ΝΑΤΑΛΙ & ΧΡΥΣΟΥΛΑ TAKE KYTTARO LIVE!

Πριν από ακριβώς τρία χρόνια είχε χτυπήσει το κινητό μου. Είμαι η Ναταλί Χατζηαντωνίου από την Ελευθεροτυπία μου είπε μια ευγενική γυναικεία φωνή και θέλω να σας κάνω συνέντευξη για την ταινία σας! Ήξερα τη Ναταλί ως δημοσιογράφο του μουσικού τμήματος και γι' αυτό εξεπλάγην που η συνέντευξη θα γινόταν από εκείνη και όχι ας πούμε από τη Βένα Γεωργακοπούλου ή την Ευάννα Βενάρδου των κινηματογραφικών. Όπως ήταν φυσικό δέχτηκα με μεγάλη μου χαρά! Είχαμε μια 10λεπτη συνομιλία από τηλεφώνου, καθ' όλη τη διάρκεια της οποίας άκουγα το πληκτρολόγιο του κομπιούτερ της να έχει τρελαθεί!Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε ολοσέλιδο και πρωτοσέλιδο στο ένθετο με τα καλλιτεχνικά της εφημερίδας τον Απρίλιο του 2005 και μέχρι σήμερα που έχουμε...χορτάσει από συνεντεύξεις παραμένει η πιο όμορφη, περιεκτική και τιμητική παρουσίαση που μου έγινε ποτέ. Ήθελα να γνωρίσω από κοντά έναν άνθρωπο που με στήριξε πολύ χωρίς να ξέρει ούτε καν πως είναι η φάτσα μου. Στον άγριο και ανταγωνιστικό τούτο χώρο, κάποιος κακόβουλος θα ισχυριζόταν πώς και να πλήρωνα ακόμη, τέτοια φροντισμένη παρουσίαση αποκλείεται να μου γινόταν! Και όμως! Επιτρέψτε μου να πιστεύω, διότι το έζησα, πώς τελικά τα πάντα δεν είναι ούτε σικέ, ούτε αποτέλεσμα ανούσιων δημοσίων σχέσεων. Πέρασε καιρός και όλο έλεγα ό,τι θα συναντήσω τη Ναταλί σε κάποια παρουσίαση δίσκου. Τίποτα! Στον Ξυδάκη αυτή, στην Αμοργό του Χατζιδάκι εγώ! Στην Κανά η Ναταλί, στη Μοσχολιού ο Μπόσκο! Μια μέρα άνοιξα την Ελευθεροτυπία και διάβασα το πιο προσωπικό κείμενο που είχε δημοσιεύσει ίσαμε τότε η εν λόγω δημοσιογράφος. Επρόκειτο για το σκυλί της, τη Λιούμπα, που την πήγαινε για ευθανασία. Κι εκεί, καθώς το πονεμένο βλέμμα της ενωνόταν για την ύστατη στιγμή με το εξίσου πονεμένο βλέμμα του ζώου, ο πόνος μοιράστηκε και εν μέρει εξομαλύνθηκε από την παρουσία ενός ξένου μετανάστη δίπλα τους. Ο πόνος για την επερχόμενη απώλεια ενός ζώου και ο πόνος για την αέναη περιπέτεια της ίδιας της ύπαρξης ενός ανέστιου ανθρώπινου πλάσματος. Δεν ήταν κείμενο απ' αυτά που γεμίζουν τις σελίδες των εφημερίδων, ένα σενάριο ταινίας μικρού μήκους ήταν ή μια ολόκληρη sequence ένθετη σε μεγάλη ταινία, υποψήφια για το Βραβείο Κοινωνικού Προβληματισμού. Έχω κι εγώ ζωάκι στο σπίτι μου και νομίζω πως ο πόνος του χαμού του λίγο διαφέρει απ' το χαμό ενός οικείου ανθρώπου. Τον ξεπερνάς απλά ευκολότερα ως απόρροια εγκεφαλικής διεργασίας και τίποτα περισσότερο. Εγώ επίσης δεν ανήκω σ' αυτούς που συγκινούνται ιδιαίτερα, πόσο μάλλον ή δακρύζουν ή και κλαίνε ακόμη μπροστά στην είδηση ψόφησε η Λούσι ή ρίξανε φόλα στον Μπρούνο μου...Παρ' όλα αυτά, με το κομμάτι της Ναταλί και δάκρυσα αρχικά και έκλαψα μετά, διαβάζοντας το ξανά και ξανά. Δεν της τηλεφώνησα, αν κι ήθελα πολύ να το κάνω. Φοβήθηκα- τόσο μαλάκες μας έχουν κάνει ορισμένοι- ό,τι θα θεωρηθεί γλύψιμο στη δημοσιογράφο μιας μεγάλης εφημερίδας ή κι εγώ δεν ξέρω άλλο τι. Ένα sms μπόρεσα μόνο να στείλω στο κινητό της με δυο λόγια συμπάθειας για την αναγκαστική θανάτωση της Λιούμπα. Ευτυχώς σήμερα τα ξεπεράσαμε όλα αυτά. Μπορεί να μην κάνουμε στενή παρέα με τη Ναταλί, μα ξέρει πόσο εκτιμώ το ήθος, τη γραφή της και τη θέση της πάνω στα καλλιτεχνικά πράγματα της χώρας μας. Κι έτσι, όποτε δε βγαίνουμε για φαΐ, αραιά και που, παρέα με τον Γιάννη Τριάντη και τη Χρυσούλα Παπαϊωάννου, συναντιόμαστε στάνταρ και τα λέμε στις γνώριμες μας δισκοπαρουσιάσεις. Ένας λόγος παραπάνω γι' αυτή την ανάρτηση, αφού απόψε η Ναταλί και η Χρυσούλα ήρθαν απ' τα μέρη μου και απόλαυσαν στο Κύτταρο τη συναυλία τριών νέων εξαιρετικών τραγουδοποιών, της Δανάης Παναγιωτοπούλου, του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη και του Θέμου Σκανδάμη. Στις φωτογραφίες βλέπετε αριστερά τη Ναταλί Χατζηαντωνίου και δεξιά τη Χρυσούλα Παπαϊωάννου. Επιφυλάσσομαι και για ένα post αφιερωμένο στη Χρυσούλα, χωρίς...φόβο και με το ίδιο πάθος, μια και με τη Χρυσούλα είμαστε και συνάδερφοι στο δίφωνο της προ και μετά γιαννίκειας περιόδου! Πάντως, αν μπορέσετε, βρείτε και διαβάστε στην Ελευθεροτυπία την κριτική παρουσίαση της Ναταλί στην Πρωτοψάλτη και τον Θωμά της! Πραγματικά, όλα τα λεφτά!