οι-γάτες-εδώ-&-οι-γάτες-αλλού-του-λευτέρη-ξανθόπουλου

Ο ταξιτζής που με μεταφέρει από τα Ιλίσια στο Παγκράτι - πέντε λεπτά δρόμος - δεν είναι Έλληνας. Το καταλαβαίνω από τα προκλητικά σπαστά ελληνικά του, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Ακούει ΕΡΑ 3, Τρίτο Πρόγραμμα δηλαδή, όπως αναγράφεται στο ψηφιακό καντράν του ραδιοφώνου του. Μία πολύ επιβλητική όπερα αγνώστων στοιχείων. Δες τι έφτιαξαν οι Ρώσοι, μου λέει όλο θαυμασμό, δίνοντας μου έτσι πληροφορίες για την εθνική καταγωγή του ακροάματος. Ρώσος είσαι; τον ρωτάω. Όχι, απ' τα Τίρανα είμαι, απαντάει. Παίρνω θάρρος απ' τη σύντομη κουβέντα και ρίχνω μια ματιά στην κασετίνα με τις Συμφωνίες του Beethoven, τέσσερα cd, που τα έδωσε όλα μαζί η Ημερησία του Σαββάτου. Για δες τι κάνει η κρίση, σκέφτομαι, πριν ένα χρόνο θα μας είχαν ένα cd κάθε εβδομάδα ώσπου να συμπληρωθεί η κασετίνα! Ο ταξιτζής συνεχίζει δικαίως τη φιλορωσική του προπαγάνδα: Αυτή είναι μουσική να σηκωθούν τα κόκαλα των πεθαμένων απ' το χώμα! Χαμογελάω, τύφλα νά'χει ο Θεοδωράκης! Η παραγωγός του Τρίτου μας ενημερώνει πως ήταν ζωντανή μετάδοση από την Όπερα Metropolitan της Νέας Υόρκης - αδύνατο να συγκρατήσω τον τίτλο του έργου και το όνομα του συνθέτη, πολύ δε περισσότερο τα ονόματα των ερμηνευτών. Για δες τι ομορφιά βγαίνει απ' το νεοϋρκέζικο Metropolitan, εκεί που από το δικό μας, το ιδιωτικό νοσοκομείο του Φαλήρου, μόνο ιστορίες θανάτου και θλίψης έχω να θυμάμαι. Γυρίζω σπίτι, ψάχνω στο διαδίκτυο και πληροφορούμαι πως η όπερα που άκουγα στο ταξί ήταν η Χοβάνστσινα του Μόντεστ Μουσόργκσκι. Βάζω κι ακούω μια κι έξω την 3η του Beethoven, την Eroica, με τη Φιλαρμονική της Βιέννης. Ένα δυσοίωνο συναίσθημα με περιτριγυρίζει, περιέχοντας τα κόκαλα των πεθαμένων που ανέφερε ο φιλόμουσος Αλβανός ταξιτζής. Φοβάμαι να βγω στην αυλή μεσ' στο σκοτάδι μην πατήσω το άψυχο σώμα ακόμη ενός γατιού.

Γιατί σαν ξημερώσει ξέρω πως η μικρή η θηλυκιά, αυτή με το γκρίζο, το ποντικί χρώμα, θα κείτεται νεκρή και θα τη βρω και θα την οδηγήσω στον σκουπιδοτενεκέ πάλι με κλάματα. Όχι από δηλητήριο κακούργων τούτη τη φορά, αλλά από την πληγή στην ουρά της που κακοφόρμισε. Την έσκισαν κυριολεκτικά οι αρσενικοί της γειτονιάς την περασμένη εβδομάδα, την πλήγιασαν με μανία και τώρα δεν επιδέχεται θεραπεία, μια και δεν είναι καθόλου κοινωνική. Αν γλιτώσει, καλώς, δεν το βλέπω πάντως...Άσε που ο μέγας Beethoven με προετοιμάζει για το μοιραίο, καμία σχέση με την επαναστατικότητα του Μουσόργκσκι και τα κατορθώματα των ηρώων του στην τσαρική Ρωσία! Απ' την άλλη, θυμάμαι αυτό που μού'χε πει ο Μιχάλης Τρανουδάκης τις προάλλες: Μη στενοχωριέσαι, οι γάτες είναι ζώα αναλώσιμα! Άκου αναλώσιμα, χαρτο-tape είναι, σαν κι αυτό που χρησιμοποιούμε στο σινεμά; Απ' το να τρέχεις βέβαια για κάναν δικό σου άνθρωπο, καλύτερα να τρέχεις για τις γάτες, οι οποίες ούτως ή άλλως αναπαράγονται αφειδώς και δεν πρόκειται να εκλείψουν. Μοιραία ανατρέχω στη συλλογή διηγημάτων του Λευτέρη Ξανθόπουλου Γάτες αλλού (εκδόσεις Γαβριηλίδης). 

