λακωνικό

pop history... Hector Berlioz Orgie des brigands...
stress...
die mourlische theory...

plus' interview...

sweet charity...

κακή-πατρίδα-σύντροφοι-κινηματογραφιστές

Ο σκηνοθέτης- ποιητής Λευτέρης Ξανθόπουλος θα είναι αύριο το απόγευμα καλεσμένος της εκπομπής μου στο Κανάλι 1 του Πειραιά. Θα παρουσιάσουμε την Έβδομη βροχή, τη νέα ποιητική συλλογή του. Όταν τον ρώτησα τι μουσικές να έχω μαζί μου, ζήτησε jazz και blues. Ο ίδιος θα φέρει, είπε, τα soundtracks από τις ταινίες του, Καραΐνδρου, Κυπουργό κλπ. Για μένα ο Ξανθόπουλος δεν είναι ένας απλός φίλος από εκείνη τη γενιά του περιβόητου ΝΕΚ. Είναι ο πιο άμεσος αρμός μου με εποχές που πέρασαν ανεπιστρεπτί και που πάντα ασκούσαν μια ιδιαίτερη γοητεία πάνω μου. Στο Καλή πατρίδα σύντροφε ή στον Δραπέτη, όπως και στο Μετέωρο βήμα του πελαργού, στον Ελεάτη Ξένο και στις Ήσυχες μέρες του Αυγούστου (δεν έχει σημασία πότε ακριβώς γυρίστηκαν αυτές οι ταινίες), εγώ βρίσκω συγκεντρωμένα τα τεμάχια της πρώιμης νιότης μου, της πιο γόνιμης περιόδου μου, τουλάχιστον από αισθητικής άποψης: την ομάδα Η Διαθήκη του Ορφέα πού 'χε φτιάξει ο Δήμος Θέος και μας είχε μαζέψει όλους, τις αφηγήσεις του Βασίλη Ραφαηλίδη για το ταξίδι του στη μαοϊκή Κίνα, τον καγχασμό στη θέα του Δράκουλα- Κλάους Κίνσκι που τρόμαζε βλέποντας τον Εσταυρωμένο πάνω απ' το προσκεφάλι της Ιζαμπέλ Ατζανί, την ασπρόμαυρη Μεγάλη Χίμαιρα, τον ταπεινό Γιώργο από τα Σωτηριάνικα, το φελινικό ιπτάμενο άγαλμα του Ιησού, το ψυχογράφημα της Άννας που βαφτίστηκε προξενιό, τα καρούλια του φιλμ, τις αμόρσες και τη μουβιόλα που πλέον έγιναν μουσειακά εκθέματα, την τρομώδη άφιξη του τραίνου στον σταθμό της Λιόν, το πιο αφελές και συνάμα συναρπαστικό ταξίδι στη σελήνη, την Άννα Βηχ, τον Φαίδωνα Πατρικαλάκι, το χασίσι, τους Γερμανούς Popol Vuh και τον Καρυωτάκη της Πλάτωνος, τα βιβλία που έβγαζε και βγάζει ο Σολδάτος, τον Πουλικάκο να πετάει χιουμοριστικές ατάκες, το θλιμμένο πρόσωπο της Ρόμι Σνάιντερ, τον Κώστα Τ., την Αλεξάνδρα Β., τον Νίκο Κ. και τον Δημήτρη Σ.,τις καδραρισμένες αφίσες του Μπάστερ Κίτον, του Τσάρλι Τσάπλιν και του Χίτσκοκ, τον Σαββόπουλο μεσ' στο Pop Eleven του Φαληρέα, το Μπολερό του Ραβέλ, το σώμα του Λένιν που κατέρρευσε, την Κάτια που κάποιο απόγευμα σκηνοθέτησε τη Μπίλι Χολιντέι σ' ένα μαύρο υπόγειο, τον Αντρέα Παγουλάτο πάντα μ' έναν κίτρινο φάκελλο στα χέρια, τα αποτσίγαρα γύρω απ' τους κορμούς των δέντρων κατά μήκος της λεωφόρου Αλεξάνδρας, τη μαγνητική επίστρωση στα δεκαεξαράκια και το δέος στα πρόσωπα των πρεσβύτερων αναγνωρισμένων καλλιτεχνών, οι περισσότεροι εκ των οποίων σήμερα είναι φίλοι ή απλά γνωστοί μου. Σκέφτομαι, λοιπόν, να ρωτήσω τον Λευτέρη Ξανθόπουλο και τη γνώμη του για το νέο κινηματογραφικό νομοσχέδιο. Ίσως κλάψουμε παρέα στον αέρα...Κι όταν συνέλθουμε θα μιλήσουμε για όλα: για μεσόκοπους σκηνοθέτες που δηλώνουν στυλοβάτες του ελληνικού κινηματογράφου με περισσή κομπορρημοσύνη, την ίδια στιγμή που ο Θόδωρος Αγγελόπουλος εκφράζει τη λύπη του για τους νέους κινηματογραφιστές, αυτούς που θά 'ρθουν κι ένας θεός ξέρει ποιος θα επιχορηγήσει τις ταινίες τους. Για τον Θανάση που χαροπαλεύει και μακάρι να το ξεπεράσει. Για τον Κούνδουρο που τον πάτησαν χάμω τέσσερα ρεμάλια σα να ήταν σακί με πατάτες- δεν ήταν υπόθεση ληστείας αυτή, αλλά κανονική δολοφονική απόπειρα. Για τους ποιητές που χάθηκαν άδικα. Για αναρχικούς που κατήντησαν ακροδεξιοί, ρατσιστές και μισαλλόδοξοι. Για φωτισμένα μυαλά με μανία καταδίωξης. Για την εγχώρια κινηματογραφία που πέφτει όπως ο Οίκος των Άσερ του Έντγκαρ Άλαν Πόε, σαν εφιάλτης δηλαδή. Για τον Τέλλο που τον έσυραν στο Αυτόφωρο επειδή έδιωξε απ' το μαγαζί του μία θεοπάλαβη, η οποία τα έβαλε με τον Κυνόδοντα. Για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που κατ' εντολή του νυν Υπουργού συρρικνώθηκε σε Διεθνές. Διότι, όταν αποκλείεις το ελληνικό τμήμα και τα κρατικά βραβεία, εξοστρακίζοντας ουσιαστικά τις ταινίες σε ένα Πανόραμα, μόνο ως συρρίκνωση του θεσμού μπορεί να εκληφθεί η εν λόγω υπουργική απόφαση. Μπορεί όμως και να μην πούμε τίποτα απ' τα παραπάνω. Η θλίψη θά 'ναι μεγάλη και δεν θα αντέχεται. Έτσι, θα αφήσω τον Λευτέρη Ξανθόπουλο να διαβάσει ποιήματα του. Θα τον διακόψω μόνο για να ακουστούν κάποιος Muddy Waters ή κάποιος Howlin' Wolf. Στο τέλος, δεν θα με παρεξηγήσει αν τον χαιρετίσω με μία παράφραση δικού του έργου: Κακή πατρίδα σύντροφε. Όχι σαν ευχή ή κατάρα, ούτε καν σαν σχόλιο. Περισσότερο σαν διαπίστωση.

