η-γραφειοκρατία-η-κηδεία-η-patatomania-και-οι-ορμόνες

Δεύτερη φορά που πήγα σήμερα απ' τα ΚΕΠΑ προκειμένου να καταθέσω τα ιατρικά έγγραφα, τα οποία θα εξασφαλίσουν στη μητέρα μου την ανανέωση του επιδόματος της από την Πρόνοια. Υπέρηχο καρδιάς φέρατε; με ρώτησε η υπάλληλος - μα, γιατί όλες οι γυναίκες υπάλληλοι των δημόσιων υπηρεσιών έχουν κάτι κώλους σαν την πλατεία Συντάγματος; Όχι, τι να τον κάνετε τον υπέρηχο - απάντησα - αφού σας έφερα τη βεβαίωση του χειρουργείου από κοτζάμ Ωνάσειο! Ναι, αλλά θέλουμε και πρόσφατο υπέρηχο...ΟΚ, τίποτα άλλο; Πείτε το τώρα για να μην ξανάρχομαι και τρίτη φορά! Την εξέταση που να συνοδεύει την ακτινογραφία για το πρόβλημα με τη μέση της...Ω, καλή μου ξανθιά, γιατί με ταλαιπωρείς; Αφού σου έφερα το πόρισμα του νοσοκομειακού ορθοπεδικού! Κοιτάξτε, κύριε μου, δεν σας τα ζητάω εγώ, αλλά το κράτος...Για μένα εν προκειμένω το κράτος είσαι εσύ και θέλω να του βάλω βόμβα! Τέλος πάντων, η υπάλληλος που σίγουρα μέσα της δικαιολόγησε τον θυμό μου άρχισε να μου εξηγεί ότι τα πράγματα με τα επιδόματα έχουν δυσκολέψει, εφόσον πρόσφατα βρέθηκε άτομο που συνέχιζε να παίρνει τη σύνταξη τού από το 1983 (!) πεθαμένου πατέρα του. Τέτοια λαμόγια είναι οι Νεοέλληνες δυστυχώς σε ένα μεγάλο ποσοστό και κάτι τέτοια λαμόγια είναι επίσης που μετέτρεψαν την υποτιθέμενη εξευρωπαϊσμένη Ελλάδα σε κράτος χειρότερο του Αζερμπαϊτζάν και της Ουγκάντας. Τα μάζεψα κι έφυγα σιχτιρίζοντας, έχοντας στο νου μου το τρέξιμο που θα ρίξω πάλι τις επόμενες μέρες. Ακόμη ένα νοσοκομειακό...tour να το πω διαφορετικά! 

Την ίδια ώρα που εγώ τραβιόμουν με άχαρες γραφειοκρατικές διαδικασίες στον Πειραιά, στο νεκροταφείο της Νέας Σμύρνης φίλοι, συνεργάτες και θαυμαστές της ίδιας και του έργου της, συνόδευαν τη Δόμνα Σαμίου στην τελευταία της κατοικία. Μεταξύ αυτών, ο Μανώλης Μητσιάς, ο Λάκης Χαλκιάς, η Ελευθερία Αρβανιτάκη και φυσικά ο Διονύσης Σαββόπουλος. Ποιος ξέρει τι να σκεφτόταν ο Σαββόπουλος την ώρα που αποχαιρετούσε τη σημαντικότερη ερμηνεύτρια και ερευνήτρια της δημοτικής μας παράδοσης - πιθανώς τις παραστάσεις στο Ροντέο της Χέιδεν, τότε που οι δυο τους δημιουργούσαν την εντύπωση ότι αυτός ο κόσμος θ' αλλάξει προς το καλύτερο. Νομίζω πως ο χαμός της Δόμνας Σαμίου μαζί μ' αυτόν του Θόδωρου Αγγελόπουλου ήταν τα δύο ισχυρότερα πλήγματα που δέχτηκε ο ελληνικός πολιτισμός για την τρέχουσα χρονιά τουλάχιστον. 

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, σταμάτησα κάπου στην Πειραιώς για ν' αγοράσω πατάτες! Ένας γύφτος πουλούσε μόνο 5 ευρώ τριάντα κιλά πατάτες! Δεν ξέρω, ίσως ήταν που χθες βράδυ μιλούσα με φίλη για την...patatomania πού'χει πιάσει τελευταία όλους τους Έλληνες, λες και είχαμε ποτέ στερηθεί το εν λόγω ζαρζαβατικό. Πάντως, τα δικά μου τριάντα κιλά έπιασαν τόπο! Κράτησα όσα ήθελα κι ετοίμασα και τσάντες να δώσω σε φίλους! Γυρνώντας μάλιστα πριν λίγη ώρα στο διαδίκτυο, πέτυχα κι αυτό: http://www.iefimerida.gr/news/41149/%CF%86%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CE%AF%CF%81%CE%B1%CE%B6%CE%B5-%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%B5%CE%AC%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82 

Η όλη φάση μου θύμισε το Χορεύει η Κρουστάλλω μάμπο, εκείνο το φοβερό σουρεαλιστικό θεατρικό νούμερο του Γιώργου Μανιώτη, όπου δύο τύποι μονομαχούν με ονόματα φαγητών! Όσο πιο πομπώδες ήταν το όνομα του  φαγητού που ξεστόμιζε ο ένας, τόσο ο άλλος έχανε τις δυνάμεις του. Στο τέλος, του πέταξε ένα αργόσυρτο Πατατοσαλάτα και τον αποτελείωσε!  

Κι έτσι, μέχρι να βράσουν οι πατάτες προκειμένου να αποτελέσουν την πρώτη ύλη της δικής μου πατατοσαλάτας, τηλεφώνησα στην κτηνίατρο για τον Ζέπο. Θά'ναι κάνα δεκαήμερο τώρα που το στείρωσα το ζωντανό, μα πρωί-πρωί ξύπνησε με κάτι απίστευτες...σηκωμάρες! Ρε συ, τι σόι επέμβαση του έκανες; τη ρώτησα. Μπας και του έβγαλες τις αμυγδαλές κατά λάθος; Stay cool, απάντησε η γιατρός πού'ναι στην ηλικία μικρότερη μου, οι ορμόνες θα κυκλοφορούν στο αίμα του για δυο βδομάδες περίπου απ' τη μέρα της στείρωσης! Κοίτα να δεις!