης Μαρίκας Νίνου, το Κάθε τρελό παιδί με τη φωνή της Δήμητρας Γαλάνη, καθώς και δύο ακόμη τραγούδια, το Χασάπικο ΄40 και το Αγάπη μέσα στην καρδιά, σε άγνωστες εκτελέσεις των αρχών του ΄70 με τη Χαρούλα Αλεξίου. Υπάρχουν ακόμη κομμάτια- αποσπάσματα από τους κύκλους Η Επιστροφή και Της Γης το χρυσάφι με τον Μανώλη Μητσιά και τη Γαλάνη, όπως και τραγούδια που ερμήνευσαν οι κυριότεροι εκπρόσωποι του ελαφρού ρεπερτορίου της εποχής (Τώνης Μαρούδας, Γιοβάννα, Καίτη Μπελίντα, Ζωζώ Σαπουντζάκη, Σούλη Σαμπάχ κ.α.). Ιδιαίτερα ενδιαφέρον προβλέπεται το cd της Κυριακής 6 Ιουλίου, το έκτο στη σειρά, αφού θα περιέχει τραγούδια σε εκτελέσεις με ξένους καλλιτέχνες και μεγάλες ορχήστρες του εξωτερικού! Αύριο, λοιπόν, μαζί με το πρώτο cd θα διανεμηθεί και η καλόγουστη, θέλω να πιστεύω, κασετίνα. Καλύτερα πείτε του περιπτερά να σας κρατήσει την εφημερίδα από απόψε, διότι σίγουρα θα γίνει ανάρπαστη!

ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ- ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ: ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ & ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ!

Το πάντρεμα πέτυχε! Η χημεία τους απόδωσε καρπούς! Η Φαντασία στην Εξουσία, το Βάλε μου να πιω, το Φιλί δεν το πουλάνε και οι Μάγκες δεν υπάρχουν πια ακούστηκαν το ένα πλάι στο άλλο, σα να γράφτηκαν από τον ίδιο άνθρωπο! Εικόνες από τη χθεσινή πρόβα στο Κύτταρο για την αποψινή συναυλία του Στέλιου Βαμβακάρη με guest τον Νίκο Ξυδάκη. Ο Χρήστος Θηβαίος την έκανε χθες βράδυ και δεν ήρθε να τραγουδήσει...Λέγεται ό,τι το κάνει αρκετά συχνά αυτό και δεν είναι τόσο καλό. Να δηλώνει κάπου ό,τι θα βρίσκεται εκεί και μετά να προφασίζεται διάφορες υποχρεώσεις. Στη συγκεκριμένη φάση ξέραμε ό,τι ο Θηβαίος ολοκληρώνει στο στούντιο το καινούργιο του άλμπουμ- ευχόμαστε τα καλύτερα- αλλά θα μπορούσε να' χει αρνηθεί εκ των προτέρων την πρόταση του Στέλιου. Να μην έβγαιναν δηλαδή αφίσες και καταχωρήσεις στα έντυπα με τ' όνομα του απάνω. Τέλος πάντων! Γεγονός είναι πώς ο Νίκος Ξυδάκης, ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες, δείχνει να απολαμβάνει πραγματικά την πρώτη του σύμπραξη επί σκηνής με τον γιο του Μάρκου. Νομίζω, φαίνεται και από τις φωτογραφίες του post! Κι επειδή αντιμετωπίσαμε προσωρινά κάποια ηχητικά προβλήματα στην πρόβα, όταν τον ρώτησα πώς του φάνηκε η όλη φάση, μου απάντησε ό,τι ο χειρότερος ήχος να ήταν, η χειρότερη ορχήστρα να έπαιζε, γι' αυτόν θα ήταν η καλύτερη του, αφού συνεργάζεται με τον Στέλιο Βαμβακάρη!

Απόψε στο Κύτταρο με ώρα έναρξης στις 11!

ΟΤΑΝ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΦΕΡΡΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣΕ ΜΑΡΚΟ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ!

Μια σπάνια στιγμή στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου και ένα χαμένο διαμαντάκι! Επίσης, ένα από τα πρώτα ελληνικά video clips- αν όχι το πρώτο- που γυρίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Ένα τέταρτο αιώνα πριν από το Ρεμπέτικο, ο Κώστας Φέρρης σκηνοθετεί μια μικρού μήκους ταινία με τίτλο Τα ματόκλαδα σου λάμπουν, εμπνευσμένη από το ομώνυμο τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη με την ηχογραφημένη ερμηνεία του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ως intro και outro χρησιμοποιείται ακόμη το περίφημο Μινόρε της αυγής του Σπύρου Περιστέρη. Από κει και πέρα, οι επιρροές του Φέρρη από τον παγκόσμιο κινηματογράφο που εκείνη την περίοδο επιδεικνύει τις πιο προοδευτικές τάσεις του, είναι πολύ ευδιάκριτες. Πρωτίστως, από τον ιταλικό νεορεαλισμό και μετά από το σουρεαλιστικό φιλμικό σύμπαν του Λουί Μπουνιουέλ. Πρωταγωνιστεί η νεαρή Σοφία Φέρρη, η ίδια που επιμελήθηκε το μακιγιάζ, όπως και τους τσαρουχικούς τίτλους της ταινίας. Μαζί της ο Ανέστης Βλάχος στο ρόλο ενός λαϊκού παλικαριού που ερωτεύεται την κοπέλα και με τους δυο μάγκες φίλους του, χορεύει μπροστά στα μάτια της και έξω απ' την πόρτα της. Τους ακολουθεί η κάμερα του σκηνοθέτη που χορεύει κι αυτή στο ρυθμό του τραγουδιού, πότε με σύντομα τράβελινγκ και πότε με κοντινά συμβολοποιημένα πλάνα σε ματόκλαδα που λάμπουν και σε μια γλάστρα με βασιλικό. Στο τέλος, αντιλαμβανόμαστε πως ολόκληρη η σκηνή αυτή δεν ήταν τίποτα άλλο από την ερωτική φαντασίωση ενός κοριτσιού, στερημένου μέσα στη μιζέρια και την ανέχεια της καθημερινότητας του! Για καιρό έψαχνα αυτή την 6λεπτη ταινία του Φέρρη, επομένως με ιδιαίτερη χαρά την ανακάλυψα σήμερα στο θησαυροφυλάκιο που λέγεται youtube! Ένα μεγάλο ευχαριστώ σ' αυτόν που την ανέβασε στο διαδίκτυο είναι το λιγότερο που μπορώ να πω από εδώ!

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΡΙΟΣ ΤΟ ΠΟΥΛΑΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ...

Και πολύ καλά κάνει! Σου λέει εδώ ο άλλος έσκισε γκαρίζοντας Κατεδαφίστε το!, εγώ δηλαδή να μην το πουλήσω που θ' αγγίξει και τον λαουτζίκο ως λιγότερο extreme πράξη; Και τα κατάφερε! Σουξέ στα 65 του, το θηρίο! Και τι σουξέ! Παντού τ' ακούς νυχθημερόν, θες δε θες! Σ' αεροπλάνα, σε βαπόρια, σε ταξί, σε ραδιόφωνα και σε τηλεοράσεις! Μια λαϊκοκαψούρικη ηλεκτρική μπαλάντα που θυμίζει στην εισαγωγή τουλάχιστον το αείμνηστο Αγάπα με του Πουλόπουλου (φρίκη!) και που μπροστά της ωχριούν τα μελό σαπούνια του Καρβέλα! Τους στίχους, μαθαίνω, έγραψε ο μουσικός παραγωγός και στιχουργός Νίκος Μωραΐτης- ναι, ο ίδιος άνθρωπος που κάποτε μεταξύ άλλων είχε γράψει και τους στίχους για έναν πολύ καλό δίσκο της Έλλης Πασπαλά σε μουσική Στάμου Σέμση, το Σε ποιον θεό να πιστέψω. Δεν πάει πολύς καιρός που από το δίφωνο είχα ασκήσει έντονη κριτική στον Μωραΐτη για τους στίχους του σε δίσκο του Μιχάλη Χατζηγιάννη, προξενώντας την αντίδραση του. Τώρα δε θα το κάνω και δεν υπάρχει και νόημα. Ας πω μονάχα ό,τι το άσμα Το πουλάω το σπίτι, είναι έως και πολύ καλύτερο από ένα άλλο τραγούδι του Πάριου σε στίχους Εύης Δρούτσα που παρομοίαζε την αγάπη και την ευτυχία με ένα σπίτι ή μια κάμαρα που όλο...μπάζει νερά! Έτσι έχουν τα πράγματα, λοιπόν! Ο Γιάννης Πάριος πουλάει σπίτια, η MINOS- EMI πουλάει δίσκους κι ο κόσμος αγοράζει επίπλαστο συναίσθημα και μάλιστα δευτερότριτης κατηγορίας.