κκκ

* συντονιστείτε αύριο, Παρασκευή 29 Οκτωβρίου, στις 17.00 το απόγευμα, στο Κανάλι 1 του Πειραιά (http://www.kanaliena.gr/) στους 90,4.

η-"ανοιχτή-πόλη"-των-καλλιτεχνών

Η Ελένη Πορτάλιου, υποψήφια δήμαρχος Αθηνών με τον συνδυασμό Ανοιχτή Πόλη, και δίπλα της ο Lolek, ο Ηλίας Λιούγκος, ο Ηλίας Βαμβακούσης και η Γεωργία Βεληβασάκη. Η συναυλία μόλις είχε τελειώσει με επιτυχία, παρά την καταρρακτώδη βροχή που προηγήθηκε, δίχως ομιλίες και μέσα σ' ένα παρεΐστικο κλίμα. Όταν λέω δίχως ομιλίες, εννοώ από τη μεριά της πολιτικολογίας, διότι αφενός κάποιοι σύντροφοι και αφετέρου κάποιοι κλαμπόβιοι έφηβοι από δίπλα, δεν εννοούσαν να βγάλουν τον σκασμό όση ώρα οι καλλιτέχνες τραγουδούσαν για πάρτη τους. Τέλος πάντων, αυτό δυστυχώς συμβαίνει σε όλους τους μουσικούς χώρους και μάλλον αποτελεί ελληνικό θλιβερό προνόμιο.
Φτάσαμε με τον Λιούγκο στο Θησείο λίγο μετά τις 20.00 το βράδυ. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στη Δημοφώντος και μέχρι να διασχίσουμε την Ηρακλειδών, όπου βρίσκεται ο Στάβλος, κάναμε μπάνιο κανονικά. Ήταν τόσο δυνατή η βροχή, ώστε αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε καταφύγιο σ' ένα υπόγειο καφέ λίγα μέτρα παρακάτω απ' τον Στάβλο. Όποτε πηγαίναμε για συναυλία, ο Μάνος συνήθιζε να λέει- με πληροφόρησε ο Λιούγκος- ότι μόνο μια βροχή θα μας σώσει!
Ο καθένας είχε φέρει την κιθάρα του, αλλά όπως σχολίασε εύστοχα ο Βαμβακούσης μία θα έφτανε για όλους και θα γλιτώναμε το κουβάλημα μεσ' στη βροχή...
Τη βραδιά άνοιξε η Λήδα Καζαντζάκη διαβάζοντας ένα εξαιρετικό σύντομο κείμενο και αναγγέλλοντας τους καλλιτέχνες. Το κείμενο της Καζαντζάκη είναι το μόνο που θα δημοσιεύσω στο blog τις επόμενες μέρες στο πλαίσιο της προεκλογικής εκστρατείας της Ανοιχτής Πόλης.

Πρώτος στη σκηνή του Στάβλου, ο Ηλίας Βαμβακούσης. Τραγούδησε τρία κομμάτια από το δίσκο τους με την Παυλίνα Κωνσταντοπούλου Είμαι ζεν και με ταράζεις. Έχω να πω ότι ο Ηλίας...τζούνιορ (γιατί υπάρχει κι ο Λιούγκος, ο σένιορ), όσο έχει εξελίξει τον ήχο του στις καινούργιες αδισκογράφητες συνθέσεις του, άλλο τόσο έχει προοδεύσει φωνητικά με μελέτη, ασκήσεις και μαθήματα ορθοφωνίας!

Θέλω και γυναίκες να τραγουδήσουν! μου είχε ζητήσει η Πορτάλιου ως γυναίκα υποψήφια δήμαρχος και γι' αυτό δεν θα μπορούσε να απουσιάσει από την εκδήλωση η τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια Γεωργία Βεληβασάκη.

Μάλιστα, σε μια από τις σπάνιες κοινές εμφανίσεις τους, τη συνόδευσε στο πιάνο ο Θεσσαλονικιός συνθέτης Κώστας Αθυρίδης.

Εκτός από τρία δικά τους κομμάτια, η Βεληβασάκη ερμήνευσε καταπληκτικά και ένα ισπανόφωνο τραγούδι, γνωστό από τη Mercedes Sosa!

O Lolek στη συνέχεια, αν και πυρετωμένος, έβγαλε απίστευτο νεύρο στην απόδοση του Δεν αρκεί. Ο Λιούγκος δίπλα μου χαρακτήρισε το συγκεκριμένο τραγούδι συγκλονιστικό!

Άλλα δύο καινούργια τραγούδια του στα ελληνικά παρουσίασε ο Lolek, γυρίζοντας την πλάτη οριστικά και αμετάκλητα στον αγγλικό στίχο, με τον οποίο τον είχαμε γνωρίσει.