 

Είναι τρελός αυτός ο Ξανθόπουλος, γι' αυτό και τον πάω! Η σουρεαλιστική ιστορία του με τίτλο Η Σύσκεψη, που τη διαβάζαμε ένα βράδυ με τον Παντελή Θεοχαρίδη και πολύ γελάσαμε, σίγουρα θα έκανε ευτυχισμένους τον Νταλί, τον Μπουκόφσκι και τον κοινό μας φίλο τον Παγουλάτο! Περιγράφει μια μέρα από τη ζωή ενός γιάπη, όχι σαν όλες τις άλλες, αφού την ώρα που παίρνει το πρωινό μπάνιο του συνειδητοποιεί πως χωρίς καμία αιτία και κανέναν πόνο αποκολλήθηκε ένα κομμάτι από το...καυλί του. Κι ενώ τρελαίνεται, θέλει να συμβουλευθεί γιατρό και φίλους, δίχως να ξέρει πως να περιγράψει την παράδοξη αυτή κατάσταση, θυμάται πως δεν μπορεί για κανένα λόγο να λείψει από τη σύσκεψη στελεχών της εταιρείας του. Παίρνει, λοιπόν, το κομμάτι του γεννητικού μορίου του, το κλείνει μέσα σε μια θήκη γυαλιών Porche Carrera και το βάζει στο...ψυγείο, μονολογώντας τα εξής: Μπορεί να περιμένει ακόμα λίγο το καυλί μου, θα αντιμετωπίσω την περίπτωση του αργότερα...Μεσ' στο βιβλίο του Ξανθόπουλου υπάρχουν κι άλλες, πολλές ιστορίες, όχι απαραιτήτως χιουμοριστικές, καθώς και ποιήματα Κινέζων ποιητών που δε γεννήθηκαν ποτέ και φυσικά δε θα πεθάνουν και ποτέ! Ωστόσο, αυτές που εγώ χαίρομαι να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω είναι η Σύσκεψη, το Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και ο Άγιος Φανούριος, δηλαδή οι πιο αστείες, οι πιο αναρχικές και ως εκ τούτου οι πιο πνευματώδεις! Σίγουρα θα αναρτήσω το Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ή τον Άγιο Φανούριο για να τις διαβάσουν κι άλλοι, μια και αφενός ήδη αποκάλυψα το περιεχόμενο της Σύσκεψης και αφετέρου ήμουν απ' τους πρώτους που προδημοσίευσα εδώ μέσα μιαν άλλη ιστορία απ' το βιβλίο, τη Στάση σκαλάκια. Οι Γάτες αλλού και άλλες ιστορίες - εικοσιπέντε για την ακρίβεια - του Λευτέρη Ξανθόπουλου κοστίζουν 12 ευρώ και πραγματικά σε ταξιδεύουν σαν το μαγικό χαλί του παραμυθιού, σε πτήση λοξή ενίοτε, προσφέροντας θαλπωρή, παρηγοριά και περιπέτεια. Μία απόλαυση!

* τα σχέδια του post είναι της Εύας Στεφανή από την έκδοση του βιβλίου