Πως ξεδιπλώνονται και πόσο ψεύτικα είναι;
Όταν κόβεις τις φλέβες σου και
θέλεις να αιματοκυλίσεις τον κόσμο,
τι κρίμα
με το αίμα να πιτσιλίζεις
μόνον τα πλακάκια του λουτρού σου!
* από την ποιητική συλλογή του Σωτήρη Παστάκα Νήσος Χίος (εκδόσεις ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ, 2002)
6 σχόλια:
Καλησπέρα καλέ μου Μπόσκο...ωραίο το ποιήμά σου..πολύ ωραίο αλλά κρύβει κάπου και έναν αδιόρατο πόνο;;έχω την εντύπωση;;μιά αδιόρατη οδύνη...μιά τραγικότητα.. έχει όμως μιά περίεργη λυπημένη ομορφιά θα λεγα..δεν ξέρω το γιατί και δε το χω ψάξει αλλά μου αρέσουν αυτά τα ποιήματα...αυτά που κρύβουν αυτήν τη παράξενη μελαχολία και αυτή τη παράξενη λύπη...όπως είναι και αυτά του Καρυωτάκη...πολύ ωραίο.Αθανασία.
αθανασία...
καλά το λες, λυπημένη ομορφιά. Δεν ειν' όμως δικό μου το ποίημα, άλλος το έγραψε. Χαίρομαι που σου άρεσε!
α. Ο πόνος αρχίζει όταν ξεχνάμε
την πληγή.
β. Μόνο όποιος αγάπησε πολύ,
μπορεί να αγαπήσει πάλι.
γ. Όσο λιγοστεύει η ποίηση, άλλο τόσο πληθαίνουν οι ποιητές της
(Από το ίδιο βιβλίο.)
Την καλησπέρα μου.
Σπύρος
σπύρος...
κι άλλο ένα πολύ καλό, πάντα απ' το ίδιο βιβλίο...
ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ των αισθημάτων
θεωρούμαι και περιφέρομαι.
Καθημαγμένος των λέξεων
προδότης των όρκων
ληστής της προοπτικής
ανεφάρμοστος του μέλλοντος,
ο ανέσπερος του έρωτα
εγκληματίας πολέμου.
Καλησπέρα κι από μένα...
πολύ συγκινητικοί στίχοι πραγματικά, τηα ψάξω βιβλίο του
bosko, εμένα με συγκίνησαν οι στίχοι που έγραψες στα σχόλια...
Απόστρατοι των αισθημάτων....!!!!!
Συγκλονιστικό και δυστυχώς τόσο αληθινό..
Φοβάμαι ότι έχεις πέσει σε μικρή κατάθλιψη. Και εγώ.Ίσως η εποχή.
Δημοσίευση σχολίου