Για το βλέμμα του ΣΤΕΛΙΟΥ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ...

Εκτιμώ και θαυμάζω πολύ τον Στέλιο Βαμβακάρη! Γι' αυτό το βλέμμα του που όσο μεγαλώνει και ωριμάζει γίνεται ίδιο κι απαράλλαχτο με του πατέρα του, του Μάρκου. Κολόνα στην Ακρόπολη πραγματικά! Πριν ένα χρόνο τον κινηματογράφησα σε λίγα καρέ φιλμ ασπρόμαυρο να πίνει τον καφέ του στις έξι το πρωί μετά από μια νύχτα προσωπικής του οδύνης. Η θλίψη ζωγραφισμένη σε δυο ταλαιπωρημένα ανθρώπινα μάτια.

Ψηλός, στυλάτος, επιβλητικός, πάντα χαμογελαστός με τους ανθρώπους, έχει κλείσει μέσα στο βλέμμα του ολόκληρη την ιστορία του περιθωρίου της μεταπολεμικής Ελλάδας. Τον έχω καταγράψει σε σειρά κασσετών να μου διηγείται ιστορίες για τις πουτάνες της Τρούμπας, τους χασικλήδες της Κοκκινιάς, τους κωλομπαράδες του Περάματος, τους μαχαιροβγάλτες των νυχτερινών κέντρων, τα Blues της Β΄Πειραιώς που θα μπορούσε να' χει κάνει ποίημα ο Γιώργος Χρονάς, αν δεν ήταν τόσο πρωτότυπος και γνήσιος ο προφορικός λόγος του ίδιου του ποιητή Στέλιου Βαμβακάρη. Η Εβελίνα Αγγέλου, ηθοποιός και ερμηνεύτρια, βρίσκεται κοντά του τα τελευταία χρόνια. Η Μπαλάντα της Πηνελόπης που έγραψε για τη φωνή της είναι ένα από τα ομορφότερα έντεχνα τραγούδια, φτιαγμένο από καλλιτέχνη που αν τον συμπεριλάβεις απλοϊκά στο έντεχνο σίγουρα θα τον αδικήσεις.

Ο Στέλιος Βαμβακάρης αγαπάει τη νεότητα. Έδωσε την άδεια του, με μεγάλη χαρά μάλιστα, για να διασκευάσει ο Γιάννης Αγγελάκας την Πλημμύρα του Μάρκου και οι Locomondo τη Φραγκοσυριανή σε ρυθμούς reggae! Εδώ, με τον Ιάσωνα Παναγιωτόπουλο από το δημοσιογραφικό team του ραδιοσταθμού Στο Κόκκινο 105,5!

Με τον Στέλιο είμαστε φίλοι και κοντοχωριανοί, Κορυδαλλιώτης αυτός, Κερατσινιώτης εγώ. Τον γνώρισα πριν αρκετά χρόνια όταν αναζητούσε μια κόπια του Ριφιφί του Ντασσέν, της αγαπημένης του κινηματογραφικής ταινίας! Μου αρέσει να σκαλίζω τα βινίλια και τα cd, όποτε πάω σπίτι του. Εκεί, όπου ανάμεσα στα κρεμασμένα μπουζούκια, τα μπαγλαμαδάκια και τα πορτραίτα του Μάρκου, ανακαλύπτει κανείς όλο και κάποιο αγνοημένο σπάνιο άλμπουμ των Grateful Dead, του B.B. King ή των Lynyrd Skynyrd! Μου αρέσει ακόμη που ο Στέλιος είναι καλλιτέχνης με τα όλα του, απ' αυτούς που γεννήθηκαν ανήμποροι για οτιδήποτε άλλο πέραν της τέχνης τους. Δεν θα τον δεις ποτέ να παίρνει τηλέφωνα δημοσιοσχεσίτικα. Κι ας κατακλύζεται το σπίτι του, ανήμερα της ονομαστικής γιορτής του, από ανθοδέσμες με τις ευχές πρωτοκλασάτων πολιτικών στελεχών. Με συγκινεί η αγάπη του για τον Μάνο Χατζιδάκι. Τουλάχιστον για μια δεκαετία, λέει, ο Χατζιδάκις του τηλεφωνούσε κάθε Πρωτοχρονιά και Πάσχα, θυμίζοντας του πάντα την ιστορία με τον πατέρα του, τον Μάρκο, που κάποτε στις αρχές της δεκαετίας του 1940 πήρε υπό την προστασία του έναν νεαρό, λίγο κουνιστό, ο οποίος πήγαινε μαζί με τον Νίκο Κούνδουρο να ακούσουν ευλαβικά τις πενιές του, προξενώντας τη χλεύη των σκληροπυρηνικών ρεμπετών! Μικρέ, θα παίρνεις καρέκλα και θα κάθεσαι δω δίπλα μου του είχε πει τότε ο Μάρκος κι όποιος σε πειράξει, θα'χει να κάνει μαζί μου! Από όλους τους Έλληνες μουσικούς, μόνο για τον Χατζιδάκι μιλάει ο Στέλιος και σχεδόν δακρύζει. Για τους άλλους που συνεργάστηκε κιόλας μαζί τους, τη Μπέλλου, τον Ξυλούρη, τον Σιδηρόπουλο, αφήνει να μιλήσει πάλι το μελαγχολικό του βλέμμα. Κυρίως, όμως, όποτε τον επισκέπτομαι στο λιτό διαμέρισμα του, μου αρέσει που πιάνει το μπουζούκι και με βάζει ν' ακούσω σε πρώτη παγκόσμια τα νέα του τραγούδια. Τότε, ο Κορυδαλλός μετατρέπεται στο Δέλτα του Μισσισσίπι, ο ψιλικατζής και ο σουβλατζής απέναντι σε μαύρους χρυσοθήρες κι αυτό το σπαραχτικό No shoe on my foot, No food on my table του John Lee Hooker δεν έχει καμία απολύτως διαφορά από το Φυσαρμόνικα, κιθάρα, νέγρικα διαμαρτυρίας και ο μπαγλαμάς να παίζει Ζήτω η Ελευθερία!