ΚΙ ΑΝ ΧΙΟΝΙΖΕΙ ΚΑΙ ΑΝ ΒΡΕΧΕΙ ΤΟ...ΑΓΡΙΟΓΟΥΡΟΥΝΟ ΑΝΤΕΧΕΙ!

Δοκιμασμένο παιχνίδι που μερικοί θα βρουν ευφυές, άλλοι σαχλό και κάποιοι σουρεαλιστικό! Πάρτε γνωστά ελληνικά τραγούδια και αντικαταστήστε τη λέξη- κλειδί τους, στο ρεφρέν κατά προτίμηση, με τη λέξη γουρούνι! Το κάναμε με μερικούς φίλους πριν λίγες μέρες σε ταβέρνα και έγινε χαμός από το γέλιο! Οι περισσότεροι γελούσαν, αλλά δεν έλειψαν κι εκείνοι που δυσανασχέτησαν με την ακατάσχετη παπαρολογία που μας είχε πιάσει! Έτσι, το σινεφίλ λαϊκό Του αγοριού απέναντι έγινε Του γουρουνιού απέναντι/ πείτε του πως το θέλω, το Δελφίνι- δελφινάκι του Λοΐζου Γουρούνι- γουρουνάκι, το, γνωστό από τα 70s, Με φωνάζουνε τζίνι Με φωνάζουν γουρούνι κλπ. Ξεχωριστές στιγμές, το Αγριολούλουδο του Καζαντζίδη που έγινε Αγριογούρουνο και, το TOP, το Καμαρούλα μια σταλιά του Πουλόπουλου που άλλαξε σε Γουρουνούλα μια σταλιά δύο επί τρία (για φανταστείτε γουρούνα δύο επί τρία)! Ως και τον Χατζιδάκι παραποιήσαμε οι κάφροι, τραγουδώντας δυνατά Γουρούνι που' γινες δίκοπο μαχαίρι και Φέρτε μου ένα γουρουνάκι για να δείτε πως πεινώ! Η κατάσταση ξέφυγε εκτός ελέγχου με το που πιάσαμε και τη Ρωμιοσύνη του Θεοδωράκη: Όταν χαμογελάνε/ ένα μικρό γουρούνι/ φεύγει μεσ' απ' τ' άγρια γένια τους! Φυσικά, μεσ' απ' τα γένια των συντρόφων έφευγε μόνο ένα μικρό χελιδόνι και κανένα γουρούνι. Τον τσακίσαμε τον μακαρίτη τον Ρίτσο, οπότε κάπου εκεί τα γουρουνοπαιχνιδοτράγουδα έλαβαν τέλος!

ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΣΤΗΝ Ε.ΡΑ. ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΤΣΑΜΠΡΑ!

Ο Γιώργος Τσάμπρας είναι ένας δημοσιογράφος που εκτιμώ και θεωρώ μάλιστα και δάσκαλο μου. Χωρίς αμφιβολία, το να διαβάζω τα κείμενα του στον μουσικό Τύπο εδώ και μια 15ετία, ξύπνησε μέσα μου και μένα το μικρόβιο του ερευνητή. Με θυμάμαι φαντάρο στη Λήμνο να περιμένω πώς και πώς το δίφωνο κάθε μήνα για να αποστηθίσω κανονικά τις πληροφορίες που παρέθετε στα ένθετα των promo- CDs του περιοδικού! Όταν η μοίρα το' φερε να συνεργαζόμαστε στο ίδιο έντυπο λίγα χρόνια αργότερα, με το που τον πρωτοσυνάντησα, του εξέφρασα τον θαυμασμό χρόνων που του είχα! Κι αυτός με το χαρακτηριστικό ήπιο ύφος του με κοιτούσε όλο απορία! Γι' αυτό και χθες με ιδιαίτερη χαρά αποδέχθηκα την πρόταση του φίλου μου, Στέλιου Βαμβακάρη, να συμμετάσχω στο δίωρο αφιέρωμα που θα του έκανε ο Τσάμπρας στο πλαίσιο της εκπομπής του από το Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας.

Έχω επισκεφτεί πολλές φορές τα στούντιο της Ε.ΡΑ. και πάντα νιώθω ό,τι μπαίνω σε ένα από τα ωραιότερα και εν ζωή ακόμη μουσεία της Ελλάδας. Αυτή η αίσθηση ό,τι θ' ανοίξεις μια πόρτα και θα δεις από πίσω τον Χατζιδάκι να διευθύνει κάποια μεγάλη ορχήστρα, την Μαρία Κάλλας να κάνει πρόβα και την Κατίνα Παξινού να ασκεί την υψηλή τέχνη της από τα ερτζιανά, φορώντας κάτι απαρχαιωμένα τεράστια ακουστικά στο κεφάλι της!

Συνήθως όποτε πηγαίνω από την Ε.ΡΑ. παρατάω για λίγο το σκοπό που με έφερε εκεί και βολτάρω μόνος μου στους διαδρόμους του πρώτου ορόφου, χαζεύοντας τις ταπετσαρίες- φωτογραφικά ντοκουμέντα! Η αναμονή στην καφετέρια του Ραδιομεγάρου πάντα επιφυλάσσει ευχάριστες εκπλήξεις.

Όπως το να συναντήσεις τον Βασίλη Λέκκα σε διάλειμμα πρόβας με τη Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης. Είχα να τον δω κάνα χρόνο τον Βασίλη και χάρηκα που τα είπαμε σε ένα γρήγορο καφέ. Το ίδιο συνέβη και με τον καλό συνάδερφο Πάνο Χρυσοστόμου, με τον οποίο παρεμπιπτόντως είχαμε επικοινωνήσει πρώτη φορά σε προσωπικό επίπεδο μέσω των blogs!

Ο Τσάμπρας μας τράβηξε κυριολεκτικά από την ευήλια καφετέρια, καθώς η ηχογράφηση της εκπομπής θα ξεκινούσε. Και μια και επρόκειτο να παίξουν ζωντανά οι μουσικοί, ο χρόνος ήταν περιορισμένος. Εδώ βλέπετε τον κιθαρίστα και ενορχηστρωτή του Στέλιου Βαμβακάρη, Γιάννη Ζαχαρόπουλο, μαζί με τον μπασίστα Νίκο Γιαννάτο. Σπουδαίος καλλιτέχνης ο Ζαχαρόπουλος κι ένας απ' τους πιο αγαθούς ανθρώπους που' χω γνωρίσει τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα, δικό του είναι το τραγούδι Άσπρα- μαύρα σκαλοπάτια, που έκανε μεγάλη επιτυχία η Σωτηρία Λεονάρδου!

Όλα είναι εντάξει; Πρώτα μπαίνω γω με το μπουζούκι και μετά εσύ με το μπάσο! μοιάζει να λέει ο Στέλιος Βαμβακάρης στον Νίκο Γιαννάτο, ευτυχής μάλλον που ένας καθαρόαιμος ροκ μπασίστας εντάχθηκε πρόσφατα στη ρεμπετομπλούζ μπάντα του!

Δίπλα στον Στέλιο πάντα η Εβελίνα Αγγέλου. Τραγούδησαν από το Χαράματα η ώρα τρεις του Μάρκου και το Μ' αδίκησες Ανατολή της Μπέλλου μέχρι το Σουξεδιάρικο του Νίκου Ξυδάκη και του Μανώλη Ρασούλη. Απίστευτο το γεγονός ό,τι ο Ξυδάκης τηλεφώνησε του Στέλιου για τα διαδικαστικά του σαββατιάτικου live στο Κύτταρο την ώρα που προβάρανε δικό του τραγούδι!

