ψυχές-σε-slow-motion

Μπαίνω ''στην παλιά Σωκράτους'' πού'λεγε κι εκείνο το άσμα του Απόστολου Καλδάρα, αναζητώντας το πρακτορείο με τα αρχεία των εφημερίδων. Χτυπάω κουδούνι, δε βρίσκω κανέναν. Τηλεφωνώ στο τοιχοκολλημένο νούμερο, μα κάνω λάθος κι αντί για τον αριθμό 0 πατάω στο πληκτρολόγιο το 2. ''Ποιο πρακτορείο, καλέ'' μου λέει όλο νάζι μια ώριμη γυναικεία φωνή ''εμείς εδώ μπουρδελάκι είμαστε''. ''Α μάλιστα, μπουρδελάκι...'' απαντώ ''μάλλον λάθος θα έκανα''. Εύχομαι στη γυναίκα καλές δουλειές και ξαναμπαίνω στ' αυτοκίνητο. Διασχίζω σκονισμένα στενά με πακιστανικά κουρεία, βίντεο-κλαμπς αλλοτινών εποχών, ασιατικά ταχυφαγεία και μικρομάγαζα με λογιών-λογιών μπαχάρια. Βλέπω ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, ενδεχομένως από το Κουρδιστάν (''τους Κούρδους τους ξεχωρίζεις από τις αετίσιες μύτες τους'' μού'χε πει κάποτε ο Νίκος Κούνδουρος), να μοιράζονται ένα μπουκάλι γάλα. Πρεζάκια επίσης με σαγιονάρες και μπανταρισμένα πόδια. Κάτω από ποιο σκοτεινό ολόμαυρο αστέρι γεννήθηκαν τούτοι οι άνθρωποι; Πως τη βγάζουν εδώ χάμω; Τι τρώνε; Ακούν άραγε τη μουσική και τα τραγούδια των πατρίδων τους; Ερωτεύονται; Κάνουν όνειρα; Τι λένε σαν βγαίνουν απ' τον ύπνο τους κάθε που ξημερώνει; ''Σήμερα έχω να πάω εκεί, να κάνω αυτό, να μιλήσω με εκείνον, με εκείνη'' ή δε λένε τίποτα, σα να ξέχασαν την ίδια τους τη γλώσσα, ακόμη και τον Θεό που πιστεύουν, μια κι είναι σίγουροι πως Αυτός τους ξέχασε οριστικά και τους εγκατέλειψε σε όποιο μέρος βρήκε πιο εύκαιρο; Ωστόσο, από το cd-player του αυτοκινήτου ακουγόταν το Κονσέρτο Νο 22 για Πιάνο & Ορχήστρα του Mozart, κάτι που με έκανε να δω εν ριπή οφθαλμού τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων να λάμπουν από μία απίστευτη γαλήνη. Θα ορκιζόμουν, για την ακρίβεια, πως ότι κι αν έκαναν, το έκαναν σε slow motion. Αυτό είναι το ιδανικό soundtrack των ψυχών σε slow motion! Όλα τα άλλα αποτελούν εθνοπατριωτικές υστερίες και φτηνή ειδησεογραφική εκτόνωση.