Η ηθοποιός Σμαρούλα Γιούλη μού ήταν πολύ συμπαθής, όχι για κανέναν άλλο ιδιαίτερο λόγο, αλλά γιατί στα νιάτα της είχε μία απίστευτη φυσική ομοιότητα με τη μητέρα μου. Βέβαια, η μανούλα μου χορεύτρια δεν έγινε ποτέ και αφιερώθηκε στα τρία παιδιά της, ενώ ο πατέρας μου παρέμεινε νταλικέρης στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς μέχρι τη σύνταξη του χωρίς να έχει καμία σχέση με θεατρικές επιχειρήσεις. Ανοίγω παρένθεση τώρα, ενθυμούμενος μία ιταλική σειρά που προβαλλόταν στην τηλεόραση στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Λεγόταν Μητέρα ξανά και πρωταγωνιστούσε η Βίρνα Λίζι ως μάνα που τραβούσε τα πάνδεινα απ' την πρεζού κόρη της - αυτήν την υποδυόταν η Ματίλντα Μέι. Θά'μουν - δε θά'μουν δέκα ετών, εντυπωσιασμένος από τα φυσικά κάλλη της Βίρνα Λίζι αν και σε ρόλο μάνας, που πήγα στη δική μου μάνα και της εξέφρασα το παράπονο μου γιατί να μην έχει κι αυτή τέτοια κορμάρα! Αχ, αγόρι μου - μού'χε απαντήσει η μάνα μου - η Βίρνα Λίζι ούτε εργάτρια δούλευε δέκα χρόνια σε εργοστάσια της Γερμανίας, ούτε της βγάλανε παιδιά με καισαρικές...Κι έτσι με έπεισε κι από τότε δεν παρομοίασα ποτέ ξανά τη μάνα μου με καμία σταρ του κινηματογράφου.
Η Σμαρούλα Γιούλη έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη το πρωί σε ηλικία 78 ετών. Λέγεται ότι η άνοια απ' την οποία έπασχε επιδεινώθηκε ραγδαία αμέσως μετά τον φριχτό θάνατο του άντρα της μπροστά στα μάτια της - ο επί πενήντα χρόνια σύζυγος της, θεατρικός επιχειρηματίας Βαγγέλης Λειβαδάς, απανθρακώθηκε πριν τρεις μήνες σε φωτιά που ξέσπασε στο διαμέρισμα τους. Θα τη θυμόμαστε πάντα τη Σμαρούλα Γιούλη κυρίως μέσα από τις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου που ανακυκλώνουν ασταμάτητα όλα τα κανάλια: Το σοφεράκι, Στουρνάρα 288, Η Καφετζού, Ο Θόδωρος και το δίκαννο, είναι μερικές μόνο από τις ταινίες που βλέπονται και ξαναβλέπονται ομολογουμένως ευχάριστα πάντα με τη μακαρίτισσα στο ρόλο της όμορφης και σεμνής Αθηναίας νέας των χρόνων του ΄50. Αρκετά νωρίτερα, σε προεφηβική ακόμη ηλικία, με τη φωνή της είχαν ηχογραφηθεί σημαντικά κομμάτια του εγχώριου ελαφρού τραγουδιού, ρούμπες κυρίως, προερχόμενες από την επιθεώρηση και το μεταπολεμικό μουσικό θέατρο. Παραδόξως, όταν ωρίμασε η Σμαρούλα Γιούλη, αντί να χαθεί από το προσκήνιο ή να κλειστεί στο σπιτάκι της, κατάφερε να εξελίξει την τέχνη της και να εγκαθιδρύσει κανονικά στην Ελλάδα το μιούζικαλ. Μιλάμε για μιούζικαλ αμερικανικών προδιαγραφών απ' την άποψη της παραγωγής και όχι για μία απλή πράξη ευκαιριακής μίμησης εκ μέρους της. Οι παραστάσεις της μέχρι το τέλος και συγκεκριμένα τη διετία 2001 - 2002, οπότε και αποσύρθηκε, απέσπασαν διθυραμβικές κριτικές και την έχρισαν Βασίλισσα του ελληνικού μιούζικαλ. Αναφέρω ενδεικτικά τα έργα Sweet Charity, Hello Dolly και Γυναίκα της χρονιάς. Στο περιθώριο όλων αυτών, η Σμαρούλα Γιούλη σκηνοθέτησε και παραστάσεις έντονα πολιτικοποιημένες, όπως το Καφενείον η Ελλάς του Γιώργου Σκούρτη και του Γιάννη Μαρκόπουλου. Η κηδεία της θα γίνει σήμερα στις 15.30 το μεσημέρι από το νεκροταφείο Ζωγράφου.
2 σχόλια:
Συγκλονιστική η κατάληξη κάποιων ανθρώπων. Τα ξημερώματα έχασα κι έναν θείο μου. Πολύ ενδιαφέρουσα η εκπομπή για τους συλλέκτες, αν θες την έχω.
Μου ήταν πολύ συμπαθής η Σμαρούλα Γιούλη (δεν εκπλήσσεσαι φαντάζομαι), είχα την ευκαιρία να της μιλήσω και από κοντά κάποιες φορές, και είχα το "προνόμιο" να τη δω να παίζει την τελευταία βραδιά που έπαιξε στο θέατρο τον Δεκέμβρη του 2001, στην παράσταση "Τρίγωνο των βερμούδων" με τη Μάρω Κοντού (αμέσως μετά την πήγαν στο νοσοκομείο με πνευμονικό οίδημα, κι από τότε δεν ξανάπαιξε!).
Επίτρεψέ μου και μια μικρή διόρθωση: σε προεφηβική ηλικία έπαιξε στο σινεμά (Η φωνή της καρδιάς, 1943) και εμφανιζόταν σε βαριετέ (μαζί και με τη Ρένα Βλαχοπούλου!). Όταν ηχογράφησε τα τραγούδια ήταν τέλος της δεκαετίας του '40, οπότε και ήταν μάλλον σε προχωρημένη εφηβεία (αν ισχύει το 1934 ως χρονιά γέννησης) ή απλώς νεαρή γυναίκα (γιατί δεν αποκλείεται να ήταν γεννημένη ένα-δυο χρόνια νωρίτερα).
Δημοσίευση σχολίου