Τρίτη 20 Μαΐου 2008

Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ Π.


Είχα ένα φίλο κάποτε, και λέω είχα, διότι κανείς δε γνωρίζει αν είναι εν ζωή ο δύστυχος. Υπήρξε πρωταγωνιστής στην πρώτη σπουδαστική μου ταινία, μια 5λεπτη μαλακιούλα που είχα γυρίσει το 1995 ως δευτεροετής στη σχολή κινηματογράφου. Με τον Π. κάναμε πολύ παρέα πάντα στο πλαίσιο της σχολής. Μια απίστευτα κωμική και αντισυμβατική περσόνα, ερωτευμένος για χρόνια με μιαν ηθοποιό που έπασχε από μεσογειακή αναιμία. Οι γονείς του δεν ενέκριναν καθόλου τη σχέση αυτή και θυμάμαι που του είχαν κάνει του παιδιού το βίο αβίωτο. Απίστευτες φάσεις είχαμε ζήσει με τον Π. κι εγώ κι όσοι άλλοι τον συγχρωτιζόμασταν. Μια φορά στον Μπαρμπα- Γιάννη στα Εξάρχεια που τρώγαμε αποφάσισε να την πέσουμε σε δύο γκόμενες που έτρωγαν κι αυτές παραδίπλα. Όταν μετά τα πρώτα γελοία χαμογελάκια, βρεθήκαμε στο τραπέζι τους, ο Π. χαϊδεύοντας τα πυκνά κατάμαυρα γένια του ρώτησε τη μία κοπέλα: δε μου λέτε, δεσποινίς, τι γνώμη έχετε για το τελευταίο άρθρο του Μαρωνίτη στο Βήμα; Σεξουαλικότατη κουβέντα και, εννοείται, τα κορίτσια την έκαναν με ελαφρά τότε! Ήταν πολύ απρόβλεπτος άνθρωπος ο Π., παθιαζόταν απίστευτα με τον κινηματογράφο και κάθε φορά που είχαμε προβολή στη σχολή όλοι αγωνιούσαμε για το πώς η εκάστοτε ταινία θα τον επηρεάσει! Έτυχε, λοιπόν, να δούμε και τον Θάνατο στη Βενετία του Βισκόντι! Δεν πέρασε μία εβδομάδα και ο Π., ο οποίος εν τω μεταξύ βιοποριζόταν ως φωτογράφος, μας έκανε μια φοβερή ανακοίνωση στο καφενείο της σχολής: Ερωτεύθηκα τον Στελάκη και υποφέρω! Κόκκαλο όλοι! Ποιος ήταν ο Στελάκης; Ένας οκτάχρονος πιτσιρικάς που ο Π. είχε φωτογραφίσει την προηγούμενη στο σχολείο του με ολόκληρη την τάξη του, σαν αυτές τις παλιές ομαδικές φωτογραφίες που όλοι έχουμε κρατήσει! Έπεσε τότε το γέλιο της αρκούδας! Γνωρίζαμε πόσο παπαρολόγος και καλός ηθοποιός ήταν ταυτόχρονα, εξ ου και δεν πιστεύαμε τίποτα από το κλάμα που έριχνε για τον Στελάκη, μεθώντας με κονιάκ! Ένα κλάμα γοερό που συνήθως κατέληγε σε γέλιο μεσ’ απ’ τα φυλλοκάρδια του. Η άτιμη μοίρα, όμως, τα έφερε έτσι και ο Π. αρρώστησε. Μια αρρώστια ύπουλη, ανίατη δυστυχώς: σκλήρυνση κατά πλάκας! Ξεκίνησε σαν φλασιές που πετούσε το ένα του μάτι και λίγο αργότερα δε μπορούσε καν να διαβάσει, καθώς ήταν αδύνατο το βλέμμα του να εστιάσει σε γραμματοσειρά βιβλίου ή εφημερίδας. Τον τσάκισε πολύ το τελευταίο, αυτόν που το αλάτι της ζωής του ήταν το διάβασμα, η λογοτεχνία και η ποίηση. Κάναμε ένα συμβούλιο τότε η παρέα κι αποφασίσαμε να σατιρίσουμε μπροστά του την άσκημη αυτή τροπή της υγείας του, όπως θα έκανε δηλαδή κι ο ίδιος σε αντίστοιχη περίπτωση ενός τρίτου φίλου. Καλό – κακό, δεν ξέρω, πάντως το ακόλουθο ποίημα, απ’ ότι είχε δείξει η αντίδραση του, το διασκέδασε αφάνταστα (το όνομα αλλάζει ελαφρώς για ευνόητους λόγους)...
Φίλτατε Βασδέκη
Ως εδώ και μη παρέκει
Σκλήρυνση έχεις κατά πλάκας
Και θα πεθάνεις σα μαλάκας
Σαν σε πάνε στην κηδεία
Πες αντίο στα αιδοία
Ξέχνα πια και τον Στελάκη
Θα τον χώνεις στο πλακάκι
Που δε θα είναι του λουτρού σου
Μα του μαονένιου φέρετρου σου

