ΟΙ, ΚΑΤΑ ΕΚΤΟΡΑ ΛΥΓΙΖΟ, "ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ" ΤΟΥ ΙΨΕΝ!

Ο Έκτορας Λυγίζος σκηνοθέτησε τους Βρικόλακες του Ίψεν...

εκεί στο Σχολείον της Πειραιώς...

μέσα σ' ένα καλοφτιαγμένο προτεσταντικό εκκλησίασμα...

ή για την ακρίβεια σε μια αίθουσα δικαστηρίου...

από την οροφή ίπτανται μπανιέρες που ξεπλένουν την ηθική σήψη...

στη μια γωνιά αριστερά της αίθουσας δύο μικρά παιδιά ψέλνουν στα γερμανικά...

απέναντι τους, ο συνθέτης Χαράλαμπος Γωγιός τα συνοδεύει στο εκκλησιαστικό όργανο...

οι φωτισμοί εναλλάσσονται συνήθως ως διά μαγείας...

ο Νίκος Γεωργάκης είναι ένας Πάστορας Μάντερς με βερμούδα και πέδιλα...σωστός γραφειοκράτης...μεγαλοκαρχαρίας ενδεχομένως...δεν χάνει το μέτρο μέσα στη γενική υστερία που ολοένα και κορυφώνεται...

η Πολυξένη Ακλίδη είναι μια Ρεγκίνε που αποδέχεται στωικά τη μοίρα της στον εκκεντρικό Οίκο των Άλβινγκ...ονειρεύεται ταξίδι στο Παρίσι, έμαθε να μιλάει και να τραγουδάει στα γαλλικά κιόλας...η αποκάλυψη του ψεύδους τη μετατρέπει σε ποιητική παζολινική φιγούρα...πετάει την κιλότα της, την κάνει μαστίγιο δήμιου και εξαφανίζεται ξεδιάντροπα...

ο Γιώργος Ζιόβας πλάθει έναν Έγκστραντ φτωχοδιάβολο, ευφυή, χιουμορίστα, όσο και τραγικό...όπως τελικά είναι κάθε εξαπατημένος άνθρωπος που ζει μεσ' στην πλάνη...

η Ανέζα Παπαδοπούλου είναι μια κυρία Άλβινγκ που το έσκασε από ταινία του Πέδρο Αλμοδοβάρ...μέσα στο λαχανί, pop υφής, κοστούμι της υπομένει καρτερικά τη μαρτυρική αλήθεια...εξομολογείται ανομολόγητους έρωτες...κάνει κωμικές μούτες...τρέχει...κυλιέται κάτω...ειρωνεύεται...αμύνεται...θρηνεί την κατάντια του μοναχογιού της σα μικροαστή κατίνα...

ο Θάνος Σαμαράς είναι ο συφιλιασμένος στην κυριολεξία Όσβαλντ...εμφανίζεται ως γραφικός ψυχοπαθής...ως περιθωριακή καρικατούρα...προσπαθεί να θάψει τη γνώση της γονιδιακής κατάρας...παθαίνει κρίσεις υστερίας...λούζει τους ανθρώπους γύρω του με αφρώδη σαμπάνια...η αγάπη και ο έρωτας δεν είναι ελπίδα στην τραγική του περίπτωση, μα η πιο σκοτεινή άβυσσος...μισεί και ταυτόχρονα λατρεύει τη μάνα του...θέλει να πνιγεί ολόγυμνος μέσα στη μπανιέρα...το νερό από ταρκοφσκικό σύμβολο αγνότητας γίνεται η έκφραση της απόλυτης παρακμής...της πιο μεγάλης ενδοοικογενειακής τραγωδίας...μια ανίερη βάφτιση με ένα τελείως αθώο θύμα...

* Ο Έκτορας Λυγίζος τα κατάφερε! Πρώτα απ' όλα, αξιοποιώντας όλα εκείνα τα μοντέρνα στοιχεία που διέπουν το κλασικό έργο του Ίψεν. Θεωρώ πολύ επιτυχημένο τον μπολιασμό των δικών του Βρικολάκων με επιμέρους κωμικά στοιχεία, ακόμη και σκηνές ατόφιου νατουραλισμού. Τις χρειαζόταν τις ανάσες του το έργο αυτό, αν ήθελε στο τέλος να πιάσει τον θεατή απ' τα μαλλιά και να τον στραπατσάρει στους τοίχους της αίθουσας. Έτσι έγινε! Πολύ εντυπωσιακό το, επί δυόμισι ώρες σχεδόν, αμυδρό ή ακόμη και έντονο γέλιο να παγώνει μπροστά στην οδυνηρή σκηνή του τέλους! Από τις σπάνιες φορές που η πρόταξη του γκροτέσκου δύναται να οδηγήσει όχι στην πολυαναμενόμενη κάθαρση, αλλά στο απόλυτο Μηδέν! Πιστεύω ό,τι η Ανέζα Παπαδοπούλου, αυτή η Μεγάλη Κυρία του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου (όσο μπανάλ κι αν ακούγεται πια κάτι τέτοιο...) μαζί με τον νεότερο και έμπειρο Θάνο Σαμαρά προσέδωσαν στους συγκεκριμένους ήρωες των ιψενικών Βρικολάκων ένα ύφος, πρωτόγνωρο για τη συνήθη παρουσίαση τους, στη χώρα μας τουλάχιστον! Καθοδηγούμενοι πάντα από τη φρέσκια αντισυμβατική ματιά του σκηνοθέτη, ο οποίος, τόσο στο θέατρο, όσο και στον κινηματογράφο, έχει φανερώσει το ταλέντο του στην ανάδειξη της αέναης πάλης όλων των εκφάνσεων του ανθρώπινου ψυχισμού με την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

Η μετάφραση του κειμένου είναι της Μαργαρίτας Μέλμπεργκ, τα σκηνικά- κοστούμια της Μαγιούς Τρικεριώτη, οι φωτισμοί του Max Penzel, η δραματουργική επεξεργασία της Κατερίνας και της Παναγιώτας Κωνσταντινάκου, το μακιγιάζ της Ιωάννας Λυγίζου, η μουσική διδασκαλία του Χαράλαμπου Γωγιού και η επιμέλεια κίνησης της Μαριέλας Νέστορα.

Μέχρι και την Πέμπτη 31 Ιουλίου στο Σχολείον (Κτίριο Β΄), Πειραιώς 52, Μοσχάτο.