Και όταν η ορχήστρα αυτοσχεδίαζε στους δρόμους του Louisiana Red και του Muddy Waters, η Εβελίνα προτίμησε την ξεκούραση σαν ένα μικρό διάλειμμα από το πόστο της. Ήταν η ώρα που διάλεξα κι εγώ να αποχωρήσω, καθώς είχαμε κλείσει τετράωρο εκεί και είχε μόλις ολοκληρωθεί η ηχογράφηση του πρώτου μέρους της εκπομπής. Η συμμετοχή μου τελικά αρκέστηκε σε...φωνητικά. Κάθισα πίσω από τον Στέλιο και όλοι μαζί ηχογραφήσαμε με τις φωνές μας το υπέροχο Στην αρχή του τραγουδιού του Ξυδάκη!

Χαιρέτισα τους φίλους μουσικούς, ευχαρίστησα τον οικοδεσπότη Γιώργο Τσάμπρα για την πρόσκληση πρώτα απ' όλα και όπως ήταν φυσικό ρώτησα για την ημέρα και ώρα μετάδοσης της εκπομπής. Σας τα μεταφέρω ακριβώς: Δεύτερο Πρόγραμμα Ελληνικής Ραδιοφωνίας 103,7- Παρασκευή 30 Μαΐου 2008, 18.00-20.00 το απόγευμα και σε επανάληψη 04.00- 06.00 ξημερώματα Σάββατου. Αν δεν καταφέρετε να περάσετε από το Κύτταρο αυτό το Παρασκευοσάββατο, που οι συναυλίες του Στέλιου Βαμβακάρη θα αποτελέσουν το μεγάλο φινάλε της πρώτης σαιζόν της επαναλειτουργίας του ιστορικού κλαμπ, συντονιστείτε οπωσδήποτε στο Δεύτερο Πρόγραμμα!

ΑΙΜΟΔΟΤΕΣ ΣΤΟ ΑΝΑΙΜΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ!

Η Δανάη Παναγιωτοπούλου ανήκει σε εκείνους τους καλλιτέχνες που αν ζούσαν σε μια οποιαδήποτε άλλη χώρα θα γέμιζαν στάδια! Ασκεί την τέχνη της ακριβής τραγουδοποιίας της, γράφοντας μουσική που έχει σημείο εκκίνησης τον Μάνο Χατζιδάκι, τη Suzanne Vega και τα ηχητικά κομμάτια ενός μπρεχτικού μεταπολεμικού θίασου.

Οι στίχοι της θα έκαναν ευτυχισμένους την Αρλέτα, τον Άλκη Αλκαίο και τη Λένα Πλάτωνος! Είναι η μόνη που έπεισε, έστω κι αυτούς τους λίγους που την ακολουθούν φανατικά στις ζωντανές εμφανίσεις της, να τραγουδούν χαρωπά μαζί της για την μικροαστική μιζέρια, την προσφυγή στα αντικαταθλιπτικά χάπια και τις πρέζες και τον αλόγιστο καταναλωτισμό.

Δεν τραγουδάει ως επί το πλείστον για έρωτες η Δανάη- μπούχτισε πια απ' αυτούς το κακόμοιρο το τραγούδι. Προτιμάει να διαφυλάσσει την ακεραιότητα της όμορφης θηλυκής της υπόστασης, εκτοξεύοντας τα τραγούδια της ως φαρμακερά βέλη που δεν ανοίγουν, μα παραδόξως κλείνουν πληγές.

Ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, απ' την άλλη, εμπνέεται σταθερά από τον Bob Dylan, τον Δήμο Μούτση και τον Διονύση Σαββόπουλο. Η μοναδική χροιά της φωνής του γίνεται Ποτάμι μαύρο και ροκάρει πάνω σε μουσικές μνήμες της χώρας που τον γέννησε, παραταγμένες στο πλάι των πιο σύγχρονων διεθνιστικών επιρροών του.

Πως θα του φαινόταν άραγε του Θάνου Μικρούτσικου που οι Εφτά Νάνοι στο S/S Cyrenia του Νίκου Καββαδία, με τους πιανιστικούς αυτοσχεδιασμούς του, μετατράπηκαν αυθαίρετα από τον νεαρό τραγουδοποιό σε ska- punk ξεφάντωμα;

Ο Θέμος Σκανδάμης, τέλος, αναδύθηκε από τον Κρατήρα μόνο και μόνο για να μας παραδώσει τα, διόλου εύπεπτα, τραγούδια του. Το art- rock ύφος του θύμισε στους περισσότερους τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Με την πολυμελή μπάντα του, το βιολί και τα πνευστά, σε μένα θύμισε τους Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, έτσι όπως έχουν μείνει πλέον ως συγκρότημα αναφοράς.

Πόσο το ταλέντο μπορεί να αντέχει θαμμένο κάτω απ' τα λογής σκατά που ταΐζουν τον κόσμο; Πόσο οι Καλομοίρες με το πρόσχημα της τσαχπινιάς και το χάος του κενού τους, θα θριαμβεύουν; Πότε θα στήσουμε στην πλατεία Συντάγματος όλες τις τσαχπίνες και τους τσαχπίνηδες και θα τους εκτελέσουμε με ανοιχτά μάτια; Πότε θα ενσωματωθούμε σε μια τεράστια πένθιμη πομπή, βγάζοντας όλοι το σκασμό; Πότε θα τηρήσουμε μόνο ενός λεπτού σιγή για τους νέους καλλιτέχνες που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι τους, επειδή οι άλλοι συνεχώς θέλουν να έχουν δημόσιο λόγο για τα πάντα; Αναπάντητα ερωτήματα και δε θα έπρεπε...Η Δανάη Παναγιωτοπούλου, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και ο Θέμος Σκανδάμης αυτές τις δύο βραδιές στο Κύτταρο λειτούργησαν ως πραγματικοί αιμοδότες ενός αναιμικού ετοιμοθάνατου ελληνικού τραγουδιού.

ΝΑΤΑΛΙ & ΧΡΥΣΟΥΛΑ TAKE KYTTARO LIVE!