Ο Στάθης Δρογώσης, συνυποψήφιος με τον Μάκη Μηλάτο, τον Αντώνη Φράγκο, τον Αλέξη Βάκη, τη Λιάνα Μαλανδρενιώτη και τον bosko στον Δήμο Αθηναίων, λίγο πριν καθίσει στο πιάνο αναφέρθηκε στον Θάνο Μικρούτσικο και τους άλλους διάσημους ομότεχνους του, οι οποίοι, αντί να αντιδράσουν για το μνημόνιο, το μόνο που βρήκαν να καυτηριάσουν ήταν το μέτρο της κυβέρνησης για το κάπνισμα. Μια χαρά τα είπε ο Δρογώσης!

Κι έπειτα, τραγούδησε τα Μην το πεις πουθενά, Η αγάπη στο τέλος νικά κι ένα καινούργιο, αδισκογράφητο ακόμη, κομμάτι. Ντουέτο του Στάθη με τον Lolek δεν προέκυψε τελικά, αφού δεν είχαν προλάβει να κάνουν κοινή πρόβα- ας όψεται ο κατακλυσμός!

Την εκδήλωση έκλεισε ο Ηλίας Λιούγκος με τη συμβολή της Δέσποινας Στεφανίδου στο πιάνο και το τραγούδι. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει πάψει να με συγκινεί τόσα χρόνια που συνδεόμαστε με φιλία και παρακολουθώ τις συναυλίες του.

Νομίζω μάλιστα πως δεν τα κατάφερα να μη δακρύσω κατά την απόδοση του στα Λιανοτράγουδα από τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι. Εξαιρετική και η Στεφανίδου που ερμήνευσε σόλο τη Ζανέτα του Λιούγκου και το Μαγικό χαλί του Χατζιδάκι από το κιν/φικό Τοπ Καπί- το τελευταίο μάλιστα ανήκει στα αγαπημένα τραγούδια της Πορτάλιου!

Ακούσαμε ακόμη, το Μια Παναγιά των Μ. Χατζιδάκι/ Ν. Γκάτσου, το Μη σκέφτεσαι γερμανικά των Η. Λιούγκου/ Α. Δημητρούκα και την Άννα, που έγραψε ο Λιούγκος πάνω σε στίχους του Φοίβου Δεληβοριά. Βέβαια, δεν υπήρχε περίπτωση να μην είχαμε κι έκτακτα τραγούδια στο πρόγραμμα του Ηλία Λιούγκου, οπότε η βραδιά τερματίστηκε με το Χάρτινο το φεγγαράκι, που τραγούδησαν όλοι οι παρευρισκόμενοι στην εκδήλωση κυριολεκτικά με μία φωνή. Καλή επιτυχία στην Ανοιχτή Πόλη, στην Ελένη Πορτάλιου και σε όλους τους υποψηφίους του συνδυασμού.

η-ανοιξιάτικη-μέρα-του-λεωνίδα-μπαλάφα-μεσ'-στο-φθινόπωρο

Ο καινούργιος δίσκος του Λεωνίδα Μπαλάφα λέγεται Ανοιξιάτικη μέρα, μόλις κυκλοφόρησε και τα σπάει! Τι περίεργο, ένας νεαρός μουσικός που βγήκε από το Fame Story 4 να αποδεικνύεται...βασιλικότερος του βασιλέως σε ότι αφορά την αντεργκράουντ αισθητική των τραγουδιών που φτιάχνει και ερμηνεύει!

αύριο-η-συναυλία-του-συνδυασμού-"ανοιχτή-πόλη"-στο-θησείο

Αύριο Τετάρτη, 27 Οκτωβρίου, στις 21.00 το βράδυ η Ανοιχτή Πόλη και η Ελένη Πορτάλιου συναντιούνται με τους ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων στη μουσική σκηνή Στάβλος (Ηρακλειδών 10, Θησείο, στάση ΗΣΑΠ Θησείο).

Για μια πόλη ανοιχτή και δημιουργική για όλους τους καλλιτέχνες της. Για μια πόλη που σέβεται και ενισχύει τη δουλειά των καλλιτεχνών, που τους αντιμετωπίζει ως βασικό συστατικό της ζωής της και όχι μόνο σαν βιτρίνα διαφήμισης.

Θα εμφανιστούν οι συνθέτες- τραγουδοποιοί:

Ηλίας Βαμβακούσης

Γεωργία Βεληβασάκη

Στάθης Δρογώσης

Lolek

Νίκος Χαλβατζής

& ο Ηλίας Λιούγκος

με τη Δέσποινα Στεφανίδου στο πιάνο

K.K.-trailer-new

Ένα λευκό ανάκλιντρο, μια τάρτα φράουλα, μια μπαλάντα της Tanita Tikaram και μια παραδοσιακή μελωδία από την Τουρκία, ένα βιβλίο με ποιήματα του Τζαλαλαντίν Ρουμί, ένα άοσμο σαπούνι, ένας πίνακας του Σωκράτη Σωκράτους, ένα άγλυκο αφέψημα, ένα κουδούνι δίχως όνομα, η πιο όμορφη δύση του ήλιου από την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό και...φύγαμε! Πάτησε το play! Για σαρανταπέντε ολόκληρα λεπτά!

R.I.P. ΚΑΙΤΗ ΧΩΜΑΤΑ (1946 - 2010)

Η Καίτη Χωματά, η Μούσα του Γιάννη Σπανού και του Αλέκου Πατσιφά, η αισθαντική φωνή του Νέου Κύματος και των μπουάτ δεν είναι πια ανάμεσα μας. Έφυγε σήμερα το πρωί σε ηλικία 64 ετών. Αντιμετώπισε σθεναρά τον καρκίνο για πάρα πολλά χρόνια. Η υγεία της καταπονήθηκε τους τελευταίους δύο μήνες ύστερα από ένα ατύχημα που την έστειλε στο νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ. Μια αγάπη για το καλοκαίρι θα την κρατήσει ζωντανή για πάντα.