Σιγά – σιγά ο Π. άρχισε ν’ απομονώνεται. Του βγήκανε έως και παράνοιες. Με κατηγόρησε λίγο – πολύ ως υπαίτιο της αρρώστιας του, αφού τον είχα βάλει στο ταινιάκι να πετάει την Καινή Διαθήκη στα σκουπίδια και κατά συνέπεια ο Θεός τον τιμώρησε! Μάθαμε κάποτε ό, τι μια ωραία πρωΐα κι ενώ ήδη είχαν αρχίσει τα κινητικά προβλήματα, μπήκε σ’ ένα καράβι να ταξιδέψει μόνος απ’ τον Πειραιά στη Μυτιλήνη προκειμένου να προσευχηθεί στον Άγιο Ταξιάρχη. Κι ένα σπαραχτικό τηλεφώνημα από τη μητέρα του, που με παρακαλούσε να περάσω απ’ το σπίτι να τον δω διότι δεν σάλευε πια απ’ το κρεβάτι του. Δεν το έκανα ποτέ…Από φόβο μήπως μετά απ’ αυτή την επίσκεψη χρειαστώ εγώ ψυχολογική υποστήριξη και μάλιστα σε πιο επαγγελματικό πλαίσιο. Έχουν περάσει ήδη δώδεκα χρόνια. Μέχρι τώρα, όποτε συναντάω τυχαία κάνα παλιόφιλο απ’ την κινηματογραφική σχολή, ρωτάμε πάντα το ίδιο ο ένας τον άλλο: τι να κάνει ο Π. άραγε; Λες να πέθανε;

Ελπίζω πως όχι! Πώς θα είναι καλά, έστω κουτσά – στραβά και πώς, σα να τον βλέπω, θα διαβάζει αυτό το κείμενο και θα γελάει με το μπλακ χιούμορ του.

Αν είναι έτσι όπως το εύχομαι ο Π. σήμερα θα είναι ακριβώς 38 ετών.

11 σχόλια:

μαριάννα είπε...

Τί πικρή ιστορία! Έχω ζήσει μια παρόμοια με συνάδελφο πολύ φίλη, όταν κάναμε Μετεκπαίδευση. Τα συμπτώματα ξεκίνησαν ακριβώς, μα ακριβώς έτσι. Η κοπέλα αυτή ήταν παντρεμένη με τον αδερφό του Γρηγόρη, τον Άγγελο. Ένα φανταστικό ζευγάρι, που όμως έμαθα χώρισαν λίγο μετά την ιστορία της κοπελιάς, για άσχετο λόγο φυσικά. Έφυγα μετά εγώ και χαθήκαμε. Μακάρι να διάβαζε το μπλογκ σου και να ήταν αφορμή να τους ξαναβρούμε και κυρίως να είναι καλά και ο Π. και η Κατερίνα!
Όσον αφορά τη στροφή του Π. στο Θεό... Αχ μπόσκο μου! Ελπίδα και στήριξη ήθελε ο καημένος. Την αναζητούσε απεγνωσμένα.

Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Τι ιστορία...
Νομίζω πως δε σιχαίνομαι αρρώστια περισσότερο απ' αυτήν. Μικρή ήμουν, και τη διέγνωσαν (ευτυχώς λανθασμένα) στη μαμά μου. Αλλά μέχρι να αποδειχτεί το λάθος στο σπίτι δεν ακουγόταν γέλιο. Φάντασου αυτούς τους ανθρώπους, που η διάγνωση τους είναι σωστή...
Μακάρι να 'ναι καλά!

Καλημέρα, καληνύχτα, ο,τι να 'ναι.

Ανώνυμος είπε...

Γειάσου ρε Κάρλο Πόντι!(σσ.προσοχή αυτό δεν είναι ειρωνικό σε καμία περίπτωση!...απλά νομίζω ότι αυτό το ψευδόνυμο σου ταιριάζει πολύ..)! αυτό...σου αρέσει;;;αχά φαινόσουν από τότε ότι είχες ταλέντο στο να κινηματογραφείς!από πολύ νεαρή ηλικία!(και τώρα νέος είσαι...μη σκάς!)...πωωωπώ τί τραγική ιστορία!...αφάνταστα τραγική...και δεν ξέρω το γιατί μα ένιωσα έτσι να πονάω μέσα μου καθώς τη διάβαζα....και μου θύμισε και μένα μιά παρόμοια δική μου ιστορία με μιά παλιά μου καθηγήτρια από το Γυμνάσιο..που είχα να δώ χρόνια...και την συνάντησα πρίν 8 χρόνια στη Πάντειο τυχαία...(έχω κάνει σπουδές ψυχολογίας)...και την είδα σε ελεεινή και τρισάθλια κατάσταση να περπατά με δυσκολία με τη βοήθεια ενός μπαστουνιού...τη ρώτησα τί συμβαίνει...μου είπε πως έχει σκλύρηνση κατά πλάκας...και έπαθα τη πλάκα της ζωής μου...έπαθα σόκ!...ήταν μιά γυναίκα νταρντάνα (που λένε),δυνατή,γερή...και την αγαπούσα πολύ...ήταν πολύ καλή καθηγήτρια...έχω να τη δώ από τότε....δεν ξέρω τί να γίνεται...έυχομαι όμως να είναι καλύτερα...με πονάει να σκεφτώ ότι ίσως και να χειροτέρεψε ή να έχασε τη μάχη με την αρρώστιά της...έυχομαι καλέ μου για τον τόσο πολύ πονεμένο φίλο σου τα καλύτερα...και έυχομαι να μάθεις νέα του σύντομα...και καλά νέα...Αθανασία.

