"ΠΟΣΟ Σ' ΑΓΑΠΩ...ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ" ΟΧΙ ΕΓΩ, Ο ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ!

Κι ενώ ετοιμαζόμουν να πάω στη συναυλία του φίλου μου του Μαραβέγια, μου τηλεφώνησε ο αρχισυντάκτης απ' το δίφωνο ό,τι φεύγουμε για να καλύψουμε τη μουσικοθεατρική παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη με τη Σπείρα- Σπείρα στο θέατρο Βράχων! Δελεαστική πρόταση, μια και αφενός σέβομαι το έργο του εν λόγω συνθέτη, αφετέρου όμως δεν ανήκα ποτέ στους φαν του. Μια καλή αφορμή, λοιπόν, για να αναθεωρούσα ή το ακριβώς αντίθετο.

Τίποτα από τα δύο δε συνέβη. Δε μπορώ να πω ό,τι δεν πέρασα καλά στη χθεσινοβραδινή παράσταση, ούτε όμως και ό,τι παρέστην σε κάτι συγκλονιστικό! Είναι που δε μου πάει και ως είδος η επιθεώρηση με όλον αυτό το σχολιασμό της πολιτικής κυρίως επικαιρότητας. Και η παράσταση αυτή κατά 90% ασχολήθηκε με το ρημαγμένο ΠΑΣΟΚ, την ψευδογκλαμουράτη ΝΔ, χωρίς ν' αφήσει εκτός τον Τσίπρα και την Παπαρήγα. Μέχρι και σάτιρα των ελληνοτουρκικών σχέσεων παρακολουθήσαμε, εν είδη σαπουνόπερας, η οποία, εκεί που πήγαινε να φέρει χασμουρητά, απόκτησε μια τόσο ακραία κωμική δομή, πετυχαίνοντας τελικά να αγγίξει τα όρια του υπερρεαλισμού!

Ενδιαμέσως, όλα τα κοσμαγάπητα τραγούδια του Κραουνάκη, από το αριστούργημα του Αυτή η νύχτα μένει στην έναρξη, το Μόνο μια φορά, το Μαμά γερνάω, το Επεμβαίνεις, μέχρι το Πόσο σ' αγαπώ που του έδωσε την ευκαιρία να το τραγουδήσει στον θίασο και τους μουσικούς, παρουσιάζοντας τους στο τέλος της παράστασης. Τα κείμενα δεν ήταν κακά, αν και σε αρκετά σημεία δυσανασχέτησα με τις ερμηνείες ειδικά των αντρών ηθοποιών, που παρέπεμπαν στις συνήθεις τηλεοπτικές υστερίες. Ίσως ήταν και μια μαλακισμένη από δίπλα μου που μόλις έμεινε ημίγυμνος επί σκηνής ο ερμηνευτής Βασίλης Μοσχονάς, ούρλιαζε στην κυριολεξία! Αχ, και να ήμουν σε συναυλία των Grateful Dead που μοίραζαν στο κοινό ολόκληρες καρτέλες με LSD, σκεφτόμουν, το ήθελε το ναρκωτικό της η ξενέρωτη...

Καλοκουρντισμένη η μπάντα, τόσο στο jazzy κλίμα πολλών τραγουδιών του Κραουνάκη, όσο και στις διασκευές εύθυμων καλοκαιρινών ασμάτων που ακούστηκαν. Θα μπορούσε να έχει ενταχθεί στο συγκεκριμένο ρεπερτόριο και το Πάμε για τρέλες στις Σεϋχέλλες της Πωλίνας, μια και η τραγουδίστρια- σύμβολο των 80s ανήκει πλέον στη Σπείρα- Σπείρα και χάρισε πραγματικά απολαυστικές ερμηνείες! Θα ήταν η πεμπτουσία του αυτοσαρκασμού! Εκεί όμως που διαφωνώ πλήρως είναι μ' αυτή την παρελθοντολογία ό,τι τάχα μου η Ελλάδα που άξιζε ήταν μόνο της Αλίκης, της Μελίνας, της Καρέζη, της Λαμπέτη κλπ. και ό,τι σήμερα πάμε όλοι στο διάολο...Λυπάμαι, αλλά το θεωρώ εύκολη λύση σε ένα πρώτο σκηνοθετικό επίπεδο και μικροαστικό παραλήρημα, σε ένα δεύτερο. Χώρια που ακόμη θυμάμαι και γελάω με τη σοφή πράξη των συμπαθεστάτων αναρχικών να αντικαταστήσουν την προτομή της Βουγιουκλάκη με μια...σιδερώστρα! Η δική μου Ελλάδα του ΄50 και του ΄60 ήταν αυτή που ασφυκτιούσε από τις χαριτωμενιές της μακαρίτισσας, την ίδια στιγμή που ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος γεννούσε τα πιο προοδευτικά του κινήματα. Ας έμενε εν ολίγοις στα κείμενα και στα τραγούδια του ο Σταμάτης Κραουνάκης, αυτά που τόσο αρέσουν στον κόσμο, αποφεύγοντας τους προβλέψιμους συναισθηματισμούς. Εν προκειμένω, τα τραγούδια του αποδόθηκαν άρτια από την Αργυρώ Καπαρού, την Ελεάννα Καραντίνου, τον Χρήστο Μουστάκα, την Παρθένα Χοροζίδου, τη Δάφνη Λέμπερου, τον Βασίλη Μοσχονά, τον Γιώργο Στιβανάκη, την Πωλίνα, τον Γιώργο Νανούρη και βέβαια τον ίδιο!