Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

ένα-κείμενο-για-τα-85χρονα-του-μάνου-χατζιδάκι

Χειμώνας του ΄63. Βίωνα τις πρώτες μου μέρες στη Θεσσαλονίκη. Ήμουν 12 χρόνων κι από το Δεκέμβριο έμεινα μόνος μου. Χωρίς συντροφιές, χωρίς φίλους. Στην προετοιμασία μιας χριστουγεννιάτικης παιδικής γιορτής ανακάλυψα τη θεατρική Σκηνή της Στέγης Αναλήψεως. Εντάχτηκα γρήγορα και εύκολα στην ομάδα. Είχα αντικαταστήσει κάποιο συνομήλικο μου που οι γονείς του πήραν μετάθεση από τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα.
Η Στέγη ήταν ένα υπέροχο καταφύγιο χαράς και Τέχνης. Θέατρο, τραγούδι, χορωδίες και το σημαντικότερο ατέλειωτες συζητήσεις για θέατρο και κυρίως μουσική. Συζητήσεις που το «βλαχάκι» ρουφούσα ως παθιασμένος ακροατής.
Μετά τις πρόβες στο θέατρο άρχιζαν οι πρόβες της χορωδίας με διευθυντή τον δραστήριο μαέστρο Μελιγκόπουλο και συνεργάτη του τον Νέστωρα Δάνα. Στη χορωδία μετείχε και ο Χρήστος Λιμπιτσούνης, που τότε άλλαζε το όνομα του περί το καλλιτεχνικότερο Χρήστος Λεττονός. Ο Χρήστος ως ανήσυχος και πολυτάλαντος μετείχε και στη θεατρική ομάδα. Ήταν αυτός που εξασφάλισε την «άδεια» να μένω στην αίθουσα και να παρακολουθώ τις πρόβες της χορωδίας
Εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ μετά τις πρόβες της χορωδίας ο Χρήστος , ο Νέστωρας, ο Αλέξανδρος, ο Χαρίτωνας είχαν καθίσει σε ένα πεζούλι, τελείως απόμερο πίσω από το ιερό της Αναλήψεως για να πουν τα δικά τους τραγούδια. Ως παράφωνος, μικρότερος στην ηλικία, κυρίως άσχετος με τη μουσική παιδεία των μεγαλύτερων φίλων, καθόμουν απόμερα και απλώς άκουγα. Περνούσα την ώρα μου γιατί και στο δωμάτιό μου πάλι μόνος θα ‘μουν. Εκείνο το βράδυ ο Χρήστος ο Λεττονός μάθαινε στους άλλους ένα καινούργιο τραγούδι και μυούσε εμένα σ΄ ένα μεγάλο γεγονός: στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.
Ο Χρήστος μετά από ταξίδι του στην Αθήνα έφερνε στους φίλους του στη Θεσσαλονίκη τα τραγούδια από την ΟΔΟ ΟΝΕΙΡΩΝ. Είχε κατέβει στην Αθήνα μόνο και μόνο για την παράσταση. Εκείνη τη νύχτα έπαιζε στην κιθάρα του και τραγουδούσε με την βραχνή φωνή τού δάσους τη μαγεία της Οδού Ονείρων. Αντηχούν ακόμη στ’ αυτιά μου τα λόγια από τον πρόλογο του Χατζιδάκι «… κι όταν δεν ονειρεύονται τραγουδούν…». Λόγια που άκουσα για πρώτη φορά από τον Χρήστο. Το τραγούδι όμως που σημάδεψε τη νύχτα μιλούσε για «…δάκρυα δυο και στεναγμούς σαράντα δυο». Σιγά σιγά το είχε αποστηθίσει όλη η συντροφιά και το τραγουδούσαν ατέλειωτες φορές , και κάθε φορά εγώ ο μοναδικός ακροατής ήταν σαν να το άκουγα για πρώτη φορά.
Εκείνο το βράδυ το «βλαχάκι» ανακάλυπτε το Μάνο Χατζιδάκι. Πέρασαν 47 χρόνια κι ακόμη ανακαλύπτω την ΟΔΟ ΟΝΕΙΡΩΝ πότε σαν ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΙΚΟ, πότε σαν ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ, πότε σαν ΑΘΑΝΑΣΙΑ, πότε σαν ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, πότε σαν…
Υπάρχει ένα ποτάμι κρυμμένο μέσα σε τεράστιους απόκρημνους και μεγαλειώδεις βράχους. Ένα τοπίο αρχέγονο όπου η μοναξιά γίνεται όνειρο. Όποιος δεν έχει αφεθεί στη μουσική του Χατζιδάκι στις όχθες του Αγγίτη δεν έχει επικοινωνήσει με τον προσωπικό του Θεό…
ΓΙΑΝΝΗΣ Μ. ΤΖΙΜΟΥΡΤΑΣ

* ο Γιάννης Μ. Τζιμούρτας είναι δημοσιογράφος, υπεύθυνος εκδόσεων της Modern Times. Τον ευχαριστώ για το παραπάνω κείμενο που έστειλε στο email μου με αφορμή τη σημερινή επέτειο γέννησης του Μάνου Χατζιδάκι.

