Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

"ΠΟΣΟ Σ' ΑΓΑΠΩ...ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ" ΟΧΙ ΕΓΩ, Ο ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ!

Κι ενώ ετοιμαζόμουν να πάω στη συναυλία του φίλου μου του Μαραβέγια, μου τηλεφώνησε ο αρχισυντάκτης απ' το δίφωνο ό,τι φεύγουμε για να καλύψουμε τη μουσικοθεατρική παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη με τη Σπείρα- Σπείρα στο θέατρο Βράχων! Δελεαστική πρόταση, μια και αφενός σέβομαι το έργο του εν λόγω συνθέτη, αφετέρου όμως δεν ανήκα ποτέ στους φαν του. Μια καλή αφορμή, λοιπόν, για να αναθεωρούσα ή το ακριβώς αντίθετο.

Τίποτα από τα δύο δε συνέβη. Δε μπορώ να πω ό,τι δεν πέρασα καλά στη χθεσινοβραδινή παράσταση, ούτε όμως και ό,τι παρέστην σε κάτι συγκλονιστικό! Είναι που δε μου πάει και ως είδος η επιθεώρηση με όλον αυτό το σχολιασμό της πολιτικής κυρίως επικαιρότητας. Και η παράσταση αυτή κατά 90% ασχολήθηκε με το ρημαγμένο ΠΑΣΟΚ, την ψευδογκλαμουράτη ΝΔ, χωρίς ν' αφήσει εκτός τον Τσίπρα και την Παπαρήγα. Μέχρι και σάτιρα των ελληνοτουρκικών σχέσεων παρακολουθήσαμε, εν είδη σαπουνόπερας, η οποία, εκεί που πήγαινε να φέρει χασμουρητά, απόκτησε μια τόσο ακραία κωμική δομή, πετυχαίνοντας τελικά να αγγίξει τα όρια του υπερρεαλισμού!

Ενδιαμέσως, όλα τα κοσμαγάπητα τραγούδια του Κραουνάκη, από το αριστούργημα του Αυτή η νύχτα μένει στην έναρξη, το Μόνο μια φορά, το Μαμά γερνάω, το Επεμβαίνεις, μέχρι το Πόσο σ' αγαπώ που του έδωσε την ευκαιρία να το τραγουδήσει στον θίασο και τους μουσικούς, παρουσιάζοντας τους στο τέλος της παράστασης. Τα κείμενα δεν ήταν κακά, αν και σε αρκετά σημεία δυσανασχέτησα με τις ερμηνείες ειδικά των αντρών ηθοποιών, που παρέπεμπαν στις συνήθεις τηλεοπτικές υστερίες. Ίσως ήταν και μια μαλακισμένη από δίπλα μου που μόλις έμεινε ημίγυμνος επί σκηνής ο ερμηνευτής Βασίλης Μοσχονάς, ούρλιαζε στην κυριολεξία! Αχ, και να ήμουν σε συναυλία των Grateful Dead που μοίραζαν στο κοινό ολόκληρες καρτέλες με LSD, σκεφτόμουν, το ήθελε το ναρκωτικό της η ξενέρωτη...

Καλοκουρντισμένη η μπάντα, τόσο στο jazzy κλίμα πολλών τραγουδιών του Κραουνάκη, όσο και στις διασκευές εύθυμων καλοκαιρινών ασμάτων που ακούστηκαν. Θα μπορούσε να έχει ενταχθεί στο συγκεκριμένο ρεπερτόριο και το Πάμε για τρέλες στις Σεϋχέλλες της Πωλίνας, μια και η τραγουδίστρια- σύμβολο των 80s ανήκει πλέον στη Σπείρα- Σπείρα και χάρισε πραγματικά απολαυστικές ερμηνείες! Θα ήταν η πεμπτουσία του αυτοσαρκασμού! Εκεί όμως που διαφωνώ πλήρως είναι μ' αυτή την παρελθοντολογία ό,τι τάχα μου η Ελλάδα που άξιζε ήταν μόνο της Αλίκης, της Μελίνας, της Καρέζη, της Λαμπέτη κλπ. και ό,τι σήμερα πάμε όλοι στο διάολο...Λυπάμαι, αλλά το θεωρώ εύκολη λύση σε ένα πρώτο σκηνοθετικό επίπεδο και μικροαστικό παραλήρημα, σε ένα δεύτερο. Χώρια που ακόμη θυμάμαι και γελάω με τη σοφή πράξη των συμπαθεστάτων αναρχικών να αντικαταστήσουν την προτομή της Βουγιουκλάκη με μια...σιδερώστρα! Η δική μου Ελλάδα του ΄50 και του ΄60 ήταν αυτή που ασφυκτιούσε από τις χαριτωμενιές της μακαρίτισσας, την ίδια στιγμή που ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος γεννούσε τα πιο προοδευτικά του κινήματα. Ας έμενε εν ολίγοις στα κείμενα και στα τραγούδια του ο Σταμάτης Κραουνάκης, αυτά που τόσο αρέσουν στον κόσμο, αποφεύγοντας τους προβλέψιμους συναισθηματισμούς. Εν προκειμένω, τα τραγούδια του αποδόθηκαν άρτια από την Αργυρώ Καπαρού, την Ελεάννα Καραντίνου, τον Χρήστο Μουστάκα, την Παρθένα Χοροζίδου, τη Δάφνη Λέμπερου, τον Βασίλη Μοσχονά, τον Γιώργο Στιβανάκη, την Πωλίνα, τον Γιώργο Νανούρη και βέβαια τον ίδιο!

