Οι Tango With Lions στο πρώτο live που έτυχε να τους δω χθες βράδυ στο Gagarin, προσωπικά με έπεισαν! Κι όχι μόνο με έπεισαν, αλλά έχω την αίσθηση πως παρακολούθησα τη δουλειά επί σκηνής πέντε καλλιτεχνών της λεγόμενης εναλλακτικής ελληνικής, αγγλόφωνης, indi, pop, rock ή όπως αλλιώς θέλει να την πει κανείς, σκηνής, οι οποίοι δεν έχουν απολύτως τίποτα να ζηλέψουν από συναδέλφους τους στο εξωτερικό!
Ο επαγγελματισμός στο live τους μαζί με τον προσωπικό τους ήχο (εξαιρετικός ο κιθαρίστας, όπως και οι παρεμβάσεις του πνευστού μουσικού) και βέβαια οι συνθέσεις της Kat - Κατερίνας Παπαχρήστου, της τραγουδίστριας και ψυχής του γκρουπ, ευθύνονται για ένα άρτιο αποτέλεσμα, κατά τη γνώμη μου ανώτερο της δισκογραφικής εργασίας που κατέθεσαν πριν από ενάμισι χρόνο.
Εδώ η Kat κάθεται στο πιάνο, παίζει και τραγουδάει το In a bar, υπέροχο τραγούδι που έχω τιμήσει αρκετές φορές από τον ClipArtRadio.
Θα ήθελα να ξαναδώ με την πρώτη ευκαιρία τους Tango With Lions για να σχηματίσω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη, σε ένα live δικό τους και μεγαλύτερης διάρκειας εννοώ, εφόσον χθες έκαναν το opening της συναυλίας των Electric Litany.
Παρεμπιπτόντως, καθώς οδεύουμε προς την άνοιξη και το καλοκαίρι, άρα και σε πολλές προγραμματισμένες συναυλίες, το live των Electric Litany μέχρι στιγμής αποτελεί για μένα την ωραιότερη μουσική ''κατάσταση'' του 2012.
Δύο νέα τραγούδια έχουν ήδη κυκλοφορήσει ο Αλέξανδρος Μίαρης και η...international post - rock παρέα του με εμφανή την απουσία του λυρικού στοιχείου που χαρακτήριζε το πρώτο τους άλμπουμ.
Τα πράγματα τώρα έχουν γίνει πιο ωμά, πιο industrial, πιο electro, αλλά και λίγο πιο εξωστρεφή υπό την έννοια ακόμη και μίας α λα 80s χορευτικής διάθεσης.
Αν υποτεθεί πως το How to be a child and win the war λειτούργησε σαν το soundtrack των Δεκεμβριανών του 2008 (ποιητική αδεία και γι' αυτό ακόμη καλύτερα, λέω γω), ο επερχόμενος δεύτερος δίσκος τους έρχεται σε ανοιχτή σύγκρουση με το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα που κατατρώει τις ανθρώπινες ζωές και εκμηδενίζει όλα τα κεκτημένα δικαιώματα των πολιτών διεθνώς. Αν μη τι άλλο, οι Electric Litany παραμένουν πολιτικοποιημένοι και δεν κάνουν παραχωρήσεις στην ιδεολογία, στην αισθητική και στην ποιότητα των τραγουδιών και της μουσικής τους.
Πραγματικά, πιστεύω πως ο Μίαρης είναι ο μοναδικός σήμερα Έλληνας τραγουδοποιός που γράφει στα αγγλικά, τραγούδια ερωτικά μεν, βαθιά πολιτικά δε! Το κατάλαβα όταν ακούστηκε η φωνή του Γιάννη Ρίτσου στη Σονάτα του Σεληνόφωτος και μαζί με τις πρώτες νότες του Tear έπεσε το πιο θερμό χειροκρότημα από τους φαν που είχαν γεμίσει το Gagarin. Είχε προηγηθεί στο encore το Don't fear the war με το Time και τον Μίαρη στα πλήκτρα να οδηγούν τη συναυλία στο τέλος της με τον ωραιότερο τρόπο!