ένα-κείμενο-για-τα-85χρονα-του-μάνου-χατζιδάκι

Χειμώνας του ΄63. Βίωνα τις πρώτες μου μέρες στη Θεσσαλονίκη. Ήμουν 12 χρόνων κι από το Δεκέμβριο έμεινα μόνος μου. Χωρίς συντροφιές, χωρίς φίλους. Στην προετοιμασία μιας χριστουγεννιάτικης παιδικής γιορτής ανακάλυψα τη θεατρική Σκηνή της Στέγης Αναλήψεως. Εντάχτηκα γρήγορα και εύκολα στην ομάδα. Είχα αντικαταστήσει κάποιο συνομήλικο μου που οι γονείς του πήραν μετάθεση από τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα.
Η Στέγη ήταν ένα υπέροχο καταφύγιο χαράς και Τέχνης. Θέατρο, τραγούδι, χορωδίες και το σημαντικότερο ατέλειωτες συζητήσεις για θέατρο και κυρίως μουσική. Συζητήσεις που το «βλαχάκι» ρουφούσα ως παθιασμένος ακροατής.
Μετά τις πρόβες στο θέατρο άρχιζαν οι πρόβες της χορωδίας με διευθυντή τον δραστήριο μαέστρο Μελιγκόπουλο και συνεργάτη του τον Νέστωρα Δάνα. Στη χορωδία μετείχε και ο Χρήστος Λιμπιτσούνης, που τότε άλλαζε το όνομα του περί το καλλιτεχνικότερο Χρήστος Λεττονός. Ο Χρήστος ως ανήσυχος και πολυτάλαντος μετείχε και στη θεατρική ομάδα. Ήταν αυτός που εξασφάλισε την «άδεια» να μένω στην αίθουσα και να παρακολουθώ τις πρόβες της χορωδίας
Εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ μετά τις πρόβες της χορωδίας ο Χρήστος , ο Νέστωρας, ο Αλέξανδρος, ο Χαρίτωνας είχαν καθίσει σε ένα πεζούλι, τελείως απόμερο πίσω από το ιερό της Αναλήψεως για να πουν τα δικά τους τραγούδια. Ως παράφωνος, μικρότερος στην ηλικία, κυρίως άσχετος με τη μουσική παιδεία των μεγαλύτερων φίλων, καθόμουν απόμερα και απλώς άκουγα. Περνούσα την ώρα μου γιατί και στο δωμάτιό μου πάλι μόνος θα ‘μουν. Εκείνο το βράδυ ο Χρήστος ο Λεττονός μάθαινε στους άλλους ένα καινούργιο τραγούδι και μυούσε εμένα σ΄ ένα μεγάλο γεγονός: στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.
Ο Χρήστος μετά από ταξίδι του στην Αθήνα έφερνε στους φίλους του στη Θεσσαλονίκη τα τραγούδια από την ΟΔΟ ΟΝΕΙΡΩΝ. Είχε κατέβει στην Αθήνα μόνο και μόνο για την παράσταση. Εκείνη τη νύχτα έπαιζε στην κιθάρα του και τραγουδούσε με την βραχνή φωνή τού δάσους τη μαγεία της Οδού Ονείρων. Αντηχούν ακόμη στ’ αυτιά μου τα λόγια από τον πρόλογο του Χατζιδάκι «… κι όταν δεν ονειρεύονται τραγουδούν…». Λόγια που άκουσα για πρώτη φορά από τον Χρήστο. Το τραγούδι όμως που σημάδεψε τη νύχτα μιλούσε για «…δάκρυα δυο και στεναγμούς σαράντα δυο». Σιγά σιγά το είχε αποστηθίσει όλη η συντροφιά και το τραγουδούσαν ατέλειωτες φορές , και κάθε φορά εγώ ο μοναδικός ακροατής ήταν σαν να το άκουγα για πρώτη φορά.
Εκείνο το βράδυ το «βλαχάκι» ανακάλυπτε το Μάνο Χατζιδάκι. Πέρασαν 47 χρόνια κι ακόμη ανακαλύπτω την ΟΔΟ ΟΝΕΙΡΩΝ πότε σαν ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΙΚΟ, πότε σαν ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ, πότε σαν ΑΘΑΝΑΣΙΑ, πότε σαν ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, πότε σαν…
Υπάρχει ένα ποτάμι κρυμμένο μέσα σε τεράστιους απόκρημνους και μεγαλειώδεις βράχους. Ένα τοπίο αρχέγονο όπου η μοναξιά γίνεται όνειρο. Όποιος δεν έχει αφεθεί στη μουσική του Χατζιδάκι στις όχθες του Αγγίτη δεν έχει επικοινωνήσει με τον προσωπικό του Θεό…
ΓΙΑΝΝΗΣ Μ. ΤΖΙΜΟΥΡΤΑΣ
* ο Γιάννης Μ. Τζιμούρτας είναι δημοσιογράφος, υπεύθυνος εκδόσεων της Modern Times. Τον ευχαριστώ για το παραπάνω κείμενο που έστειλε στο email μου με αφορμή τη σημερινή επέτειο γέννησης του Μάνου Χατζιδάκι.

το-premium-cd-του-διφώνου-δώρο-στα-γενέθλια-της-λένας-πλάτωνος

Χθες βράδυ η Λένα Πλάτωνος γιόρτασε τα γενέθλια της στην οικία της, παρουσία λίγων και καλών φίλων. Ενόσω στο cd-player ο Jobim διαδεχόταν τη Mina, εκείνη έσβηνε τα κεράκια της και ο φωτισμός της σάλας έκανε τη συγκεκριμένη εκ του προχείρου φωτογραφία να παραπέμπει σε πίνακα του Ρέμπραντ (η Coca-Cola να μην υπήρχε μόνο...)!
Το ωραιότερο δώρο για τα γενέθλια της Λένας ήταν σαφώς το cd της που κυκλοφόρησε σήμερα με το τεύχος 175 του διφώνου. Δεν χορταίνω να το ακούω! Για τα δύο ντοκουμέντα από τη Λιλιπούπολη, για τις δύο επανεκτελέσεις από τον Κύκλο Καρυωτάκη με τον Θεοχαρίδη και τον Χαλβατζή, για την πολύ πειραγμένη Λάθος αγάπη της από τον Βαμβακούση και βέβαια για τα οικεία αγαπημένα της κομμάτια, σαν τους Έρωτες το καλοκαίρι με την ίδια, τη Red Rosy με την Etten, το live Αλίμονο με τον Γισδάκη και το ντουέτο της με τον Παλαμίδα στο Κοπερτί από τη Συναυλία στο Παλλάς. Στο εξώφυλλο, η Λένα 19 ετών το 1970 στη Βιέννη! Το αυτοκίνητο είναι ενδεικτικό, νομίζω, για το κλίμα των χρόνων εκείνων!