8 σχόλια:

Rena Fan είπε...

Χαίρομαι που δεν πέρασες άσχημα γιατί εφόσον δεν σου πάει πολύ το στυλ του Κραουνάκη, ήταν πολύ πιθανό να μην περάσεις καθόλου καλά. Δεν θεωρώ αυτή την παράσταση ως την πιο επιτυχημένη της Σπείρας, αλλά γενικά εγώ περνάω καλά με τον Κραουνάκη και θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή η Σπείρα Σπείρα είναι οι μόνοι που ασχολούνται σταθερά και σοβαρά με το μουσικό θέατρο και την επιθεώρηση (η πρόσφατη δουλειά του Στ. Φασουλή ήταν μια παρένθεση στην τωρινή καριέρα του) και έχουν να κάνουν μια πρόταση σ' αυτόν τον χώρο του θεάματος που έχει δεινοπαθήσει τα τελευταία χρόνια (και που σίγουρα δεν αρέσει σε όλους/ες, είναι θεμιτό αυτό). Σίγουρα δεν ήταν όλα τα νούμερά του "Πόσο σ' αγαπώ" στο ίδιο επίπεδο (εγώ είδα τη χειμερινή version στην Αθηναϊδα) αλλά είχαν όλα κάτι να πουν.
Όσο αφορά το κομμάτι με τις παλιές πρωταγωνίστριες και την παρελθοντολογία, προφανώς εμένα αυτά μου αρέσουν (χεχεχε), αλλά δεν νομίζω ότι η ομάδα απορρίπτει το τώρα (τη στιγμή που οι μουσικές τους και οι φόρμες τους από το "τώρα" αντλούν). Αυτό που εγώ νιώθω είναι πως το συγκεκριμένο τραγούδι ("Ποια παίζει τώρα") μιλάει για το κομμάτι εκείνο της μαζικής διασκέδασης/ψυχαγωγίας (στο οποίο άλλωστε εντάσσεται κι η Σπείρα) που τότε εκπροσωπούνταν από αυτές τις γυναίκες ενώ το αντίστοιχο κομμάτι σήμερα εκπροσωπείται από... άστα να παν στο διάολο: προτιμώ, εννοείται, τη Βουγιουκλάκη του 60-64 (σαφώς όχι τη μετέπειτα) από τις κοπελίτσες που τώρα κάνουν καριέρα στα σίριαλ, τα κανάλια, το τραγούδι και δεν συμμαζεύεται.
Ούτε τότε υπήρχε μόνο αυτό (ευτυχώς στο θέατρο και στη μουσική γίνονταν θαύματα) και ούτε σήμερα υπάρχουν μόνο αυτά τα κακά δείγματα ψυχαγωγίας (το θέατρό μας είναι εξαιρετικό και στη μουσική γίνονται ακόμα σπουδαία πράγματα).
Άλλωστε, υπήρχαν και αναφορές στην Κοτοπούλη και την Παξινού (τότε που αυτού του είδους οι ηθοποιοί προσέγγιζαν--και προσεγγίζονταν--από τη μεγάλη μάζα
διαφορετικά), αλλά εγώ τουλάχιστον δεν το εκλαμβάνω ως γενίκευση.
Τέλος πάντων, έγραψα μάλλον πολλά και δεν πρέπει να κάνω κατάχρηση του χώρου σου.
Αυτό που σίγουρα μένει από την παράσταση είναι τα εξαιρετικά τραγούδια του Κραουνάκη και οι άψογες ερμηνείες της Σπείρας. Είπε η Καπαρού τη "Νάπολη" από το κραουνακικό "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε;"

