ΠΑΡΙΣΙ, ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ...

Τα Νέα σήμερα έδωσαν δώρο πολύτιμο ένα παλιό ασπρόμαυρο ντοκιμαντέρ που αναζητούσα εδώ και πολύ καιρό! Πρόκειται φυσικά για τις Μεγάλες Νύχτες, Μικρά Ξημερώματα (Grands soirs et petits matins) που γυρίστηκαν το 1968, μα θεωρούνται ταινία του 1978, καθώς αποκαλύφθηκαν μια δεκαετία αργότερα, όταν δηλαδή είχε κοπάσει όλη εκείνη η ευφορία από τον Μάη του ΄68. Το Εδώ Πολυτεχνείο! των Γάλλων, ένα Εδώ Πολυτεχνείο! κοσμοϊστορικής σημασίας, γυρισμένο από τον Αμερικανό φωτογράφο William Klein, που τότε ζούσε στο Παρίσι. Ήταν η ίδια ακριβώς εποχή που οι Aphrodite's Child με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και τον Ντέμη Ρούσσο, καταλάμβαναν τη δεύτερη θέση στα γαλλικά charts μετά τους Beatles! Δείτε το βιντεάκι- αποδεικνύει πόσο εκλεπτυσμένο γούστο, έστω και στη flower- pop μουσική, είχαν ανέκαθεν οι φίλοι μας οι Γάλλοι...

Γυρνώντας στο ντοκιμαντέρ του Klein- ομολογουμένως, πολύ καλή η ποιότητα της εικόνας από τη μεταφορά της κόπιας σε dvd- θα λέγαμε πως σαράντα χρόνια μετά παραμένει η αρτιότερη καταγραφή της σύγχυσης, του ενθουσιασμού, του πολεμικού κλίματος και των αλλεπάλληλων διαβουλεύσεων που πυροδότησε η μεγάλη φοιτητική εξέγερση στο Καρτιέ Λατέν. Ξεκινώντας από τα πρώτα επεισόδια στη Σορβόννη μέχρι την κατάληψη του θεάτρου Odeon, με μια εντυπωσιακή ζουρναλίστικη αμεσότητα, ο φακός του Klein βγαίνει στους δρόμους, αιχμαλωτίζει στην αιωνιότητα τις συγκρούσεις των σπουδαστών με την αστυνομία, διαφυλάσσει τα μοναδικά συνθήματα στους παρισινούς δημόσιους τοίχους, μεταδίδει πάθος, συναίσθημα, νοσταλγία και επαναστατικότητα.

Από την ταινία παρελαύνουν ο τότε Γάλλος πρόεδρος Σαρλ Ντε Γκωλ, μέσω των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών ομιλιών του, ενώ ο σκηνοθέτης Αλέν Ρενέ καταθέτει τη δική του γνώμη για το ηλεκτρισμένο κλίμα των ημερών και τον Μάη του ΄68 ως σαφές κίνημα. Ο κόσμος της τέχνης και ειδικότερα του κινηματογράφου ήταν αυτός που συμμετείχε πιο ενεργά στο πιο επαναστατημένο χάππενινγκ που γνώρισε ο πλανήτης κατά τον 20ο αιώνα. Την επόμενη χρονιά στις ΗΠΑ θα γινόταν το τριήμερο φεστιβάλ Peace & Music του Woodstock και ο μεγάλος Αντονιόνι θα συνέθλιβε όλα τα σύμβολα του καταναλωτισμού μέσα από μια τεράστια ψυχεδελική έκρηξη στο Zabriskie Point του 1970!

Λέω τώρα να κλείσω το post αυτό με αποσπάσματα από ένα υπέροχο ποίημα του Charles Bukowski σε μετάφραση Γιώργου Μπλάνα! Απολύτως εντός κλίματος! Έχει τίτλο Άλλη μια δύσκολη υπόθεση και θα το βρείτε στη συλλογή Τρόμου και αγωνίας γωνία:
Το Παρίσι-
θα' χεις ακουστά-
είναι μεγάλο. Οι κάτοικοι του φαίνονται πλούσιοι,
όμως αρκετά αποξενωμένοι:
καθένας
κι ένα μνημείο αδιαφορίας.
Παρ' όλα αυτά,
αν ερευνήσεις σε βάθος τούτες τις δομές,
θα δεις
πως ο φόβος
τούς έγινε συνήθεια...
Είμαι βέβαιος πως οι Γάλλοι
έχουν κάνει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα,
όμως μυρίζουν όλα
παρελθόν.
Τώρα
το να πας στο Παρίσι με σκοπό να κάνεις τέχνη
είναι σαν να κάθεσαι και να περιμένεις ν' ακούσεις
μια πεταλούδα να κλάνει...
Οι πόλεις πεθαίνουν
όπως και οι άνθρωποι,
μονάχα λίγο πιο αργά.
Γι' αυτό
όσοι ζουν σε νεκρές πόλεις
γεμίζουν με αδιαφορία
και φόβο.
Όταν πεθάνουν πραγματικά,
οι κηδείες είναι περιττές.
Παρίσι, δεν περίμενες τίποτε από εμένα.
Όμως εγώ περίμενα περισσότερα από εσένα.
Τώρα που γνωριστήκαμε
και ξέρουμε τα πάντα ο ένας για τον άλλο,
ας χωριστούμε
μ' ένα απλό αντίο.