Αλλά και τα υπόλοιπα CDs αυτού του τεύχους του διφώνου είναι από τα καλύτερα που έχουν δοθεί ως προσφορές τα τελευταία χρόνια. Στη συλλογή Lotte Lenya sings Kurt Weill & Bertolt Brecht περιέχονται 21 αυθεντικές ηχογραφήσεις τραγουδιών του Kurt Weill που γράφτηκαν για το Berliner Ensemble και ερμηνεύθηκαν από τη Lotte Lenya: Alabama Song, SeerauberJenny, Surabaya Johnny και λοιπά αριστουργήματα, για τα οποία τα σχόλια περιττεύουν. Η επιτομή αυτού που λέμε all time classic!

Ανάμεσα στα 17 τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου υπάρχουν τα Κόκκινα φανάρια με την Πόλυ Πάνου, η Κόκκινη κλωστή δεμένη που τραγούδησε η Τζένη Καρέζη στην κιν/φική Λυσιστράτη του Ζερβουλάκου, η Ένοχη που πρωτοερμήνευσε η Σωτηρία Μπέλλου και στη δισκογραφία ηχογραφήθηκε με την Καίτη Ντάλη μόλις το 2005, καθώς και το Χάθηκε το φεγγάρι με τη Βίκυ Μοσχολιού. Και μόνο για το τελευταίο, ένα από τα σημαντικότερα- κατά τη γνώμη μου- ελληνικά τραγούδια, η συλλογή αυτή του Ξαρχάκου χρήζει σημασίας.

Στα του τεύχους, τώρα, μπορείτε να διαβάσετε τις συνεντεύξεις που μου παραχώρησαν η Ευσταθία (cover-story) και οι Αλχημιστές, όπως και την παρουσίαση μιας διπλής συλλογής του Γάλλου τραγουδοποιού και συγγραφέα Boris Vian που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Ξεχωρίζω ακόμη την κοινή συνέντευξη Αρλέτας- Λάκη Παπαδόπουλου στη Μαριάνθη Πελεβάνη, το πορτρέτο του Δημήτρη Λάμπου στις Νέες αφίξεις της Αφροδίτης Παπακαλού, την πλοήγηση του Ηρακλή Οικονόμου στα προσωπικά sites Ελλήνων μουσικών και ένα μεγάλο άρθρο του Σπύρου Αραβανή για τον Μουσικό Μπρεχτ. Καλοτάξιδο, λοιπόν, το καινούργιο δίφωνο και

πάμε πάλι στα γενέθλια της Λένας. Αφού ήπιαμε τις σαμπάνιες μας και πέσαμε όλοι με τα μούτρα στις πίτσες λες κι είχαμε να φάμε απ' την...Κατοχή,

είπαμε να προβούμε στις γνωστές θεατράλε μαλακίες που σκοτώνουν την ώρα με τον πλέον ανώδυνο τρόπο. Εδώ ο Παλαμίδας παριστάνει τον άνθρωπο- λαμπατέρ!

Φέρτε μου επειγόντως μια σόδα...φαίνεται να λέω στην αγαπημένη Λένα που χαιρόταν αναμφίβολα τη σχολική διάθεση των φίλων της!

Άσ' το κάτω το πόδι της Καίτης Μαυρομμάτη, καλώς ή κακώς δεν...τρώγεται!

Καλύτερα πιες κάτι...Ωχ, το μάτι μου!

Δώσε λίγο ξανθό μαλλί...απαίτησε η ζωγράφος από τη συνθέτρια!

Παίζει λίγη ακόμα πίτσα; με ρώτησε ο Παλαμίδας με ένα τρόπο σα να βρισκόταν στη Σκάλα του Μιλάνο! Έφτασεεεε!

Τελικά το ξανθό μαλλί της Πλάτωνος ταίριαξε περισσότερο στον Παλαμίδα και τον έκανε να μοιάζει με τον συχωρεμένο ηθοποιό Λαυρέντη Διανέλλο του παλιού ελληνικού κιν/φου!

Και του χρόνου, Πλατωνάκι, νά 'σαι γερή, δυνατή, να σε χαίρονται αυτοί που αγαπάς και σ' αγαπούν και να σκίσει ο Καβάφης με τον Δημήτρη και τον Γιάννη στο Παλλάς! Αυτό, ούτως ή άλλως, είναι σίγουρο!

οι-επιλογές-της-σημερινής-εκπομπής-στο-κανάλι-1-του-πειραιά

01. ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ - Μάτια ολοκαυτώματα (Μιχάλη Γρηγορίου/ Ρηνιώς Παπανικόλα)

02. ΕΛΛΗ ΠΑΣΠΑΛΑ - Summertime in Prague (Παναγιώτη Καλαντζόπουλου)

03. VASSILIKOS - The man I love (George & Ira Gershwin)

04. JANIS JOPLIN - Kozmic Blues (J. Joplin/ G. Mekler)

05. ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ - Διπλή βάρδια (Μαρίζας Κωχ)

06. LOLEK - Candles (Lolek/ Κ.Π. Καβάφη- E. Keeley- P. Sherrard)

07. J. KRISTE, MASTER OF DISGUISE - Queen of the moon (Λευτέρη Μουμτζή)

08. MARIETTA FAFOUTI - The girl who loved the rain (M. Fafouti)

09. MELISSA ETHERIDGE - Precious rain (M. Etheridge)

10. ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΣ - Μανιταρόκηπος (Γ. Παπαχρίστου)

11. ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ - Μόνο (Λ. Πλάτωνος/ Κ. Καρυωτάκη/ Διασκευή Ν. Χαλβατζή)

Οι μουσικές επιλογές μου για τη σημερινή εκπομπή στο Κανάλι 1 του Πειραιά (www.kanaliena.gr) στους 90,4. Συντονιστείτε για μία ώρα, από τις 17.00 έως τις 18.00 το απόγευμα.