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

..απλά θαυμάσιο!

Μεντεσίδης Γιάννης είπε...

Μου άρεσε τόσο πολύ, που αποφάσισα να γράψω πρώτη φορά εδώ για να το πω..Χαιρετλισματα από Θεσσαλονίκη.

BOSKO είπε...

new-girl-on-the-blog...
και αναφέρεται κι ο Λεττονός κιόλας που αποτέλεσε πολύ ιδιαίτερη περίπτωση στο ελληνικό τραγούδι!
χαίρομαι που σ' άρεσε!

BOSKO είπε...

Είσαι αδιόρθωτος!...
ευχαριστώ & ανταποδίδω με τα δικά μου χαιρετίσματα!

Dimitris A. είπε...

Δε φαντάζεσαι πόσο ξαφνιάστηκα μόλις διάβασα:
"Χειμώνας του ΄63. [..] Ήμουν 12 χρόνων..."!
Μετά κοίταξα ποιος το υπογράφει, και ξεφύσησα ανακουφισμένος. :))

Ανώνυμος είπε...

Θα ομολογήσω ότι τον Λεττονό δεν τον ήξερα..έψαξα σήμερα να βρω ν΄ακούσω τη φωνή του, να διαβάσω γι΄αυτόν.
Εδώ βρήκα μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση κι εδώ άκουσα για πρώτη φορά τη φωνή του..
"Θεατρική" η ερμηνεία του, κρίμα που έφυγε από κοντά μας..

BOSKO είπε...

Dimitris A. ...
χαχαχαχαχα
καλημέρα!

BOSKO είπε...

new-girl-on-the-blog...
έχω κι εγώ μαρτυρίες φίλων τραγουδιστών που δούλεψαν με τον Λεττονό λίγο πριν το φριχτό τέλος του, αλλά δεν ξέρω αν μπορούν να δημοσιευθούν, καθ' ότι δεν είναι πολύ κολακευτικές για τον χαρακτήρα του...φαίνεται ότι έπασχε από σοβαρή μανία καταδίωξης. Περίεργος άνθρωπος απ' τη μια, original καλλιτέχνης απ' την άλλη...

Ανώνυμος είπε...

kalo tha itan na mas exigisei o syggrafeas poia akrivws einai i sxesi tou Hatzidaki me ton Karvela kai tin Pania kai to Jetaime. Episis, na mas exigisei tin epidrasi tou Hatzidaki sto Mazzoo and the zoo, ton Myrwna Strati, kai sta alla aristourgimata twn Modern Times. Kai meta to xanasizitame.

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
εσύ πρέπει νά 'σαι άνθρωπος συντηρητικός, αγέλαστος και κατά πάσα πιθανότητα ανέραστος. Δηλαδή επειδή ο Όμιλος Modern Times βγάζει κι όλα αυτά που λες, δεν έχει δικαίωμα κάποιος από 'κει μέσα να μιλήσει για τον Χατζιδάκι; υπ' όψιν, και ο "Μεγάλος Ερωτικός" απ' τους Modern Times κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια. Επίσης, τυχαίνει να γράφω κι εγώ και άλλοι στο δίφωνο που ανήκει, όπως θα ξέρεις, στους Modern Times. Εσύ, λοιπόν, άντε βρες δουλειά στον "Ίκαρο" κι άσε εμάς να γράφουμε, να μιλάμε και να δημοσιεύουμε κείμενα.

ΞΑΡΕΜΟΣ είπε...

Φίλε BOSKO όλοι κάτι κρύβουμε... Δύσκολα βγαίνει κανείς στεγνός και αλώβητος από τις τρικυμίες της πρώτης νιότης...

BOSKO είπε...

ΞΑΡΕΜΟΣ...
δεν κατάλαβα σε ποιον πάει το σχόλιο σου μόνο. Στον Τζιμούρτα, στον Λεττονό ή στον Χατζιδάκι;

ΞΑΡΕΜΟΣΕΑ είπε...

ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΛΕΤΤΟΝΟ... ΑΠΑΝΤΩ ΣΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ... ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΔΙΟΡΥΘΜΙΕΣ ΚΑΙ ΙΔΙΟΤΡΟΠΙΕΣ ΗΤΑΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ. ΤΟΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΤΗΝ 5η ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΚΑ, Σ΄ΕΝΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΤΟΥ. ΠΑΝΤΑ ΜΟΥ ΕΔΙΝΕ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΟΤΙ ΠΑΛΕΥΕ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΤΟΥ.

ΞΑΡΕΜΟΣ είπε...

Στον ΛΕΤΤΟΝΟ αναφέρθηκα...

BOSKO είπε...

ΞΑΡΕΜΟΣΕΑ...
OK, σ' ευχαριστώ!
μου αρέσουν πάντα οι ιστορίες σου από τις μπουάτ του ΄60 και τα στέκια του ΄70.
πολύ "original" μουσικόφιλος πρέπει να ήσουν/είσαι!

Lefteris είπε...

πολύ όμορφο.