καλό ταξίδι, ψιψίνα...

...της είχες πάντα στο λαιμό

μια μπακιρένια γύρα,

για του σιδέρου την κακή αρρώστια φυλαχτό,

χωρίς όμως, αλίμονο,

ποτέ να κατορθώσεις

να τη φυλάξεις απ' το μαύρο θάνατο μ' αυτό

Γιατί είναι τ' άγρια μάτια της

υγρά και ηλεκτρισμένα

κι έτσι άθελα το σίδερο το μαύρο τα τραβά

κι ουρλιάζοντας τρελαίνεται σ' ένα σημείο κοιτώντας

φέρνοντας δάκρυα σκοτεινά στους φίλους και βουβά

Λίγο πριν απ' τον θάνατο από τους φίλους ένας

- αυτός οπού' δε πράγματα στη ζήση του φριχτά -

χαϊδεύοντας την, μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει

κι ύστερα μεσ' στη θάλασσα την άγρια την πετά

Και τότε οι φίλοι, που σπάνια λυγά η καρδιά τους,

πάνε στην πλώρη να κρυφτούν με την καρδιά σφιχτή...

Όπως οι γάτες όταν αρρωσταίνουν

κουρνιάζουν στις πιο απόμερες γωνιές

όσο μονάχες να πεθάνουν

έτσι κι εγώ σ' αυτή την κόχη θ' απομείνω

όσο να πάψει το αίμα μου σε κάθε χτύπο

υπόγεια να σχηματίζει τ' όνομα σου...

* αντίο, Μουσίτσα...

μερικοί παραλλαγμένοι στίχοι

του Νίκου Καββαδία, του Τίτου Πατρίκιου & της Κικής Δημουλά

για το καλό σου ταξίδι

και για τον πόνο της κυράς σου...

εκείνη δε θα σε ξεχάσει ποτέ

εγώ θα σε θυμάμαι

να τρίβεσαι ανεπαίσθητα

πάνω στον διαθέσιμο αέρα

που άφηνες προσπερνώντας...