στο-νοσοκομείο-εσπευσμένα-ο-νίκος-κούνδουρος

Το άσχημο νέο το έμαθα από την τηλεόραση και σοκαρίστηκα. Στο νοσοκομείο Γενικό Κρατικό Αθηνών μεταφέρθηκε εσπευσμένα ο Νίκος Κούνδουρος ύστερα από επίθεση τριών ληστών μέσα στο σπίτι του, σήμερα τα ξημερώματα. Διαβάζω- διότι δεν κατάφερα να επικοινωνήσω με τους οικείους του- ότι νοσηλεύεται προληπτικά στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Εμφραγμάτων, αφού εισήχθη με σπασμένα πλευρά. Εύχομαι το Θηρίο της Κρήτης και του Ελληνικού Κινηματογράφου να ξεπεράσει τον κίνδυνο και να ξαναβρεθεί σύντομα κοντά μας! Τόση ανανδρία...Τρεις εναντίον ενός και μάλιστα 84χρονου! Ας ήταν μόνο ένας και θα βλέπαμε ποιος θα πήγαινε στο νοσοκομείο. Τα καθάρματα! Περαστικά, Νίκο, ελπίζω σε ότι καλύτερο!

τι-ψιθυρίζει-ο-δημήτρης-παπαϊωάννου-στο-αυτί-της-λένας-πλάτωνος;

Ξεκίνησε η προπώληση!

από-την-δισκοπαρουσίαση-του-συμφωνικού-συνθέτη-θανάση-μωραΐτη

Σήμερα το μεσημέρι στον Ιανό της Σταδίου έγινε η παρουσίαση ενός διπλού cd (ας με συγχωρέσει εδώ ο Γιώργος Μονεμβασίτης που δεν συμπαθεί την έκφραση διπλό cd και μάλλον δίκιο έχει), το περιεχόμενο του οποίου έχω την αίσθηση ότι αποτελεί επιτομή της σύγχρονης συμφωνικής μουσικής στην Ελλάδα. Τίτλος του, Εικόνες για τη θλίψη των ξανθών κοριτσιών και της Ελένης (εξαιρετικός τίτλος)! Δημιουργός- συνθέτης ο Θανάσης Μωραΐτης, που λίγοι συνάδελφοι του έχουν καταφέρει τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα όσα αυτός από το 1985 που υπάρχει στη μουσική (δεν είναι λίγα τα χρόνια). Για όσοι δε γνωρίζουν, ο Θανάσης Μωραΐτης ήταν ο ερμηνευτής του Διόνυσου του Μίκη Θεοδωράκη (πρώτη παραγωγή του Μάνου Χατζιδάκι στον Σείριο), συνεργάτης επί 18 χρόνια του Μάρκου Δραγούμη στο Λαογραφικό Αρχείο της Μέλπως Μερλιέ, προσωπικός φίλος της Φλέρυς Νταντωνάκη- απ' τους λίγους που στάθηκαν πραγματικά δίπλα της- ενώ, αν τα λέω σωστά, επρόκειτο να τραγουδήσει σε β΄εκτέλεση, πριν τη συχωρεμένη Μαρία Δημητριάδη, και τον κύκλο Για την Ελένη του Χατζιδάκι. Σημαντικό μέρος της δουλειάς του καλύπτει επίσης η ενασχόληση του με τα αρβανίτικα τραγούδια ως ερευνητής, συγγραφέας και ερμηνευτής.
Πιθανώς, λοιπόν, να ξενίζει κάποιους η τωρινή δραστηριότητα του αναφορικά με την λόγια μουσική. Εννοώ από δισκογραφικής άποψης, διότι τα έργα που περιέχονται στην έκδοση έχουν γραφτεί μέσα σε διάστημα εννέα ετών, από το 2000 έως το 2009. Ενδεχομένως να ήμουν απ' τους λίγους που ήξεραν τον συμφωνικό Θανάση Μωραΐτη- κάτι που μου είπε κι ο ίδιος σήμερα. Πηγαίνω αρκετά χρόνια, το 2001, τότε που συνάντησα τον Θανάση σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Πλάκα και του ζήτησα να εμφανιστεί στο ντοκιμαντέρ μου για τη Νταντωνάκη. Εκεί μου είχε βάλει ν' ακούσω τις μελοποιήσεις του στον Κώστα Καρυωτάκη με τη φωνή της Μαριάνθης Σοντάκη. Τον θυμάμαι απογοητευμένο σχεδόν από τη δισκογραφία της εποχής να μου λέει πως δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί κανείς ώστε να εκδώσει τα έργα του. Ομολογώ ότι με συγκίνησε αφενός η εργασία του αυτή καθ' αυτή και αφετέρου το ήθος του και με τις ελάχιστες γνωριμίες που είχα στον χώρο, πήρα την πρωτοβουλία και φρόντισα να του κλείσω ραντεβού με κάποια δισκογραφική εταιρεία. Ειλικρινά δεν θυμάμαι πότε ακριβώς έγινε αυτό κι ίσως δεν έχει σημασία, αφού ο δίσκος του κυκλοφορεί σήμερα από την εγνωσμένου κύρους EMI CLASSICS. Ο ίδιος πάντως μου δήλωσε ευγνώμων κι ότι αυτό δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Εγώ τώρα τι να πω που κατά έναν τρόπο χρωστώ στον Μωραΐτη τη θέση μου, οχτώ χρόνια τώρα, στο δίφωνο;
Κι εξηγούμαι: πριν γίνει καν η ταινία μου για τη Νταντωνάκη, μου είχε δώσει μία συνέντευξη για το περιοδικό ΗΧΟΣ, στα πρώτα μου βήματα στη μουσική δημοσιογραφία. Την είχε χαρακτηρίσει υποδειγματική για το νεαρό της ηλικίας μου. Το 2002 τού 'χε τηλεφωνήσει ο Μιχάλης Κουμπιός, ο τότε δ/ντής του διφώνου, για να δώσει κοινή συνέντευξη με τον Μάρκο Δραγούμη περί του Λαογραφικού Αρχείου Μέλπως Μερλιέ που διηύθυναν κι ακόμη διευθύνουν. Τον Μποσκοΐτη τον γνωρίζετε- είχε απαντήσει ο Μωραΐτης- είναι νέος δημοσιογράφος και γράφει στον ΗΧΟ. Θα επιθυμούσα να δώσω σ' αυτόν τη συνέντευξη που μου ζητάτε! Όπως και έγινε και έκτοτε παραμένω μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές στο συντακτικό team του διφώνου. Επομένως, ευκαιρία να του πω κι εγώ από δω αμοιβαία τα αισθήματα, Θανάση!
Ξαναγυρνάμε στον Ιανό, εκεί όπου την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο μουσικολόγος- συνθέτης Γιώργος Παπαδάκης, ο τραγουδοποιός- κιθαριστής Νότης Μαυρουδής και ο ποιητής Γιώργος Χρονάς. Ο Παπαδάκης και ο Χρονάς ήταν από τους ομιλητές στο πάνελ για τον Μωραΐτη και την εργασία του.

