Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

ΤΟ ΠΙΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ!


Τους έβλεπα χθες βράδυ να τραγουδούν ντουέτο, αγαπημένοι, χαρούμενοι, συγκινημένοι και σκεφτόμουν πως την ιστορία τη φτιάχνουν οι παρέες μέσα στα χρόνια που περνούν. Τριάντα χρόνια πριν τη Σαβίνα κοριτσάκι να τραγουδάει μπαλάντες της Baez με την κιθάρα της και τον Παλαμίδα να πηγαίνει να ακούει τους φίλους του από τους Apocalypsis που έπαιζαν μαζί της. Συνεργάζομαι με μία συνθέτρια, του είχε πει η Σαβίνα, έλα να σε ακούσει, γιατί ψάχνει μια ιδιαίτερη αντρική φωνή. Κάπως έτσι φτιάχτηκε το τραγουδιστικό team του Σαμποτάζ!

Τις φωνητικές ικανότητες και των δύο τους τις γνωρίζουμε καλά τόσα χρόνια τώρα! Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το πώς κατάφεραν να μετατρέψουν το δάκρυ της κοινής τους επιστροφής στη σκηνή σε...παιδική χαρά! Και δεν ήταν μόνο το Χοντρό μπιζέλι που χορεύει τσιφτετέλι, ούτε η Ρόζα- Ροζαλία, που τραγουδήθηκαν απ' όλο το θέατρο! Ήταν από τη μία το ταγκό που χόρεψαν, η χιουμοριστική διάθεση που μετέδωσαν στο κοινό, η πρωτοφανέρωτα εξωστρεφής Σαβίνα χάρις την παρουσία του performer παρτενέρ της- αίσθηση μου είναι ότι ήταν τόση η συγκίνηση μεταξύ τους, που μόνο ένα ασυνείδητα καλοσκηνοθετημένο σόου θα αποφόρτιζε την επανένωση τους.

Πανευτυχής και η οικοδέσποινα της βραδιάς, η Λένα Πλάτωνος, ανάμεσα στους ερμηνευτές και τους μουσικούς της, στη δεύτερη- μετά το Ηρώδειο 2008- πιο εντυπωσιακή της εμφάνιση! Συζητούσα με τον Βασίλη Παπαδόπουλο, πιανίστα του Μίκη Θεοδωράκη μεταξύ άλλων, ο οποίος μού έλεγε πόσο σπουδαίο πιάνο έπαιξε χθες η Λένα, λάμποντας κυριολεκτικά στη σκηνή! Ακριβή στιγμή όταν έπαιξε Κοπερτί, όχι το τραγούδι της, αλλά το παιχνίδι. Βγαίνεις! είπε του Παλαμίδα, αφού σ' αυτόν έτυχε μοιραία ο κλήρος να το τραγουδήσει, κλείνοντας το πρόγραμμα!

Μια μεγάλη υπόκλιση στο κοινό που όρθιο την αποθέωσε, αναγκάζοντας την σε ακόμη δύο επανεμφανίσεις στη σκηνή μετά το τέλος της συναυλίας! Από κάτω, στις δύο πρώτες σειρές, τη χειροκροτούσαν οι φίλοι της, η Μαρία Φαραντούρη, η Ντόρα Μπακοπούλου, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιώργος Χρονάς.

Λαϊκό προσκύνημα κυριολεκτικά θύμισε και η προσέλευση των μουσικών της νεότερης γενιάς που παραδέχονται την τέχνη της: ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Βασιλικός των Raining Pleasure, ο Γιάννης Χαρούλης, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Lolek, ο Θέμης Καραμουρατίδης, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, η Μαρία Παπαγεωργίου, οι Verbal Delirium, αλλά και ο Μιχάλης Τρανουδάκης, η Μαρία Βουμβάκη, η παιδική της φίλη, Σοφία Γιαννάτου, η αδερφή της Σαβίνας.

