paul-McCartney-Sting-ή-ο-παλιός-είναι-αλλιώς

PAUL McCARTNEY

KISSES ON THE BOTTOM (Hear Music/ Universal)

Το 16ο προσωπικό άλμπουμ του Paul McCartney, ενός ζωντανού μύθου της pop μουσικής, κυκλοφόρησε ανήμερα των φετινών μου γενεθλίων, επομένως είχα ακόμη ένα λόγο για να το τιμήσω. Τιτλοφορείται Kisses on the bottom και αποτελείται από δεκατρείς διασκευές σε jazz standards, με τα οποία - όπως λέει ο ίδιος ο McCartney - γαλουχήθηκε στην πρώιμη νιότη του, αλλά και ένα ολοκαίνουργιο τραγούδι σε δικούς του στίχους και μουσική (My Valentine). Μεταξύ των κομματιών που επέλεξε να τραγουδήσει στα 70 του, λοιπόν, είναι το It's only a paper moon (αγαπημένο με τις φωνές της Ella Fitzgerald και του Nat King Cole), το Bye-bye blackbird που πρωτοτραγούδησε ο Gene Austin, το παιδικό τραγούδι The Inch Worm, γνωστό από την πρώτη ερμηνεία του Danny Kaye, και το Always, το οποίο έχει ηχογραφηθεί με τους πάντες σχεδόν, από τον Frank Sinatra και τη Billie Holiday μέχρι τον Leonard Cohen και τον Phil Collins. Ο δίσκος είναι άκρως θωπευτικός ως ατμόσφαιρα και, συμφώνως με τον ίδιο τον δημιουργό, έγινε για όσους γυρνούν απ' τη δουλειά και θέλουν να τον ακούσουν με ένα ποτήρι κρασί ή μία κούπα καφέ! Δηλαδή, ένα άλμπουμ lounge στο λίγο πιο παλαιομοδίτικο με τον McCartney να ερμηνεύει χαμηλότονα, υπηρετώντας ουσιαστικά όχι τόσο τα τραγούδια ένα προς ένα, όσο το όλο concept που χαρακτηρίζεται από εντυπωσιακή ομοιογένεια σε ότι αφορά το κλίμα του. Είναι σα να ερμηνεύει μία τεράστια σύνθεση που διαρκεί μία ώρα περίπου κι από κει και πέρα οι όποιες εκπλήξεις να βασίζονται στη δουλειά των guests μουσικών, όπως του Eric Clapton που τον συνόδευσε με την ακουστική κιθάρα του στο My Valentine, και του Stevie Wonder με το εξαιρετικό σόλο στη φυσαρμόνικα στο τελευταίο τραγούδι (Only our hearts). 

Πέραν όμως των ερμηνειών του Paul Mc Cartney, εκείνη που άφησε εξίσου ισχυρό στίγμα στο δίσκο είναι η Καναδέζα Diana Krall, η οποία επιμελήθηκε τις ενορχηστρώσεις και φυσικά έπαιξε πιάνο, παρ' όλο που η μοναδική κοντράλτο φωνή της δεν ακούγεται σε κανένα σημείο. Δεν ξέρω αν με το Kisses on the bottom ακολούθησε και ο McCartney την τακτική πολλών συναδέλφων της γενιάς του να επανεξετάζουν jazz, rock ή pop standards και προσωπικά ακόμη έχω νωπές τις εντυπώσεις από το Chaos and creation in the backyard του 2005. Σίγουρα, όμως, από έναν καλλιτέχνη που τά'χει δει όλα μέσα σε μισό αιώνα τεράστιας καριέρας και που έχει καταχωρηθεί στο Βιβλίο Guinness ως ο "πιο επιτυχημένος μουσικός και συνθέτης στην ιστορία της popular μουσικής", τι άλλο να περιμένει κανείς;  Τον παρακολουθεί απλά να ηχογραφεί δίσκους καλαίσθητους, ραφινάτους, αρκετά ιλουστρασιόν απ' την άποψη της παραγωγής τους και χωρίς περαιτέρω αντισυμβατικές ή έστω καλλιτεχνικές αξιώσεις.   

STING

SYMPHONICITIES (Deutsche Grammophon/ Universal)

Στην περίπτωση του Sting, ο κατά μία γενιά νεότερος του Paul McCartney Βρετανός μουσικοσυνθέτης, ηχογράφησε το προϊόν των συναυλιακών του δραστηριοτήτων σε σύμπραξη με τη Royal Philarmonic Concert Orchestra υπό τον τίτλο Symphonicities. Δεν πρόκειται ωστόσο για ένα live άλμπουμ, εφόσον ηχογραφήθηκε στα λονδρέζικα Abbey Road Studios με τον ίδιο στο τραγούδι, τους μουσικούς του και τα μέλη της συμφωνικής ορχήστρας. Σε ότι αφορά το ρεπερτόριο της δουλειάς, ο Sting επανεξέτασε τραγούδια του από την περίοδο των Police (Next to you, Roxanne, Every little thing she does is magic) και από τη σόλο δισκογραφία του (Englishman in New York, I hung my head κλπ.) Σ' αυτά που θα μπορούσε να μείνει κανείς είναι η διακριτική συμμετοχή των συμφωνικών μουσικών - μη φανταστείτε πως τα γνωστά τραγούδια του Sting...τεντώθηκαν, ούτε καν άλλαξαν βασική δομή - και η ερμηνευτική δεινότητα του δημιουργού τους στα 61 του χρόνια. Μόνο το Roxanne θα λέγαμε ότι διαφοροποιείται αρκετά από την αρχική εκτέλεση με τους Police, θυμίζοντας αμυδρά το El Tango de Roxanne, την αριστουργηματική δηλαδή διασκευή του τραγουδιού για την ταινία Moulin Rouge! του Baz Luhrmann. Κατά τα άλλα, τις εντυπώσεις κλέβουν το κομμάτι She's too good for me με την εναρμόνιση ενός πραγματικού χορού από ρυθμικά έγχορδα και το εξόδιο The Pirate's Bride, ντουέτο του Sting με την Αυστραλέζα τραγουδίστρια της jazz, Jo Lawry. Μία απορία με μία εικασία μόνο: γιατί ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε από το ιστορικό label της αυστηρής Deutsche Grammophon; Πιθανώς λόγω της παρουσίας της Royal Philarmonic Concert Orchestra ή κυρίως λόγω του εγνωσμένου διεθνώς κύρους του καλλιτέχνη. Διότι, τραγουδάκια - τραγουδάρες έγραψε ο Sting από το 1978 που πρωτοεμφανίστηκε, δεν είναι όμως ούτε ο Bach, ούτε ο Rachmaninoff, μην τρελαθούμε κιόλας! Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι τον Νοέμβριο του 2011, λίγους μήνες αφότου κυκλοφόρησε, το άλμπουμ Symphonicities πούλησε παγκοσμίως περισσότερες από 600.000 αντίτυπα.