Πριν από ακριβώς τρία χρόνια είχε χτυπήσει το κινητό μου. Είμαι η Ναταλί Χατζηαντωνίου από την Ελευθεροτυπία μου είπε μια ευγενική γυναικεία φωνή και θέλω να σας κάνω συνέντευξη για την ταινία σας! Ήξερα τη Ναταλί ως δημοσιογράφο του μουσικού τμήματος και γι' αυτό εξεπλάγην που η συνέντευξη θα γινόταν από εκείνη και όχι ας πούμε από τη Βένα Γεωργακοπούλου ή την Ευάννα Βενάρδου των κινηματογραφικών. Όπως ήταν φυσικό δέχτηκα με μεγάλη μου χαρά! Είχαμε μια 10λεπτη συνομιλία από τηλεφώνου, καθ' όλη τη διάρκεια της οποίας άκουγα το πληκτρολόγιο του κομπιούτερ της να έχει τρελαθεί!Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε ολοσέλιδο και πρωτοσέλιδο στο ένθετο με τα καλλιτεχνικά της εφημερίδας τον Απρίλιο του 2005 και μέχρι σήμερα που έχουμε...χορτάσει από συνεντεύξεις παραμένει η πιο όμορφη, περιεκτική και τιμητική παρουσίαση που μου έγινε ποτέ. Ήθελα να γνωρίσω από κοντά έναν άνθρωπο που με στήριξε πολύ χωρίς να ξέρει ούτε καν πως είναι η φάτσα μου. Στον άγριο και ανταγωνιστικό τούτο χώρο, κάποιος κακόβουλος θα ισχυριζόταν πώς και να πλήρωνα ακόμη, τέτοια φροντισμένη παρουσίαση αποκλείεται να μου γινόταν! Και όμως! Επιτρέψτε μου να πιστεύω, διότι το έζησα, πώς τελικά τα πάντα δεν είναι ούτε σικέ, ούτε αποτέλεσμα ανούσιων δημοσίων σχέσεων. Πέρασε καιρός και όλο έλεγα ό,τι θα συναντήσω τη Ναταλί σε κάποια παρουσίαση δίσκου. Τίποτα! Στον Ξυδάκη αυτή, στην Αμοργό του Χατζιδάκι εγώ! Στην Κανά η Ναταλί, στη Μοσχολιού ο Μπόσκο! Μια μέρα άνοιξα την Ελευθεροτυπία και διάβασα το πιο προσωπικό κείμενο που είχε δημοσιεύσει ίσαμε τότε η εν λόγω δημοσιογράφος. Επρόκειτο για το σκυλί της, τη Λιούμπα, που την πήγαινε για ευθανασία. Κι εκεί, καθώς το πονεμένο βλέμμα της ενωνόταν για την ύστατη στιγμή με το εξίσου πονεμένο βλέμμα του ζώου, ο πόνος μοιράστηκε και εν μέρει εξομαλύνθηκε από την παρουσία ενός ξένου μετανάστη δίπλα τους. Ο πόνος για την επερχόμενη απώλεια ενός ζώου και ο πόνος για την αέναη περιπέτεια της ίδιας της ύπαρξης ενός ανέστιου ανθρώπινου πλάσματος. Δεν ήταν κείμενο απ' αυτά που γεμίζουν τις σελίδες των εφημερίδων, ένα σενάριο ταινίας μικρού μήκους ήταν ή μια ολόκληρη sequence ένθετη σε μεγάλη ταινία, υποψήφια για το Βραβείο Κοινωνικού Προβληματισμού. Έχω κι εγώ ζωάκι στο σπίτι μου και νομίζω πως ο πόνος του χαμού του λίγο διαφέρει απ' το χαμό ενός οικείου ανθρώπου. Τον ξεπερνάς απλά ευκολότερα ως απόρροια εγκεφαλικής διεργασίας και τίποτα περισσότερο. Εγώ επίσης δεν ανήκω σ' αυτούς που συγκινούνται ιδιαίτερα, πόσο μάλλον ή δακρύζουν ή και κλαίνε ακόμη μπροστά στην είδηση ψόφησε η Λούσι ή ρίξανε φόλα στον Μπρούνο μου...Παρ' όλα αυτά, με το κομμάτι της Ναταλί και δάκρυσα αρχικά και έκλαψα μετά, διαβάζοντας το ξανά και ξανά. Δεν της τηλεφώνησα, αν κι ήθελα πολύ να το κάνω. Φοβήθηκα- τόσο μαλάκες μας έχουν κάνει ορισμένοι- ό,τι θα θεωρηθεί γλύψιμο στη δημοσιογράφο μιας μεγάλης εφημερίδας ή κι εγώ δεν ξέρω άλλο τι. Ένα sms μπόρεσα μόνο να στείλω στο κινητό της με δυο λόγια συμπάθειας για την αναγκαστική θανάτωση της Λιούμπα. Ευτυχώς σήμερα τα ξεπεράσαμε όλα αυτά. Μπορεί να μην κάνουμε στενή παρέα με τη Ναταλί, μα ξέρει πόσο εκτιμώ το ήθος, τη γραφή της και τη θέση της πάνω στα καλλιτεχνικά πράγματα της χώρας μας. Κι έτσι, όποτε δε βγαίνουμε για φαΐ, αραιά και που, παρέα με τον Γιάννη Τριάντη και τη Χρυσούλα Παπαϊωάννου, συναντιόμαστε στάνταρ και τα λέμε στις γνώριμες μας δισκοπαρουσιάσεις. Ένας λόγος παραπάνω γι' αυτή την ανάρτηση, αφού απόψε η Ναταλί και η Χρυσούλα ήρθαν απ' τα μέρη μου και απόλαυσαν στο Κύτταρο τη συναυλία τριών νέων εξαιρετικών τραγουδοποιών, της Δανάης Παναγιωτοπούλου, του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη και του Θέμου Σκανδάμη. Στις φωτογραφίες βλέπετε αριστερά τη Ναταλί Χατζηαντωνίου και δεξιά τη Χρυσούλα Παπαϊωάννου. Επιφυλάσσομαι και για ένα post αφιερωμένο στη Χρυσούλα, χωρίς...φόβο και με το ίδιο πάθος, μια και με τη Χρυσούλα είμαστε και συνάδερφοι στο δίφωνο της προ και μετά γιαννίκειας περιόδου! Πάντως, αν μπορέσετε, βρείτε και διαβάστε στην Ελευθεροτυπία την κριτική παρουσίαση της Ναταλί στην Πρωτοψάλτη και τον Θωμά της! Πραγματικά, όλα τα λεφτά!

Για τον κινηματογράφο των ΑΔΕΡΦΩΝ DARDENNE (ή δύο σε ένα POST)...

Θεωρώ τους Βέλγους αδερφούς Dardenne, τον Luc και τον Jean- Pierre, σαν ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η τέχνη του κινηματογράφου σε διεθνές επίπεδο την τελευταία δεκαετία. Η νέα ταινία τους με τίτλο Lorna's Silence κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου στο τελευταίο φεστιβάλ των Κανών και πραγματικά αδημονώ για τη θέαση της. Η θητεία των Dardenne στο ντοκιμαντέρ είναι πασιφανής σε όλες τις fiction ταινίες τους: τεχνική κάμερα στο χέρι, συχνά ημιερασιτέχνες ηθοποιοί (σαν τη συγκλονιστική δασκάλα από τη Μπουρκίνα Φάσο, Ασιτά Ουεσραογκό) και στο επίκεντρο τους κοινωνικά δράματα, απαλλαγμένα από το στρατευμένο διδακτικό ύφος ενός Μάικ Λι ή ακόμη περισσότερο ενός Κεν Λόουτς. Το 1997 έτυχε να δω σε φεστιβάλ στην Τυνησία την Υπόσχεση τους. Με είχε ταράξει πολύ τότε αυτή η ταινία, καθώς ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποιούσα το μεταναστευτικό πρόβλημα και εκτός των εδώ συνόρων, έτσι τουλάχιστον όπως μας το έδιναν οι συμπατριώτες συνάδερφοι. Ήταν η πρώτη φορά επίσης που παρακολουθούσα έναν τόσο επιτυχημένο συνδυασμό ταινίας μυθοπλασίας με ντοκιμαντερίστικο πνεύμα στη σκηνοθεσία της. Λίγα χρόνια αργότερα θα με τάραζε για το θέμα της, κυρίως, μια άλλη ταινία, λίγο παλιότερη από την Υπόσχεση των Dardenne, το Lamerica (1994) του Gianni Amelio. Είμαι σίγουρος πως και η καινούργια ταινία των αδερφών Dardenne θα προβληθεί σε κάποια αθηναϊκή αίθουσα και δε θα αντέξει πάνω από δυο- τρεις εβδομάδες. Και πολύ λέω...Την ίδια στιγμή που οι εταιρείες παραγωγής και διανομής της ψωροκώσταινας ρίχνουν στην αγορά ανόητα blockbusters για στρατόκαυλους και θιασώτες του τηλεοπτικού Πρωινού Καφέ...Οι ταινίες των αδερφών Dardenne αποτελούν μαθήματα ήθους και κινηματογραφικής γραφής, απλές και λιτές όπως θα έπρεπε να είναι και οι δικές μας ταινίες.
* επειδή το παράκανα με τις αναρτήσεις δευτεριάτικα και κινδυνεύω να χαρακτηριστώ αργόσχολος (όχι ό,τι με χαλάει), διαλέγω την οδό της υπο-ανάρτησης ή του θυγατρικού post για να περιγράψω μιαν, άσχετη με τους αδερφούς Dardenne, εικόνα από το χθεσινό live των Iron Butterfly στο Κύτταρο!