Κρατάω τα ακριβά λόγια της Μαρίας Φαραντούρη για τη Λένα Πλάτωνος: Μετά τον Μίκη με το ανεξάντλητο κοινωνικό όραμα του μέσα στο ελληνικό τραγούδι και τον Μάνο με την λεπτομερή καταγραφή των πιο λεπτών συναισθημάτων, ήρθε η Λένα να μιλήσει τόσο ποιητικά, προσωπικά και τελικά συλλογικά για το ανθρώπινο Εγώ μας! Ήταν και θα είναι η πρωτοπορία της ελληνικής μουσικής!
Δε χωράει αμφιβολία, πιστεύω! Τυχεροί όσοι έζησαν τη χθεσινή βραδιά στο θέατρο ΠΑΛΑΣ! Το Σαμποτάζ παρουσιάστηκε ολόφρεσκο, σα να γράφτηκε μέσα στο 2009, καταφέρνοντας ένα πραγματικό μποϊκοτάζ στην έκπτωση των καιρών μας!

7 σχόλια:

UrbanTulip είπε...

τι ωραία βραδιά!
Θα είμαι Αθήνα μέσα Νοεμβρίου, ελπίζω να έχει κάτι τότε

BOSKO είπε...

Urban Tulip...
μπορεί να προλάβεις την Αρλέτα, αν και νομίζω ότι θα παίξει στο ΠΑΛΑΣ μέσα Νοεμβρίου.
έλα εσύ κι όλο και κάτι καλό θα' χει!

xryc agripnia είπε...

Ααααχ!

BOSKO είπε...

archive...
ωχ!

xryc agripnia είπε...

Εμ,ειπα να μην πω τιποτε γιατι ξερεις οτι θα πω παλι τα ιδια.

Χρήστος Μίχος / Christos Michos είπε...

Είσαι τυχερός που έχεις αυτές τις φωτό από τη συναυλία.Με τσάκισε όμως η φωτό από το 1981.Είναι τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η χθεσινοβραδινή παράσταση.Μου επιτρέπεις να τη χρησιμοποιήσω στο μπλογκ μου?
Θα στηριχτώ πάνω σε αυτή τη φωτό για να γράψω τα δικά μου για το χθεσινό σοκ.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων...

michael_025 είπε...

Αχ και βαχ, και ξαναματαβάχ! Από τη χατζιδάκειο εποχή είχα ν’ ακούσω τόσο άρτια μουσικά συναυλία (και να ρίξω τόσο ασυζητητί στον κάλαθο τις οποιεσδήποτε ενστάσεις μου, φέρ' ειπείν για τον ήχο ή για την ενδυματολογία του –φωνητικά εκθαμβωτικού- Παλαμίδα).

Για τα τραγούδια της Πλάτωνος δεν λέω γιατί τι να πω που δεν τό ‘χουν πει όλοι όσοι αγαπούν την ίδια και τη μουσική της; Ομολογώ πάντως ότι, ως μη περί τα ηλεκτρονικά και τη ροκ τυρβάζων, σχετικά πρόσφατα ενέκυψα στο έργο της και βρήκα τις –για μένα- ενδιαφέρουσες γωνιές του. Έτσι μου ήταν νωπή η εμπειρία και ψύχραιμη η ακρόαση, γι’ αυτό και απολαυστική, καθότι μη υποπίπτουσα σε συνειρμικές παγίδες. Ακούγοντας, αναρωτιόμουν και πάλι πως γίνεται τραγούδια είκοσι και τριάντα ετών να είναι τόσο σύγχρονα, και δεν εννοώ μόνο την πικρή τρυφεράδα των στίχων αλλά τη συνθετική σύλληψη, τη ρηξικέλευθη μελωδική και αρμονική δομή, τα χρώματα των ηχητικών προβολέων. Επίσης καταριόμουν έτι και έτι τη "δυστυχία να είσαι Έλληνας", που πάει να πει ότι αν η Πλάτωνος ήτο πολυφωτογραφημένη Αμερικανίς ή Βρετανίς –και με το ένα εκατοστό του ταλέντου της- θρεφτάρι των εταιριών θα γινότανε και κάτι άλλοι παγκόσμιοι υπεραστέρες με πολυεστέρες θα τρώγανε τη σκόνη της, το κέρατό μου!

Ο κέυ, πάρ’ το αλλοιώς τώρα!

Γλυκειά και παράτολμη Λένα Πλάτωνος, σου εύχομαι τα πιο ζαχαρομαρμελαδοσοκολατοσερμπετομελοσαντιγένια
-κι από πάνω κερασάκια- γενέθλιά σου να είναι τα φετινά, τα τόσο φωτεινά -κι όλα τα επόμενα.

jb