snooze-loop-τεφλόν-live-six-d.o.g.s.-18.3.12-review

Το χθεσινό live των Τεφλόν και των Snooze Loop στέφθηκε από επιτυχία, αν υπολογίσει κανείς το γεγονός πως το six d.o.g.s. ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Πρώτοι βγήκαν οι Snooze Loop σε απαρτία, θα λέγαμε, με τη συμβολή επίσης δύο μελών των Τεφλόν στο τελευταίο κομμάτι του set και συγκεκριμένα στη διασκευή του Reckoner των Radiohead.  

Προηγουμένως, βέβαια, παρουσίασαν συνθέσεις από το πρώτο τους 7'' βινύλιο που είχε κυκλοφορήσει το 2010 και που ακόμη δεν έχω κατεβάσει, συνεπώς ότι έπαιξαν τα παιδιά εγώ το εισέπραξα με το αυτί ενός παρθένου ακροατή της μουσικής τους.  

Μου άρεσαν οι Snooze Loop και αναφέρομαι περισσότερο στον ήχο τους, εφόσον η ακουστική της γωνίας που είχα καταλάβει δεν έκανε εύληπτους τους στίχους σε ένα - δύο τραγούδια τους. Ούτως ή άλλως πρόκειται για ένα κατά βάση ορχηστρικό συγκρότημα με στοιχεία rock και cinematic: κιθάρα, μπάσο, ντραμς απ' τη μια, μεταλλόφωνο και μελόντικα απ' την άλλη, σα ν' ακούς Yann Tiersen στο πιο ψυχεδελικό ή έστω στο πιο underground, ένα πράγμα. 

Με τη μουσική των Τεφλόν που ακολούθησαν έχω μεγαλύτερη σχέση, χωρίς ωστόσο να μπορώ να δηλώσω γνώστης. Έτσι, ότι άκουσα κι απ' αυτούς χθες καταγράφεται ως πρώτη εντύπωση. Καλή εντύπωση σίγουρα συν κάποιες ενστάσεις, τις οποίες θα διατυπώσω ευθύς αμέσως. 

Κατ' αρχάς το δυνατό σημείο των Τεφλόν είναι το πρωτογενές υλικό τους, δηλαδή οι συνθέσεις τους. Πλούσιες, ολοκληρωμένες και καλοδουλεμένες - χωρίς να γνωρίζω τίτλους, μου εντυπώθηκε το δεύτερο κομμάτι που έπαιξαν, έντονα ρυθμικό και ραδιοφωνικό μπορώ να πω, έτσι που θα χαρακτηριζόταν έως και pop. 

Επίσης κλασικό rock σχήμα (κιθάρες, μπάσο, ντραμς) που σε συνδυασμό με τα πιο εναλλακτικά όργανα (rhodes, μελόντικα κ.α.) από τον Κων/νο Τσιώλη, τον άνθρωπο - ορχήστρα, τους έκανε να μοιάζουν φυσική συνέχεια των Snooze Loop, οι οποίοι άνοιξαν το live. 

Αυτό σε ότι αφορά τον ήχο, διότι οι Τεφλόν ασχολούνται με τη δημιουργία τραγουδιών, την ερμηνεία των οποίων παίρνει αποκλειστικά πάνω του ο, κατά τη γνώμη μου, άνισος τραγουδιστής τους. 

Και εξηγούμαι: τα τραγούδια των Τεφλόν συστήνουν ένα κλίμα και μία ατμόσφαιρα underground μουσικής...δωματίου, αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο, με την spoken word προσέγγιση του τραγουδιστή να παραπέμπει στον Γιάννη Αγγελάκα με τις Τρύπες ή και στον James Chance με τους Contortions - οι τελευταίοι, παρ' όλη την απουσία των πνευστών. Θεωρώ όμως ότι η επιτηδευμένη rock ερμηνεία του είναι ελαφρώς αταίριαστη με τη φύση των τραγουδιών που καλείται να υπηρετήσει. Κι εδώ δε μιλάμε για συμβατικά rock τραγουδάκια με κουπλέ-ρεφρέν, αλλά για απλωμένες συνθέσεις, που μπορεί να ξεκινούν ως μπαλάντες blues αισθήματος και να καταλήγουν σε ένα ηχητικό punk όργιο ή και την απόλυτη industrial κατάσταση. Κοινώς, ο άνθρωπος δε στερείται καθόλου φωνής και κυρίως ψυχής την ώρα που τραγουδάει, τα λέει, μόνο που το θέμα είναι πως ακριβώς τα λέει. Κι εδώ νομίζω χρειάζεται λίγη δουλειά ακόμη, ώστε να δέσει το πράγμα και οι Τεφλόν να παρουσιάσουν προς τα έξω το υλικό τους με πιο άρτιο τρόπο.