Μην παρασύρεστε από το άνωθεν φιλμάκι του 1968, στο οποίο οι νεολαίοι λικνίζονται στους ρυθμούς του In-a-gadda-da-vida (In the garden of life)! Όταν πρωτοβγήκε το κομμάτι, διάρκειας 17 λεπτών, οι Iron Butterfly το παρουσίαζαν σε ψυχεδελικές ντισκοτέκ με light- shows και με ολόκληρα γαλόνια χυμένης μαρμελάδας στο πάτωμα για να κυλιούνται και να ηδονίζονται οι τριπαρισμένοι χίπηδες! Αργά χθες βράδυ, πάντως, στο Κύτταρο παραλίγο να μας μείνει ο παππούς ο τραγουδιστής τους! Σε κάποια φάση παράτησε τη σκηνή και κατέβηκε στα καμαρίνια με κρίση σακχαρώδους διαβήτη, ζητώντας απεγνωσμένα οτιδήποτε γλυκό! Πού να φανταζόμουν στα είκοσι μου, όταν άκουγα απ' το πρωί ως το βράδυ το In-a-gadda-da-vida τους, ότι μετά από χρόνια θα έτρεχα να τους βρω κρουασάν και σοκολατούχο τσουρέκι από το περίπτερο στη γωνία Αχαρνών & Ηπείρου! Αυτούς, που ήταν το αγαπημένο γκρουπ του Jim Morrison και του Sky Saxon! Ε, ρε νιάτα, που λέμε...

Για το βλέμμα του ΣΤΕΛΙΟΥ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ...

Εκτιμώ και θαυμάζω πολύ τον Στέλιο Βαμβακάρη! Γι' αυτό το βλέμμα του που όσο μεγαλώνει και ωριμάζει γίνεται ίδιο κι απαράλλαχτο με του πατέρα του, του Μάρκου. Κολόνα στην Ακρόπολη πραγματικά! Πριν ένα χρόνο τον κινηματογράφησα σε λίγα καρέ φιλμ ασπρόμαυρο να πίνει τον καφέ του στις έξι το πρωί μετά από μια νύχτα προσωπικής του οδύνης. Η θλίψη ζωγραφισμένη σε δυο ταλαιπωρημένα ανθρώπινα μάτια.

Ψηλός, στυλάτος, επιβλητικός, πάντα χαμογελαστός με τους ανθρώπους, έχει κλείσει μέσα στο βλέμμα του ολόκληρη την ιστορία του περιθωρίου της μεταπολεμικής Ελλάδας. Τον έχω καταγράψει σε σειρά κασσετών να μου διηγείται ιστορίες για τις πουτάνες της Τρούμπας, τους χασικλήδες της Κοκκινιάς, τους κωλομπαράδες του Περάματος, τους μαχαιροβγάλτες των νυχτερινών κέντρων, τα Blues της Β΄Πειραιώς που θα μπορούσε να' χει κάνει ποίημα ο Γιώργος Χρονάς, αν δεν ήταν τόσο πρωτότυπος και γνήσιος ο προφορικός λόγος του ίδιου του ποιητή Στέλιου Βαμβακάρη. Η Εβελίνα Αγγέλου, ηθοποιός και ερμηνεύτρια, βρίσκεται κοντά του τα τελευταία χρόνια. Η Μπαλάντα της Πηνελόπης που έγραψε για τη φωνή της είναι ένα από τα ομορφότερα έντεχνα τραγούδια, φτιαγμένο από καλλιτέχνη που αν τον συμπεριλάβεις απλοϊκά στο έντεχνο σίγουρα θα τον αδικήσεις.

Ο Στέλιος Βαμβακάρης αγαπάει τη νεότητα. Έδωσε την άδεια του, με μεγάλη χαρά μάλιστα, για να διασκευάσει ο Γιάννης Αγγελάκας την Πλημμύρα του Μάρκου και οι Locomondo τη Φραγκοσυριανή σε ρυθμούς reggae! Εδώ, με τον Ιάσωνα Παναγιωτόπουλο από το δημοσιογραφικό team του ραδιοσταθμού Στο Κόκκινο 105,5!

Με τον Στέλιο είμαστε φίλοι και κοντοχωριανοί, Κορυδαλλιώτης αυτός, Κερατσινιώτης εγώ. Τον γνώρισα πριν αρκετά χρόνια όταν αναζητούσε μια κόπια του Ριφιφί του Ντασσέν, της αγαπημένης του κινηματογραφικής ταινίας! Μου αρέσει να σκαλίζω τα βινίλια και τα cd, όποτε πάω σπίτι του. Εκεί, όπου ανάμεσα στα κρεμασμένα μπουζούκια, τα μπαγλαμαδάκια και τα πορτραίτα του Μάρκου, ανακαλύπτει κανείς όλο και κάποιο αγνοημένο σπάνιο άλμπουμ των Grateful Dead, του B.B. King ή των Lynyrd Skynyrd! Μου αρέσει ακόμη που ο Στέλιος είναι καλλιτέχνης με τα όλα του, απ' αυτούς που γεννήθηκαν ανήμποροι για οτιδήποτε άλλο πέραν της τέχνης τους. Δεν θα τον δεις ποτέ να παίρνει τηλέφωνα δημοσιοσχεσίτικα. Κι ας κατακλύζεται το σπίτι του, ανήμερα της ονομαστικής γιορτής του, από ανθοδέσμες με τις ευχές πρωτοκλασάτων πολιτικών στελεχών. Με συγκινεί η αγάπη του για τον Μάνο Χατζιδάκι. Τουλάχιστον για μια δεκαετία, λέει, ο Χατζιδάκις του τηλεφωνούσε κάθε Πρωτοχρονιά και Πάσχα, θυμίζοντας του πάντα την ιστορία με τον πατέρα του, τον Μάρκο, που κάποτε στις αρχές της δεκαετίας του 1940 πήρε υπό την προστασία του έναν νεαρό, λίγο κουνιστό, ο οποίος πήγαινε μαζί με τον Νίκο Κούνδουρο να ακούσουν ευλαβικά τις πενιές του, προξενώντας τη χλεύη των σκληροπυρηνικών ρεμπετών! Μικρέ, θα παίρνεις καρέκλα και θα κάθεσαι δω δίπλα μου του είχε πει τότε ο Μάρκος κι όποιος σε πειράξει, θα'χει να κάνει μαζί μου! Από όλους τους Έλληνες μουσικούς, μόνο για τον Χατζιδάκι μιλάει ο Στέλιος και σχεδόν δακρύζει. Για τους άλλους που συνεργάστηκε κιόλας μαζί τους, τη Μπέλλου, τον Ξυλούρη, τον Σιδηρόπουλο, αφήνει να μιλήσει πάλι το μελαγχολικό του βλέμμα. Κυρίως, όμως, όποτε τον επισκέπτομαι στο λιτό διαμέρισμα του, μου αρέσει που πιάνει το μπουζούκι και με βάζει ν' ακούσω σε πρώτη παγκόσμια τα νέα του τραγούδια. Τότε, ο Κορυδαλλός μετατρέπεται στο Δέλτα του Μισσισσίπι, ο ψιλικατζής και ο σουβλατζής απέναντι σε μαύρους χρυσοθήρες κι αυτό το σπαραχτικό No shoe on my foot, No food on my table του John Lee Hooker δεν έχει καμία απολύτως διαφορά από το Φυσαρμόνικα, κιθάρα, νέγρικα διαμαρτυρίας και ο μπαγλαμάς να παίζει Ζήτω η Ελευθερία!

Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5

Μπήκε στη δισκογραφία τη δεκαετία του 1970 γράφοντας τραγούδια για τις μεγαλύτερες φωνές: του Ξυλούρη, της Μπέλλου, του Νταλάρα, της Μοσχολιού. Την επόμενη δεκαετία ήταν ο πρώτος που εισήγαγε τον όρο καραντουζένι στην ελληνική μουσική, επισημαίνοντας την αισθητική συγγένεια του πατέρα του, του Μάρκου, με τον John Lee Hooker και κατ’ επέκταση του ρεμπέτικου με το blues! Οι εμφανίσεις του επί σκηνής με τον bluesman Louisiana Red άφησαν εποχή, ενώ καταγράφηκαν και σε ένα ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ. Προηγουμένως, είχε κυκλοφορήσει Η Φαντασία στην Εξουσία με τον ίδιο και τους Ρομαντικούς Παραβάτες, τον Παύλο Σιδηρόπουλο δηλαδή, τον Louisiana Red και σε ειδική σύμπραξη τον Θανάση Γκαϊφύλλια, τη Δέσποινα Γλέζου, τον Περικλή Χαρβά και τον Πάνο Σαββόπουλο:

Οι μπαγλαμάδες να παίζουν Dylan/ κι ο Peter Hammil διπλοπενιές/ ο Tom Waits με τα κλαρίνα/ και τα νταούλια να παίζουν Yes (στίχοι: Κάτος Σεληνόπουλος).
Ο Στέλιος Βαμβακάρης είναι καλεσμένος της σημερινής εκπομπής μου Στο Κόκκινο 105,5 (http://www.left.gr/) 20.30- 22.00 το βράδυ. Θα μιλήσουμε για τις δύο συναυλίες του το ερχόμενο Παρασκευοσάββατο στο Κύτταρο με τίτλο Τα blues της Β΄ Πειραιώς (η πατρότητα του τίτλου μού ανήκει!) και με επίτιμους guests τον Νίκο Ξυδάκη και τον Χρήστο Θηβαίο. Συντονιστείτε!

ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ...ΝΙΚΟΥ ΧΑΛΒΑΤΖΗ!

Ο τραγουδοποιός Νίκος Χαλβατζής είναι καθ' οδόν τη στιγμή αυτή. Κατεβαίνει από την Κοζάνη, αφού το βράδυ εμφανίζεται στο Αλάβαστρον. Και πάλι στην Αθήνα μετά από πολύ καιρό. Δύσκολα τα πράγματα. Από χθες λαμβάνω sms και τηλεφωνήματα φίλων που με καλούν να δούμε σε διάφορα σπίτια την Eurovision. Όταν τους απαντάω ό,τι δε μπορώ, διότι θα πάω ν' ακούσω τον Χαλβατζή οι περισσότεροι γελάνε και με θεωρούν απ' άλλο πλανήτη! Πράγματι, Νίκο, άσχημη μέρα διάλεξες! Εδώ φοβούνται στο Κύτταρο που έχουν απόψε την πρώτη βραδιά τους οι θρυλικοί Iron Butterfly, είναι δυνατόν να μην πανικοβάλλεσαι εσύ που σε γνωρίζουμε είκοσι- τριάντα άτομα; Κι ας έκανες έναν απ' τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους πριν από δύο χρόνια! Πάντως, ο Χαλβατζής αν μη τι άλλο διαθέτει χιούμορ! Όταν του είπα που πας, ρε Καραμήτρο, απόψε με την Καλομοίρα; απάντησε μπα, δεν έχω πρόβλημα, έχω πει σε φίλους και θα μου τη γράψουν σε dvd! OK, λοιπόν, τα λέμε το βράδυ!

* στο μεταξύ, η Espresso χαρίζει ολόκληρο το αριστούργημα Ommadawn (1975) του Mike Oldfield, ο Ελεύθερος Τύπος τη νοσταλγική Στουρνάρα 288 με τη Σοφία Βέμπο, ενώ ο Επενδυτής συνεχίζει να χαρακτηρίζει συλλεκτικά τα cd του, που μπλέκουν τον Γιάννη Πουλόπουλο και τους Νοστράδαμος με την Eartha Kitt και το Cu cu ru cu cu Paloma του Harry Belafonte...

** τελικά δεν ήμουν το μόνο...UFO απόψε! Ούτε και η Σαβίνα Γιαννάτου πήρε χαμπάρι το διαγωνισμό της Eurovision! Ούτε και τα τριάντα περίπου άτομα που έσπευσαν στο Αλάβαστρον να τιμήσουν τον Νίκο Χαλβατζή και τους δυο μουσικούς του! Κι έτσι, ενώ όλη η χώρα παραληρούσε στους ρυθμούς του Secret Combination της Καλομοίρας, εμείς ακούγαμε και την ακούγαμε με τα τραγούδια από το Πλάνο Εξόδου του Νίκου, καθώς και τις μπαλάντες των Pink Floyd, του Leonard Cohen και του Paul Simon! Καθόλου άσχημα μπορώ να πω!

THE GREEKS DON'T WANT NO HEAVY CULTURE...

Μετά τη διαμάχη που ξέσπασε στο blog της γητεύτριας με αφορμή μια ανάρτηση της, στο βίντεο της οποίας ο Πασχάλης Τερζής τραγουδούσε Χατζιδάκι- Γκάτσο, εμπνέομαι κι εγώ για να καταθέσω μια φοβερή ιστορία έτσι όπως μου τη διηγήθηκε ο φίλος καλλιτέχνης Ανδρέας Ταρνανάς. Πριν καμιά δεκαριά χρόνια, στο ορεινό χωριό Πεντάλοφος της Κοζάνης είχε διοργανωθεί φεστιβάλ...κλασικής μουσικής! Από την ΕΡΤ είχε σταλεί ολόκληρο συμφωνικό σύνολο με μια σοπράνο στο σωματότυπο ακριβώς της Μονσερά Καμπαγιέ! Στην αίθουσα που θα δινόταν το εν λόγω κονσέρτο με λιντ του Σούμαν, η αλήθεια είναι πως δεν γινόταν ιδιαίτερος συνωστισμός. Άντε τώρα να πείσεις τους Κοζανίτες ορεσείβιους να παρατήσουν τα βουνά, τα λαγκάδια και τα ζώα τους και να τους μαντρώσεις ν' ακούσουν Σούμαν! Τα πάντα ήταν έτοιμα! Και τη στιγμή που η φίλτατη σοπράνο άνοιξε το στόμα της, με το πρώτο ααααα, το κοινό ξεκαρδίστηκε στο γέλιο! Παύση! Και της σοπράνο και του γέλιου των θεατών! Ξανά ααααα! Ξανά γέλιο, πιο δυνατό αυτή τη φορά! Αμήχανη η σοπράνο έσκυψε κάτω το κεφάλι και έβαλε τα κλάματα επί σκηνής. Κι αυτοί- οι χαρούμενοι κάφροι- νομίζοντας πως η παράσταση είναι κωμωδία, άρχισαν να γελάνε δυνατότερα! Σα να μην έφτανε αυτό, δυο- τρεις φύγανε από τη συναυλία, πήρανε σβάρνα τις ταβέρνες και τα καφενεία του χωριού, φωνάζοντας ελάτε, γειτόνοι, δεν ξέρετε τι χάνετε! Είναι μια χοντρή που τραγουδάει και τσιρίζει! Σε λιγότερο από ένα τέταρτο της ώρας, η αίθουσα είχε γεμίσει από τύπους, που άλλος κράταγε γκλίτσα και άλλος μέχρι και κότες παραμάσχαλα! Το θέμα είναι πώς ακριβώς το ίδιο υπερβολικά εξωστρεφές κοινό αποθέωσε κυριολεκτικά έναν βιολοντσελίστα μουσικό, ονόματι Λάζαρο Σπυρίδη, ο οποίος σε άλλο κονσέρτο του φεστιβάλ έπαιξε τους Χορούς του Σκαλκώτα! Είναι ακριβώς όπως μου το έγραψε η Ελληνίδα γητεύτρια από την Ελβετία σε εκείνο το post της: Βαριά κουλτούρα εννοώ μόνο κοντσέρτα και μουσικές δωματίου και αν δεις το καλοκαιρινό πρόγραμμα εδώ θα τα παίξεις. Θα το φέρω όταν θα έρθω. Καθημερινά σε κλειστούς χώρους κοντσέρτα για βιολί, για πιάνο, για φλάουτο, κιθάρα και συμφωνική έτσι και αλλιώς και μπαλέτα και αυτά. Χώρα χωρίς ταυτότητα. Ξέρεις τί σημαίνει; Να τους μαθαίνω ελληνικούς χορούς παραδοσιακούς και να κατουριούνται πάνω τους από χαρά και υποχρέωση. Καλός ο Μπαχ και ο Μπετόβεν, αλλά ρε παιδί μου αυτοί παραείναι εδώ. Και νομίζω ότι το κλίμα επιδρά πολύ. Τέσσερις μήνες βρέχει σχεδόν ασταμάτητα. Σήμερα είναι αργία και είναι τετραήμερο κι από τη βροχή δεν έχουμε όρεξη να πάμε πουθενά.Πώς να μην επιδρά;

* Παρεμπιπτόντως, ακόμη δεν έχω καταφέρει να δω τον Τροβατόρε του Βέρντι στο BIOS του Έκτορα Λυγίζου κι ούτε πρόκειται, όπως φαίνεται! Όλες οι παραστάσεις είναι sold- out και περιμένουμε από μέρα σε μέρα μήπως ακυρώσει κανείς και πιάσουμε τη θέση του! Κοίτα να δεις...Μπράβο και πάλι μπράβο!