Αρχικά τον λόγο πήρε ο ίδιος ο Θανάσης Μωραΐτης και ευχαρίστησε προσωπικά έναν- έναν τους συντελεστές του δίσκου του. Μιλάμε για υπερπαραγωγή κανονική, σχεδόν ανήκουστο γεγονός για τα δεδομένα της σημερινής ετοιματζίδικης δισκογραφίας. Θα καταλάβετε λίγο παρακάτω!

Εδώ βλέπετε τη Σοφία Μιχαηλίδη, την καλή ερμηνεύτρια που όποτε τη συναντώ, της λέω πόσο μού άρεσε ο δίσκος Τα κορίτσια της Κυριακής πού 'χε κάνει με τον Μιχάλη Τερζή. Τον άλλο Μιχάλη, τον φίλο μου, τον Τρανουδάκη, δεν συνάντησα μόνο! Δίπλα στη Μιχαηλίδη, ο συνάδελφος διφωνίτης, συνθέτης- ενορχηστρωτής και ραδιοφωνικός παραγωγός Στο Κόκκινο 105,5 Αλέξης Βάκης.

Ακούστηκαν πολλά ωραία πράγματα το μεσημέρι στον Ιανό. Σταχυολογώ ευθύς αμέσως κάποια από αυτά με το φόβο ότι σίγουρα θά 'χω ξεχάσει τα περισσότερα...Άλλωστε ποτέ και πουθενά δεν κρατώ σημειώσεις.

Το ότι ο γαλλοτραφής Αλέξανδρος Μυράτ είναι ένας εξαίρετος αρχιμουσικός, το γνωρίζουμε όλοι. Τον εκτίμησα πολύ και ως άνθρωπο διανοούμενο. Σε μια έκρηξη θυμού για το χάλι της Ελλάδας στον τομέα του πολιτισμού επικαλέστηκε φράσεις του Ρήγα Αξελού και του Ζαν- Λυκ Γκοντάρ. Μπορεί να είμαστε οι τρελοί, το περιθώριο- σχολίασε- αλλά όπως είπε κάποτε ο Γκοντάρ, το περιθώριο ειν' αυτό που κρατάει τη σελίδα του βιβλίου ολόκληρη! Πάνω στο περιθώριο κρατάμε πάντα κι εμείς τις σημειώσεις μας γι' αυτό που διαβάζουμε!

Συγκινητική και συγκινημένη ήταν η Σόνια Θεοδωρίδου στη δική της σύντομη ομιλία. Περισσότερο αναφέρθηκε στον άνθρωπο Θανάση Μωραΐτη που στάθηκε παραστάτης στο πλευρό της, στα εύκολα και στα δύσκολα, τα τελευταία χρόνια. Στις Εικόνες για τη θλίψη των ξανθών κοριτσιών και της Ελένης, η Θεοδωρίδου ερμηνεύει τα μελοποιημένα ποιήματα του Καρυωτάκη από τον Μωραΐτη, η συνεργασία τους όμως ξεκίνησε λίγα χρόνια πριν με το μουσικό λεύκωμα Νάνι τ' άνθι των ανθώ- Ωδή στη Μητέρα.

Τον λόγο πήρε μετά ο διακεκριμένος σολίστ του όμποε, Βαγγέλης Χριστόπουλος. Μεταξύ άλλων, είπε ότι του έλειψε η φωνή του ερμηνευτή Μωραΐτη μέσα σ' αυτό το ορχηστρικό concept, ενώ εξ αιτίας και μιας ερώτησης που έκανε, μάθαμε από τον δημιουργό ποια είναι η Ελένη και γιατί τα ξανθά κορίτσια έχουν θλίψη!

Ο Δημήτρης Κοτρωνάκης είναι ένας ταλαντούχος νέος κιθαριστής που με την υψηλή τέχνη του συνέβαλε στην αισθητική πληρότητα του έργου Κονσέρτο του Άμστερνταμ για κιθάρα και ορχήστρα εγχόρδων (ανοίγει το δεύτερο cd της έκδοσης). Το χαρακτήρισε, έργο εφάμιλλο ενός Villa- Lobos και πολύ πρωτότυπο συγκριτικά με ανάλογες εργασίες Ελλήνων συνθετών. Στο τέλος, ο Μυράτ δεν δίστασε να παραδεχτεί πως κάποτε είχε βάλει πολύ κακό βαθμό στον Κοτρωνάκη, φανερώνοντας έτσι την αλαζονία που διέπει τα μέλη των εκάστοτε επιτροπών. Δεν θα το ξανακάνει, είπε, κι αφού αποκάλεσε σπουδαίο καλλιτέχνη τον Κοτρωνάκη, όπως ήταν φυσικό, καταχειροκροτήθηκε.