8 σχόλια:
μου αρέσουν οι tango with lions και οι electric litany και ειδικά αυτός ο πιο, χμ, λυρικός (;) τρόπος της πολιτικής έκφρασης στο τραγούδι - πραγματικά ας μπει επιτέλους αυτή η άνοιξη να δούμε καμιά συναυλία έξω και να βγούμε και λίγο απ τη σπηλιά μας κυριολεκτικά και μεταφορικά...ε;;!! :))
δεν μου αρέσει όμως που βλέπω να μη σχολιάζει κόσμος και πολύ πλέον στο μπλογκ, μα τί γίνεται;; πήγαν όλοι φατσομπούκι μεριά;!!
Εδώ δεν σχολίασαν όταν έπρεπε,όταν περνούσαν γενεές δεκατέσσερις τον Μπόσκο και όλοι ήταν κόκόκό.Καλύτερα να μην σχολιάζουν,σχόλια ανθρώπων του θεαθήναι είναι άχρηστα.
Για το λάιβ,οι ελέκτρικ λίτανι είναι πολύ καλοί,οι τάνγκο γουίθ λάιονς είναι πολύ μέινστριμ και δεν μου αρέσει η φωνή της τραγουδίστριας καθόλου.
τους Electric litany δεν τους ειχα ξαναδει ζωντανα τους tango with lions ουτε καν τους γνωριζα.
τελικα, εξαιρετικες μπαντες,εξαιρετικες μουσικες... εξαιρετικη βραδια!!!
μου αρεσαν παρα πολυ οι tango... με απογειωσαν οι electric litany!!! Μεγαλο ευχαριστω και στους 2!!!
Δανάη...
όντως, το fb μας έκοψε τη...δουλειά, γι' αυτό κι εγώ είπα να το ασπαστώ τελικά:-)
τ2φ...
δεν πειράζει, ρε συ, κι εγώ σπάνια θα υπερασπιζόμουν κάποιον εάν δεν ήταν φίλος μου, διότι εδώ μέσα ''γνωστοί'' ή ''συμπαθείς'' είναι οι περισσότεροι, ''φίλοι'' όμως σε καμία περίπτωση.
παραείσαι αυστηρός - όπως πάντα - με την τραγουδίστρια των Tango With Lions. Για το είδος που υπηρετεί, μια χαρά είναι και τα αγγλικά της και τα κομμάτια της!
s0t...
υπάρχει ωραιότερη αίσθηση απ' το να μη γνωρίζεις έναν καλλιτέχνη και να φεύγεις ''πετώντας'' απ' το λάιβ του;
E δεν είμαι αυστηρός,ακούω κάτι το οποίο δεν θα είχα πρόβλημα να μην το ξανακούσω,αυτό είναι το κριτήριο.Τα αγγλικά δεν είναι το πρόβλημα,δεν είμαστε Άγγλοι,οπότε δεν θα έλεγα ποτέ κάτι γι'αυτό.
Διάφοροι σε έχουν υπερασπιστεί κατά καιρούς και για πολύ ανούσιους λόγους,αλλά όταν το θέμα κάνει τζιζ σφυράμε αδιάφορα.Και δεν νομίζω ότι είναι θέμα φιλίας ή συμπάθειας,είναι ζήτημα η ηθικής και δίκιου.
τ2φ, δίκιο έχεις, δε λέω και νομίζω πως καταλαβαίνω τον τόνο και το σκεπτικό σου, αλλά δεν εννοούσα μπουρδολογία, αλλά σχόλια που ίσως κάποτε οδηγούν και σε καμιά ενδιαφέρουσα κουβέντα. όλα τα άλλα, τα θεαθήναι και λοιπά δεν νομίζω πως υπάρχουν καν, παρά μόνο στο μυαλό και την ονειροφαντασία όσων τα δημιουργούν και τα αναπαράγουν. Η πολυφωνία νομίζω πάντως πως δεν σημαίνει απαραίτητα, ότι η αισθητική του κάθε τυχάρπαστου βλάκα που προσπαθεί να την επιβάλλει, μπορεί να αποκτήσει και ουσιαστική οντότητα...το γνήσιο και το αληθινό λάμπει από μόνο του, ενώ παράλληλα ό,τι λάμπει δεν είναι φυσικά χρυσός.
Δημοσίευση σχολίου