BOSKO είπε...

rena fan...
πράγματι, είπες πολλά, αλλά χρήσιμα! Δε διαφωνούμε και πολύ, απλά αυτό το εύρημα με την οθόνη που πέφτει και βλέπουμε φωτογραφίες της Αλίκης, της Μελίνας και άλλων "αναντικατάστατων" εθνικών ηρωίδων, κάπου έχει καταντήσει το ζενίθ της κοινοτοπίας! Ναι, την είπε η Καπαρού τη "Νάπολη". Πρόκειται για εξαιρετική τραγουδίστρια, που το ηχόχρωμα της στα λαϊκά τραγούδια μού θυμίζει τη μεγάλη Βούλα Σαββίδη!
υ.γ. πήρες "Το Βήμα" σήμερα; τίγκα στην αγαπημένη σου είναι η εντέκατη κασετίνα της σειράς!

Rena Fan είπε...

Ε, όχι και τίγκα! Δυοu τραγουδάκια πάλι (αλλά η δισκογραφία της δεν είναι δυστυχώς ιδιαίτερα πλούσια). Θα ασχοληθώ στο blog μου με το ένα από αυτά εκτενώς!

BOSKO είπε...

rena fan...
ε, δύο σήμερα, δύο αύριο, δύο την άλλη εβδομάδα, μάζευε κι ας ειν' και ρώγες!

Θράσος είπε...

Kατ'αρχήν δεν πέρασες καλά...αλλά είσαι gentleman. Σε νοιώθω όμως γιατί και εχώ υποστεί βραδιές που δεν μου άρεσαν ή δεν μου ταίριαζαν.
Τωρα όσο για την παρελθοντολογία συμφωνώ.
Αν και η Μελίνα και ο Μάνος είναι οι προσωπικές μου αδυναμίες, ο Τσώρτσιλ νομίζω είχε πει ότι 'τα νεκροταφεια έχουν γεμίσει αναντικατάστατους'. Κάθε γενιά παράγει τους δικούς της αναντικατάστατους για να τους λατρέψει η επόμενη.
Όσο για τους κυρίους της παράστασης όχι μόνο υστερία είχαν αλλά και σε παραληρηματική αγαμία είχαν υπεισέλθει....ήταν το - της δικής μου βραδιάς στην Αθηναίδα.
Το + ήταν το 'έρωτας τάχα' της Μυρτιώτισσας.
Άσχετο, κανένα νέο για τα ακυκλοφόρητα soundtack του Μάνου;

BOSKO είπε...

θράσος...
Ας πούμε ό,τι ήταν καλά...Για το άλλο που ρωτάς, για την ώρα αναζητάται η ταινία "The Martlet's Tale" του John Crowther. Δεν υπάρχει πουθενά! Επικοινώνησα με ταινιοθήκες στην Αγγλία, αλλά κι εκεί τίποτα. Μου φαίνεται, θα επικοινωνήσω απ' ευθείας με τον σκηνοθέτη, κάποια στοιχεία του έχω βρει...

celsius33 είπε...

καλογραμμένη κριτική, και αου άρεσε κατά πως φαίνεται. Είμαι φαν του Κραουνάκη, βλέπω κάθε Σπείρα Σπείρα, και τώρα στο Ηρώδειο τα τραγούδια του θεάτρου. Νομίζω η δύναμη του είναι να μη γίνεται προβλέψιμος, το χειμώνα στην σπείρα, πότε πέρασαν δυόμιση ώρες σαν νερό δεν το κατάλαβα. Είναι μια σπουδαία ικανότητα αυτή δεν είναι, να βάζεις το κοινό στο προσωπικό σου τριπ, και ας έχει ακισμούς, κατινιές και τα λοιπά. Είναι επιθεώρηση και το κάνει καλά. Α, και θέλει τρελλή δίαιτα για το καλό του :)

BOSKO είπε...

celsius33...
τελικά, τι λέτε σύντροφοι, μ' άρεσε ή δε μ' άρεσε η παράσταση; θα συμφωνήσω, πραγματικά η ώρα δεν κατάλαβα πότε πέρασε κι αυτό είναι στα συν, νομίζω!