Ο βιολιστής Γιώργος Δεμερτζής, μέλος του Νέου Ελληνικού Κουαρτέτου που απέδωσε το έργο του Μωραΐτη με τίτλο Κουαρτέτο εγχόρδων αρ. 1 σε χρωματικούς τόνους, αφού είπε ότι δεν γνώριζε εκ των προτέρων τη δουλειά του, στη συνέχεια θαύμασε το μεγάλο συνθετικό του ταλέντο. Έκλεισε την ομιλία του, λέγοντας ότι ένα από τα δυσκολότερα έργα του Σκαλκώτα, ενώ δεν παίζεται ποτέ στην Ελλάδα, λόγω ακριβώς της δυσκολίας του, στην Αυστρία αποτελεί υποχρεωτική εξεταστέα ύλη. Δεσμεύτηκε, έτσι, να παρουσιαστεί το έργο του Μωραΐτη σύντομα από το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο.

Αλλαγή πάνελ με τους κύριους ομιλητές: Μάρκος Δραγούμης, Γιώργος Μονεμβασίτης, Γιώργος Παπαδάκης, Γιώργος Χρονάς. Παρ' ότι είχε ανακοινωθεί, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος δεν ήρθε τελικά στην εκδήλωση.

Ο Δραγούμης που χωρίς υπερβολή κρατάει μέχρι σήμερα τον εθνικό πολιτισμό μιας ολόκληρης χώρας στα χέρια του (τον ξεκουράζει συχνά και η Δόμνα Σαμίου), αναφέρθηκε στη φιλία του με τον Θανάση Μωραΐτη, καθώς και στη σημαντική πορεία του συνεργάτη του.

Εδώ ο Μαυρουδής και ο Μωραΐτης παρακολουθούν την ομιλία του Δραγούμη. Πόσο αληθινός ήταν ο Θανάσης στην έναρξη της εκδήλωσης όταν είπε ότι ανυπομονεί ν' ακούσει τα λόγια αγαπημένων του ανθρώπων!

Ο Γιώργος Μονεμβασίτης εν συνεχεία χαρακτήρισε τις καρυωτακικές μελοποιήσεις του Μωραΐτη, mahlerικού επιπέδου! Τον συνεχάρη ακόμη που κατάφερε παρά τις μεγάλες διάρκειες των συμφωνικών του έργων, να μη γίνει συνθετικά φλύαρος, αλλά αντιθέτως να δημιουργεί προσμονή στον ακροατή για το επόμενο ακρόαμα! Ακόμη δεν άκουσα τα δύο CDs του Θανάση και όχι το διπλό cd, όπως είπε και ο Μονεμβασίτης, που δεν καταλαβαίνει γιατί λέμε βιβλίο σε δύο τόμους, ενώ καλούμε ένα cd ως διπλό λες και πρόκειται για...σουβλάκι (αυτό δεν τό 'πε ο Μονεμβασίτης, δικό μου σχόλιο είναι), πάντως εκτιμώντας τόσο την εργασία του συνθέτη, όσο και τον λόγο του συγκεκριμένου ομιλητή, συμφωνώ απόλυτα με ότι ειπώθηκε.

Τόσοι άνθρωποι προηγήθηκαν στο πάνελ, εύλογα ο Γιώργος Ε. Παπαδάκης δήλωσε ότι τον κάλυψαν οι προλαλήσαντες. Ευκαιρία να πω εδώ ότι με τον Παπαδάκη συνεργάστηκα πριν μία τριετία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, όταν μαζί με τον Βασίλη Νικολαΐδη συνσκηνοθετήσαμε ένα κονσέρτο της Μαρίας Φαραντούρη κι εκείνος είχε επιμεληθεί τις ενορχηστρώσεις.

Παρ' όλα αυτά, εκτός από το έργο του Μωραΐτη, εξήρε και το θάρρος ή την τρέλα μιας μεγάλης δισκογραφικής εταιρείας που σε δύσκολους καιρούς εκδίδει τέτοια μουσικά έργα. Έκλεισε, μιλώντας για τα πιο όμορφα συναισθήματα που του δημιούργησαν τα έργα στο σύνολο τους!

Τελευταίος πήρε τον λόγο και τερμάτισε την εκδήλωση ο Γιώργος Χρονάς. Ήταν μάλλον ο πιο...pop ομιλητής που σίγουρα αν τον άκουγε ο Μάνος Χατζιδάκις θα το φχαριστιόταν- του τό 'πα κιόλας! Διάβασε ένα κείμενο του που απ' ότι μάθαμε θα δημοσιεύσει και στη Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας.

Από τον λόγο του Χρονά, κράτησα ότι η μουσική του Μωραΐτη αναδύεται από πλάνα του Αντρέι Ταρκόφσκι και ότι η ποίηση του Καρυωτάκη δεν διαφέρει, απλά προηγείται, αυτής της Joni Mitchell, του John Lennon και του Bob Dylan. Προσωπικά, περίμενα από τον ποιητή Χρονά να αναφέρει πάλι κάπου τον αγαπημένο του, Πιέρ Πάολο Παζολίνι, και να ταυτίσει το Κονσέρτο του Άμστερνταμ για κιθάρα και ορχήστρα εγχόρδων του Μωραΐτη με το άλλο Amsterdam του Jacques Brel στην εκτέλεση, μάλιστα, του David Bowie! Έπεσα μέσα σε όλα! Και τώρα σας αφήνω, εφόσον οι Εικόνες για τη θλίψη των ξανθών κοριτσιών και της Ελένης προσφέρονται για νυχτερινές ατομικές ακροάσεις. Ας πω μόνο ότι χαίρομαι αφάνταστα που μία αξιόλογη και δύσκολη εργασία, δύσκολη ως προς την πραγμάτωση της και όχι ως προς το περιεχόμενο της, την οποία γνώρισα από τα σπάργανα της, τελικά εκδόθηκε με τις ιδανικότερες συνθήκες. Σαν τη νίκη του Καλού επί του Κακού μού φάνηκε η δισκοπαρουσίαση του Θανάση Μωραΐτη!