NICOLAI DUNGER: THIS CLOUD IS LEARNING ΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ 1 ΕΥΡΩ!

Άλλη μια καθιερωμένη βόλτα στο κεντρικό Metropolis, μπας και ανακαλύψω τίποτα παλιακό, απ' αυτά που μου αρέσει συνήθως να σκαλίζω, εφόσον για οτιδήποτε καινούργιο ενημερώνομαι, θέλοντας και μη. Κι έτσι, ενώ κρατούσα ήδη στα χέρια μου μια διπλή συλλογή τραγουδιών του Rod Stewart με ηχογραφήσεις της περιόδου 1969- 1974, το μάτι μου έπεσε σ' ένα πανέρι στο πάτωμα του καταστήματος, σε μια γωνιά, με την ταμπελίτσα να γράφει πάνω CDs 0,90 ευρώ! Κοίταξα λίγο γύρω για να δω μήπως με βλέπει κανείς κι ύστερα γονάτισα σχεδόν ψάχνοντας τις προσφορές στο πανέρι, που σίγουρα όλοι θα σνόμπαραν. Από τις σπάνιες φορές που για να αγοράσω το cd ενός καλλιτέχνη με τράβηξε το εξώφυλλο και όχι το όνομα του! Το ομολογώ, ο Σουηδός τραγουδοποιός Nicolai Dunger μού ήταν παντελώς άγνωστος. Πριν λίγο διάβασα μέσω διαδικτύου ό,τι ήταν παλιός ποδοσφαιριστής κι ό,τι έχει εκδώσει αρκετούς αγγλόφωνους δίσκους, αξιοποιώντας το ιδίωμα της ακουστικής folk- pop- rock μουσικής γλώσσας! Κάτι που το καταλαβαίνει κανείς, ακούγοντας το πρώτο track του άλμπουμ This cloud is learning (1999) που πήρα σήμερα από τον κάλαθο αχρήστων του Metropolis. Στο εξώφυλλο, ο Dunger με την κιθάρα του σα να βλέπεις τον συχωρεμένο Tim Hardin από κάποιο folk φεστιβάλ των 60s! Δώδεκα ηλεκτροακουστικές μπαλάντες με καλό και ψαγμένο στίχο και μια φωνή που άλλοτε θυμίζει τον Tim Buckley και άλλοτε τον Kurt Cobain των Nirvana. Επίσης, μια φροντισμένη ενορχήστρωση με κυρίαρχους τους ήχους της κιθάρας, της φυσαρμόνικας, του πιάνου, αλλά και του αγαπημένου μου harpsichord! Ήδη έχω ακούσει και ξανακούσει τα τραγούδια While birds become fishes, What tomorrow και το υπέροχο All I Know, που διαρκεί μόλις ενάμισι λεπτό και κλείνει το δίσκο! Αν σας αρέσουν οι songwriters, είτε αυτοί έρχονται απ' το παρελθόν, είτε ανήκουν στην εποχή μας (Damien Rice, James Blunt), τότε σίγουρα ο βόρειος, μα καθόλου ψυχρός, Nicolai Dunger θα σας κερδίσει! Απ' ότι είδα, έχουν μείνει ακόμη πέντε- έξι κομμάτια. Εγώ, πάντως, χτύπησα διάνα με 90 λεπτά μόνο. Τι παίρνεις πια με λιγότερο από 1 ευρώ; Ένα εισιτήριο λεωφορείου, όχι ολόκληρο έργο τέχνης...

Η ΚΑΙΤΗ ΠΑΝΟΥ ΚΗΔΕΥΘΗΚΕ ΧΘΕΣ ΑΠΟ ΤΟ Α΄ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ

Ήταν συνήθως η σύζυγος του Λάμπρου Κωνσταντάρα στις ταινίες του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου. Κόρη της Σμάρως Στεφανίδου και μάνα της Κατερίνας Γώγου στην κωμωδία Ο τρελός τα' χει 400, που προβάλλεται συχνά από την τηλεόραση. Είχα δει αφίσες παλιών ταινιών του ΄40 και του ΄50 με το όνομα της αναγραμμένο πάνω. Απορούσα έτσι για το πόσων ετών είναι ή ήταν αυτή η γυναίκα, διότι είχε χαθεί για αρκετά χρόνια. Τελικά, τα μάθαμε όλα προ δύο ημερών που η Καίτη Πάνου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών. Είχε γεννηθεί στον Πύργο Βουλγαρίας το 1927, έκανε το θεατρικό ντεμπούτο της σε νεαρότατη ηλικία το 1943 και έκτοτε έπαιξε μεγάλους και μικρούς ρόλους στον κινηματογράφο. Παρ' ότι είχε πλασαριστεί ως ενζενί στο ξεκίνημα της και τη φινέτσα τη διατήρησε μέχρι το τέλος, θα τη θυμόμαστε περισσότερο σαν την ευγενική και πράα μικροαστή σύζυγο σε μικροαστικές, ούτως ή άλλως, κινηματογραφικές ταινίες.

Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ Π.