BOSKO είπε...

γητεύτρια...
οι πιο πολλοί άρρωστοι άνθρωποι- κυρίως οι ψυχασθενείς και τα πρεζάκια μετά από ένα ψυχωτικό επεισόδιο ή μιαν αποτοξίνωση αντίστοιχα- το γυρνάνε συνήθως στο θεό και τη θρησκεία. Στους άρρωστους δεν πας κόντρα, αντιθέτως τους ωθείς όλο και περισσότερο προς τα κει, εφόσον το έχουν ελπίδα και στήριξη, που λες κι εσύ. Εύχομαι τα καλύτερα και για την Κατερίνα!
υ.γ. πάντως, Μαριάννα μου, εγώ τουλάχιστον κράτησα τα προσχήματα, εσύ την "έδωσες" κανονικά! Μόνο ο μπατζανάκης της συμπεθέρας του ξαδέρφου της δεν είπες ποιος ήταν! χαχαχαχαχαχα
καλημερίζω!

νεφερτίτη...
για μένα χειρότερη ασθένεια είναι η σχιζοφρένεια, παρ' ότι δεν έχει καθόλου θνησιμότητα. Και η σκλήρυνση κατά πλάκας με συγκλονίζει- φαντάσου τα ανθρώπινα νεύρα σαν καλώδια που φαγώθηκε το προστατευτικό τους περίβλημα. Φρίκη! Ευτυχώς λάθος διάγνωση στη μητέρα σου, δε λες τίποτα...

αθανασία...
Να' ναι καλά κι αυτή η γυναίκα, που περιγράφεις κι εσύ.΄Ωστε έτσι όμως, ε; σου είπε ό,τι έχει σκλήρυνση κατά πλάκας κι έπαθες την πλάκα της ζωής σου...Μ' αρέσει το συνειρμικό μαύρο χιούμορ σου!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Συμφωνώ με τον Bosko ότι, η χειρότερη ασθένεια είναι η σχιζοφρένεια. Η αρρώστιες της ψυχής και του νου, δεν παλεύονται με τίποτα…

celsius33 είπε...

το φιλμάκι που ανάρτησες δικό σου είναι? ο φίλος σου είναι ο ήρωας εδω? μακάρι το παιδί να ναι καλά, νομίζω αν ενδιαφερθείς μπορείς να μάθεις τουλάχιστον αν ζει, τι διάολο στην ίδια πόλη ζήσατε ψάξτο. ωραία η ταινία, φορμαλιστική να την πω, πειραματική να την πω, ταρκοφσκι, ντράγιερ δεν ξέρω, αλλά ενδιαφέρουσες εικόνες

BOSKO είπε...

celsius33...
το φιλμάκι το βρήκα απ' το youtube και το κόλλησα στο post. Απ' ότι φαίνεται, έκανα καλή επιλογή! Μέχρι εκεί φτάνει η εμπλοκή μου με ό,τι είδες...δεν έχεις άδικο, ένα τηλέφωνο είναι το λιγότερο, μα υπάρχουν δυο φόβοι: ο ένας είναι να μην ακούσεις τα χειρότερα και ο άλλος της αμηχανίας των τόσων χρόνων που πέρασαν δίχως καμία επικοινωνία. Αν το σκεφτείς, θα με καταλάβεις.

μαριάννα είπε...

Επίτηδες έδωσα αυτά τα στοιχεία για να το δει κανένας που ξέρει και να επικοινωνήσει. Δεν ήταν ολοφάνερο; Για τόσο χαζή μ' έχεις; Άλλωστε η ίδια το είχε ανακοινώσει παντού. Δεν ήταν κάτι κρυφό. Πάντως αν κατάλαβες για ποιούς πρόκειται θα με στείλεις! Ειλικρινά, θα υποκλιθώ στη μυαλουδάρα σου! ;)

BOSKO είπε...

γητεύτρια...
πλάκα σου κάνω, αφού τσιμπάς κάθε φορά και μ' αρέσει! Όχι, δεν κατάλαβα ποιοι είναι όλοι αυτοί που αναφέρεις. Δε με βοηθάς λίγο;

μαριάννα είπε...

Θα σου πω ιδιωτικά. Το ένα πρόσωπο το ξέρεις σίγουρα. ;)

kaizen είπε...

Έστω κι αργά, να πω πως δε σκοτώνει η σκλήρυνση κατά πλάκας... (Ελπίζω δηλαδή!) Απλά είναι πολύ ζόρικη... Φίλους και στήριγμα χρειάζονται οι άνθρωποι, όχι μαόνι... Πάρτε τους ένα τηλέφωνο και πείτε τους πως τους σκέφτεστε!