Είχα ένα φίλο κάποτε, και λέω είχα, διότι κανείς δε γνωρίζει αν είναι εν ζωή ο δύστυχος. Υπήρξε πρωταγωνιστής στην πρώτη σπουδαστική μου ταινία, μια 5λεπτη μαλακιούλα που είχα γυρίσει το 1995 ως δευτεροετής στη σχολή κινηματογράφου. Με τον Π. κάναμε πολύ παρέα πάντα στο πλαίσιο της σχολής. Μια απίστευτα κωμική και αντισυμβατική περσόνα, ερωτευμένος για χρόνια με μιαν ηθοποιό που έπασχε από μεσογειακή αναιμία. Οι γονείς του δεν ενέκριναν καθόλου τη σχέση αυτή και θυμάμαι που του είχαν κάνει του παιδιού το βίο αβίωτο. Απίστευτες φάσεις είχαμε ζήσει με τον Π. κι εγώ κι όσοι άλλοι τον συγχρωτιζόμασταν. Μια φορά στον Μπαρμπα- Γιάννη στα Εξάρχεια που τρώγαμε αποφάσισε να την πέσουμε σε δύο γκόμενες που έτρωγαν κι αυτές παραδίπλα. Όταν μετά τα πρώτα γελοία χαμογελάκια, βρεθήκαμε στο τραπέζι τους, ο Π. χαϊδεύοντας τα πυκνά κατάμαυρα γένια του ρώτησε τη μία κοπέλα: δε μου λέτε, δεσποινίς, τι γνώμη έχετε για το τελευταίο άρθρο του Μαρωνίτη στο Βήμα; Σεξουαλικότατη κουβέντα και, εννοείται, τα κορίτσια την έκαναν με ελαφρά τότε! Ήταν πολύ απρόβλεπτος άνθρωπος ο Π., παθιαζόταν απίστευτα με τον κινηματογράφο και κάθε φορά που είχαμε προβολή στη σχολή όλοι αγωνιούσαμε για το πώς η εκάστοτε ταινία θα τον επηρεάσει! Έτυχε, λοιπόν, να δούμε και τον Θάνατο στη Βενετία του Βισκόντι! Δεν πέρασε μία εβδομάδα και ο Π., ο οποίος εν τω μεταξύ βιοποριζόταν ως φωτογράφος, μας έκανε μια φοβερή ανακοίνωση στο καφενείο της σχολής: Ερωτεύθηκα τον Στελάκη και υποφέρω! Κόκκαλο όλοι! Ποιος ήταν ο Στελάκης; Ένας οκτάχρονος πιτσιρικάς που ο Π. είχε φωτογραφίσει την προηγούμενη στο σχολείο του με ολόκληρη την τάξη του, σαν αυτές τις παλιές ομαδικές φωτογραφίες που όλοι έχουμε κρατήσει! Έπεσε τότε το γέλιο της αρκούδας! Γνωρίζαμε πόσο παπαρολόγος και καλός ηθοποιός ήταν ταυτόχρονα, εξ ου και δεν πιστεύαμε τίποτα από το κλάμα που έριχνε για τον Στελάκη, μεθώντας με κονιάκ! Ένα κλάμα γοερό που συνήθως κατέληγε σε γέλιο μεσ’ απ’ τα φυλλοκάρδια του. Η άτιμη μοίρα, όμως, τα έφερε έτσι και ο Π. αρρώστησε. Μια αρρώστια ύπουλη, ανίατη δυστυχώς: σκλήρυνση κατά πλάκας! Ξεκίνησε σαν φλασιές που πετούσε το ένα του μάτι και λίγο αργότερα δε μπορούσε καν να διαβάσει, καθώς ήταν αδύνατο το βλέμμα του να εστιάσει σε γραμματοσειρά βιβλίου ή εφημερίδας. Τον τσάκισε πολύ το τελευταίο, αυτόν που το αλάτι της ζωής του ήταν το διάβασμα, η λογοτεχνία και η ποίηση. Κάναμε ένα συμβούλιο τότε η παρέα κι αποφασίσαμε να σατιρίσουμε μπροστά του την άσκημη αυτή τροπή της υγείας του, όπως θα έκανε δηλαδή κι ο ίδιος σε αντίστοιχη περίπτωση ενός τρίτου φίλου. Καλό – κακό, δεν ξέρω, πάντως το ακόλουθο ποίημα, απ’ ότι είχε δείξει η αντίδραση του, το διασκέδασε αφάνταστα (το όνομα αλλάζει ελαφρώς για ευνόητους λόγους)...
Φίλτατε Βασδέκη
Ως εδώ και μη παρέκει
Σκλήρυνση έχεις κατά πλάκας
Και θα πεθάνεις σα μαλάκας
Σαν σε πάνε στην κηδεία
Πες αντίο στα αιδοία
Ξέχνα πια και τον Στελάκη
Θα τον χώνεις στο πλακάκι
Που δε θα είναι του λουτρού σου
Μα του μαονένιου φέρετρου σου
Σιγά – σιγά ο Π. άρχισε ν’ απομονώνεται. Του βγήκανε έως και παράνοιες. Με κατηγόρησε λίγο – πολύ ως υπαίτιο της αρρώστιας του, αφού τον είχα βάλει στο ταινιάκι να πετάει την Καινή Διαθήκη στα σκουπίδια και κατά συνέπεια ο Θεός τον τιμώρησε! Μάθαμε κάποτε ό, τι μια ωραία πρωΐα κι ενώ ήδη είχαν αρχίσει τα κινητικά προβλήματα, μπήκε σ’ ένα καράβι να ταξιδέψει μόνος απ’ τον Πειραιά στη Μυτιλήνη προκειμένου να προσευχηθεί στον Άγιο Ταξιάρχη. Κι ένα σπαραχτικό τηλεφώνημα από τη μητέρα του, που με παρακαλούσε να περάσω απ’ το σπίτι να τον δω διότι δεν σάλευε πια απ’ το κρεβάτι του. Δεν το έκανα ποτέ…Από φόβο μήπως μετά απ’ αυτή την επίσκεψη χρειαστώ εγώ ψυχολογική υποστήριξη και μάλιστα σε πιο επαγγελματικό πλαίσιο. Έχουν περάσει ήδη δώδεκα χρόνια. Μέχρι τώρα, όποτε συναντάω τυχαία κάνα παλιόφιλο απ’ την κινηματογραφική σχολή, ρωτάμε πάντα το ίδιο ο ένας τον άλλο: τι να κάνει ο Π. άραγε; Λες να πέθανε;

Ελπίζω πως όχι! Πώς θα είναι καλά, έστω κουτσά – στραβά και πώς, σα να τον βλέπω, θα διαβάζει αυτό το κείμενο και θα γελάει με το μπλακ χιούμορ του.

Αν είναι έτσι όπως το εύχομαι ο Π. σήμερα θα είναι ακριβώς 38 ετών.

"ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ" ΤΗΣ ΜΑΡΣΑΣ ΜΑΚΡΗ ΑΠΟΨΕ ΣΤΟ ΤΡΙΑΝΟΝ!

Σας συμβουλεύω να περάσετε απόψε από το Τριανόν, για να δείτε μία ταινία που διαρκεί μόλις 7 λεπτά! Στο πλαίσιο ενός καθιερωμένου πλέον ετήσιου αφιερώματος σε Ελληνίδες γυναίκες δημιουργούς, θα προβληθεί η ταινία μικρού μήκους Στον Τοίχο (2003) της Μάρσας Μακρή. Πρόκειται για την αμέσως επόμενη δουλειά της Μακρή μετά από το Ταμένο (2002) που είχε διεκδικήσει τον Μικρό Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ Κανών! Και δε μιλάμε για συμμετοχή σε κάποιο από τα παράλληλα προγράμματα του σημαντικότερου κινηματογραφικού φεστιβάλ, αλλά για το επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του στην κατηγορία των μικρού μήκους ταινιών!
Η ταινία Στον Τοίχο ξεχωρίζει για τους εξής λόγους και, επιτρέψτε μου να έχω άποψη, μια και εργάστηκα κι εγώ σ' αυτή ως σκριπτ τότε:
1. Γιατί είναι ένα αντιπολεμικό ποίημα ταρκοφσκικού ύφους.
2. Γιατί ο μοναδικός ηθοποιός της, Φίλιππος Mendes- Λάζαρης δίνει ρεσιτάλ υποκριτικής.
3. Γιατί απέσπασε το βραβείο Καλύτερης Μουσικής, που συνέθεσε ο Μηνάς Αλεξιάδης, στο 26ο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας.
4. Γιατί η φωτογραφία του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου, τραβηγμένη σε φιλμ Super 16mm, αποτυπώνει τέλεια το άνυδρο, χωμάτινο και ενίοτε καμμένο φυσικό ντεκόρ.
5. Γιατί η μακιγιέζ Θεανώ Καπνιά έκανε εξαιρετική δουλειά, μεταμορφώνοντας τον γυμνασμένο πρωταγωνιστή σε ένα μάτσο αιματωβαμμένη σάρκα.
6. Γιατί η σκηνή του τέλους με την πεταλούδα, από μόνη της αποτελεί μικρό εικαστικό αριστούργημα.
Απόψε στο Τριανόν, Πατησίων & Κοδριγκτώνος, στις 8 το βράδυ!

ΤΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΞΑΔΕΡΦΙΑ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5

Σήμερα, επιτέλους, καλεσμένα στην εκπομπή μου είναι τα Μακρινά Ξαδέρφια! Μεθαύριο, Τρίτη 20 Μαΐου, η μεγάλη συναυλία που θα δώσουν στο Κύτταρο τιτλοφορείται Αποχαιρετώντας την Άνοιξη και μαζί τους θα τραγουδήσουν οι κυρίες Γλυκερία, Μελίνα Κανά, Σοφία Παπάζογλου και Μαρία Λούκα. Επειδή είναι πολυμελές συγκρότημα, στο στούντιο θα βρίσκονται ο leader τους, ερμηνευτής, συνθέτης, στιχουργός και δεξιοτέχνης στο νέι και τη φυσαρμόνικα, Θοδωρής Κοτονιάς

(εδώ βλέπετε τον Κοτονιά ανάμεσα Λήδας και Διονύση Σαββόπουλου από το πάρτυ για την ολοκλήρωση του ντοκιμαντέρ Ζωντανοί στο Κύτταρο- Σκηνές Ροκ) και ο ντράμερ Θανάσης Αρχανιώτης, ο οποίος θα γίνει και μπαμπάς σε μερικούς μήνες!

Κι εδώ βλέπετε τα δύο πρώτα cd των παιδιών (το σουξεδιάρικο Καλό ταξίδι δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμη!) από το market του κινηματογραφικού- μουσικού φεστιβάλ MOFFOM της Πράγας, στο οποίο, μια και κλήθηκα να συμμετάσχω, θεώρησα καλό να προωθήσω και τη δουλειά της backing- band της ταινίας μου!

Σφυρίξτε, λοιπόν, χαρούμενα αν μπορείτε και συντονιστείτε απόψε Στο Κόκκινο 105, 5 (www.left.gr) 20.30- 22.00 το βράδυ παρέα με τα Μακρινά Ξαδέρφια, τα τραγούδια τους και τις επιλογές από την κοινή μουσική μας γλώσσα!